The lost love : ความรักที่หายไป

ลำดับตอนที่ #5 : ยิ่งยาวยิ่งยาก

๕.
...ด้านของดล...
“ฮัลโหล นันท์ นันท์ นันท์ โว้ยยยยยยย” ดลบ่นอย่างอารมณ์เสียเมื่ออยู่ดีๆสายโทรศัพท์ก็ถูกตัดไป
“ทะเลหัวทราย...จังหวัดประจวบมีไก่ขัน” ทวนคำกับตัวเองตามที่ได้ยินทางโทรศัพท์ แล้วก็รีบเดินไปที่รถทันที
โดยกดโทรศัพท์หานันท์ไปด้วย

“ไปไหนลูก” แม่ของดลถามด้วยความเป็นห่วงเมื่อเห็นว่าลูกชายดูรีบผิดปกติ
“ดลจะรีบไปหานันท์น่ะครับ เขาอาจจะกำลังแย่” ดลตอบโดยที่ไม่หันไปมองผู้เป็นแม่เลยสักนิด
“ใจเย็นสิลูก ขับรถดีๆล่ะ อย่าขับเร็วมะ...” ตั้งใจจะเตือนลูกชายเหมือยเคย แต่กลับถูกปิดประตูใส่หน้า
“แม่ถอยไปป่ะ ดลรีบ!!!” เปิดกระจกมาบอกเพียงแค่นั้นแล้วก็ถอยรถออกไป
โดยมีผู้เป็นแม่มองตามรถลูกชายที่พุ่งออกไปอย่างรวดเร็วด้วยความเป็นห่วง
“ขับรถระวังๆ นะลูก”
โครม!!!
เสียงตอบรับจากลุกชายและรถคันหรูทำเอาผู้เป้นแม่แทบหมดสติ
เมื่อวิ่งออกไปนอกบ้านแล้วพบว่ารถของลูกชายตัวเองพุ่งชนเข้ากับต้นไม้ใหย่ข้างทางเข้
าอย่างจัง
โดยมีตัวการเป็นหมาน้อยที่เดินไม่รู้ไม่ชี้อยู่ใกล้ๆล้อรถ
ใบหน้าของดลพิงประตูโดยไม่รับรู้สิ่งใดๆ เลือดสีแดงสดจำนวนไม่น้อยไหลอาบใบหน้าหล่อจนดูน่ากลัว
หากอต่ในมือของเขา ยังคงกำโทรศัพท์ไว้แน่น
=กำลังโทร... ก้อนศรี=
“หมายเลขที่ท่านเรียก ไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้ กรุณาติดต่อใหม่อีกครั้งค่ะ”
~ตู๊ด ตู๊ด~
...
“นันท์!!! ทำอะไรน่ะ” ทาร์ตที่เดินออกมาพร้มเสื้อเชิร์ตลายสก๊อตต้องตะโกนเสียงดัง
เมื่อเห็นว่านันท์กำลังนั่งทำลับลับล่อๆอยู่
“เอ่อ นันท์ได้ยินเสียงหนูน่ะ ก็เลยลองหาดู”
“ที่นี่ไม่เคยมีหนูนี่นา ว่าแต่เจอมั้ยล่ะ”
“ไม่เจออ่ะ สงสัยว่านันท์จะหูฝาด”
“อื้อ เดี๋ยวเราจะออกไปข้างนอกกันไม่ใช่เหรอ ไปอาบน้ำสิ”
ทาร์ตพูดขึ้นแล้วยื่นเสื้ลายสก๊อตสีส้มเขียวให้นันท์
“ใส่ด้วยนะ จะได้เหมือนกัน เดี๋ยวจะหากันไม่เจอ” ทาร์ตอมยิ้ม
นันท์จึงหันไปมองทาร์ตที่ใส่เสื้อลายสก๊อตแบบเดียวกับที่เขายื่นมาให้เธอแล้วอมยิ้มน
้อยๆก่อนจะรับเสื้อ
แล้วจึงลุกออกไป โดยแอบวางโทรศัพท์ไว้ที่เดิม
...
ในตอนเย็น...
“สวยไปป่ะ เดี๋ยวหนุ่มๆแถวนั้นก็มองตาม อยากจะงาบนันท์กันเป็นแถบๆ”
ทาร์ตพูดขึ้นเมื่อเห็นนันท์ดูสวย จนเกินไป... ผู้ชายแถวนี้ยิ่งไว้ใจไม่ค่อยได้อยู่ด้วย
“เอ้า! เสื้อเชิร์ตนี่นายก็ให้ฉันใส่กระโปรงงามๆนี่ นายก็ซื้อให้ เอาไงแน่เนี่ย”
“ไม่เอาไงหรอก ก็...ก็ใส่แล้วสวยดีแหละ”
อยากจะบอกว่าหวงอยุ่เหมือนกัน แต่สิทธิ์นั้น มันคงไม่ใช่ของเขาล่ะมั้ง
“แล้วจะไปไหนเนี่ย”
“เดี๋ยวก็รู้”
...
ณ บลา บลา บาร์ ผลับ ผับ
[เป็นชื่อสถานที่แห่งหนึ่งที่คนแต่งตั้งขึ้นเองนะคะ ^^ (แหงสิแกคิดว่ามันจะมีร้านชื่อยังงี้จิงๆเรอะ : คนอ่าน) ]
“มาทำไมที่นี่มิทราบ” หญิงสาวเกาหัวตัวเอง ก็เธอไม่ค่อยเข้าสถานที่พวกนี้สักเท่าไหร่แถมเธอยังเป็นคนคออ่อนด้วยสิ
“อยากปลดปล่อย” เหตุผลสั้นๆ ง่ายๆ ที่ทำให้หญิงสาวแอบคิดว่า ก็ดีเหมือนกัน
“ไม่บอกก่อนอ่ะ จะได้แต่งตัวให้มันเรียบร้อยกว่านี้”
นันท์ก้มมองดูตัวเองนอกจากเสื้อเชิร์ตแขนยาวแล้ว อย่างอื่นก็ค่อนข้างห่างไกลจากคำว่าเรียบร้อยซะเหลือเกิน
“แค่กระโปรงเหนือเข่ามาครึ่งคืบเนี่ยนะ 55 ไม่เป็นไรหรอกขานันท์สวย ขาวดี” ทาร์ตพูดขำๆแล้วรีบเดินนำเข้าไป
“ไอ้พี่ทาร์ตลามก” นันท์บ่นอุบ แต่ก็รีบเดินตามเข้าไปอย่างรวดเร็ว
“มองอะไรครับ” ทาร์ตพูดด้วยน้ำเสียงไม่พอใจเมื่อผู้ชายที่นั่งอยู่โต๊ะข้างๆมองนันท์ด้วยสายตาแบบที
่เสียมารยาทสุดๆ
“พี่ทาร์ต ใจเย็นๆก็ได้” นันท์เขย่าแขนทาร์ตเบาๆ
“เย็นยังไงล่ะ ก็ดูมันมองนันท์สิ ถ้ากินได้มันคงกินนันท์เข้าไปทั้งตัวแล้ว” ทาร์ตกระแทกแก้วลงกับโต๊ะอย่างแรง
เป็นครั้งที่ร้อยห้าสิบเก้าเมื่อชายหนุ่มคนหนึ่งมองนันท์แบบไม่กระพริบตา
“เดี๋ยวนันท์ไปห้องน้ำก่อนแล้วกัน”
“พี่ไปด้วย”
“จะบ้าเรอะ นันท์เข้าห้องน้ำผู้หญิงนะ อีกอย่าง นายนั่งสงบๆเถอะ อย่าไปเลย ฉันกดดัน”
นันท์พูดแล้วเดินออกไป
...
เมื่อนันท์เดินออกมาจากห้องน้ำก็พบว่ามีผู้ชายคนหนึ่งมาขวางทางไว้
“ขอโทษค่ะ หลีกทางหน่อยได้ไหมคะ” นันท์พยายามพูดอย่างสุภาพที่สุด
“ไม่ได้ครับ” และผู้ชายคนนั้นก็ตอบมาอย่างสุภาพเช่นกัน (เหรอ???)
“คุณยืนโงนเงนอย่างนี้ ฉันว่าคุณกลับไปนั่งที่โต๊ะเถอะค่ะ” นันท์พูดเมื่อเห็นว่าผู้ชายที่ยืนตรงหน้าเริ่มส่ายไปส่ายมา
“โต๊ะ โผมมอยู่นี่ นั่งคุยกันก่อนสิจ๊ะ น้องส่าวววว”
“ฉันไม่ได้ชื่อสาวววว หลบไปหน่อยค่ะแฟนฉันนั่งรออยู่ที่โต๊ะ”
ด้วยความไร้เดียงสาซื่อใสหรือว่าอะไรมิทราบ ทำให้นันท์ตอบออกไปอย่างนั้น
“อิ๊บบบบอิ๊ววววววววววว น้องมีแฟนแล้วเหรอครับ โอ๋ววม่ายเปนนไรม่ายเปงราย
มามะ ดื่มกะพี่สักสองแก้ว แล้วพี่จะห้ายยยกลับ”
“ไม่ดีมั้งคะ” ร่างบางทำท่าปัดยุงไปมาเป็นเชิงปฎิเสธ ก็รู้อยู่ว่าตัวเองคออ่อนแค่ไหน
“สองแก้วเอ๊งงงงงง ไม่อยากกลับโต๊ะเหรอจ๊ะ”
“โอเคๆ สองแก้วพอน๊า”
จำเป็นต้องตอบตกลงทันที เมื่อผู้ชายตรงหน้าเริ่มขยับเข้ามาใกล้ตัวเธอมากขึ้น
“ดีมากจ้ะ เฮ้ยพวกแก น้องเขาขอเพียวๆ สองแก้วเว้ยยยย”
เพียว ?? ลำพังมิกเซอร์สองแก้วยังไม่ค่อยจะรอด ให้กินเพียวนี่นะ ซื้อเพียวริคุมาให้กินแทนเถอะT^T
“พี่คะ ขอมิกเซอร์ได้ไหมคะ” นันท์พยายามบอกปัด
“เพิ่มเป็นสี่”
“อู้ยยยย เอาเพียวค่ะ เพียวส๋องงแก๊วววว”
“ดีมากจ้า อ่ะนี่ สองแก้ว รวดเดียว” ชายหนุ่มคนนั้นยักคิ้วให้นันท์ก่อนจะยื่นแก้วให้
อึก อึก อึก อึก อึก
สองแก้วรวดเดียวหมด นันท์เริ่มหน้าเลือดสาด(แดงมากกกก)
“ค้าวววกับโต๊ะด้ายแล้วช่ายม๊ายยย”
นันท์ยิ้มหวานให้คนทั้งโต๊ะ ก่อนจะเดินแบบโซซัด โซเซกลับโต๊ะไป
“เวร! น้องเขาเดินไหว อดสิตรู” ชายหนุ่มที่โต๊ะนั่นมองตามหลังนันท์ไปแบบเซ็งๆ
...
“ทาร์ตค๊า ไปเต้นนกัน”
“เฮ้ย! นันท์ไปทำอะไรมา ทำไมเป็นแบบนี้” ชายหนุ่มดูตกใจไม่น้อยที่หญิงสาวกลับมาในสภาพเมาแอ๋แบบนี้
“ป่าวๆ เค้าแค่กินไปสองแก้วเอ๊งง อึก” นันท์หัวเราะร่วน ส่วนทาร์ตได้แต่ส่ายหัว
ร่างบางเริ่มหยิบสารพัดแก้วที่วางอยู่บนโต๊ะมากระดกรวดเดียวหมดทุกแก้ว ทาร์ตจึงคิดว่านันท์เริ่มไม่ไหวแล้ว
“กลับบ้านป่ะ” ทาร์ตพยายามจะลากนันท์ออกจากร้าน แต่ร่างบางกลับเกาะโต๊ะแน่น
“ทาร์ตค๊า ม่ายอาวน๊า นันท์ยางอยากเต้นนน”
ว่าแล้วก็เลื้อยShow step dance ทั้งหมดที่เคยเรียนมา จนหนุ่มๆทั้งร้านมองกันตาเป็นมัน
“บ้าเอ๊ยย รู้ว่าคออ่อนยังจะดื่มเข้าไปได้ ความเรียบร้อยไปเก็บไว้ไหนเนี่ย”
ทาร์ตรวบตัวนันท์ไปอุ้มไว้แล้วเดินนออกมานอกร้านทันที
“ทาร์ตตตตต นันท์จาเต้นนนน” พูดเสร็จก็ลงมาเต้นอยู่ข้างๆรถจนคนที่อุ้มมาถึงกับส่ายหัว
“หนักก็หนัก ดิ้นก็ดิ้น เข้าไปนั่งในรถได้แล้ว” ทาร์ตพยายามจะดันร่างนันท์ให้เข้าไปในรถ
แต่อีกฝ่ายกลับขืนตัวแล้วโอบคอเขาเอาไว้ นาทีนี้นึกไม่ออกล่ะว่าใครกันแน่ที่จะเป็นฝ่ายคออ่อน
“ม่ายอาวน๊า~ ทาร์ตค๊า นันท์ร้อน”
พูดง่ายๆแค่นั้นก่อนจะดึงคอเสื้อเชิร์ตตัวเองอย่างแรงจนกระดุมหลุดกระเด็นไปคนละทิศล
ะทาง
แต่โชคดีที่ยังมีเสื้อกลามสีขชาวบางๆอยู่อีกชั้นหนึ่ง ทาร์ตเริ่มหน้าแดง รู้ว่านันท์เมามาก
“ทาร์ตเมาเหรอ หน้าแดงเชียยย” นันท์อมยิ้มน่ารักแล้วจับแก้มทาร์ตเล่นๆ
ไม่รู้ว่านันท์จะรู้บ้างมั้ย ว่าตอนนี้ทาร์ตต้องใช้ความอดทนมากมายขนาดไหนที่จะไม่ทำอะไรเธอ
“นันท์ต่างหากที่เมาไม่รู้เรื่อง ไปกันใหญ่แล้ววว”
ทาร์ตพยายามสะบัดหน้าตัวเองหลายครั้งเพื่อไล่อาการ’บางอย่าง’ออกไป
“นันท์ม่ายด้ายมาววน๊า ไม่เชื่อดูเน่” นันท์ลุกขึ้นแล้วผลักทาร์ตให้เข้าไปนั่งในรถแทน
ก่อนจะลุกขึ้นมา เดินเซๆหลายรอบ
“นันท์เดินตร๊งตรง เหนมะล่า” ทาร์ตจะลุกขึ้นมาพยุงนันท์แต่ร่างบางกลับล้มทับจนจมูกของทั้งคู่ชนกันพอดี
“นันท์ น่ะมะ...”
ริมฝีปากของนันท์แนบเข้ากับริมฝีปากของทาร์ตช้าๆ กลิ่นแอลกอฮอลล์อ่อนๆที่ยังค้างอยู่ในริมฝีปากของร่างบาง
ซึมซาบเข้าไปในริมฝีปากอีกฝ่าย สัมผัสที่อ่อนหวาน อ่อนโยนและลึกล้ำนั้นฉุดรั้งให้สติของชายหนุ่มเริ่มเลือนหาย
เขากลืนคำพูดทุกอย่างลง และปล่อยทุกความคิดและความรู้สึกไปกับจูบนี้ จูบที่เธอมอบให้กับเขาด้วยตัวเอง
ไม่นานนักหญิงสาวก็ประคองหน้าชายหนุ่มเอาไว้ แล้วดึงให้เขาละริมฝีปากออกจากเธอ
“ทาร์ตค๊า ~ นันท์ร้อนอีกแล้ว ร้อนมากกว่าเดิม พอแล้วน๊า”
บอกตอนนี้ไม่ทันแล้วล่ะนันท์ ณ จุดนี้ ต่อให้เขาต้องตกลงไปในนรกขุมไหนก็ตามเพราะความผิดบาป ก็ยอม
“ทาร์ต นันท์ร้อนแล้ว ปล่อยเค้าก่อน”
ให้ตายเถอะ ! ทำเสียงอ้อนๆน่ารักแบบนี้ใครยอมก็ไปเรียกมันว่าควายได้เลย
“ไม่เป็นไรนะ”
ทาร์ตพูดสั้นๆแล้วตอบแทนคำพูดเมื่อครู่ของนันท์ด้วยจูบ ที่ทั้งหนักหน่วง แนบแน่น ลึกล้ำและร้อนแรงมากยิ่งขึ้น
จนตัวเขาเองเริ่มจะคุมสติไม่อยู่ ไม่แน่อาจเนเพราะเหล้าประมาณสองหยดจากปากนันท์ทำให้เขาเมาไปแล้ว==’
ไม่ว่านันท์จะบอกให้หยุด จะบอกว่าร้อนแทบเป็นแทบตายสักแค่ไหน แต่อีกฝ่ายกลับคลอเคลียเธอมากขึ้นอีก
อาจเป็นเพราะเขารู้ดีว่าที่เธอกำลังร้อนอยู่แบบนี้มันเป็นเพราะอะไร แต่บอกได้อย่างเดียว เขาร้อนกว่าเธอร้อยเท่า!
“ฮึก~ ทาร์ตค๊า ปล่อยนันท์... ฮือ~ ”
หยาดน้ำใสๆเริ่มไหลรดลงบนใบหน้าของชายหนุ่มจนเขารู้สึกได้ และเริ่มหยุด
“นันท์ กลัวแล้วน๊า”
น้ำใสๆไหลอาบแก้มแดงจัดที่ไม่รู้ว่าเพราะความเมา หรือความอาย
เป็นครั้งที่สองหมื่นหกพันแปดร้อยเก้าสิบห้าแล้วมั้งที่มือของเขาถูกยกขึ้นมาเพื่อนเ
ช็ดน้ำตาให้เธออีก
“ยังไม่ได้ทำอะไรเลย กลัวอะไรเล่า -.- ”
“ก็ทำอยู่เมื่อกี้อ่า เค้ากลัวแล้ว กลัวมากแล้วด้วย มันร้อนเหมือนโดนเผาเลย”
นันท์เริ่มร้องไห้หนักขึ้น
“โอเคๆ ไม่ร้อนแล้ว ไม่เผาแล้วนะคร๊าบบบ กลับบ้านน๊า”
ทาร์ตยกมือขึ้นมาลูบหัวนันท์อย่างอ่อนโยนแล้วแอบอมยิ้มน้อยๆที่เขาเกือบจะกระตุกเส้น
คำว่าสุภาพบุรุษ
ไปอย่างฉิวเฉียด ชนิดเส้นยาแดงผ่าเก้า(มากกว่าผ่าแปด) [ยังมีหน้ามาคิดเนอะเฮียทาร์ต==’]
แต่เขาคงทนไม่ได้นักหรอก ถ้าหากว่าเขา จะทำให้เธอต้องเสียใจ
“เฮ้อ ไม่คิดเล๊ยยย ว่าเรียบร้อยอย่างนันท์จะทำอะไรอย่างนี้ได้น่ารักเป็นบ้า” ทาร์ตพึมพำกับตัวเองเบาๆแล้วขับรถออกไป
“ห๊า~ นายว่างายน๊า!”
อยู่ดีๆนันท์ที่ดูเหมือนว่าจะหลับไปแล้วก็โพล่งขึ้นมา จนชายหนุ่มหน้าแดงแปร๊ด ขำตัวเองที่คิดอะไรมากมายไปอีก
“ฮิฮิ ทาร์ตเขิน น่าร๊ากกกกกก” นันท์เอื้อมมือมาดึงแก้มทาร์ตเบาๆ ก่อนจะพิงกระจกหลับต่อไป
“นันท์เมา นันท์เมา นันท์เมา นันท์เมา นันท์ไม่รู้เรื่อง นันท์เมามาก”
ทาร์ตพยายามพึมพำกับตัวเองไปตลอดทาง แต่หันมาอีกที สติก็แทบจะขาดผึง
คำพูดที่ท่องมาอย่างดีก็แทบจะหลุดกระเด็นออกไปนอกหน้าต่าง เมื่อพบว่านันท์เหลือเพียงแค่เสื้อกล้ามบางๆตัวเดียว
“ทำไมไม่ใส่เสื้อเชิร์ตเนี่ย” ทาร์ตพูดไปมองถนนไป
“มันร้อนนี่ค๊า” นันท์ตอบทั้งๆที่ยังคงหลับตาอยู่ แล้วก็ซุกหน้านอนน ต่อไป
โดยที่ไม่รับรู้เลยว่าตัวเองกำลังทำให้ใครหัวใจเต้นแรงจนแทบจะทะลุตัวออกมา
ทาร์ตแอบบมองร่างบางที่นอนอยู่ยิ้มๆ ก่อนจะขับรถต่อไป
........