Silent Music;บทเพลงลับของสาวหน้าใสกับนายขาร็อค

ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ

กรี๊ด!!

ฟึ่บ

เพราะเสียงกรีดร้องที่ดังขึ้นในความฝันทำให้เด็กสาวที่นอนหลับอยู่บน เตียงผุดลุกขึ้นด้วยความตกใจ เรือนผมสีเขียวมินต์ของเธอเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อ หลายครั้งแล้วที่ความฝันเดิมๆนั่นทำให้เธอต้องตื่นขึ้นมาก่อนเวลาที่ตั้ง นาฬิกาปลุกเอาไว้

เด็กสาวปัดผ้านวมหนานุ่มออกจากตัวแล้วผละออกจากห้องนอนที่เปิดเครื่องปรับอากาศไว้จนเย็นฉ่ำ เธอก้าวลงบันไดไม้ชันๆสู่ห้องรับแขกชั้นล่าง และตรงไปที่จุดๆเดิมเหมือนกับทุกวัน

เปียโนไม้สีดำมันขลับตัวโปรดของเธอ

เด็กสาวนั่งลงบนเก้าอี้ไม่มีพนัก เธอเปิดฝาไม้ที่ครอบอยู่บนคีย์เปียโนออก เผยให้เห็นคีย์สีขาวและดำที่เรียงสลับกันเป็นแถว เธอเลือกกดลงไปที่โน้ตตัวหนึ่ง จากสายตาและความจำเธอรู้ดีว่ามันคือ "โดกลาง" เธอไล่นิ้วต่อไปยังโน้ตที่สูงขึ้นไปอีก เสียงที่จำได้ผุดขึ้นในหัว แล้วหลังจากนั้นนิ้วทั้งสิบของเธอก็ไล่กดลงไปตามคีย์ต่างๆ เร็วบ้างช้าบ้าง ลงพร้อมกัน ก้าวกระโดด ราวกับว่าทุกนิ้วมีชีวิตจิตใจเป็นของตัวเองและรู้ว่าจะต้องเดินไปทางไหน

เด็กสาวหลับตาลง เหมือนกับเธอจะได้ยินเสียงเพลงดังมาจากที่ไกลๆ แล้วตอนนั้นเอง ภาพของห้องรับแขกที่ยังคงมืดมัวด้วยแสงเพียงน้อยนิดของเวลาตีห้าเศษ ก็เปลี่ยนไปในทันทีเหมือนกับละครเวทีที่เปลี่ยนฉาก เธอพบตัวเองนั่งอยู่กลางทุ่งกว้างที่ถูกอาบด้วยแสงแดดยามเช้าหลังฝนตกใหม่ๆ หยดน้ำที่เกาะอยู่ตามกิ่งไม้เป็นประกายวาววับเหมือนกับกระจก และลมเย็นๆก็พัดเอาทั้งเส้นผมของเธอและใบไม้ให้เต้นระบำไปในจังหวะเดียวกัน

เด็กสาวรู้สึกได้ถึงน้ำเย็นๆที่สัมผัสกับปลายเท้า และเมื่อเธอลองมองลงไป เธอก็พบว่าทั้งเธอและเปียโนคู่ใจนั้นยืนเด่นอยู่กลางพื้นน้ำที่กว้างเหมือนสระ แต่กลับตื้นเพียงปริ่มนิ้วเท้าของเธอเท่านั้น

ทันใดนั้นเอง ริมฝีปากสีชมพูซีดกับดวงตาสีน้ำตาลแก่ก็ยิ้มขึ้นพร้อมกัน ในโลกแห่งนี้เธอได้ยินเสียงที่เพราะที่สุดเท่าที่ใครจะเคยได้ยิน

"คุณคะ ได้ยินมั้ยน่ะ" แม่ที่กำลังแต่งหน้าอยู่ในห้องน้ำพูดขึ้นเบาๆ แต่ก็ดังพอที่พ่อซึ่งนั่งอยู่ภายนอกจะได้ยิน

"แน่นอนสิ ยัยหนูกำลังเล่นเปียโนอีกแล้ว" เมื่อพ่อพูดจบ ก็ไม่มีเสียงใดๆดังมากจากทั้งสองอีก บ้านทั้งหลังดูเหมือนจะถูกร่ายมนต์ให้หยุดนิ่งไปชั่วขณะ

แล้วก็ถึงจุดหนึ่งของเพลงที่เสียงจากเปียโนต้องดังกังวาน และเสียงนี้เองที่ปลุกสมาชิกอีกคนหนึ่งในบ้านที่กำลังนอนหลับอุตุให้ตื่น ขึ้น

"ยัยมาร์อีกแล้วหรือเนี่ย" พี่ชายบ่นอย่างงัวเงียและหงุดหงิดนิดๆ แต่หลังจากที่ความคิดต่างๆเริ่มจะกลับคืนมาจากความฝันแล้ว เขาก็นั่งฟังเพลงนั้นดำเนินต่อไปเงียบๆ

ทันทีที่โน๊ตตัวสุดท้ายสิ้นเสียงลง ทุกคนในบ้านก็สูดหายใจเข้าแทบจะพร้อมๆกัน

ในโลกใบนั้น พวกเขาได้ยินเสียงที่เพราะที่สุดเท่าที่ใครจะเคยได้ยิน..