ยัยนักร้องหน้าใสป่วนใจหนุ่มนักบาสสุดเท่

ลำดับตอนที่ #2 : บทนำ

“รุ่นพี่คะ”เด็กสาวร่างเล็กดูน่าเอ็นดูผมดำเงางามที่ถูกตัดสันประมาณบ่าผิวขาวเนียน ตาโต และปากที่ได้รูปจมูกเล็กๆบนใบหน้านั้นเมื่อมารวมกันเธอเป็นเด็กที่จัดได้ว่าโมเอะในความหมายของใครหลายคนพูดด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือหน้าที่เคยเนียนขาวกลายเป็นมีสีแดงกระจายไปถึงหูอุณหภูมิร่างกายก็สูงขึ้นเรื่อยๆ หัวใจที่เต้นเป็นจังหวะที่อธิบายไม่ออกแล้วเมื่อยิ่งไปสบตากับชายหนุ่มผิวสีแทนที่จ้องหน้าเธอเขม็งอาการก็ยิ่งทวีความรุนแรงมากขึ้นเรื่อยๆเมื่อทำใจได้แล้วสักพักเด็กสาวก็พูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือยิ่งกว่าเดิมความรู้สึกก็ยิ่งเพิ่มขึ้นจนเธอแทบจะระเบิด“คือ น...หนูคือว่า...เอ่อ...คือ...”เด็กหนุ่มตรงหน้ามองจ้องเธอแล้วกล่าวออกมาอย่างหงุดหงิด “จะพูดอะไรก็พูดสิฉันยุ่งนะถ้าไม่พูดล่ะก็ฉันจะไปแล้วนะ”เด็กหนุ่มหันหลังกลับไปเหมือนจะเดินออกไปแต่เด็กสาวได้จับชายเสื้อเอาไว้เพื่อไม่ให้ชายหนุ่มไปแล้วพูดออกมาตะกุกตะกัก”คือ...หนูชอบรุ่นพี่ค่ะช่วยมาเป็นแฟนกับหนูได้ไหมคะ”เด็กหนุ่มที่ได้ยินดังนั้นก็ยิ้มแล้วทำหน้าอึ้งๆ”เอาจริงดิ...ฉันนี่นะ...เฮ้ย”แล้วเด็กหนุ่มก็มองอึ้งๆแล้วจ้องไปที่เด็กสาวตรงหน้าในขณะที่เพื่อนชายของเขานั้นก็ได้มาได้อย่างประจวบเหมาะพอดีเด็กสาวที่เห็นว่ารุ่นพี่ที่เธอรักมานานมีคนมาตามเธอก็พูดด้วยน้ำเสียงที่รีบเร่ง “คือ...พรุ่งนี้จะมาเอาคำตอบที่นี่นะคะถ้าตกลงกรุณามาที่นี่ด้วยนะคะแต่ถ้าไม่ก็ช่วยอย่ามาบอกนะคะขอร้องนะคะหวังว่าหนูจะโชคดีนะคะ^^”เด็กสาวที่ยิ้มแย้มสดใสอย่างน่ารักไร้เดียงสาอย่างสมกับวัยของตนเองแล้วก็วิ่งออกไปด้วยท่าทางที่ไม่ว่าใครก็รักไม่ว่าใครก็หลงไม่ว่าใครก็เอ็นดู จนไม่อยากจะเชื่อว่าคนอย่างเธอจะมาสารภาพรักกับคนอย่างเขาได้คิดแล้วก็ตลกเนอะ ไอสิ่งที่เรียกว่าความรักนี่น่ะไม่มีขอบเขตไม่มีหลักการไม่มีความหมายที่ชัดเจนไม่มีทางจับต้องได้แค่รู้สึกแล้วจะรู้เมื่อมาลองด้วยตัวเองแต่ว่าจะเอายังไงดีนะเขาน่ะต้องไปเรียนต่อที่อื่นด้วยสิเอาไงดีล่ะ “โว้ย ไม่รู้แล้วววววววววว” เด็กหนุ่มตะโกนออกมาอย่างหงุดหงิดสุดๆจนระเบิดออกมาจนไม่รู้จะทำยังไงจะปฎิเสธเธอมันก็เหมือนกับปฏิเสธหัวใจตัวเองอีกทางเพราะเขาก็แอบมองเธอมาตั้งนานแล้วด้วยสิถึงจะไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไรแต่เวลาเขาซ้อมบาสกับทุกคนทีไรเสียงที่เธอกำลังร้องเพลงมันทะลุเข้ามาในโสตประสาทของเขามันเป็นกำลังใจให้เขาตลอดเวลาจนบางครั้งมันทำให้เขาตั้งใจที่จะฟังเธอแล้วเฝ้ามองเธอมากว่าที่จะเล่นบาสที่เขารักมาตั้งแต่เล็กๆ เสียงที่ไม่ว่าจะฟังเมื่อไรก็ทำให้เขามีกำลังและมีความสุขได้อย่างแปลกประหลาดเสียงที่ออกมาอย่างมีความสุข ไร้เดียงสาและแสดงถึงความสุขที่ได้ร้องเพลงจนคนที่ฟังก็จะรู้สึกสนุกและมีความสุขไปกับเพลงที่เธอร้องเสมอ แต่ว่าถ้าไม่ปฎิเสธเธอก็จะต้องรอเราต้องหลายปีเลยสิ แต่ว่าถ้าปฎิเสธเธอก็จะเสียใจเขาก็เสียใจแต่ว่าถ้าเลือกทางนี้เขาก็คงเห็นแก่ตัวสินะเฮ้อจะเอายังไงดีวะ ขณะที่ชายหนุ่มกำลังเถียงตัวเองอยู่ในใจ

ก็มีเด็กหนุ่มผมสีน้ำตาลเหลืองมาสะกิดที่หลังของตนอย่างแรงแล้วพูดด้วยน้ำเสียงตื่นเต้นเหมือนกับเด็กที่ได้ของเล่นมาใหม่ “จุนจังคนเมื่อกี้ ฮิเมกะ ฮารุจี้นักร้องวงเดียวกับชุนใช่ม้าแล้วเขามาทำอะไรกับนายหรอนี่ นี่”เด็กหนุ่มที่ถูกเพื่อนของตนพูดอย่างนั้นก็เบือนหน้าหนีแล้วตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงที่หงุดหงิดออกตะกุกตะกักนิดๆ “เออใช่ล...แล้วเขามาคุยเรื่องอะไรแล้วเกี่ยวกับนายหรือไงหาแล้วนี่มาทำไมไม่ไปซ้อมล่ะหา อ้อแล้ววันนี้ฉันจะกลับบ้านเหนื่อย”

“เสียใจน้า ที่เขามาทันช็อตเด็ดพอดีอ่ะนะ นี่ไม่เห็นต้องอายเลย ฮารุจี้น่ารักดีออกน่าอายตรงไหนแล้วก็ น้าถ้าไม่รู้คำตอบล่ะก็ลองฟังเสียงของตรงนี้ดูน้าจุนจัง แล้วพรุ่งนี้ก็สู้ๆน้า บ๊ายบี”เด็กหนุ่มผมน้ำตาลก็พูดด้วยน้ำเสียงกวนๆผสมจริงจังแล้วเอามือมาวางที่หน้าอกข้างซ้ายของตนแล้วยิ้มอย่างร่าเริง แล้วก็ไปที่โรงยิมทันที ส่วนตัวเขาก็ยิ้มคนเดียวอยู่เงียบๆแล้วก็พูดกับตัวเองเบาๆ “นั่นสิน้างั้นก็ ขอโทศนะแต่ขอเห็นแก่ตัวสักครั้งนะฮารุจัง”แล้วเขาก็เดินกลับบ้านตัวเองด้วยหัวใจที่เต็มอิ่มไปด้วยความสุข  มาทางด้านของนางเอกเรา ที่อยู่ที่ห้องชมรมของตน

“นี่ ฮารุเป็นไรไปเสียงสั่นหมดแล้วนะไม่สบายหรือเปล่าพักไหม”เด็กสาวผมทองก็พูดมาอย่างเป็นห่วง “อืม คือว่าฉันขอพักสักวันได้ไหมคือว่า เขาไม่มีสมาธิเลยอ่ะนะ”เด็กสาวอ้อนวอนทุกคนด้วยสายตาแบ๋วๆ ทุกคนที่เห็นไม่ว่าใครก็ยอมใจอ่อน แต่ว่าก็ไม่มีครรุ้ว่ามีอยู่คนนึงที่แอบชอบความน่ารักที่ไร้เดียงสาของเธอเกินกว่าความสัมพันธ์ที่เป็นอยู่ แล้วทุกคนก็อนุญาตให้เธอออกมาเธอก็เดินกลับบ้านด้วยความรู้สึกตื่นเต้น รู้สึกมีความสุขและกลัวแบบบอกไม่ถูก ก็เพราะว่าวันนี้เธอได้ไปสารภาพกับรุ่นพี่ที่เธอชอบมาตั้ง 3 ปีแล้วนี่นา(พวกนางเอกอยู่ม.3 พระเอกอยู่ ม.4)ตั้งแต่วันนั้นที่เขามาช่วยเธอจากพวกอันธพาลนั่นเธอก็ไม่มีวันลืมความอ่อนโยนที่ซ่อนอยู่ในความโหดของตัวเขาแล้วตั้งแต่วันนั้นเธอก็ได้ดูเขาอย่างห่างๆมาตลอดเวลาที่เขาเล่นบาสเขาช่างดูเปล่งประกายเหลือเกินเหมือนกับดาวที่คอยเปล่งแสงและร่ายรำอยู่ในสนาม ความพยายามและตั้งใจของเขาทำให้เธอมีความสุขและมีกำลังใจที่จะลุกขึ้นสู้เสมอ เธอก็อยากที่จะร้องเพลง พยายามและตั้งใจกับมันไปตลอด แค่ได้นึกถึงเขาเธอก็อยากซิอมอีก ซ้อม ซ้อม และก็ซ้อมไปเรื่อย สนุกที่พยายามสนุกที่จะร้องเพลงซึ่งต่างจากตอนแรกที่เธอร้องเพลงเพราะแค่ถูกบังคับแต่แค่ดูเขาก็ทำให้อยากพยายามอีกจนไม่รู้ว่าเมื่อไรที่เธอชอบเสียงเพลงจนไม่อยากจะห่างจากมันตั้งแต่เมื่อไร ความรักนี่ก้แปลกเนอะทำให้เราเปลี่ยนแปลงตัวเองได้ก็เพื่อคนคนเดียว พยายามได้ก็เพราะเขา ทำอะไรก็ได้ให้เขามีความสุข ถึงจะทุกข์แต่ถ้าเขาสุขก็ดีความรักนี่ขี้โกงจังเนอะ เฮ้อถึงเธิจะรู้ว่าเมื่อเขาจบ ม.4 เขาก็ต้องไปเรียนที่ต่างประเทศแล้วแต่ว่าไม่ว่ายังไงก็ตัดใจไม่ได้แฮะก็รักนี่นาอยากรอเขาในฐานะแฟนมากกว่าคนอื่นนี่นาไม่ว่ายังไงก็อยากรอ ให้รอตลอดไปก็ยังได้เลยน้าแบบนั้น  หนูอาจทำให้รุ่นพี่ลำบากใจแต่ขอเห็นแก่ตัวหน่อยก็แล้วกันนะคะ