ลำดับตอนที่ #6
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : คนที่เสียใจที่สุด
๕.
แสงแดดสดใสของวันใหม่ ลอดผ่านบานหน้าต่างเล็กไปกระทบกับใบหน้าสวย
ที่ตอนนี้ยุ่งเหยิงจนเกือบดูไม่เป็นผู้เป็นคน ร่างบางค่อยๆลืมตาขึ้นมาช้าๆ
ก่อนจะหรี่ตาลง เมื่อพบว่าแสงอาทิตย์ที่ สาดส่องเข้ามา มันมากเสียเหลือเกิน
สองขาสวยเริ่มก้าวลงมาจากเตียงแล้วตั้งใจจะไปอาบน้ำ
หากแต่กลับรู้สึกแปลกๆ ที่เท้าเป็นพิเศษ
เมื่อคนสวยก้มมองที่พื้นก็พบว่าตัวเองกำลังเหยียบข้อเท้าของใครบางคนอยู่
จึงชักเท้ากลับโดยอัติโนมัติ แล้วก้มลงไปมองอย่างช้าๆ
"พี่ทาร์ต!!" นันท์ร้องเมื่อพบว่าขาที่เธอเหยียบอยู่ไม่ใช่ของใครที่ไหน
หากแต่เป็นของชายหนุ่มนั่นเอง
"อ่าว ตื่นแล้วเหรอ" ร่างสูงที่นอนกองอยู่กับพื้นลืมตาตื่นขึ้นมา
ด้วยท่าทางงัวเงียสุดขีด ก่อนจะเอ่ยถามสั้นๆ ทำให้หญิงสาวต้องเท้าสะเอวตัวเอง
ก่อนตอบกวนๆ
"ยังไม่ตื่นมั้งนั่น แล้วมาทำอะไรในห้องนี้มิทราบ ปกติก็นอนข้างนอกไม่ใช่เหรอ" คนหน้าสวยถามกลับงงๆ
"เมื่อวานนันท์เมา พี่ก็เลยลากกกกมานอน"
ร่างสูงลุกขึ้นนั่งบนเตียงอย่างงัวเงียก่อนตอบ
"ทำไมนันท์ใส่ชุดนี้" ร่างบางเอ่ยถามอีกครั้ง เมื่อชุดนี้ที่เธอพูด หมายถึงชุดเดิมที่เธอใส่เมื่อคืน
"อ่าว แล้วจะให้ใส่ชุดไหนล่ะ" ร่างสูงเกาหัวตัวเองอย่างงงๆ
ทำเอาคนถามถึงกับอารมณ์เสีย ก็นึกว่าเขาจะเป็นแบบพระเอกในละคร บ้างอะไรบ้าง แต่ก็ไม่ใช่อยู่ดี
"เฮ้อ ช่างเหอะ แล้วเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้นเหรอ" ร่างบางยังคงไม่หมดคำถามง่ายๆ
และเมื่อนึกถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นชายหนุ่มจึงเริ่มหน้าแดงขึ้นอีกครั้ง
"นันท์เมา จำไม่ได้เหรอ พี่ก็เลยพากลับ แค่นั้นเอง" ร่างสูงตอบอย่างน่าเชื่อถือก่อนจะใช้สองมือดันหลังอีกฝ่ายเบาๆ
"ไปอาบน้ำไป" พูดง่ายๆสั้นๆได้ใจความ หากแต่ร่างบางยังคงยืนอยู่เฉยๆเหมือนมีอะไรค้างคา
จนชายหนุ่มต้องดันตัวเบาๆอีกครั้งนันท์จึงเดินออกไป ก่อนจะหันหลังกลับมาทำหน้าเครียด
"ร้อนจัง" นันท์บ่น
"ผู้ชายก็เขินเป็นด้วยเนาะ" นันท์พูดยิ้มๆ แต่ทาร์ตไม่ตอบ
"โอ๊ยยย นันท์ร้อน แดดร้อน...แต่ร้อนน้อยกว่าเมื่อคืน ว่ามั้ยคะ ทาร์ตค๊าาาา ~"
พูดเสร็จก็ส่งจูบให้ทาร์ตหนึ่งที แล้วเดินออกไปเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
ปล่อยให้ชายหนุ่มนั่งยิ้มหน้าแดงอยู่คนเดียว
ร่างสูงล้มลงนอนบนเตียงช้าๆ รอยยิ้มเมื่อครู่จางออกไป กลับกลายเป็นคิ้วที่ขมวดเป็นปมมาแทนที่
ถ้าหากเรื่องนี้จะจบ คงเป็นเพียงเขาที่เจ็บ!!!
...
ร่างบางก้าวออกมาจากห้องน้ำ ก่อนจะต้องตกใจ เมื่อชายหนุ่มนั่งมองอยู่ด้วยสายตาเครียดสุดขีด
"พี่มีเรื่องต้องคุยกับนันท์แล้วล่ะ เปลี่ยนชุดเสร็จไปหาพี่ด้วย" เขาพูดพร้อมกับเดินออกไป
ร่างบางมองตามไปอย่างหวั่นๆ
ก่อนจะเดินไปหยุดที่หน้าห้องตัวเองแล้วมองไปยังใต้ตู้เก็บของตู้นั้น
ที่โทรศัพท์ของเธอเข้าไปสิงอยู่อย่างยาวนาน ==’ พลางคิดทบทวน
ทำไม ดล ถึงไม่เลือกที่จะมาหาเธอ ?
หรือไม่แน่บางที...เขาอาจจะไม่ต้องการรับรู้สิ่งที่เกิดขึ้นทั้งหมด
ร่างบางถอนหายใจเบาๆหนึ่งครั้ง ก่อนจะเดินเข้าห้องตัวเอง เพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้า
...
เมื่อนันท์เดินไปที่ห้องโถงกลางบ้านตามที่ทาร์ตได้บอกไว้ ก็พบว่าเขากำลังทำเหมือนทุกๆที
หันหน้ามองทะเล เวลาที่ต้องคิดอะไรหนักๆ
"นาย" เอ่ยปากเรียกเบาๆก่อนจะเดินไปเตะไหล่ช้าๆ
ร่างสูงจึงหันมาสบตาด้วยสีหน้าที่ดูจริงจัง
"พี่มีเรื่องต้องคุยกับนันท์แล้วล่ะ"
"เรื่องอะไรล่ะ ท้องผูกเหรอ"
"พี่จริงจังนะ แล้วนันท์ก็ควรจริงจังด้วย"
"เรื่องอะไรอ่ะ" ร่างบางเริ่มนั่งลงเพื่อตั้งใจฟัง
เมื่อเขาเริ่มดูจริงจัง ...จนน่ากลัว
"เรื่องของคุณชายห้อยศักดิ์ กับคุณหญิงก้อนศรีคงไม่มีใครอยากให้คนขับรถเลวๆอย่างนายที
ได้สมหวังกับคนดีๆอย่างคุณหญิงก้อนศรีหรอก จริงมั้ย"
พูดเสร็จก็อมยิ้มแบบสมเพชตัวเองน้อยๆ ในลำคอ
ถึงแม้เรื่องที่เขาแต่งจะขึ้นจะดูน่าขำ หากแต่น้ำเสียงนุ่มนั้น มันช่างฟังดูเศร้ามากมายเสียเหลือเกิน
"ใครบอกว่านายเป็นคนขับรถนายน่ะ เป็นคนรับใช้คู่ใจคุณหญิงต่างหาก" นันท์ทำหน้าทะเล้นใส่
แต่เขากลับไม่ยิ้มตอบกลับมาเหมือนที่เคย ทำให้เธอเริ่มรู้สึกได้ว่า เลิกเล่นเถอะ...
"โอเคๆ จริงจังแล้วนะ" ร่างบางนั่งลงกับโซฟาสีอ่อน ก่อนจะเริ่มพูด
"นันท์ยังไม่อยากเลิกเล่นเกมของพี่ทาร์ต นันท์ยังอยากรู้คำตอบอยู่ว่า
ถ้าพี่ทาร์ตทำให้นันท์รักได้ พี่จะรักนันท์บ้าง ได้หรือเปล่า"
"แต่พี่ไม่ได้มองมันเป็นแค่เกม พี่จริงจัง" ทาร์ตพูดแทรกขึ้นมา ก่อนจะนั่งลงข้างๆนันท์
หญิงสาวจึงหันไปมองหน้าอีกฝ่ายแบบตรงๆ
"นันท์ไม่รู้หรอกว่าพี่ทาร์ตคิดยังไง แต่ถ้ามันถึงเวลาของมันแล้ว นันท์รับได้"
"แต่พี่อาจจะรับไม่ได้" ทาร์ตพูดแทรกขึ้นมา
"ไม่หรอก นันท์เชื่อว่าพี่ทาร์ตเก่ง" นันท์ยิ้มบางๆให้อีกฝ่าย
"แต่นี่มันไม่ใช่เรื่องของความเก่ง" จู่ๆ ร่างสูงที่ดูเหมือนจะเงียบไปเมื่อครู่กลับโพล่งขึ้นมา
นันท์เงียบ อึ้ง
"พี่รู้ ยังไงก็คงเป็นพี่ที่ต้องไปอยู่ดีใช่ไหมล่ะ แต่พี่ขออย่างเดียวได้ไหม แค่ให้นันท์เป็นคนบอกให้พี่ไปนะ
อย่างน้อย พี่จะได้เจ็บเพราะสิ่งที่นันท์เป็นคนเลือกเอง" ทาร์ตพูดพร้อมกับรอยยิ้มจางๆ
ก่อนจะเดินออกไป
"ถ้านันท์เลือกไม่ได้ แล้วจะทำยังไงล่ะ" ร่างบางเอ่ยกับตัวเองเบาๆแล้วถอนหายใจออกมาอีกครั้ง
...
ภายในห้องสีขาวสะอาดร่างหนาที่นอนอยู่บนเตียงค่อยๆลืมตาขึ้นมาอย่างช้าๆ
เหมือนว่าความเจ็บปวดที่เขาได้รับมันยังไม่จางไป นิ้วของเขากระดิกเบาๆ ทำให้คนที่อยู่ในห้องสังเกตเห็นได้
"เป็นยังไงบ้างลูก " คนตัวเล็กที่ยืนอยู่ข้างเตียงเอ่ยถามเบาๆ พร้อมพยายามกลั้นน้ำตา ของตัวเองให้ได้มากที่สุด
แต่ก็ไม่พ้นที่มันจะไหลออกมาอยู่ดี
"แม่...ร้องไห้...ทำไม...ครับ" ร่างหนาที่นอนอยู่บนเตียง พูดผ่านเครื่องช่วยหายใจออกมา อย่างยากลำบาก
ผู้เป็นแม่ได้แต่ยืนกุมมือลูกชายโดยไม่ตอบอะไร
"ที่นี่...ที่ไหน โอ๊ยยย" ชายหนุ่มพยายามมกวาดสายตามองสิ่งรอบๆตัว ที่ดูยังไงก็ไม่ใช่บ้านของตัวเองแน่ๆ
ก่อนจะร้องด้วยความเจ็บปวดเมื่อเขาพยายามที่จะขยับร่างกาย แต่กลับเจ็บไปหมดทั้งตัว
ผู้เป็นแม่ที่ยืนอยู่จึงบังคับให้ลูกชายนอน ก่อนจะพูดให้ฟัง
"ลูกประสบอุบัติเหตุที่หน้าบ้าน แม่ก็เลยเรียกรถพยาบาลมาน่ะลูก" เมื่อสิ้นสุดประโยค ร่างหนาจึงคิดทบทวนสิ่งที่เกิดขึ้น
ก่อนที่แววตาจะวาวโรจน์ขึ้นมา จนคนที่มองอยู่รู้สึกตกใจ หากแต่ร่างที่นอนอยู่กลับยังคงอยู่ในความคิดของเขา
โดยไม่สนใจสิ่งรอบข้างเท่าไรนัก เขาอยากจะไปหานันท์ให้รู้แล้วรู้รอด อยากไปพูดกันให้จบๆ
รู้มาตลอดว่ายังไงเธอก็คงไม่รักเขาเกินไปกว่าคำว่าพี่ชาย ไม่แน่อาจเป็นเขาที่ผิดเอง
ผิด ที่เดินเข้าไปหานันท์ ในวันที่เธออ่อนแอ
ผิด ที่เขาทำให้เธอลืมทาร์ตไม่ได้
ผิด ที่เป็นคนที่ใช้คำว่า แฟน ไปปิดกั้นนันท์ แต่มันก็คงผิดที่ทาร์ตด้วย
เฮอะ! ถ้ามันไม่โง่มัวแต่เก๊กหล่อกลางสนามบิน ป่านนี้มันก็คงจะมีความสุขกับนันท์อย่างสบายๆแล้วแท้ๆ
ดลแอบสมน้ำหน้าทาร์ตอยู่ในในเล็กๆ
ก่อนจะต้องคิดหนัก
บางที...ทาร์ตอาจกำลังมาทวงคนที่เขารักคืน
...
"แม่ครับ..." ดลเอ่ยเสียงเรียกผู้เป็นแม่เบาๆพอที่จะทำให้ร่างเล็กที่ยืนอยู่ได้ยิน
"จ้ะ ลูก"
"ไม่ว่าต่อจากนี้ไป นันท์จะไปมีใครก็ตาม แม่อย่าโกรธนันท์นะ" ดลเอ่ยด้วยน้ำเสียงแหบพร่า
น้ำตาที่ไมเคยไหลออกมาให้ผู้เป็นแม่ได้เห็นสักครั้งกลับถูกปล่อยออกมาอย่างไม่ขาดสาย
จนหญิงชราร่างเล็กร้องไห้ตามอย่างช่วยไม่ได้...
“ทำไมดลพูดอย่างนั้นล่ะลูก ยังไงดลก็ต้องไม่เป็นอะไรแน่นอน...”
ดลฝืนยิ้มจางๆ ก่อนส่ายหน้าช้า ๆ
“ไม่มีอะไรแน่นอนหรอกครับแม่ นอกจากความตาย”
ผู้เป็นแม่ น้ำตาไหลพรากยิ่งกว่าเก่า แม้จะรู้ดีว่า ที่ลูกชายกำลังป่วยขนาดนี้เป็นเพราะผู้หญิงคนนั้นเพียงคนเดียว
หากแต่ผู้เป็นแม่กลับไม่เคยจะโกรธผู้หญิงคนนั้นแม้สักครั้ง เพราะเธอรู้ดีว่า
หากเธอโกรธนันท์ หรือหากเธอทำร้ายนันท์ นั่นก็เท่ากับว่า เธอกำลังทำร้ายหัวใจของลูกชายตัวเอง
และยิ่งเมื่อดล ถึงกับเอ่ยปากขอในเวลาแบบนี้ด้วยแล้ว เธอก็ยิ่งปฏิเสธไม่ลง
“โอเค ดล แม่สัญญานะลูก แม่จะไม่โกรธนันท์”
ผู้เป็นแม่พยักหน้าเบาๆหลายทีเพื่อยืนยัน แม้ในใจจะคิดว่าอาจมีบางอย่างผิดปกติระหว่างความสัมพันธ์ของดลและนันท์
แต่เธอก็จะเลือก ตามที่ลูกชายเธอเลือกมาให้แล้ว
“ดี...แล้วล่ะครับ...แม่”
ดลเอ่ยเบาๆ พร้อมกับกุมมือผู้หญิงที่เขารักที่สุดคนหนึ่งเอาไว้...
“นอนพักเถอะนะลูก”
ผู้เป็นแม่พูดพร้อมลูบหัวลูกชายเบาๆ ก่อนจะผละออกมา
“เดี๋ยว...ครับแม่”
ดลพยายามเปล่งเสียงที่แหบพร่าออกมาอีกครั้ง จนคนที่กำลังจะเดินไปหันกลับมามอง
“ขอโทษนะครับ...ที่ผมตวาดแม่”
เมื่อพูดเสร็จ ชายหนุ่มก็หลับตาลงด้วยรอยยิ้ม โล่งใจที่ได้พูดสิ่งที่ต้องการพูดกับผู้หญิงที่เขารักที่สุดไปแล้วคนหนึ่ง
ถึงแม้จะยังต้องการทำบางสิ่ง เพื่อผู้หญิงที่เขารักที่สุดอีกคนหนึ่งก็ตาม...
ผู้เป็นแม่กระตุกรอยยิ้มบางๆ ที่มุมปาก พร้อมๆกับที่หยาดน้ำตาไหลพร่างพรูออกมา
นี่อาจเป็นครั้งสุดท้าย ที่เธอจะได้มองหน้าลูกชายแบบเต็มๆตา
แสงแดดสดใสของวันใหม่ ลอดผ่านบานหน้าต่างเล็กไปกระทบกับใบหน้าสวย
ที่ตอนนี้ยุ่งเหยิงจนเกือบดูไม่เป็นผู้เป็นคน ร่างบางค่อยๆลืมตาขึ้นมาช้าๆ
ก่อนจะหรี่ตาลง เมื่อพบว่าแสงอาทิตย์ที่ สาดส่องเข้ามา มันมากเสียเหลือเกิน
สองขาสวยเริ่มก้าวลงมาจากเตียงแล้วตั้งใจจะไปอาบน้ำ
หากแต่กลับรู้สึกแปลกๆ ที่เท้าเป็นพิเศษ
เมื่อคนสวยก้มมองที่พื้นก็พบว่าตัวเองกำลังเหยียบข้อเท้าของใครบางคนอยู่
จึงชักเท้ากลับโดยอัติโนมัติ แล้วก้มลงไปมองอย่างช้าๆ
"พี่ทาร์ต!!" นันท์ร้องเมื่อพบว่าขาที่เธอเหยียบอยู่ไม่ใช่ของใครที่ไหน
หากแต่เป็นของชายหนุ่มนั่นเอง
"อ่าว ตื่นแล้วเหรอ" ร่างสูงที่นอนกองอยู่กับพื้นลืมตาตื่นขึ้นมา
ด้วยท่าทางงัวเงียสุดขีด ก่อนจะเอ่ยถามสั้นๆ ทำให้หญิงสาวต้องเท้าสะเอวตัวเอง
ก่อนตอบกวนๆ
"ยังไม่ตื่นมั้งนั่น แล้วมาทำอะไรในห้องนี้มิทราบ ปกติก็นอนข้างนอกไม่ใช่เหรอ" คนหน้าสวยถามกลับงงๆ
"เมื่อวานนันท์เมา พี่ก็เลยลากกกกมานอน"
ร่างสูงลุกขึ้นนั่งบนเตียงอย่างงัวเงียก่อนตอบ
"ทำไมนันท์ใส่ชุดนี้" ร่างบางเอ่ยถามอีกครั้ง เมื่อชุดนี้ที่เธอพูด หมายถึงชุดเดิมที่เธอใส่เมื่อคืน
"อ่าว แล้วจะให้ใส่ชุดไหนล่ะ" ร่างสูงเกาหัวตัวเองอย่างงงๆ
ทำเอาคนถามถึงกับอารมณ์เสีย ก็นึกว่าเขาจะเป็นแบบพระเอกในละคร บ้างอะไรบ้าง แต่ก็ไม่ใช่อยู่ดี
"เฮ้อ ช่างเหอะ แล้วเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้นเหรอ" ร่างบางยังคงไม่หมดคำถามง่ายๆ
และเมื่อนึกถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นชายหนุ่มจึงเริ่มหน้าแดงขึ้นอีกครั้ง
"นันท์เมา จำไม่ได้เหรอ พี่ก็เลยพากลับ แค่นั้นเอง" ร่างสูงตอบอย่างน่าเชื่อถือก่อนจะใช้สองมือดันหลังอีกฝ่ายเบาๆ
"ไปอาบน้ำไป" พูดง่ายๆสั้นๆได้ใจความ หากแต่ร่างบางยังคงยืนอยู่เฉยๆเหมือนมีอะไรค้างคา
จนชายหนุ่มต้องดันตัวเบาๆอีกครั้งนันท์จึงเดินออกไป ก่อนจะหันหลังกลับมาทำหน้าเครียด
"ร้อนจัง" นันท์บ่น
"ผู้ชายก็เขินเป็นด้วยเนาะ" นันท์พูดยิ้มๆ แต่ทาร์ตไม่ตอบ
"โอ๊ยยย นันท์ร้อน แดดร้อน...แต่ร้อนน้อยกว่าเมื่อคืน ว่ามั้ยคะ ทาร์ตค๊าาาา ~"
พูดเสร็จก็ส่งจูบให้ทาร์ตหนึ่งที แล้วเดินออกไปเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
ปล่อยให้ชายหนุ่มนั่งยิ้มหน้าแดงอยู่คนเดียว
ร่างสูงล้มลงนอนบนเตียงช้าๆ รอยยิ้มเมื่อครู่จางออกไป กลับกลายเป็นคิ้วที่ขมวดเป็นปมมาแทนที่
ถ้าหากเรื่องนี้จะจบ คงเป็นเพียงเขาที่เจ็บ!!!
...
ร่างบางก้าวออกมาจากห้องน้ำ ก่อนจะต้องตกใจ เมื่อชายหนุ่มนั่งมองอยู่ด้วยสายตาเครียดสุดขีด
"พี่มีเรื่องต้องคุยกับนันท์แล้วล่ะ เปลี่ยนชุดเสร็จไปหาพี่ด้วย" เขาพูดพร้อมกับเดินออกไป
ร่างบางมองตามไปอย่างหวั่นๆ
ก่อนจะเดินไปหยุดที่หน้าห้องตัวเองแล้วมองไปยังใต้ตู้เก็บของตู้นั้น
ที่โทรศัพท์ของเธอเข้าไปสิงอยู่อย่างยาวนาน ==’ พลางคิดทบทวน
ทำไม ดล ถึงไม่เลือกที่จะมาหาเธอ ?
หรือไม่แน่บางที...เขาอาจจะไม่ต้องการรับรู้สิ่งที่เกิดขึ้นทั้งหมด
ร่างบางถอนหายใจเบาๆหนึ่งครั้ง ก่อนจะเดินเข้าห้องตัวเอง เพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้า
...
เมื่อนันท์เดินไปที่ห้องโถงกลางบ้านตามที่ทาร์ตได้บอกไว้ ก็พบว่าเขากำลังทำเหมือนทุกๆที
หันหน้ามองทะเล เวลาที่ต้องคิดอะไรหนักๆ
"นาย" เอ่ยปากเรียกเบาๆก่อนจะเดินไปเตะไหล่ช้าๆ
ร่างสูงจึงหันมาสบตาด้วยสีหน้าที่ดูจริงจัง
"พี่มีเรื่องต้องคุยกับนันท์แล้วล่ะ"
"เรื่องอะไรล่ะ ท้องผูกเหรอ"
"พี่จริงจังนะ แล้วนันท์ก็ควรจริงจังด้วย"
"เรื่องอะไรอ่ะ" ร่างบางเริ่มนั่งลงเพื่อตั้งใจฟัง
เมื่อเขาเริ่มดูจริงจัง ...จนน่ากลัว
"เรื่องของคุณชายห้อยศักดิ์ กับคุณหญิงก้อนศรีคงไม่มีใครอยากให้คนขับรถเลวๆอย่างนายที
ได้สมหวังกับคนดีๆอย่างคุณหญิงก้อนศรีหรอก จริงมั้ย"
พูดเสร็จก็อมยิ้มแบบสมเพชตัวเองน้อยๆ ในลำคอ
ถึงแม้เรื่องที่เขาแต่งจะขึ้นจะดูน่าขำ หากแต่น้ำเสียงนุ่มนั้น มันช่างฟังดูเศร้ามากมายเสียเหลือเกิน
"ใครบอกว่านายเป็นคนขับรถนายน่ะ เป็นคนรับใช้คู่ใจคุณหญิงต่างหาก" นันท์ทำหน้าทะเล้นใส่
แต่เขากลับไม่ยิ้มตอบกลับมาเหมือนที่เคย ทำให้เธอเริ่มรู้สึกได้ว่า เลิกเล่นเถอะ...
"โอเคๆ จริงจังแล้วนะ" ร่างบางนั่งลงกับโซฟาสีอ่อน ก่อนจะเริ่มพูด
"นันท์ยังไม่อยากเลิกเล่นเกมของพี่ทาร์ต นันท์ยังอยากรู้คำตอบอยู่ว่า
ถ้าพี่ทาร์ตทำให้นันท์รักได้ พี่จะรักนันท์บ้าง ได้หรือเปล่า"
"แต่พี่ไม่ได้มองมันเป็นแค่เกม พี่จริงจัง" ทาร์ตพูดแทรกขึ้นมา ก่อนจะนั่งลงข้างๆนันท์
หญิงสาวจึงหันไปมองหน้าอีกฝ่ายแบบตรงๆ
"นันท์ไม่รู้หรอกว่าพี่ทาร์ตคิดยังไง แต่ถ้ามันถึงเวลาของมันแล้ว นันท์รับได้"
"แต่พี่อาจจะรับไม่ได้" ทาร์ตพูดแทรกขึ้นมา
"ไม่หรอก นันท์เชื่อว่าพี่ทาร์ตเก่ง" นันท์ยิ้มบางๆให้อีกฝ่าย
"แต่นี่มันไม่ใช่เรื่องของความเก่ง" จู่ๆ ร่างสูงที่ดูเหมือนจะเงียบไปเมื่อครู่กลับโพล่งขึ้นมา
นันท์เงียบ อึ้ง
"พี่รู้ ยังไงก็คงเป็นพี่ที่ต้องไปอยู่ดีใช่ไหมล่ะ แต่พี่ขออย่างเดียวได้ไหม แค่ให้นันท์เป็นคนบอกให้พี่ไปนะ
อย่างน้อย พี่จะได้เจ็บเพราะสิ่งที่นันท์เป็นคนเลือกเอง" ทาร์ตพูดพร้อมกับรอยยิ้มจางๆ
ก่อนจะเดินออกไป
"ถ้านันท์เลือกไม่ได้ แล้วจะทำยังไงล่ะ" ร่างบางเอ่ยกับตัวเองเบาๆแล้วถอนหายใจออกมาอีกครั้ง
...
ภายในห้องสีขาวสะอาดร่างหนาที่นอนอยู่บนเตียงค่อยๆลืมตาขึ้นมาอย่างช้าๆ
เหมือนว่าความเจ็บปวดที่เขาได้รับมันยังไม่จางไป นิ้วของเขากระดิกเบาๆ ทำให้คนที่อยู่ในห้องสังเกตเห็นได้
"เป็นยังไงบ้างลูก " คนตัวเล็กที่ยืนอยู่ข้างเตียงเอ่ยถามเบาๆ พร้อมพยายามกลั้นน้ำตา ของตัวเองให้ได้มากที่สุด
แต่ก็ไม่พ้นที่มันจะไหลออกมาอยู่ดี
"แม่...ร้องไห้...ทำไม...ครับ" ร่างหนาที่นอนอยู่บนเตียง พูดผ่านเครื่องช่วยหายใจออกมา อย่างยากลำบาก
ผู้เป็นแม่ได้แต่ยืนกุมมือลูกชายโดยไม่ตอบอะไร
"ที่นี่...ที่ไหน โอ๊ยยย" ชายหนุ่มพยายามมกวาดสายตามองสิ่งรอบๆตัว ที่ดูยังไงก็ไม่ใช่บ้านของตัวเองแน่ๆ
ก่อนจะร้องด้วยความเจ็บปวดเมื่อเขาพยายามที่จะขยับร่างกาย แต่กลับเจ็บไปหมดทั้งตัว
ผู้เป็นแม่ที่ยืนอยู่จึงบังคับให้ลูกชายนอน ก่อนจะพูดให้ฟัง
"ลูกประสบอุบัติเหตุที่หน้าบ้าน แม่ก็เลยเรียกรถพยาบาลมาน่ะลูก" เมื่อสิ้นสุดประโยค ร่างหนาจึงคิดทบทวนสิ่งที่เกิดขึ้น
ก่อนที่แววตาจะวาวโรจน์ขึ้นมา จนคนที่มองอยู่รู้สึกตกใจ หากแต่ร่างที่นอนอยู่กลับยังคงอยู่ในความคิดของเขา
โดยไม่สนใจสิ่งรอบข้างเท่าไรนัก เขาอยากจะไปหานันท์ให้รู้แล้วรู้รอด อยากไปพูดกันให้จบๆ
รู้มาตลอดว่ายังไงเธอก็คงไม่รักเขาเกินไปกว่าคำว่าพี่ชาย ไม่แน่อาจเป็นเขาที่ผิดเอง
ผิด ที่เดินเข้าไปหานันท์ ในวันที่เธออ่อนแอ
ผิด ที่เขาทำให้เธอลืมทาร์ตไม่ได้
ผิด ที่เป็นคนที่ใช้คำว่า แฟน ไปปิดกั้นนันท์ แต่มันก็คงผิดที่ทาร์ตด้วย
เฮอะ! ถ้ามันไม่โง่มัวแต่เก๊กหล่อกลางสนามบิน ป่านนี้มันก็คงจะมีความสุขกับนันท์อย่างสบายๆแล้วแท้ๆ
ดลแอบสมน้ำหน้าทาร์ตอยู่ในในเล็กๆ
ก่อนจะต้องคิดหนัก
บางที...ทาร์ตอาจกำลังมาทวงคนที่เขารักคืน
...
"แม่ครับ..." ดลเอ่ยเสียงเรียกผู้เป็นแม่เบาๆพอที่จะทำให้ร่างเล็กที่ยืนอยู่ได้ยิน
"จ้ะ ลูก"
"ไม่ว่าต่อจากนี้ไป นันท์จะไปมีใครก็ตาม แม่อย่าโกรธนันท์นะ" ดลเอ่ยด้วยน้ำเสียงแหบพร่า
น้ำตาที่ไมเคยไหลออกมาให้ผู้เป็นแม่ได้เห็นสักครั้งกลับถูกปล่อยออกมาอย่างไม่ขาดสาย
จนหญิงชราร่างเล็กร้องไห้ตามอย่างช่วยไม่ได้...
“ทำไมดลพูดอย่างนั้นล่ะลูก ยังไงดลก็ต้องไม่เป็นอะไรแน่นอน...”
ดลฝืนยิ้มจางๆ ก่อนส่ายหน้าช้า ๆ
“ไม่มีอะไรแน่นอนหรอกครับแม่ นอกจากความตาย”
ผู้เป็นแม่ น้ำตาไหลพรากยิ่งกว่าเก่า แม้จะรู้ดีว่า ที่ลูกชายกำลังป่วยขนาดนี้เป็นเพราะผู้หญิงคนนั้นเพียงคนเดียว
หากแต่ผู้เป็นแม่กลับไม่เคยจะโกรธผู้หญิงคนนั้นแม้สักครั้ง เพราะเธอรู้ดีว่า
หากเธอโกรธนันท์ หรือหากเธอทำร้ายนันท์ นั่นก็เท่ากับว่า เธอกำลังทำร้ายหัวใจของลูกชายตัวเอง
และยิ่งเมื่อดล ถึงกับเอ่ยปากขอในเวลาแบบนี้ด้วยแล้ว เธอก็ยิ่งปฏิเสธไม่ลง
“โอเค ดล แม่สัญญานะลูก แม่จะไม่โกรธนันท์”
ผู้เป็นแม่พยักหน้าเบาๆหลายทีเพื่อยืนยัน แม้ในใจจะคิดว่าอาจมีบางอย่างผิดปกติระหว่างความสัมพันธ์ของดลและนันท์
แต่เธอก็จะเลือก ตามที่ลูกชายเธอเลือกมาให้แล้ว
“ดี...แล้วล่ะครับ...แม่”
ดลเอ่ยเบาๆ พร้อมกับกุมมือผู้หญิงที่เขารักที่สุดคนหนึ่งเอาไว้...
“นอนพักเถอะนะลูก”
ผู้เป็นแม่พูดพร้อมลูบหัวลูกชายเบาๆ ก่อนจะผละออกมา
“เดี๋ยว...ครับแม่”
ดลพยายามเปล่งเสียงที่แหบพร่าออกมาอีกครั้ง จนคนที่กำลังจะเดินไปหันกลับมามอง
“ขอโทษนะครับ...ที่ผมตวาดแม่”
เมื่อพูดเสร็จ ชายหนุ่มก็หลับตาลงด้วยรอยยิ้ม โล่งใจที่ได้พูดสิ่งที่ต้องการพูดกับผู้หญิงที่เขารักที่สุดไปแล้วคนหนึ่ง
ถึงแม้จะยังต้องการทำบางสิ่ง เพื่อผู้หญิงที่เขารักที่สุดอีกคนหนึ่งก็ตาม...
ผู้เป็นแม่กระตุกรอยยิ้มบางๆ ที่มุมปาก พร้อมๆกับที่หยาดน้ำตาไหลพร่างพรูออกมา
นี่อาจเป็นครั้งสุดท้าย ที่เธอจะได้มองหน้าลูกชายแบบเต็มๆตา
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น