คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #24 : ★ Quest 0.1 [ CHB ] - Andrew -
คุณแม่ เคยบอกไว้ว่า ถ้าคุณแม่ ไม่กลับมาภายในสามวันให้รีบไปที่ ค่ายเลือดผสม..
หลายวันแล้วที่มาอยู่ที่นี่ คุณแม่ บอกเอาไว้ว่าจะมารับ แต่ว่าก็ไม่เห็นมาตามสัญญาที่ให้ไว้ คุณแม่ ไม่เคยผิดคำสัญญา
..ไม่ว่าจะนานแค่ไหนผมก็จะรอให้คุณแม่ มารับผมกลับไปนะครับ..
Andrew Brown
ผมชื่อ แอนดรู บราวน์ ปีนี้ก็อายุ 13 ปีแล้วครับ และก็พึ่งจะ 13 ปีไปเมื่อวานนี้เอง แต่ไม่มีใครที่นี่รู้หรอกนะครับ เพราะว่าผมไม่มีเพื่อน ไม่มีใครคุยกับผมเลย แต่อาจจะเป็นเพราะว่าผมยังเป็นเด็กเกินไปเลยเข้าหาพวกผู้ใหญ่ไม่เป็นเท่านั้นเอง
วันแรกที่ผมมาที่นี่ผมเสียเพื่อนรักของผมไป เพื่อนรักของผมชื่อ โพซี่ โพซี่เป็นตุ๊กตาหมีสีม่วง ผมเสียโพซี่ไปก่อนที่จะมาถึงค่ายแค่แปปเดียว โพซี่ ช่วยชีวิตผมเอาไว้ แต่ผมกลับช่วยมันเอาไว้ไม่ได้ สัตว์ประหลาดนั้น ตัวใหญ่ๆน่ากลัว มันฉีกกระชากร่างของโพซี่ตัวน้อยจนไม่เหลือเค้าโครงเดิม
แต่หลังจากวันนั้นผมก็ออกไปเอาซากของโพซี่มาฝังไว้ในค่ายแล้วเรียบร้อย..
แต่ที่น่าแปลกคือ ที่บ้านที่ผมพักอยู่มีเด็กผู้ชายและผู้หญิงหลายๆคนอาศัยอยู่รวมกัน และมันค่อนข้างจะแออัดไปสักหน่อย อันที่จริงผมก็นอนได้นะครับ แต่ว่าการต้องนอนเบียดกับคนอื่นมัน มันน่ากลัวนิดหน่อยแต่ไม่เป็นไรหรอกครับ
แค่นี้เองผมเป็นลูกผู้ชายนี่นา ต้องอดทนได้อยู่แล้วล่ะ
เด็กชายตัวเล็ก นามว่า แอนดรู บราวน์ เดินออกมาจากบ้านเฮอร์เมสด้วยใบหน้าสะลึมสะลือ นั้นทำให้ใครๆดูก็รู้ว่าเจ้าหนูพึ่งจะตื่นจากห้วงนิทราเป็นแน่
ถึงจะว่าสะลึมสะลือแต่เจ้าตัวก็พยายามถ่างตามองทางเดินเพื่อให้ตัวเองปลอดภัยไม่ไปชนใครและให้ใครชน มือก็ถือตุ๊กตาหมีสีชมพูตัวเล็กๆเดินไปด้วย ไม่รู้ว่าเป็นโชคดีหรืออะไรที่พอลองค้นกระเป๋าที่มิสเตอร์ดีบอกว่า พ่อ/แม่ ของเจ้าตัวฝากเอาไว้ให้มีตุ๊กตามีตัวเล็กๆสีชมพูอยู่
หลายวันแล้วที่แอนดรูยังคงรอให้ พ่อ/แม่ มารับกลับบ้านไปอยู่ด้วยกันอย่างมีความหวัง แต่มันก็แค่การรอคอยแบไม่มีทางสิ้นสุดแค่นั้นเอง แต่เด็กชายก็ยังคงเฝ้ารออยู่อย่างนั้น แอนดรูไม่รู้อะไรเลยเกี่ยวกับที่นี่ เขาไม่รู้แม้กระทั้งว่าคนที่อยู่ร่วมค่ายที่นี่กับเขาล้วนเป็นมนุษย์กึ่งเทพ
ไม่รู้แม้กระทั่งว่าตัวเองมี พ่อ/แม่ เป็นเทพเจ้า
เพราะเขาเองก็ไม่เคยรู้เรื่องอะไรทำนองนี้เลย พ่อ/แม่ ของเขาไม่เคยเล่าและไม่คิดจะเล่าเรื่องราวของผู้เป็น พ่อ/แม่ ให้แอนดรูน้อยฟัง
แอนดรูที่ในที่สุดก็เดินเอื่อยๆมาถึงลานรับประทานอาหาร คนอื่นๆในค่ายกำลังแบ่งอาหารเพื่อบวงสรวงเทพเจ้า นั้นทำให้แอนดรูคิดถึงครั้งแรกที่เขาไม่รู้อะไรและเทอาหารของตัวเองลงไปให้จนหมด นั้นทำให้ไก้รับเสียงหัวเราะมากมายจากเด็กในค่ายบางคน แต่ก็โชคดีที่ยังมีบางคนใจดีพอที่จะแบ่งอาหารให้กับเขา
แอนดรูเดินเข้าในไปแถวเพื่อรอที่จะได้รับจานอาหารและเดินไปบวงสรวงอาหารให้แก่เทพเจ้า และทุกๆวันที่ผ่านมาแอนดรูมักจะขอพรหลังจากที่บวงสรวงไปว่า “ขอให้ คุณแม่ กลับมารับผมเร็วๆ”
หลังจากที่ทานอาหารกันเสร็จ เด็กค่ายก็ต่างแยกย้ายกันกลับบ้านหรือบางคนก็ไปนั่งร้องรำทำเพลงกับเพื่อนฝูงก่อน แอนดรูไม่ชอบเสียงที่ดังจนเกินไปเพราะฉะนั้นเขาจึงแยกตัวออกห่างจากการไปนั่งฟังพวกรุ่นพี่ร้องเพลงกัน
แอนดรูเลือกที่จะมานั่งเล่นอยู่ที่ริมแม่น้ำ มันอาจจะดูอันตรายที่มืดค่ำแล้วแต่เด็กชายก็ยังคงมานั่งเล่นอยู่แบบนี้ แต่สำหรับแอนดรูแล้ว ที่นี่ไม่มีอะไรให้เขากลัว เพราะเขารู้ดีว่าไม่มีอะไรที่จะมาทำร้ายเขาได้
และในระหว่างที่กำลังนั่งมองพระจันทร์อยู่นั้น ก็มีเสียงพิณดังขึ้นมา นั้นทำให้แอนดรูสะดุ้งตัวโยนด้วยความตกใจ เจ้าตัวเล็กแทบจะกระโจนลงน้ำเสียเดี๋ยวนั้น แต่เป็นเพราะมีมือคู่หนึ่งจับแอนดรูเอาไว้ทำให้ไม่สามารถขยับตัวไปไหนได้
“ฉันพึ่งมา พ่อหนุ่มน้อยก็จะไปแล้วหรือ?” เสียงทุ้มนุ่มฟังดูน่าฟังทำให้แอนดรูคลายกังวลลงมาบ้าง แต่ก็ยังไม่กล้าหันกลับไปมอง
“ไม่ต้องกลัวขนาดนั้นพ่อหนุ่มน้อย ฉันไม่ทำอะไรเด็กตัวเล็กๆแบบเจ้าหรอก”
“อะ ..เอ่อ คุณเป็นใครหรอครับ..” แอนดรูถามเสียงเบา ตอนนี้ตัวเขาสั่นไปหมด ถ้าเกิดว่าสิ่งที่อยู่ข้างหลังเขาตอนนี้เป็นปีศาจล่ะ! จะมีใครมาช่วยมั้ย
...แม่จ๋า แอนดรูกลัว..
“ชื่อแอนดรูงั้นสิ.. แล้วเจ้าก็โตแล้วนะ อย่าร้องไห้งอแงเป็นเด็กๆ”
“คุณรู้ชื่อของผมได้ยังไงครับ!” ลืมเรื่องความกลัวไปเสียสนิทเมื่อรู้ว่าคนข้างหลังรู้ชื่อของเขา แสดงว่าอาจจะเป็นคนในค่าย แต่ทำไมดูผู้ชายข้างหลังจะใช้คำแปลกๆนิดหน่อย
“ก็แค่เดา ข้าเก่งใช่มั้ยล่ะ?”
และทั้งคู่ก็เริ่มพูดคุยกันต่อไปเรื่อยๆจนดึก ตอนนี้แอนดรูก็เริ่มจะไม่ไหวแล้ว เปลือกตาจะปิดอยู่รอมร่อ ชายปริศนาเห็นดังนั้นก็อุ้มเจ้าตัวดีไปส่งถึงบ้านเฮอร์เมส แต่ที่หน้าแปลก คือไม่มีใครในบ้านเฮอร์เมสรู้ถึงการมาของคนทั้งสองคนเลย
และเมื่อเช้าวันต่อมา มาถึงแอนดรูก็ต้องแปลกใจเล็กน้อยเมื่อพบจดหมายสีขาววางอยู่บนหัวเตียง เด็กน้อยหยิบจดหมายมาแกะแล้วเปิดอ่าน
ถึง แอนดรู บราวน์
สวัสดีเจ้าหนูน้อย พ่อแค่หวังว่าเมื่อลูกเปิดตื่นมาจะพบกับจดหมายของพ่อ และหวังว่าลูกจะจำได้ว่าเมื่อคืนลูกได้พูดคุยกับพ่อมากพอสมควรแล้ว เอาล่ะลูกคงจะสงสัยไม่มากหรือก็ไม่น้อยว่าพ่อคือใคร แน่นอนว่าพ่อคือพ่อของลูกและเป็นสามีของแม่ลูก แม่ของลูกปลอดภัยดีพ่อรับประกัน แต่แม่ไม่สามารถกลับไปรับลูกมาอยู่ด้วยกันด้วยได้ เพรานั้นจะทำให้แม่ของลูกเป็นอันตราย และพ่อหวังว่าของขวัญที่พ่อให้แก่ลูกเอาไว้มันจะยังอยู่ จี้นั้นเปรียบเสมือนตัวแทนของพ่อ มันคือจี้รูปพิณ พ่อคิดว่าลูกควรจะพกมันไว้กับตัว เชื่อพ่อเถอะว่ายามที่ลูกคับขันจี้นี่จะช่วยลูกได้อย่างใจนึกเชียวล่ะ และนอกจากนั้น ถ้าหากลูกยังไม่รู้ว่าพ่อคือใคร –มองที่พระอาทิตย์- ลูกจะรู้ว่าพ่อมองลูกอยู่เช่นกัน
ด้วยรัก
จาก พ่อของลูก
แอนดรูรีบเก็บจดหมายใส่กระเป๋าเสื้อและหยิบจี้รูปพิณมาสวมใส่คอทันที เขาเองก็ไม่รู้เรื่องของพ่อตัวเองสักเท่าไหร่ เพราะนานๆครั้งแม่จะเล่าให้ฟัง แต่แม่บอกว่าพ่อเล่นพิณเป็น เพราะงั้น..ผู้ชายคนเมื่อคืนก็คงจะเป็นพ่อของเขาแหละมั้ง
และวันนี้ระหว่างที่กำลังทานอาหารเช้ากันอยู่ที่ลานรับประทานอาหาร ก็เกิดสิ่งมหัศจรรย์ขึ้นเมื่อจู่ๆก็มีเสียงพิณดังไปทั่วค่าย แอนดรูมองจ้องขึ้นไปบนดวงอาทิตย์ ถ้าเขาตาไม่ฟาดเขาว่าเขาเห็นผู้ชายคนเมื่อคืนกำลังส่งยิ้มมาให้เขาและก็หายวับไปภายในชั่วพริบตา
พร้อมกับเสียงประกาศกร้าวของมิสเตอร์ดีที่ดังขึ้นว่า
“Andrew Brown Son of Apollo”
ความคิดเห็น