คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ♕ Event 1
♕ Event 1
“กลับมาแล้วครับ..” เด็กหนุ่มวัยรุ่นอายุ 16 ผมน้ำตาลอ่อนซอยล่ะบ่าพูดเสียงดัง เจ้าตัวหันไปปิดประตูบ้านเบาๆก่อนที่จะเดินผ่านห้องนั่งเล่นไปอย่างเงียบๆ เมื่อเห็นว่าพี่ชายฝาแฝดของตัวเองนอนหลับอยู่บนโซฟา
เขาได้ยินเสียงโครมครามดังมาจากห้องของน้องชาย แต่ก็ไม่ได้สนใจจะเข้าไปดูอะไร เพราะเป็นอันรู้กันว่าเจ้าตัวดีคงกำลังทำศิลปะแบบที่คาสึชอบ
ถึงเสียงมันจะดังรบกวนเขาเวลาอ่านหนังสือก็เถอะ แต่เพื่อน้องฮิโระทนได้!
YUTA HIROTO
หลังจากที่เข้ามาในห้องกดล็อคประตูและวางกระเป๋าเรียนเรียบร้อย ผมก็จัดแจงเอาการบ้านขึ้นมาทำแบบสบายๆ หูก็ฟังเสียงดังโครมครามจากห้องของน้องชายไปด้วย มือก็เขียนคำตอบของการบ้านไปด้วย
ผ่านไปราวๆเกือบชั่วโมงการบ้านทั้งหมดของวันนี้ก็เสร็จจนได้ ผมเก็บสมุดการบ้านและหนังสือเรียนกลับเข้ากระเป๋า ก่อนจะกดปิดโคมไฟตั้งโต๊ะแล้วเดินออกจากห้องเพื่อไปนั่งรอที่โต๊ะอาหาร เพื่อลงมือทานอาหารเย็นกันพร้อมหน้าพร้อมตา
“ถ้าแม่รู้ว่านายแอบกินก่อนที่พ่อจะมานายตายแน่ฮายะ” ผมบอกเสียงเรียบ มองหน้าฮายะที่กำลังเคี้ยวของกินอยู่ในปาก
เจ้านั้นเพียงแค่ยักไหล่แต่ผมก็แอบเห็นอยู่หรอกว่ามันบ่นพึมพำว่าผม แต่เอาเถอะ ไม่อยากจะมีเรื่องกลางโต๊ะอาหาร ถ้าพวกเรามีเรื่องกัน แม่คงได้จัดการเราแถมให้ด้วยพ่องดค่าขนมแน่นอน
ไม่นานพ่อก็กลับมาถึงบ้าน พร้อมกับแม่ ที่ผมก็ไม่เข้าใจว่าท่านออกไปข้างนอกตอนไหน
“กลับมาแล้วหรอครับคุณพ่อ คุณแม่” ผมทักท่านทั้งคู่พร้อมรอยยิ้ม และคำพูดต่อมาของฮายะก็ทำให้ผมหุบยิ้มทันที
“หอพักใหม่ของคัตจังเป็นยังไงบ้างครับแม่?”
หอพักใหม่? ของ คาสึ!
“อะไรกันครับ เกิดอะไรขึ้น” ผมรีบหันหน้าไปถามพ่อกับแม่ทันที ท่านทั้งคู่ทำเพียงยิ้มแหยๆให้กับผม ก่อนที่ฮายะจะเป็นคนเฉลยเรื่องทั้งหมดให้ผมเข้าใจ
“ก็น้องเล็กเราอยากออกสู่โลกกว้างน่ะสิ”
“งั้นฉันก็ควรออกสู่โลกกว้างบ้าง”
ตอนนี้ผมยืนนิ่งอยู่หน้าหอพักใหม่ของคาสึยะ ผมเองแอบรู้สึกน้อยใจนะ ที่น้องชายของผมไม่บอกอะไรผมเลยเกี่ยวกับเรื่องนี้ และนี่ก็ทำให้ผมรู้สาเหตุของเสียงโครมครามด้วย คงเพราะกำลังช่วยกันย้ายของไปสินะ
ผมยืนหิ้วของมากมายพะรุงพะรังเต็มไปหมด ยืนมองหอพักด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง เหงื่อมากมายพร้อมใจกันไหลลงมาราวกับว่ามันไม่เคยไหลมาก่อน
ร้อนและหนักชะมัด!
แต่มันก็ดีอย่างนึงเพราะมีฮายะติดสอยห้อยตามมาด้วยเลยมีคนให้คอยใช้ ถึงหมอนั้นจะไม่เต็มใจ แต่ผมก็มีมุกเอาไว้ใช้ขู่ฮายะเยอะอยู่พอตัว
“ขอบใจ” ผมบอกฮายะหลังจากที่เขาช่วยขนของเข้ามาในห้องผมเสร็จแล้ว ก่อนที่จะปิดประตูดังปังใส่หน้าเขาด้วยความเหนื่อยอ่อน ก่อนที่จะเดินไปทิ้งตัวลงนอนบนเตียงและเข้าสู้ห้วงนิทราไป
ตื่นมาอีกทีก็เป็นช่วงบ่ายของวันแล้ว ผมสะบัดหน้าและหยิบแว่นที่ถอดเอาไว้ข้างเตียงมาสวม สะบัดหัวให้ความมึนงงอีกครั้งและเดินออกจากห้อง เพื่อที่จะไปเดินเล่นที่สวน หรืออีกแง่ก็ตามหาคาสึน้อยของผม
แต่ระหว่างที่กำลังเดินอยู่นั้นก็เห็นคาสึน้อยกำลังนั่งวาดรูปสวนอยู่ห่างออกไปแต่ไม่ไกลเท่าไหร่นัก ผมโฟกัสสายตาไปที่คาสึ แล้วจึงรีบเดินไปหาด้วยความดีใจแต่อาจเป็นเพราะผมไม่ทันระวังเลยเกิดอุบัติเหตุขึ้นนิดหน่อย
“ตุ้บ”
“โอ๊ย!”
ผมร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด หลังจากที่ชนลังหนังสือจนตัวเองล้มไปกับพื้น แว่นที่ใส่มาก็กระเด็นตกไปอยู่ข้างๆตัว ผมรีบเอื้อมมือไปหยิบแว่นมาปัดเศษดินเศษหญ้าอย่างอารมณ์เสียก่อนที่จะสวมมันเข้ากลับที่เดิม
“อะ คุณฮิโระ ขะ ขอโทษค่ะ มะ มิตซึกิเดินชนคุณฮิโระ ขอโทษค่ะ ขอโทษจริงๆ” ผู้หญิงตรงหน้าพูดเสียงสั่นและรัวเร็ว ผมทำเพียงมองเธอและทำหน้ามึนงงเล็กน้อย เธอเป็นใคร ? แล้วรู้จักผมที่พึ่งย้ายเขามาได้ยังไง?
แต่ดูเหมือนเธอจะยังคงไม่รู้ว่าผมเริ่มรู้สึกรำคาญ นี่เธอดูสีหน้าคนไม่เป็นรึไง ผมเลยต้องยกมือขึ้นห้ามอย่างช่วยไม่ได้
“พอแล้ว ถึงเธอขอโทษฉันก็ไม่หายเจ็บหรอก!” ผมพูดเสียงเรียบนิ่งแต่กระแทกเสียงลงในคำสุดท้ายแบบไม่พอใจ
“ฟู่ว” จู่ๆผู้หญิงตรงหน้าก็ก้มตัวลงมาเป่าเบาๆที่แผลของผม ก่อนที่เธอจะล้วงกระเป๋าหยิบปลาสเตอร์ยาออกมาให้กับผม ขณะที่กำลังจะเอื้อมมือไปรับ ยัยคนตรงหน้าก็รีบแกะแล้วเอามาแปะแปลให้ผมเองซะงั้น
“ไม่ต้อง ไม่เป็นไร ขอบใจมาก” ผมบอกกับเธอก่อนที่เธอจะเริ่มพูดพร่ำน่ารำคาญออกมาอีก ดันแว่นด้วยความเคยชิน ก่อนที่จะมองหาคาสึน้อย และเหมือนโชคยังช่วยที่เจ้าตัวยังนั่งวาดรูปอยู่ที่เดิมไม่ไปไหน
หึ! ถ้าน้องฉันไม่อยู่ที่เดิมมันก็เป็นความผิดเธอนะ ยัยบ้าผีเสื้อ
แต่แล้วจู่ๆ คาสึน้อยก็หันมายิ้มกว้างให้ผมแล้วหัวเราะคิกคักขึ้น ถึงแม้จะไม่ได้ยินเสียงหัวเราะนั้นแต่ก็พอจะรู้ว่าเจ้าตัวแสบหัวเราะที่ผมโดนชน นั้นทำให้ผมที่กำลังโกรธอยู่เปลี่ยนสีหน้าเป็นความเขินอายแทน
ให้ตายสิ! น้องจะมองว่าฉันไม่เท่มั้ยเนี่ย?
เมื่อเห็นดังนั้นก็รีบสาวเท้าเดินไปหาคาสียะทันที โดยไม่ได้สนใจผู้หญิงอีกคนที่ยืนอยู่ด้วย หวังแค่ว่าตอนนี้จะได้คุยกันกับน้องชาย ที่หนีออกมาโดยไม่บอกกล่าวกันสักคำ-
ความคิดเห็น