คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : 05 : Get a flu
05
Get a flu
"เมื่อวานก็บอกให้กินยาไปแล้วไง ทำไมถึงเป็นอย่างงี้ไปได้ล่ะ!?!" ฉันบ่นอย่างหัวเสีย เพราะเจลโล่เกิดไม่สบายขึ้นมาทำให้ไปโรงเรียนไม่ได้และที่แย่กว่านั้นก็คือฉันต้องมาดูแลเขาเลยพลอยขาดเรียนไปด้วย
- ย้อนกลับไปประมาณ 30 นาทีก่อนหน้านนี้ -
ยองแจโอป้า : 'อ้าวเธอ...สบายดีเหรอ?' (แสดงอาการประหลาดใจ)
ฉัน : '...' (คนโดนทักถึงกับงงเป็นไก่ตาแตก)
แดฮยอนโป้า : 'เอ้อ! ขอถามอะไรหน่อยสิ แถวนี้พอจะมีร้านขายยาหรือคลินิกมั้ย?'
ฉัน : 'ไม่มีหรอกค่ะ โอป้าป่วยเป็นอะไรล่ะเพื่อที่ห้องฉันพอจะมียา' (ตอบและถามกลับในประโยคเดียวกัน)
ยองแจโอป้า : 'คนที่ป่วยน่ะไม่ใช่พวกเราหรอก...เจลโล่ต่างหาก'
ฉัน : 'เจลโล่ป่วย?' (ไม่ตกใจเท่าไรเพราะเดาไว้ตั้งแต่เนิ่น ๆ แล้ว)
แดฮยอนโอป้า : 'ใช่แล้วล่ะ ตอนนี้พวกฮยองกำลังดูแลอยู่'
ยองแจฮยอง : 'มันคงจะดีกว่านี้นะถ้าเธอช่วยมาดูแลเจลโล่อีกแรง' (มันสมองของบีเอพีเริ่มวางแผนหลอกล่อ)
ฉัน : …อาเร๊ะ?'
แดฮยอนโอป้า : 'แค่เจลโล่คนเดียวการถ่ายทำก็ล่าช้าไปตั้งเยอะแล้ว ขืนพวกเราไม่ไปกันหมดก็ล่มพอดี เพราะงั้นขอร้องล่ะ' (ไหลตามเพื่อน)
ยองแจโอป้า&แดฮยอนโอป้า : '...นะเบบี้' (พูดเป็นเสียงเดียวกัน)
- ตัดกลับมาปัจจุบัน -
"ฉันไม่เป็นไร เธอไปโรงเรียนเถอะ...ตอนนี้ยังทันอยู่นะ"
"นายอย่าทำให้ฉันหงุดหงิดมากไปกว่านี้ได้มั้ย!?! ฉันหยุดเรียนก็เพื่อมาดูแลนาย แต่นายกลับไล่ฉันให้ไปโรงเรียน เหอะ! ตัวเองยังนอนซมอยู่บนเตียงแท้ ๆ แล้วยังมีหน้ามาพูดว่าสบายดีอีก"
"เธอมาก็เพราะพวกฮยองขอร้องไม่ใช่เหรอ..." น้ำเสียงของเจลโล่เต็มไปด้วยความน้อยใจ ฉันพูดอะไรไม่ออกและรู้สึกผิดอยู่ลึก ๆ
ฉันโมโหใส่นาย...หงุดหงิดใส่นาย...อารมณ์เสียใส่นาย...ก็เพราะฉันเป็นห่วงนายมากนะ ไม่ได้รำคาญหรือรู้สึกอึดอัดอะไรเลย
"จะบอกอะไรให้นะ...ถ้าฉันไม่เต็มใจ ต่อให้เขาเอาปืนมาจ่อหัวฉันก็ไม่มาหรอก"
"พวกฮยองอาจจะอ้อนเธอด้วยท่าทางน่ารักแบบที่ฉันชอบทำกับเธอก็ได้นี่"
ท่าทางน่ารัก(?) คุณพระ! ฉันอยากจะหลุดขำ!
"มันมีผลก็ต่อเมื่อนายทำเท่านั้นแหละ" ฉันพึมพำแล้วรีบเปลี่ยนประเด็นทันที "ว่าแต่...อาการนายเป็นยังไงบ้าง? มาให้พยาบาลเบบี้ตรวจหน่อยซิ" ว่าแล้วก็เดินไปนั่งข้างเตียงของเจลโล่ก่อนจะใช้หลังมือทาบลงบนหน้าผากของเขา
"ชิมจังงี มอจจอ ชุกกึน กอวา กัททึน กอซ,ซุม ชวีล ซุ ออบซอ นอ ออบซอ ซานึน กอน ซังซังฮากี โจชา ชิลรอ, นัน มิดดอ นีกา อานามยอน อัน ดเวนึนกอล"
심장이 멎어 죽은 거와 같은 것
หัวใจมันหยุดเต้นเหมือนกับได้ตายไปแล้ว
숨 쉴 수 없어 너 없이 사는 건 상상하기조차 싫어
หายใจไม่ออก แค่คิดว่าต้องอยู่โดยไม่มีเธอ ฉันก็ไม่อยากแม้จะคิดถึงมัน
너무 아파 나 미쳐버릴 것 같아
แต่เชื่อผมเถอะ ถ้าไม่ใช่คุณผมก็ทำไม่ได้เลย
ฉันอยากจะปรบมือในความพยายามของเขา...ขนาดป่วยยังร้องเพลงได้ แหม่...ชื่อเพลงเองก็เหมาะกับอาการของเขาตอนนี้เหมือนกันนะ...'Coma'
"นอกจากมีไข้แล้วนายเป็นอะไรอีกมั้ย?"
"เจ็บคอ...หายใจไม่ค่อยออกด้วย"
"ฉันจะไปจัดยามาให้ นายนอนอยู่เฉย ๆ ก่อนนะ" ฉันสั่งแล้วลุกขึ้นเตรียมจะเดินออกไปแต่เจลโล่คว้าข้อมือเอาไว้เสียก่อน
"ไปด้วยกันสิ ฉันไม่อยากอยู่คนเดียว" ขณะที่เจลโล่กำลังจะลุกขึ้นเขาก็เกิดหน้ามืด ทรงตัวไม่อยู่จนแทบจะเซล้มลงไปแต่โชคดีที่ฉันพยุงเขาไว้ได้ทัน
ถ้าล้มทับฉันมีหวังเป็นเรื่อง!
"เป็นคนป่วยที่ดื้อด้านจริง ๆ นอนลงไปเลยนะ!" ฉันออกคำสั่งกับเขาอีกครั้ง คราวนี้เจลโล่ไม่มีแรงจริง ๆ จึงได้แต่นอนนิ่ง ๆ อยู่บนเตียง
"รีบไปรีบมานะ" เสียงของเขาแผ่วเบาจนฟังแทบไม่ได้ยิน ฉันเพียงแต่พยักหน้ารับแล้วเดินไปจัดยากับน้ำดื่มมาให้เขา พอหันไปเห็นเจลโล่นอนซมอยู่บนเตียงฉันก็รู้สึกไม่สบายใจไปด้วย
"เธอจะไม่ไปไหนใช่มั้ย?"
"ฉันจะเฝ้าไข้นายจนกว่าจะหายดี สัญญาเลย" ฉันยืนยันเสียงหนักแน่น เพราะเจลโล่ไม่อยากอยู่คนเดียวฉันเลยพูดออกไปให้เขามั่นใจ
ฉันไปจากนายไม่ได้หรอกเจลโล่...แม้จะพยายามเท่าไร...แต่สุดท้ายก็ยังเป็นนาย...นายเท่านั้นที่ฉันพร้อมจะอยู่เคียงข้างตลอดไป
"เมื่อเช้าฉันได้ยินเธอเรียกพวกฮยองว่า'โอป้า' เรียกฉันอย่างงั้นบ้างไม่ได้เหรอ?"
"ไม่ได้ย่ะ! รีบ ๆ นอนได้แล้วเดี๋ยวก็ไม่หายกันพอดี" ฉันตัดบทแล้วดึงผ้ามาห่มให้เขา เจลโล่ค่อย ๆ หลับตาลงและเข้าสู่ห้วงนิทราในที่สุด
"พอหายแล้วเราไปโรงเรียนด้วยกันนะ...โอป้า"
ขณะนี้ไรท์ได้ลาตายอย่างสงบแล้วค่ะ
ขอโทษด้วยเน้อ / ช่วงนี้อัพไม่ค่อยทันเลย คอมก็ไม่ดี เน็ตก็กาก หงุดหงิดมากกก! การบ้านก็เยอะ ฮือ T,T
*ขออนุญาตงี่เง่าแป๊บนะคะ*
ปล. โล่อย่าน่ารักเลย - / / -
ความคิดเห็น