The lost love : ความรักที่หายไป

ลำดับตอนที่ #7 : สุดท้ายของความรัก

“ค่ำแล้ว... น้ำค้างลง เดี๋ยวก็ไม่สบายหรอก”
ทาร์ตเดินออกมาจากริมระเบียงเพื่อมาหานันท์ ที่กำลังนอนมองท้องฟ้าอย่างเพ้อฝันสุดๆ
“พี่ทาร์ตคิดว่าเรากำลังทำอะไรอยู่”
นันท์พูดขึ้น จนทำให้ทาร์ตสะอึก . . . นั่นสิ ตกลงเขากำลังทำอะไรอยู่กันแน่
“พี่กำลังรักนันท์อยู่ แล้วพี่ก็จะทำให้นันท์รักพี่ เหมือนเดิม”
ในที่สุด คำตอบที่ทาร์ตคิดว่าน่าจะดีที่สุด ก็หลุดออกมา
“มันไม่ใช่รักในนิยายนะพี่ทาร์ต... ถึงแม้นันท์จะโง่มากที่ทำอย่างนี้ แต่นันท์ก็ไม่คิดว่ามันจะโง่เหมือนนางเอกสักเท่าไหร่
มันโง่แบบคนเห็นแก่ตัวอ่ะพี่ทาร์ต นันท์ดูเห็นแก่ตัว”
นันท์พูด ในขณะที่ยังไม่ยอมหันมาสบตาทาร์ตตรงๆ
“แล้วไง”
ทาร์ตตอบกวนๆ
“เราไม่ได้กำลังทำผิด ต่อดลใช่มั้ย”
น้ำเสียงแผ่วเบา หากแต่สั่นเครือจนน่าตกใจ เมื่อได้ยินแบบนั้น ทาร์ตจึงถึงกับกวนไม่ออก
“ใช่มั้ย พี่ทาร์ต”
เมื่อนันท์หันมาสบหน้าทาร์ตเต็มๆ ก็พบว่า น้ำใสๆได้เอ่ออยู่ในขอบตาคู่สวยนั้นอยู่แล้ว
มือหนาทั้งสองข้างเอื้อมไปกุมมือหญิงสาวแล้วบีบเบาๆ
“นันท์...รักพี่มั้ย”
ถึงจะรู้ว่าไม่ใช่เวลาที่สมควรจะถาม แต่เขาก็ถามออกไปแล้ว
ร่างสูงเช็ดน้ำตาให้อีกฝ่ายอย่างเบามือ ก่อนจะยืนนิ่งรอคำตอบ
หญิงสาวมองลึกลงเข้าไปในดวงตาของชายหนุ่ม
มันคงถึงเวลาแล้ว ที่เธอจะต้องเลือกสักที
“นันท์...อยากอยู่อย่างนี้ตลอดไป”
“ไอ้ทาร์ต!!!”
น้ำเสียงที่ทั้งสองคนคุ้นเคยดีดังขึ้น ก่อนที่บุคคลที่สามจะกระชากตัวทาร์ตไปต่อยอย่างแรง
“ดล”
ทาร์ตอุทานเบาๆ ดลจึงทำท่าจะต่อยอีก แต่นันท์ห้ามไว้
“พอเถอะเฮีย พอแล้ว”
“แกมาได้ยังไง...หรือว่า... นันท์บอกดลเหรอ ว่าเราอยู่ที่นี่กัน”
ทาร์ตถามงงๆ
นันท์จึงได้แต่ยืนเงียบ ทาร์ตจึงจับไหล่ของหญิงสาวแล้วเขย่าอย่างแรง
เจ็บจากแผลที่โดนต่อย ยังไม่เจ็บเท่ากับสิ่งที่นันท์ทำให้
“หลอกพี่เหรอ หลอกมาตลอดเลยเหรอ”
ทาร์ตตวาดจนนันท์ร้องไห้อย่างหนัก มันไม่ใช่ความผิดของเธอสักหน่อย!
“ไอ้ทาร์ต พอแล้ว พอ แกหยุดทำให้นันท์เจ็บสักที”
ดลพูดแล้วกระชากแขนทาร์ต ให้ห่างจากนันท์
“ฮึ! ฉันน่ะ ฉันต่างหากที่เป็นคนเจ็บ ฉันโดนนันท์หลอก ฉันโดนผู้หญิงที่ฉันรักหลอก
แกได้ยินไหมไอ้ดล เขา...เลือกแก”
ทาร์ตร้องไห้ออกมาอย่างหนัก แล้วเลือกที่จะเดินหนีออกไป
“ไม่ดีเลย ฉันหลอกนายได้ แต่ฉันหลอกใจตัวเองไม่ได้”
นันท์พูดกับตัวเองเบาๆ แล้วมองตามหลังทาร์ตไป
“ดล...” นันท์โผเข้ากอด แล้วซบหน้าลงกับแผ่นอกของดล
“นันท์ดูแย่มากใช่มั้ย นันท์เลวมากใช่มั้ย”
นันท์ร้องไห้ไม่ยอมหยุด ดลจึงลูบหัวนันท์เบาๆเพื่อให้กำลังใจ
“ทำไมนันท์ถึงโทรบอกดลล่ะ” ดลเอ่ยถาม
“นันท์ไม่อยากผิดต่อดลนะ”
ร่างบางตอบในขณะที่ยังคงร้องไห้อยู่อย่างนั้น
คำตอบที่ได้ยินยิ่งทำให้ดลกอดร่างของหญิงสาวแน่นขึ้นไปอีก
เธอยังคงห่วงความรู้สึกของเขา โดยไม่เคยคิดถึงความเจ็บปวด ของตัวเองแม้สักนิด
เธอทนเจ็บคนเดียวมาตลอด ถึงเวลาแล้ว ที่เขาจะเป็นฝ่าย ‘ให้’ ตอบแทนเธอบ้าง
“แต่นันท์กำลังผิด... ต่อหัวใจตัวเอง” ดลเอ่ยขึ้นเบาๆ ก่อนจะพูดต่อ
“ในที่สุด นันท์ก็ยังรักเขาเหมือนเดิม เพราะงั้นเราก็กลับไปเป็นพี่น้องกันเหมือนเดิม
คนที่เจ็บ จะได้มีแค่พี่ เพียงคนเดียว”
“ดล...”
“ดลรู้... ไม่ใช่เพราะเราไม่รักกัน ไม่ใช่เพราะนันท์ไม่รักดล แต่เพราะเรารักกันมาก
เราคบกันแบบเพื่อนมานานเกินไปต่างหาก”
“...”
“แล้วดลก็รู้… ว่านันท์ไม่เคยลืมเขา นันท์ไม่เคยลืมทาร์ตสักวัน”
“...”
“เพราะฉะนั้น...ตามใจตัวเองซะบ้างเถอะนันท์”
“...” [นางเอกเริ่มใบ้กิน]
“ทางเลือกที่ดีที่สุด ก็มีแค่นี้แหละ เชื่อดลนะ”
~ไม่ใช่ว่าฉันไม่รู้สึกเศร้าหรือไม่ได้เสียใจ
ไม่ใช่ว่าฉันเป็นคนเข้มแข็งหรือทำใจได้
แต่ถ้าเรานั้นรัก ใครหมดหัวใจ เราคงจะต้องยอมเจ็บ
เพื่อให้เขาสุขใช่มั้ย?~
“ขอบใจนะ” นันท์อมยิ้มให้หนึ่งที ก่อนจะรีบวิ่งออกไป
...
นันท์รีบวิ่งออกจากบ้านพัก แล้วมองหาคนที่เธอต้องการทันที
“พี่ทาร์ต... พี่ทาร์ต...”
นันท์ตะโกนเรียกจนสุดเสียง แต่กลับไม่มีเสียงตอบรับใดๆ
นันท์เริ่มวิ่งไปตามหาดทรายแต่ก็ไม่พบคนที่เธอต้องการ

“พี่ทาร์ต...อยู่ไหน”
นันท์วิ่งจนเริ่มท้อก่อนจะนั่งลงตรงหาดทรายขาวก่อนจะเงยหน้ามองดวงดาวอย่างอ่อนใจ
“พี่ทาร์ต อย่าทิ้งนันท์ไปอีกสิ”
หญิงสาวกอดเข่าตัวเองก่อนจะร้องไห้ออกมาอีกครั้ง
“นันท์”
เสียงของคนที่เธอต้องการพบ ดังออกมาจากทางด้านหลัง
หญิงสาวจึงยืนขึ้นและรวบกอดตัวเขาเอาไว้แน่น ราวกับว่ากลัวร่างของชายหนุ่มจะติดปีกบินไปไหน
“หายไปไหนมา...”
น้ำเสียงอู้อี้ของนันท์เอ่ยถามออกมา ชายหนุ่มจึงตอบแบบงงๆ
“พี่แค่...ไปหยิบ ‘นี่’ มาให้นันท์”
ทาร์ตหยิบสร้อยข้อมือรูปตัวD แล้วตั้งใจจะใส่ไปที่ข้อมือหญิงสาว
แต่เธอกลับคว้ามันออกแล้วเขวี้ยงลงไปในทะเลอย่างสุดแรงจนสร้อยจมลงไปในน้ำ
ทาร์ตมองตามสร้อยข้อมือไปพร้อมกับทำตาโต
“อย่าทำอย่างนี้สินันท์ พี่รู้ตัวแล้วว่าพี่ผิด”
ทาร์ตลูบหัวนันท์เบาๆด้วยความรักใคร่
“ขอโทษนะนันท์”
“ตอนนี้ นันท์พร้อมจะให้คำตอบพี่ทาร์ตแล้ว นันท์รักพี่ทาร์ต รักมาตลอดเวลา”
“แล้วดล...”
“ดลกับนันท์ ตอนนี้ เราเป็นแค่เพื่อนกัน เขาเข้าใจเราแล้วพี่ทาร์ต”
นันท์ยิ้มกว้างอย่างดีใจ
“พี่ก็รักนันท์ รักที่สุด”
ทาร์ตยิ้มบางๆ ก่อนจะรวบตัวของนันท์ไปกอดเอาไว้แน่น
แล้วพูดขึ้นมาเหมือนนึกอะไรขึ้นได้
“พี่อยากขอบคุณดล...”
...
เมื่อนันท์และทาร์ตก้าวเข้ามาในบ้านก็ไม่พบดลแล้ว นันท์จึงใช้โทรศัพท์ของทาร์ต โทรเข้าเบอร์ดล
“ฮัลโหล” นันท์เอ่ยทักเมื่อปลายสายรับโทรศัพท์
[ฮัลโหล] นันท์เอียงคอน้อยๆเมื่อพบว่าเป็นเสียงผู้หญิงที่คุ้นหู
“แม่ดลเหรอคะ คือ นันท์อยากจะคุยกับดลหน่อย…” นันท์พูดอย่างสุกภาพ
[นันท์ลูก คือ...นันท์ทำใจดีๆไว้นะลูก...
ดลเขาประสบอุบัติเหตุ เมื่อหลายวันก่อน ฮึก
รถชนกับต้นไม้ใหญ่ จนหม้อน้ำแตก ด้านหน้ารถอัดเข้ากับตัวดลเต็มแรง
อวัยวะภายในมีปัญหา แม้จิตใจเขาจะสู้มาก แต่ไม่นานก็ต้านทานร่างกายไม่ไหว
แม่เลยให้หมอถอดเครื่องช่วยหายใจออก
เขาเสียแล้วลูก เมื่อตอนเย็นวันนี้เอง]
ปลายสายตอบกลับด้วยเสียงสั่นเครือ
คนที่ยืนฟังอยู่ถึงกับทำโทรศัพท์ร่วงลงพื้น ตามด้วยร่างของตัวเองที่ทรุดฮวบตามลงไปด้วย...

...
...