คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : chapter 2 สมบัติลี้ลับ (100%)
หลังจากที่พวกเราหาอะไรให้เอ็นไซม์เป็ปซินในกระเพาะอาหารกินกันกัดกระเพาะแล้ว สิ่งที่พวกเราจะต้องทำต่อ ไปคือหาสมบัติที่ฉันสังหรณ์ใจไม่ดีว่ามันต้องเป็นอะไรกากๆไม่ก็กับดัก เพราะดูจากรอยยิ้มกรุ้มกริ่มไม่น่าไว้ใจของพี่วูล์ฟ แล้ว ไม่น่าเป็นอะไรที่ดีๆได้เลย ฉันไม่ได้คิดอกุศลนะ
สิ้นเสียงสัญญาณนกหวีด ทุกคนวิ่งกรูออกไปคนละทิศคนละทางเหมือนหนีน้ำท่วม (แค่ไม่มีสัมภาระ) ฉันแอนด์ เดอะกรุ๊ปโคตรเอื่อยเลยจ้า ไม่มีใครเป็นตัวตั้งตัวตีเริ่มหา ฉันอีกแล้วสินะ =_= พวกเขาเห็นฉันเป็นตัวอะไรกันเนี่ย ฉันไม่ใช่ หัวหน้ากลุ่มหรอกนะ
ห้านาทีผ่านไป
ทุกคนทำเป็นเหมือนเปิดนั่นส่องนี่ในการหาสมบัติ แต่ขอโทษนะจ๊ะ มันคงจะเจอหรอก ถ้าแค่ทำแบบนั้นแล้วเจอ น่ะ ป่านนี้ทุกกลุ่มคงเจอหมดแล้ว เขาตื่นตัวกันไปตั้งแต่ชาติที่แล้วแล้วจ้ะ ฉับแอบเห็นบางกลุ่มเริ่มถอดรหัสกันแล้วด้วย กลุ่มโน้นน่ะ ท่าทางจะปวดหัวน่าดู เกาหัวอย่างกับเหาขึ้น
“หาอย่างนั้นมันคงจะเจอหรอก”
โอ๊ะ ท่าทางยัยหน้ากิ้งกือกลุ่มนั้นเดาความรู้สึกฉันออกล่ะ มีจิตสัมผัสเหรอ นางหันมาแขวะใส่กลุ่มของฉัน พลางยักคิ้วข้างเดียวแบบกวน ๆ ฉันพอจะเดาความรู้สึกนางออก
‘ไม่อยากจะว่านะ แต่อยากสมน้ำหน้า โฮะๆๆ’
เยี่ยมมมมมมม
ดูเหมือนเริ่มดีขึ้นแฮะ
“พวกนายไม่คิดจะหาอะไรกันบ้างเลยเหรอ เอื่อยอยู่ได้ -_- “ ยัยพิงค์เบลล์ดูเหมือนจะได้สติเป็นคนที่สอง (รอง จากฉัน) เธอหันไปดุทุกคนในกลุ่ม และดูเหมือนทุกคนจะฟังเธอนะ ในสายตาฉัน พิงค์เบลล์เป็นผู็หญิงที่สวยและมีสายตา คมากริบคนหนึ่งเลยล่ะ
ที่ฉันชมผู้หญิงอ่ะ ฉันไม่ใช่เลสเบี้ยนนะ
“ฉันแบ่งงานล่ะนะ ทุกคนต้องไปหารหัสหรือคำใบ้อะไรมาก็ได้ พอที่จะให้เรารู้พาสเวิร์ดหรือที่ตั้งของกล่องสมบัติ นายคนนั้นหาตรงนี้ นายคนนี้ หาตรงโน้น นายคนโน้น หาตรงนู้น ส่วนนายคนนู้นหาตรงนี้ บลาๆๆ ส่วนเธอ...หา...” ยัยพิงค์เบลล์ สาธยาย (หรือแบ่งงานไม่รู้) อย่างนานแสนนาน จนฉันเริ่มรู้สึกว่าพวกผู้ชายสันหลังยาวเริ่มเคลิ้มใกล้หลับแล้วล่ะ ฉันรู้แค่ว่าหนึ่งในนั้นไม่ใช่ฉันแล้วกัน “รีบๆไปหาเลย มาขึ้นอืดสันหลังยาวอะไรแถวนี้ ให้สามคำ...สัน! หลัง! ยาว!!!”
ยัยพิงค์เบลล์ทำท่าเหมือนจะสาดไฟไปลนก้นพวกจอมขี้เกียจ แต่ก็ได้ผลนะ เผ่นแน่บหายไปกันหมดเลย
ส่วนฉันก็เตรียมสลายร่างหายไปกับฝูงชนเหมือนกัน
“กลุ่มเอ นัดประชุมหน่อยยย ได้อะไรกันมาบ้างหรือยัง” ยัยพิงค์เบลล์ทำหน้าที่บีเดอะลีดเดอร์อีกเช่นเคย นางประกาศกร้าว ภายในไม่ถึงสิบห้าวินาที ทุกคนก็มาสิงสถิตอยู่ ณ ที่นี่แล้ว
...จริงๆฉันก็อยากให้นางเป็นหัวหน้ากลุ่มนะ เพราะตอนนี้กลุ่มขับเคลื่อนไปได้ก็เพราะนางนี่ล่ะ ฉันขอกราบจาก ใจจริง
“ได้มาเยอะเลย” ฉันรีบบอกเป็นคนแรก “อย่างแรกนะ ฉันไปเก็บกระดาษใบนี้มาจากหลังเสา น่าจะพอมีอะไร อยู่บ้าง” ฉันพูดพร้อมกับแกะกระดาษที่ถูกพับติดกันอย่างแน่นหนา แล้วชูข้อความในกระดาษให้ทุกคนดู
‘ที่ที่ทุกคนคาดไม่ถึงหรือมองข้าม’
=()=
คาดไม่ถึงเหรอ...
ใต้โถส้วม? หรือกระเป๋ากางเกงของรุ่นพี่?
ฟึ่บ
ยัยเนเน่หยิบอะไรบางอย่างที่ตัวเองหามาได้มาโชว์ทุกคนบ้าง ซี่งพอมองเห็นข้อความได้รางๆ
‘รหัส...ใกล้ตัวคุณ’
ช่างเป็นคำบอกใบ้ที่น่ามึน น่าปวดหัวมากกก อะไรเนี่ย รหัส? ใกล้ตัวคุณ? ใครชื่อคุณมิทราบ (ไม่ใช่เวลามากวน นะเฟ้ย) เอาเถอะๆ แล้วไอ้คำตรงกลางมันหายไปไหนนน ตรงที่แบล๊งค์ไว้เป็นจุด จุด จุดน่ะ เปลืองหมึกปากกาหรือไงยะ ใส่คำผิด ความหมายเปลี่ยนนะยะ อย่างคำว่า รหัส’ไม่’ ใกล้ตัวคุณ กับ รหัส ‘อยู่’ ใกล้ตัวคุณน่ะ คนละฟากโลกเลยนะเธอ.
บรรยากาศเงียบเริ่มเข้ามาปกคลุมพวกเรา ไม่มีใครพูดอะไรต่อหรือออกปากออกเสียงใดๆ ทั้งสิ้น ปล่อยให้ทุกคน ดื่มดำกับกับความรู้สึกที่ไม่รู้จะไปยังไงต่อ...
แล้วมันก็ไม่มีใครพูดอะไรออกมาจริงๆ
30 นาทีต่อมา
โชคดีนะเนี่ยที่ยัยพิงค์เบลล์ยังมีชีวิตอยู่ ความมาคุเริ่มคลี่คลาย พอเอาหลักฐานมารวมกัน งานต่อไปคือการหา กล่องสมบัติ แล้วนำของที่อยู่ข้างในไปส่ง แล้วก็เก็บแต้ม
เราได้รหัสมาแล้ว จากตัวเลขแผ่นละใบที่คนอื่นเก็บมา
ตอนนี้ขอสวมรอยเป็นมิสโคนันหาของก่อนล่ะ (มีที่ไหน)
สวบๆ
อะไรเนี่ย
รองเท้าบูต TOT
ของหลอกเยอะดีแท้
หือ??? แล้วนี่อะไร
หางตาของฉันเหลือบไปปะทะกับสิ่งของบางสิ่ง คาดว่าน่าจะเป็นกล่องสี่เหลี่ยมเพราะมีมุมฉากของกล่องโผล่
ออกมาจากพงหญ้าที่รกๆ ฉันจึงตัดสินใจแหวกหญ้าเหล่านั้นแล้วรวบรวมความกล้าดึงกล่องออกมาทันที
สวบ!!!
“ทุกคน!!! มานี่หน่อยสิ”
“ดูสิ ฉันเจออะไรก็ไม่รู้ กล่องสมบัติหรือเปล่า”
ฟาลินน์ เพื่อนร่วมทีม วิ่งตาตื่นมาทางฉันที่ยืนอยู่ นางพูดด้วยน้ำเสียงไม่เชื่อเต็มที่ พลางคว้ากล่องสมบัติจากมือฉันไปเขย่าสองสามที “ห้าาาาา จะเจอง่ายขนาดนั้นเลยเหรอ O_o “
“ลองเปิดดูสิ ไม่เปิดเธอก็ตัดสินไม่ได้หรอก” พิงค์เบลล์หันไปดุเจ้าของเสียง
ก๊อกแก๊ก ก๊อกแก๊ก
กุกกัก กุกกัก
(ก ไก่เยอะจัง)
ปิ๊ดๆ เสียงฟางใส่รหัสที่ีได้จากการรวมหลักฐานครั้งที่แล้ว
“ทุกคนๆ มาดู น่าจะได้แล้วล่ะ ฉันลองใส่มันลงไปดู”
ขวับ
ทุกคนหันไปมองที่ฟางเป็นตาเดียว จุดรวมความสนใจอยู่ที่ฟางเสียแล้ว เธอค่อยๆ ใช้นิ้วมืออันเรียวยาวแง้ม กล่องสมบัติที่ว่าออกมา โชว์สิ่งขิงที่ิยู่ข้างในให้เป็นที่ประจักษ์ เออใช่!!! ประจักษ์มาก!!! โมโหมากด้วย!!! นี่หรือที่พี่เขาเรียกว่า สมบัติ นี่หรือผลของการกระทำของพวกเราที่อุตส่าห์ถ่อเสาะหามา แพรวาจะบ้าตายยย อ๊ากกก!!!
สีหน้าและแววตาของทุกคนดูเหมือนจะจบลงไปด้วยกัน โอ้มายก็อด!!! ไม่อยากจะเชื่อ แต่ก็ต้องเชื่อ ในเมื่อสายตา ตัวเองเห็นว่าเป็นสิ่งๆ นั้นจริงๆ
ด้ายหนึ่งม้วน!!!
เก่ามากด้วย TOT
ผิดหวังมาก
บางทีฉันก็อยากทำตัวเองให้ตาบอดๆ ไปซะ เวลามีภาพอุจาดตรหรืออะไรไม่ดีจะได้ไม่ต้องเห็น (แต่อะไรดีๆ ก็จะไม่เห็นด้วย) อย่างสถานการณ์แบบนี้ไงเล่า
ปัดโธ่เอ๊ย!!!
ความคิดเห็น