คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : chapter 1 : ค่าย??? (100%)
ค่ายรับน้องปี 1
“เฮ้ รวมๆ” เสียงพี่คนหนึ่งประกาศออกไมค์เรียกน้อง ๆ ปี1 อย่างฉันให้มารวมกันที่จุดศูนย์กลาง นี่เพิ่งจะวันแรกเองนะ จะมีอะไรยากๆให้ทำแล้วเหรอ =()=
กิจกรรมครั้งนี้เป็นค่ายที่ให้น้องๆที่เพิ่งย้ายมา มาทำความรู้จักในทั้งรุ่นเดียวกันและกับพี่ปีสอง โดยจะมีกิจกรรมต่างๆ ให้ทำโดยที่ฉันและเพื่อนๆ ยังไม่รู้อะไร ได้แต่สวดภาวนาให้กิจกรรมมันจบไปอย่างง่ายดาย ยังไม่มีใคราบอกว่ากิจกรรมนี้จะมีอะไรให้ทำบ้าง
สรุปคือฉันยังไม่รู้เรื่องอะไรเลย
มีแต่พวกรุ่นพี่แล้วก็คนคิดกิจกรรมนี้ล่ะที่รู้
“หนึ่ง...สอง...สี่...แปด...สิบ...” เสียงพี่คนหนึ่งนับจำนวนน้อง โอ้โห ไม่มีการเตรียมความพร้อมอะไรมาเลยค่ะ เรียลลิตี้โชว์จริงๆ ฉันน่าจะเอากล้องมาถ่ายนะ เผื่อจะมีภาพหลุดของพี่คนไหนโผล่ออกมา
“หนึ่งร้อยแปดคน ปีนี้มาเยอะแฮะ แบ่งกลุ่มยังไงดีเนี่ย เออ... เก้าคน มีสิบสองกลุ่ม ดีมั้ย”
“เอาสิ -_-“ พี่ผู้หญิงที่ยืนอยู่ข้างซ้ายของพี่ผู้ชาย ตอบออกมาแบบสั้นๆ
“เอ้า น้องๆ แบ่งกลุ่มกลุ่มละเก้าคนเร็วๆ จะเริ่มกิจกรรมแล้ว”
อะ...อารายเนี่ยยย แบ่งกลุ่มเหรอ เพื่อน ๆ ฉันก็ยังไม่รู้จักสักคน มีแค่ยัยโอปอลคนเดียวนั่นแหละ แล้วยัยนั่นก็หายไปไหนแล้วไม่รู้ ฉันคงต้องไปห้อยติ่งกับกลุ่มที่ขาดคนอีกแน่ๆเลย ไม่เอานะ TOT
“เธอๆ” ผู้ชายคนหนึ่งเดินมาสะกิดฉันด้วยใบหน้าที่นิ่งมาก กล้าสาบานได้เต็มปากเลยว่าเขาหล่อมาก ไม่ค่อยกล้าสบตาเขาเลยอ่ะ เดี๋ยวได้ขาดใจตายแน่ -///-
ดวงตาเรียวคมของเขาจ้องมองมาที่ฉันนิ่งๆ แต่ใจฉันนี่ล่ะไม่นิ่ง ฉันรู้สึกหวั่นไหวอยู่ตลอดเวลา จมูกโด่งรับ กับริมฝีปาก มองยังไงก็ไม่เบื่อ ถึงแม้ใบหน้าของเขาจะแฝงถึงความเข้มและมาดขรึมของเขา แต่ฉันก็ขอยอมรับล่ะ ว่ายังไงๆ เขาก็ยังน่ารักอยู่ดี
“เธอ...เธอ เป็นอะไรหรือเปล่า” เขาถามด้วยแววตาที่ฉันไม่สามารถถอดรหัสออกมาได้ นั่นก็ยิ่งทำให้หัวใจฉันเริ่มเต้นไม่เป็นจังหวะ
“ปะ...เปล่า” โอ๊ย ฉันรู้สึกว่าใบหน้าของฉันชักเริ่มแดงขึ้นเรื่อย ๆ แล้วล่ะ ฉันทำยังไงดี
“แน่ใจนะว่าเธอไม่เป็นอะไร ฉันยังไม่อยากไปงานศพเธอนะ” เขาพูดแทงใจดำเลยอ่ะ หยุดพูดแบบนี้ได้ไหม สงสารกันบ้างเถอะ
“แน่ใจสิ นาย!!! มาอยู่กลุ่มเดียวกันนะ ได้โปรด *O*”
“ฉันก็กำลังถามเธออยู่พอดี J”
“อื้อ ว่าแต่นายชื่ออะไรอ่ะ”
“ฉันชื่อนินจา แล้วเธอล่ะ”
“ฉันชื่อแพรวา ขอบคุณที่บอก”
บทสนทนาของเราจบลงเสียดื้อๆ ฉันจึงชวนนินจาไปหาสมาชิก นับว่าเป็นโชคดีของฉันนะเนี่ย เพราะอีตานี่เป็น คนเพื่อนเยอะ แป๊ปเดียวก็ครบแล้ว ดูเหมือนจะครบเป็นกลุ่มแรกเลยมั้ง ไอ้เราก็สบายไป ถ้าไม่มีอีตานี่ ป่านนี้ฉันคงเป็น ผีกระสือไปสิงกลุ่มนี้ โดนกลุ่มนั้นไล่ตะเพิด หากลุ่มลงไม่ได้ เป็นคนไร้ญาติ อะไรเทือกๆนั้นอ่ะ
“จับกลุ่มกันครบแล้วใช่มั้ย”
หงึก หงัก ฉันพยักหน้า และทุกคนดูเหมือนจะพยักหน้าเหมือนฉัน
“ดีมาก เดินตามพี่มาดีๆล่ะ ที่กิจกรรมแรกของเรา เราจะชี้แจงเรื่องทั้งหมดให้ทุกคนรู้ หึๆๆ”
11.35 น.
ฉันฝันอยู่หรือเปล่าเนี่ย
ฉันยังมีชีวิตอยู่ม้ายยยยย
ทำไมชีวิตฉันถึงน่าอนาถขนาดนี้เนี่ย แค่เรื่องไม่รู้ตัวเองว่าแอบชอบอีตานินจาหรือเปล่าก็ว่าประสาทกินตายไป ครึ่งร่างแล้ว หนำซ้ำยังมีไอ้กิจกรรมบ้าๆบอๆ มาช่วยประสาทกินร่างฉันจนฉันรู้สึกว่าฉันตายไปแล้วซะอีก
“มากันครบแล้วเนอะ งั้นเอ่อ..วูล์ฟ อธิบายทีดิ๊”
“เฮ้ย อะไรวะ แกอธิบายเองดิ ทำไมต้องเป็นฉันด้วย”
“เออน่า พูดไปเถอะ”
รุ่นพี่ที่ชื่อวูล์ฟจำใจต้องคว้าไมค์มาอธิบายจากการขอร้องแกมบังคับของรุ่นพี่อีกคนหนึ่ง “เอ้า น้องๆ ยังไม่รู้จักชื่อพี่ๆใช่ไหม พี่จะบอกนะ...คนนี้ชื่อโกลด์ คนนั้นชื่อมิน คนโน้นชื่อพราว คนนู้นชื่ออาร์ ... ส่วนพี่ชื่อวูล์ฟ จำไว้นะ ถ้าถามคนละห้าบาท”
หากินกันง่ายๆแบบนี้เลยนะพี่ -_-
“ส่วนกิจกรรมที่พี่จะให้พวกเราทำต่อไปนี้คือ กิจกรรมหาสมบัติ แต่พี่ยังไม่บอกว่ามันคืออะไร เพราะเดี๋ยวน้องๆ จะไม่อยากหาซะก่อน” แปลว่าสมบัติที่ว่า คงจะแย่มากเลยสินะ อาจจะเป็นทิชชู่หนึ่งม้วน ไม้แขวนเสื้อหนึ่งอัน อะไรเทือกๆ นั้นน่ะ (มโนเอง)
“สมบัติที่ว่าอาจจะต้องใช้รหัสอะไรในการปลดล็อก น้องจึงต้องไปหารหัสนั้นมาให้ได้ก่อน จึงจะไปเปิดกล่องสมบัติ พี่บอกเท่านี้แล้ว หาไม่เจอก็แย่แล้วล่ะ”
ฮือ ฮาๆ เสียงแจ้วๆของรุ่นน้องอย่างฉันดังขึ้นมาทันที
“ส่วนเขตในการหา ก็ภายในบริเวณแถวๆนี้นั่นแหละ พี่จะปักธงเจสีเหลืองไว้เป็นเขตกั้นนะ เดี๋ยวเรา จะเริ่มหากันตอนบ่ายโมง อ้อ น้องต้องไปเป็นกลุ่ม ห้ามแยกจากกันเด็ดขาด ตอนนี้กินข้าวก่อน หิวแล้วโว้ยยย”
ความคิดเห็น