คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : prologue (100%)
เคยมั้ย...ที่สายตาของคุณไม่อาจละไปหาใครคนอื่นได้
เคยมั้ย...ที่คุณรู็สึกเหงา และไม่มีใคร
เคยมั้ย...ที่คุณอยากให้มี ‘เขา’ มาอยู่ข้างกายของคุณ
Prologue
เรียน ท่านผู้ปกครอง
เนื่องด้วยทางโรงเรียนมีการจัดกิจกรรมค่ายสานสัมพันธ์ จึงได้มีความประสงค์นำนักเรียนปีหนึ่งที่เพิ่งเข้ามาใหม่ ไปเข้าค่ายพักแรมเป็นเวลาหนึ่งสัปดาห์ ตั้งแต่วันที่ 8 กุมภาพันธ์ 25xx ถึงวันที่ 15 กุมภาพันธ์ 25xx 07 จึงเรียนมาเพื่อทราบ
จดหมายฉบับนี้เป็นจดหมายที่ทางโรงเรียนส่งมาแจ้งผู้ปกครอง เพื่อให้พวกฉันไปเข้าค่าย บอกตรงๆ ฉันก็ไม่ได้อยากไปหรอกนะ ถ้าไม่ได้ติดว่ามันเป็นภาคบังคับของโรงเรียนน่ะ
คืนนี้ฉันจึงไปค้างบ้านโอปอล โดยให้เหตุผลว่าพรุ่งนี้ต้องตื่นแต่เช้า และบ้านยัยนั่นใกล้โรงเรียนกว่าฉันตั้งแปดกิโลเมตร ยัยโอปอลเป็นเพื่อนคนเดียวของฉันที่ตามมาจากโรงเรียนเก่า แล้วตอนนียัยนั่นก็กำลังไล่บี้ฉันให้ไปเช็คของในขณะที่ฉันกำลังส่องรูปผู้ชายอยู่
อย่าเพิ่งคิดไปไกล เขาไม่ใช่ใครที่ไหนหรอก เพื่อนที่โรงเรียนฉันนี่แหละ แต่ฉันก็ยอมรับนะว่าฉันไปคลั่งไคล้เขามากไปหน่อย อาจจะเกินกว่าคำว่าเพื่อนไปนิด นิดเดียวเอง ฉันไม่ได้บ้าผู้ชาย (แล้วจะส่องรูปทำไมยะ)
“ทำไมไม่จัดของ!!! -_- เดี๋ยวพรุ่งนี้ขาดของห้ามบ่นนะ”
“...” ฉันเลี่ยงไม่ตอบ ปล่อยให้นางกินจุดไปแทน
“ส่องรูปผู้ชายอยู่เหรอยะ”
ประโยคนี้เล่นเอาฉันแทบช็อคไปเลย กรี๊ด นางรู้ทัน!
ฉันยังไม่ได้แนะนำตัวเลย ฉํนชื่อ ‘แพรวา’ อยู่ชั้นม.4 แต่ทางโรงเรียนใช้ชื่อว่าปีหนึ่ง ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน ฉันเพิ่งย้ายโรงเรียนมา ยังไม่ทันเปิดเทอมเลย ฉันก็ต้องไปเข้าค่ายซะแล้ว ฉันไม่ใช่คนบ้าผู้ชาย แค่ชอบ แต่คนที่ฉันชอบ ฉันขอไม่บอกนะว่าเป็นใคร สักวันทุกคนก็รู้เอง
“เปล่าๆ” ฉันรับคำ แล้วรีบกดชัตดาวน์โน้ตบุ๊คลงไปทันที เพราะถ้านางมาเห็นภาพเมื่อกี้ ฉันคงโดนมิใช่น้อยล่ะ “โอเคๆ ฉันจะไปจัดเดี๋ยวนี้”
“หนึ่ง...สอง...สาม...สิบ...ครบ!”
นางบอกให้ฉันจัดของให้เสร็จแล้วค่อยเล่นคอมใช่มั้ย ตอนนี้ฉันจัดเสร็จแล้ว เช็คแล้วเรียบร้อย แปลว่าเล่นได้ แต่ถึงจะเล่นไม่ได้ ฉันก็จะเล่น
“อย่าเพิ่งไปเซ่” อะไรอีกเนี่ย ฉันล่ะเบื่อประโยคพวกนี้จริงๆ
“อะไร -_-“
“ช่วยกันเตรียมขนมก่อน”
กร๊าซซซ ไม่กงไม่กินมันแล้วโว้ยยย
“เธอนี่มัน...! งั้นฉันไม่กินแล้วก็ได้ แกจัดไปคนเดียวแล้วกัน” ฉันเปลี่ยนสรรพนามแทนผู้ฟังจาก ‘เธอ’ เป็น ‘แก’ เพื่อเพิ่มอารมณ์โกรธในบทสนทนา
“แน่นะ”
“แน่”
“กูลิโกะรสลาบ”
“...”
“ทาโร่รสบาร์บิคิว”
“...”
“โคอะล่ามาร์ช”
“...”
“ยังจะแน่อยู่มั้ย”
“...แน่”
“ปลาหมึกอบแห้ง”
“ก็ได้! ยอมก็ได้!!! ฉันจะไปจัดเดี๋ยวนี้!!!”
สุดท้ายฉันก็ต้องยอม T^T
ไอ้คำสุดท้ายน่ะนะ เป็นขนมที่ฉันกินทุกวัน แล้วก็ชอบมาก ชอบจนเพื่อนหาว่าฉันเสพยาเสพติดเป็นปลาหมึกแห้ง -_- ส่วนที่เหลือก็แค่ขนมที่ฉันกินเกือบทุกวันเท่านั้นเอง
ดูไปดูมาขนมโคตรเด็กเลยว่ะ
ขวับๆ (“ ) ( “)
บ้านยัยโอปอลขนมเยอะมาก จนฉันเดินไปเดินมารู้สึกเหมือนตัวเองเดินอยู่ในร้านขนมแล้วนะเนี่ย ช็อกโกแล็ตงั้นงู้นงี้เต็มไปหมด มีแต่ของหวานเพิ่มน้ำตาลกับขนมขยะ ฉันรู้ตัวนะ แต่ก็ไม่คิดจะเลิกกิน
ฉันเดินหยิบขนมเข้ากระเป๋า (ยัยโอปอลให้ฉันกินฟรี คิๆ) จนมันเต็ม ฉันพยายามยัดแล้วยัดอีกแต่มันก็ไม่เข้า
ฮึบ ฮึบ
อั๊ยย่ะ! ปลาหมึกแห้งนี่กล่องใหญ่ชะมัด ไม่ได้ใหญ่เนื้อขนมหรอกนะ ใหญ่กล่องนี่ล่ะ ข้างในอากาศล้วนๆ ส่วนอีกประมาณสิบเปอร์เซ็นต์เป็นขนม ฉันรู้ ฉันเคยกินมาก่อน
โอย หมดแรง
เอาแค่นี้ก็ได้ ฮึ่ย!
“โอ๊ยยย แม่คุณทูนหัว จะเอาไปทำไมเยอะแยะเนี่ย เอาไปขายหรือไงยะ ตังค์ก็ไม่จ่าย”
แล้วเมื่อกี้หมาตัวไหนบอกจะให้ฉันฟรีไงยะ!
“ใครบอกจะให้ฉันฟรีไม่ทราบคะ -_-;;;”
“ใครล่ะ! อุ๊ต่ะ ลืมๆๆ ฉันไง ฉันพูดเอง >_< เออๆ ขอโทษๆ”
ตึง ตึ่ง ตึง ตึ้ง ตึ๊ง
นาฬิกาตีบอกเวลาสี่ทุ่ม
=_=
ฉันว่าฉันไปนอนดีกว่า เสียเวลาต่อล้อต่อเถียงกับยัยโอปอลนี่ตั้งนาน พรุ่งนี้ต้องตื่นตั้งแต่ตีห้า เพราะต้องไปเจอกันที่โรงเรียนก่อนค่อยออกรถไปที่ค่าย
(-_-)zzZ
05.00 น.
กรี๊งงง
พรวด!
ฉันกระเด้งตัวลุกขึ้นจากเตียง ลุกขึ้นไปเขย่าตัวยัยโอปอลที่ยังคงหลับสนิท “แก ตื่นได้แล้วเว้ย ตีห้าแล้วเว้ย นี่แก อย่ามาขี้เซาแถวนี้นะ!!!”
งึมงำๆ
“ตื่น!!!”
พรวด!
ยัยโอปอลดีดตัวขึ้นมาจากที่นอนบ้าง แล้ววิ่งเข้าห้องน้ำเพื่อไปอาบน้ำ โชคดีที่ห้องน้ำที่นี่มีสองห้อง ฉํนจึงเข้าไปได้เลย ไม่ต้องรอนางอาบเสร็จ
05.30 น.
“ไปกันเถอะ”
“อือ”
บรื้นนน
เอี๊ยดดด
ที่โรงเรียน
ฉันและยัยโอปอลเดินต่อแถวไปเช็คชื่อเพื่อเป็นหลักฐานว่าพวกเราได้มาค่ายครั้งนี้
ใครจะไปรู้ล่ะ ว่าการที่เธอมาค่ายครั้งนี้ ทำให้เจอ ‘เขา’ ที่เธอคอยนึกถึง!!!
“รถออกแล้วจ้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา >O<”
ความคิดเห็น