คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : แล้วไงใครแคร์
“เอ่อ...คุณหนูครับ คือว่า..เอ่อ ที่ร้านของเพื่อนคุณหนู...เอ่อ.."
"มีอะไรก็พูดมารำคาญ"เธอพูดด้วยนํ้าเสียงหงุดหงิด
"คือร้านของคุณวันวัน...เอ่อ..คือ..คือที่ร้านถูกทำลายจน..."การ์ดคนนั้นส่งภาพร้านไปให้เด็กสาว
" แต่..แต่ ที่ร้านไม่มีคนบาดเจ็บนะครับ”
“......ใคร...ทำ”เด็กสาวพูดเสียงเข้ม บรรยากาศในห้องอึมครึมไปหมด
“ผ..ผม ไม่ทราบครับคุณหนู”
“ห่วยแตก!!!!!!!!!”เธอแผดเสียงแล้ว ปล่อยรังสีอำมหิตมามากกว่าเดิม
“นี่ คิสใจเย็นๆหน่อยสิ ส่วนนายโรมิโอไปจัดการต่อ คงไม่ต้องให้บอกหรอกนะ...หมดธุระก็ไปซะ”
ณ ที่โรงเรียน
สวัสดีครับท่านนักอ่านผู้น่ารักของผมทุกคน วันนี้ผมก็จะมาแนะนำตัวอย่างเป็นทางการกับทุกคนอีกทีนะครับ ผมริว ริวอิจิ เป็นลูกชายคนเล็ก เป็นลูกคนที่สองของตระกูล เทนงุ เป็นลูกครึ่งญี่ปุ่นไทย อีกอย่าง ผมหล่อมากกกกกกก มากจนผู้อ่านทุกคนคิดไม่ถึงแน่นอน ผมมีอายุห่างกับยัยแสบ 2 ปี หรือ เอาง่ายๆผมก็ ม.6 แล้วนั่นแหละ เอาเป็นว่าผมเป็นหนุ่มหล่อ พ่อรวย มีการศึกษา พร้อมเปย์ สาวๆทุกคนแน่นอนคร้าบบบ หา!!! เรื่องไอหมานั่นอ่ะนะ อืมเรื่องเด็กนั่น...เอาเป็นว่าผมกับมันรู้จักกันมาตั้งนานแล้ว ไม่ใช่สิต้องพูดว่าผมต่างหากที่รู้จัก เพราะไอเด็กนี่น่ะนะเป็นเพื่อน ที่สนิทที่สุดของน้องสาวผมมันก็คงไม่แปลกหรอกนะที่ผมจะรู้จักมัน แล้วทำไมผมถึงไปขอเป็นแฟนอ่ะนะ อืม....เอาเป็นว่า ก็อยากทำอ่ะใครจะทำไม เนอะๆ นั่นไงๆไอหมาเฉิ่มมาถึงและ หน้าซีดเชียว คงเครียดเรื่องเมื่อวานล่ะมั้ง (ริวคุงๆ ไม่ห่วงวันจังหรอตัว) หืม...ก็ ไม่รู้สิ พวกคุณคิดว่าไงล่ะครับ (พระเอกอะไร๊ น่าหมั่นไส้ชะมัด) 555 ครับๆผมรู้ว่าผมน่ารักไม่ต้องชมผมมากก็ได้ งั้นผมไปเรียนก่อนนะทุกคน จุ๊บๆ (ไปตายซะไป๊ คิสะ&ผู้เขียน)
kisane part
“วานนนนนนจางงงงง!!! ตัวเป็นอะไรอ่ะทำไมหน้าตาไม่สดชื่นเลย อย่าบึ้งดิ ยิ้มนะๆ”วันนี้วันจังหน้าตาดูซีดๆเครียดๆเหมือนคนไม่ได้นอนมาทั้งคืน แต่ก็นะถ้าเป็นฉันๆก็คงเครียดไม่ต่างกันเพราะดูจากสภาพที่โรมิโอไปถ่ายมาเนี่ย คอยดูนะถ้ารู้ว่าใครทำล่ะก็แม่จะทำให้บ้านมันเละกว่าร้านของอาเมษอีกคอยดู
“...ผมไม่เป็นไรหรอกครับ ไม่ต้องเป็น....ห่วง “ตึง” ”อยู่ๆอีกฝ่ายก็ล้มลงไปบนพื้น ทำให้เด็กสาวตกใจกรี๊ดออกมาแล้วลงไปเขย่าร่างของอีกฝ่าย
“วันจัง วันจัง วันจังงงงง!!!!”
“ถอยหน่อย ถอย ขอทางหน่อยนะ นี่มันเกืดอะไรขึ้นคิส”
“หนูไม่รู้ อยู่ๆวันจังก็ล้มลงไป พี่ริวช่วยอุ้มวันจังขึ้นไปหน่อย”เด็กสาวขอร้องพี่ชายตนด้วยน้ำตาที่คลอเบ้าอย่างเป็นห่วงเพื่อนหนุ่มร่างเล็ก อีกฝ่ายไม่ตอบรับทำเพียงอุ้มเด็กหนุ่มขึ้นแล้ววิ่งไปที่ห้องพยาบาล
................................................................................................
ที่ ห้องพยาบาล
“วันเป็นไงบ้างคะอาจารย์ วันจังไม่เป็นไรใช่ไหมคะอาจารย์”
“ใจเย็นๆหน่อยคิส พี่รู้ว่าเราห่วงเพื่อนแต่ตอนนี้เราไปเข้าห้องเรียนก่อนแล้วกันอยู่ไปก็ไม่มีประโยชน์หรอก”
“ไม่เอา ยังไงหนูก็ไม่ไปหนูจะอยู่จนกว่าวันจังจะตื่น”พี่ริวจะบ้าหรือไงใครจะไม่ห่วงเพื่อนทั้งคนนะเว้ยยิ่งเมื่อวานเกิดเรื่องบ้าๆแบบนั้นอีก
“อยู่ไปแล้วทำอะไรได้หรือไง...ไปเรียนไปเดี๋ยวพี่จัดการต่อเอง”ฝากไว้ก่อนนะไอพี่บ้า ไปก็ได้ แล้วเด็กสาวก็เดินออกจากห้องไป
Ryuuichi part
ดูสิหน้าตาอิดโรยไปหมดแล้ว สงสัยเมื่อคืนคงไม่ได้นอนหล่ะมั้ง จะว่าไปดูดีๆไอเด็กนี่ทั้งผอมทั้งตัวเล็กกว่าที่คิดเยอะเลยแฮะ กินอะไรดีๆบ้างไหมล่ะเนี่ย สงสัยวันๆกินแต่หนังสือหล่ะมั้งเนี่ยไอหมาเนิรด์เอ้ย
“นี่!! เธอน่ะก็ไปได้แล้วอยู่ไปก็ไม่ได้ช่วยอะไรหรอกนะจะโดดเรียนหรือไงฮะ”หลังจากที่ชายหนุ่มวางอีกฝ่ายลงและสำรวจเล็กน้อย ครูที่อยู่ในห้องมาสักพักก็ออกมาเตือนสติให้อีกคนออกไปเรียนเพราะดูจากเวลาแล้วอีกไม่นานก็คงถึงเวลาเรียนแล้ว
“โห จารย์คนหล่อแถมเก่งอย่างผมเนี่ยไม่เรียนสักวันก็ไม่เป็นไรหรอกคร้าบบบบ”
“โอ๊ย!!! น่ารำคาญ จะอยู่ก็อยู่ไป แต่!! ห้ามส่งเสียงดังและนี่”เอ๊ะ นี่มันอะไรกันอยู่ๆก็โยนแผ่นเจลลดไข้ และ ผ้ากับกะละมังมาให้
“เอากะละมังไปรองน้ำแล้วผ้าอ่ะไปบิดมาจะได้เช็ดตัว ไม่ให้เห็นหรอว่าน้องเขาไข้ขึ้น เช็ดเสร็จก็เอาเจลลดไข้ไปติดไป แล้วค่อยมาเอายาไปให้นอ้งเขากิน....เอ้า งง งง ไป สิ เร็ว”วุ่นวายชะมัดยาก แต่ทำสักหน่อยก็ไม่เป็นไรหรอกมั้ง คิดซะว่าดูแลหมาที่บ้าน ผมเอากะละมังไปรองน้ำ ปกตินี่เขาต้องชุบผ้าไปในน้ำสินะ แล้วต้องทำยังไงต่อวะ เอามาเช็ดเลยแล้วกัน เปียกๆชุ่มๆเนี่ยน่าจะสะอาดกว่าล่ะมั้ง
“เดี๋ยว!!!!!!!!!.....นี่เธอจะทำอะไร๊!!!!!”ครูเป็นอะไรอยู่ๆก็ตะโกนออกมาหนวกหูชะมัด ก็เห็นชัดๆว่าจะเช็ดตัว
“โอ๊ยยย!!! นี่ ทำเป็นไหมเนี่ย ผ้าน่ะบิดๆๆๆ ให้มันหมาดๆ ก่อนสิยะ”
“บิดผ้าครับ ผ้า อย่ามาบิดหูผมสิคร้าบบบบบ โอ๊ยๆๆ “ครูสาวเขามาบิดหูชายหนุ่มด้วยความหงุดหงิด
“ครับๆ ผมรู้แล้วไปทำเดี๋ยวนี้ล่ะครับ”เช็ดไปเช็ดมาก็ยิ่งรู้ ไอหมอนี้ยิ่งดูก็ยิ่งขาว แล้วภายในตัวนี่อะไร๊....ข๊าว ขาว...
“นี่เช็ดเสร็จแล้ว ก็มาเอายาไปป้อนน้องเขา มัวแต่เหม่ออยู่ได้เธอเนี่ย”โว๊ะ ครูขัดอารมณ์อ่ะ เอ๊ย!! ไม่ใช่ รู้แล้วน่าบ่นอยู่ได้ เราเนี่ยคิดอะไรบ้าๆก็ไม่รู้
“ไม่ต้องหรอกครับอาจารย์ผม ไม่เป็นไรแล้ว”เด็กหนุ่มฟื้นขึ้นมาพอดีในตอนที่ทั้งสองฝ่ายกำลังคุยกันพอดี
“ตื่นแล้วหรอ...ฉันทำเรื่องให้เธอแล้ว ห้ามฝืน กลับบ้านไปเดี๋ยวนี้ นี่คือคำสั่ง โอเค๊”โห ผมนี่สงสารเลยดูดู จ๋อยไปเลยคงน่าจะมึนๆอยู่ล่ะมั้ง อ้าวนั่นๆลุกมาทำไมวะโว๊ะ
“เอานี่กินยาไปเร็วๆ เดี๋ยวไปส่ง สภาพแบบนี้ เดี๋ยวไปล้มลงกลางทางแล้วเดี๋ยวไปลำบากคนอื่นเขาอีก”
“งั้น เดี๊ยวหนูไปส่งเอง”โอ๊ยยยย!! ไอเด็กบ้า จะเข้ามาทำไมตอนนี๊!!!!!
“ผมไม่เป็นไรหรอกครับคิสะ ผมไปเองได้ คิสะกลับไปเถอะครับนี่คงเที่ยงแล้วคุณไปกินข้าวเถอะครับ นะ”ไอ้หมาบ้ากับยัยคิสเนี่ยสมแล้วล่ะมั้งที่เป็นเพื่อนรักกันเมื่อกี้ยังทำหน้าเหมือนจะฆ่าฉันอยู่เลย ตอนนี้กับหันไปยิ้มให้กันซะและ
“โธ่ วันจัง ก็เขาเป็นห่วงตัวอ่ะ นะน้าาาาาา!!”
“ผมขอร้องนะครับ ผมไม่เป็นไรแล้วเนอะ”ชายหนุ่มลบหัเด็กสาวเบาอย่างเอ็นดู
“ก็ได้ แต่วันจังถึงแล้วต้องรีบโทรหาเขาเลยนะ เข้าใจมั้ย”ยัยคิสออกไปส่วนไอหมาน้อยก้ค่อยๆลุกออกไป แต่จะให้ผมปล่อยมันไปง่ายๆเนี่ยก็คงแปลกล่ะมั้ง....
Wanwan part
หลังจากที่ผมออกมาจากห้องพยาบาล ผมก็เดินมาเรื่อยๆเพื่อจะไปขึ้นรถเมล์เพื่อที่จะกลับบ้าน อ้อ ผมยังไม่ได้แนะนำตัวอย่างเป็นทางการเลยสินะ ผม นาย วันกาล อายุ ก็ 15 แล้วล่ะนะ ผมเกิดประมาณต้นๆเกือบกลางๆปีทำให้เป็นคนที่เด็กที่สุดในรุ่นด้วยซ้ำ ผม เป็นเด็กทุนเรียนดีของโรงเรียน ถ้าถามว่าผมเรียนเก่งไหมก็คงเก่งนั่นแหละครับ ส่วนเรื่องหน้าตาเนี่ยผมก็ว่าผมหน้าตากลางๆนะครับ เพราะตัวก็เล็กแถมยังขาวออกซีดๆด้วยซ้ำ แต่ก็ไม่เข้าใจว่าทำไมชอบมีคนหาว่าผมเป็นผู้หญิงบ่อยๆ มันก็น่ารำคาญหน่อยๆเหมือนกัน แต่เรื่องพรรค์นั้นก็ช่างมันเถอะ ตอนนี้รถเมล์ก็มาแล้วผมรีบขึ้นไปดีกว่า อยากนอนชะมัดปวดหัวสุดๆอ่ะตอนนี้
“นั่งด้วยนะครับ”อยู่ๆตอนนี้ก็มีคนมาขอนั่งข้างๆ แต่จะมาขอทำไม
“เห้ย!!!! คุณมาได้ยังไงครับ!!!”อะไรของหมอนี่เนี่ย อาจารย์ปล่อยให้ออกมาได้ยังไงเนี่ย ที่ผมบอกว่าน่ารำคาญเนี่ยผมขอถอนคำพูดไอหมอนี่เนี่ยน่ารำคาญกว่าเยอะเลย
“แล้วทำไมครับ “คุณ” หมาน้อย”ไอบ้า ไอคนนิสัยไม่ดี ไอพวกเลียนแบบ
“นิ่งไปเนี่ยแอบด่ากูป่ะเนี่ยไอหมาเนิร์ด”
“ผมชื่อวันวัน ครับ แล้วนี่ถึงบ้านผมแล้วผมขอตัว”ฮึ้ย อะไรของเขากันนิสัยไม่ดี รีบกลับดีกว่าวันนี้แดดก็ร้อนชะ....มัด
“อ้าวเฮ้ยๆ ไหวไหมเนี่ย โอ้ย ไอหมาดื้อเอ๊ย!!!”ร่างสูงพูดด้วยน้ำเสียงหงุดหงิดแล้วยกตัวอีกฝ่ายขึ้นแล้วอุ้มด้วยท่าเจ้าหญิง
“ปล่อยผม!!!”
“บ้านนายอยู่ไหน...”
“ผมบอกว่าให้ปล่อย....เฮ้ยยย!!!”อีกฝ่ายแทนที่จะปล่อยกลับกระชับวงแขนมากขึ้นทำให้อีกฝ่ายตกใจจนต้องกอดคออีกฝ่ายเอาไว้แน่น
“พี่ถามว่าบ้านของวันอยู่ไหน....”อีกฝ่ายทำเสียงเข้มคล้ายกดดันอีกฝ่าย จนร่างเล็กต้องพูดออกมาอ้อมๆแอ้มๆ
“...ตรงร้านอาหารข้างหน้านี่แหละครับ”ไอพี่บ้าทำไมต้องทำหน้าดุอย่างนั้นด้วยเล่า คนนิสัยแย่
“ก็แค่เนี๊ยแหละ”
ณ ร้านอาหารของวัน
“อ้าว วันเป็นไรลูก มาๆๆ ขึ้นไปข้างบนห้องทำงานพ่อก่อนแล้วกันนะ”พ่ออ่ะ ทำไมต้องต้อนรับไอพี่บ้านี่ด้วยรีบไล่ไปสักทีเถอะชิ
“เป็นไงมาไงกันลูก นี่ยังไม่เลิกเรียนเลยไม่ใช่เหรอ”ใช่ๆ ไอพี่นี่มันขี้เกียจ มันนิสัยไม่ดี มันแก้งวันด้วย
“แอบว่าพี่หรอครับ”ชายหนุ่มว่าพร้อมขยี้หัวอีกฝ่ายด้วยความเอ็นดู(ปนหมั่นไส้)
“ผมเป็นรุ่นพี่น่ะครับ เห็นว่าน้องเขาเป็นลมแล้วพึ่งฟื้นผมเป็นห่วงก็เลยมาส่งน่ะครับ”
“งั้นหรอลูก ยังไงพ่อก็ขอบคุณนะ งั้นเดี๋ยวพ่อไปเอาน้ำมาให้ก่อนแล้วกันนะ”พ่อผมลงไปข้างล่างจนได้ ไอคนแย่ เอ๊ยยย
“มายุ่งกับผมทำไมครับ ผมไม่ขอบคุณหรอกนะ”
“ก็เปล่า...ก็ฉันบอกแล้วนี่ว่าน้องอ่ะเป็นแฟนพี่แล้ว”
“ไอ้......ผมบอกแล้วว่าผมปฎิเสธ ผมไม่ต้องการความสงสารหรืออะไรก็ตามของคุณ ฉนั้นเชิญกลับไปได้แล้วครับ”
“แล้วไงใครแคร์ ฉันชอบนาย แค่นั้นก็พอแล้วนี่”
“ก็ผมเนี่ยแหละแคร์ ไอคนหลงตัวเอง!!!!!!!!!!”
........................................................
จบไปแล้วอีกตอน เหนื่อยมากกกกกกกกกกกก เขาขอเว้นหน่อยน้าาา อาทิตย์หน้าจะมาอัพให้
คิดเห็นไงก็เมนต์ได้น้าาาา จุ๊บๆ
ความคิดเห็น