ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : เริ่มต้น
ามกลางความมืดกับแสงจันทร์สาดส่องลงมา
"อัก!...อะ!"
ผู้คนออกเสียงกันอย่างทรมานออกมาจากโบสถ์เเล้วเงียบไปพร้อมกับเลือดที่กำลังหลั่งไหลหลออกจากตัวอย่างช้าๆจนพื้นท่วมไปด้วยสีเเดงฉานกับเสียงของนาฬิกาดังไปมา
"กะ เเก....อะ!"
ชายหนุ่มที่ถูกเรียกว่ารุ่นพี่ โดนขวาของเด็กหนุ่มฟันคอขาดออกจากตัวพร้อมกับขวานที่ติดอยู่กับพื้น หัวของรุ่นพี่ค่อยๆกลิ้งออกจากตัวอย่างช้าๆ
"ตึก ตึก .."
เด็กหนุ่มเดินออกจากร่างชายหนุ่มพร้อมกับซากเนื้อที่เต็มไปด้วยเลือด....
บทที่ 1 เริ่มต้น
กับอากาศอุ่นๆยามเช้า
ในเมืองที่ชื่อว่า เมเนอร์ริส
"ตึก ตึก ตึก ..."
เสียงฝีเท้าของเด็กหนุ่มผมสีขาว ดวงตาสีแดงดั่งเลือด ผ้าคลุมสีดำมืดที่คลุมหัวอยู่ กำลังเดินอยู่ริมถนน
เขาชื่อ อลิส
ผู้คนต่างเดินสันจรไปมาในถนนเเคบๆ เสียงของความรู้สึกต่างๆออกมาจากริบฝีปากผู้คนมากมายจนนับไม่ถ้วน
"...."
อลิสได้แต่เงียบและเงียบไปเรื่อยๆ
ผู้คนต่างเดินสวนทางกัน บางคนก็หาเรื่องกันทั้งๆที่แค่ชนไหล่แล้วเดินจากไปแท้ๆ
อลิสมองไปทางที่คนกลุ่มนั้นจะหาเรื่องอีกคน
"....น่าสมเพช"
อลิสกระซิบออกมา แล้วเดินต่อไปโดยไม่สนใจ
"พลั่ก"
มีใครคนนึ่งชนไหล่ของอลิส
"เฮ้ย!แกน่ะ"
อลิสไม่สนใจคำพูดของชายคนนั้นเลย
"ชนเเล้วไม่รู้จักขอโทษหรือไงแกน่ะ!"
ชายคนนั้นเดินมาที่ด้านหน้าของอลิสแล้วตะคอกใส่อย่างเสียงดัง ผู้คนเริ่มมองไปที่ชายคนนั้นกับอลิสที่กำลังยืนอยู่หน้าของอลิส ผู้คนเริ่มตั้งวงให้ชายคนนั้นที่เรียกว่า ตาลุง
กับอลิสอยู่กลางวงกลมวงใหญ่
"น่าสมเพช"
อลิสพูดออกมาอย่างเย็นชา
"แกนะแก!"
ตาลุงตะคอกออกมาอย่างดุดันจนน่ารำคาญ
"ไอ้เปี้ยกนี่ปากดีจังเลยนะ!"
"ชิ!"
"เฮ้ย เฮ้ย!"
"อวดดีจังเลยน้ะ!"
"อย่ากตายหรือไง!"
กลุ่มคนของตาลุงออกมาจากฝูงกลุ่มชนแล้วอ้าปากพูดจะหาเรื่อง
"หึ!แกไม่มีทางเอาชนะชั้นได้หรอกนะ...เพราะชะนั้นจงขอโทษชั้นชะ!ก้มลงคุกเข่าด้วย!"
"น่าสมเพชจังนะครับ ทั้งๆที่คุณหาเรื่องผมก่อนแท้ๆ...ยังมีหน้า....ให้ผมขอโทษให้อีก น่าสมเพชจริงๆ"
อลิสพูดออกมาในสีหน้าหน้าตาเฉยเมยพร้อมกับเสียงที่ดูท่าทางเย็นชา
"แกนะแก!"
ตาลุงตะคอกเสียงดังพร้อมชี้หน้ามาที่อลิส
"ใจร่มๆก่อนสิครับ~"
เสียงขายปริศนาดังขึ้นจากฝูงกลุ่มชน
ฝูงกลุ่มชนมองไปที่ตนเสียงแล้วแหวกทางออก
ชายหนุ่มยิ้มออกมาให้กับอลิสที่อยู่ตรงหน้าเขา
"เฮ้ย!แก....."
ชายคนหนึ่งออกมาจากกลุ่มของตาลุงออกมาหาชายหนุ่มคนนั้นแล้วพูดออกมาจนน่ารำคาญ
"ตึง!"
"อัก!"
ชายหนุ่มสะกัดขาของชายกลุ่มของตาลุงที่กำลังเดินเข้ามาหาเขา พูดไม่ทันไรตัวเขาก็โดนเสียแล้ว
"ขอโทษครับที่ผมทำแบบนี้.....ผมก็บอกแล้วไงครับ.....ว่าใจร่มๆ"
ชายหนุ่มผมสีดำยาว นัยน์ตาม่วงคล้ำ สวมผ้าคลุมสีดำยืนอยู่หลังของอลิส
"แกนะแก!!"
ตาลุงพูดออกมาด้วยความโกรธ
"ย๊าาาาาาาาก!!!"
กลุ่มคนของตาลุงวิ่งกรูเข้ามา
"หมดเวลา!"
ชายหนุ่มตะโกนออกมาพร้อมสีหน้ายิ้มแย้ม
"อะ....."
อลิสออกเสียงเป็นอุทาน
เพราะชายหนุ่มอุ้มอลิสจากด้านหลัง
"จะ จะทำอะไรน่ะ!"
"อยู่เงียบๆ....ไว้นะครับ"
ชายหนุ่มพูดออกมาพร้อมกับยิ้มไปด้วย
"ขอจบการเเสดงเพียงเท่านี้นะครับ!!"
ชายหนุ่มตะโกนออกมาแล้วโค้งคำนับ
"ปัง!"
เสียงของการเล่นมายากลของชายหนุ่มดังขึ้นพร้อมกับกระดาษสีต่างๆออกมาจากตัวของชายหนุ่มแล้วหายไปอย่างไร้วี่แวว
"หายไปไหนฟ่ะ!"
"ตามมันไปต้องหาให้เจอ!"
ตาลุงพูดเเบบลวกๆโดยที่ไม่รู้เลยว่าจะไปทางไหนต่อ....
เสียงลมพัดผ่านกับอากาศเเจ่มใสท้องฟ้าสีครามสดใส
"ปะ ปล่อยผมลงเถอะ...."
อลิสพูดออกมาในสีหน้าที่เย็นชาพร้อมกับกำผ้าของชายหนุ่ม
"กำผ้าผมแบบนี้.....จะปล่อยตัวคุณไปได้ยังไงล่ะครับ"
"อะ...."
อลิสคลายมือออกทันทีแล้วชายหนุ่มก็ยิ้มออกมา อลิสถึงความรู้สึกเข่าที่กำลังถูกพับด้วยมือของชายหนุ่มกับมือที่ถูกรองรับจากด้านหลังของแผ่นหลังอลิส เหมือนกับท่าอุ้มเจ้าสาว
อลิสจับไหล่ของชายหนุ่มแล้วค่อยๆนำตัวลงจากแผ่นมือของชายหนุ่ม
"แล้วคุณน่ะ....เป็นใครกันแน่..."
"เป็นคำถามที่น่าสนใจดีนี่ครับ...."
ชายหนุ่มพูดออกมาด้วยเสียงที่ถูกหยอกล้อ
"นิสัยคุณ....คงเป็นคนที่แปลกน่าดูเลยนะ"
"หืม~"
ชอยหนุ่มออกเสียงด้วยความดีใจ
"แหม แหม เธอเนี่ยรู้ดีจริงๆเลยนะ~"
ชายหนุ่มพูดออกมาแล้วมองหน้าของอลิส
"แล้วสรุปว่าคุณเป็นใครกันเเน่"
อลิสถามคำถามของชายหนุ่ม
"เดี๋ยวคุณก็รู้เองครับว่า.....ผมเป็นใคร"
"หรอ...ถ้างั้นบอกชื่อ....."
"ผมชื่อ ฟรีส ครับ"
อลิสยังพูดไม่ทันจบฟรีสก็เเนะนำตัวเองทันใด
"คุณช่วยบอกชื่อ...."
"ผมไม่อยากตอบคำถามคุณ..."
อลิสพูดอย่างเยือกเย็นกับใบหน้าที่นิ่งเงียบตลอดมา
"ผมอยากเห็นหน้าคุณตอนนี้เลยได้ไหมครับ"
จู่ๆฟรีสก็เปลี่ยนเรื่องพร้อมกับจับคางของอลิสเพื่อดูหน้า
"เพียะ!"
อลิสปัดมือของฟรีสออกจนเกิดเสียง ฟรีสถึงกับตกใจอยู่ไม่น้อย
"ใจร้ายจังเลยนะ"
".....ผมต้องขอโทษด้วยนะครับ ที่นิสัยผมเป็นแบบนี้..."
"....ดูเย็นชาจังนะ"
"หึ..."
อลิสออกเสียงอย่างเยือกเย็นแล้วเดินจากไป....
พออลีสเดินจากไปฟรีสก็ยิ้มออกมา
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น