คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #18 : คนอุ้มรัก หก 3
จันทรสม์รู้สึกตัวตื่นขึ้นหลังจากที่หลับไปนาน
รู้สึกว่าใบหน้าดูโล่งจึงยกมือขึ้นสัมผัส และก็ใช่ ‘แว่นตา’
ของเธอหายไป สายตาที่ถึงขั้นวิกฤตพยายามมองหา
“หายไปไหน” มือบางพยายามคลำหาตามที่นั่งและเบาะข้างๆ
พอแตะลงไปกลับไม่ใช่เบาะแต่เป็นร่างของคน ใครกันที่มานั่งข้างเธอ?
“ใคร” ใบหน้าเนียนไร้เครื่องสำอางยื่นเข้าไปใกล้ปรับระยะภาพเบื้องหน้าให้ชัดขึ้น
ภาพที่ชัดเจนอยู่ห่างจากจมูกโด่งเป็นสันเพียงคืบ
“ใกล้กว่านี้ก็ได้นะ
ผมไม่ว่า”
“คุณมานั่งตรงนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่!” จันทรสม์ร้องตกใจ ถดกายถอยหลังไปอัตโนมัติจนชิดหน้าต่างเครื่องบิน
หรี่ตาลงมองคนตรงหน้า
“ก็ตั้งแต่มีคนจะเอาหัวโขกกระจกเครื่องบินผม
นึกสงสารก็เลยให้ยืมไหล่” เลียมบอก ทำท่าทางเมื่อยขบให้อีกฝ่ายเห็น
เขาเป็นหมอนให้เธอหนุนมานานแค่ไหน
“ไม่ได้ขอสักหน่อย”
พึมพำบอกเสียงเบา ก้มหน้าหลบสายตาคมที่จ้องมา แม้จะมองไม่ชัดแต่เธอรู้ว่าเขาจ้องอยู่
“ทำคุณบูชาโทษ”
“ว่าไงนะ ...นี่ๆ
ฉันสิต้องเป็นคนพูดคำนั้น” จันทรสม์สะอึกอึ้งเล็กน้อย เป็นประโยคที่เจ็บไปถึงทรวง
เธอไม่ได้ขอร้องเขาให้ช่วยสักนิด ทีนี่มาว่าเธอ คนนิสัยไม่ดี
เลียมไหวไหล่ไม่ได้สนใจกับสิ่งที่หญิงสาวกำลังว่ามา
เพราะที่พูดไปมันเป็นความจริง
“แค่เรื่องเล็กน้อยแค่นี้ทำมาเป็นท้วง
ทีฉันช่วยตามหาคนที่โกงบริษัทให้ยังไม่ร้องขออะไรเลยสักอย่าง”
จันทรสม์ว่าอย่างเหลืออด
“...คิดจะท้วงบุญคุณว่างั้น”
คราวนี้เป็นชายหนุ่มบ้างที่ต้องสะอึกอึ้งไป ซึ่งความจริงเขายังไม่ได้ขอบคุณอย่างที่หญิงสาวว่ามา
เพราะงานยุ่งติดพันจนลืมไปเสียสนิท
“คุณเริ่มก่อนนะ
ฉันยังไม่ได้พูดอะไรเลย” โต้กลับเขาทันควัน
ก่อนเรื่องจะวุ่นวายใหญ่โตเสียงระฆังพักยกก็ดังขึ้น
“ขอโทษครับ มีโทรศัพท์จาก...”
เลียมลุกไปรับโทรศัพท์สายด่วน เหลือบมองร่างบางอย่างคาดโทษ ไว้เขาจะกลับมาเอาคืน
“ชิ นึกว่าจะแน่”
จันทรสม์ย่นจมูกโด่งรั้นตามร่างสูงไป
ตกงานก็ช่างหัวมันแล้วตอนนี้ เจอเจ้านายกวนประสาทแถมชอบหาเรื่องตลอดเวลา ก่อนสะบัดความคิดทิ้งไปแล้วหันมาสนใจหาแว่นตา
“หายไปไหนลูก
ออกมาเถอะนะ” ร้องภาวนากับตัวเอง มือบางคลำสำรวจลงไปตามเบาะข้างกันเผื่อว่ามันอาจจะหล่นลงไปแต่ไม่เจอเลย
ก่อนก้มลงดูเบาะด้านล่าง แต่แล้ว...
“ว้าย! โอย...”
เกิดแรงสั่นสะเทือนรุนแรงทำให้ร่างบางที่กำลังก้มลงหาของสำคัญในชีวิตไม่ทันตั้งตัวพุ่งไปกระแทกเข้ากับผนังเครื่องบินอย่างแรง
หลักจากนั้นราวห้านาทีทุกอย่างก็เข้าภาวะสงบ
พร้อมเสียงประกาศจากห้องนักบิน...
“โอย… เลือด!”
จันทรสม์ยกมือขึ้นแตะบริเวณหน้าผาก และรู้สึกถึงของเหลวเหนียวๆ
ไหลออกมาข้างแก้มเนียนเป็นทาง ร่างบางพยุงตัวเองขึ้นนั่งอย่างยากลำบาก
จากการโดนกระแทกกับพนักพิงด้านหน้าอย่างแรง
“หัวฉัน! อ่ะ... ขาฉัน”
ใบหน้านวลแหยเก๋บอกความเจ็บปวดมากมาย
จันทรสม์นั่งกุมข้อเท้าเรียวตัวเองปอย คงจะกระแทกขาเก้าอี้ตอนที่เธอก้มลงหาแว่นตา
“มันคราวซวยอะไรของฉันเนี่ย
ฮือ...” จันทรสม์สบถออกมาอย่างเหลืออด น้ำตาพาลไหลออกมาโดยไม่รู้ตัว
เลียมผละกลับมาที่นั่งของตัวเองเห็นสภาพของหญิงสาวที่โดยสารมาด้วยก็ตกใจรีบก้าวเข้ามาดูอาการทันที
ความโกรธเคืองเมื่อก่อนหน้าหายไปปริทิ้ง
“จันทรสม์!
ไปโดนอะไรมา”
“ฉันกำลังก้มลงหาแว่นตาอยู่...
โอย!”
หญิงสาวเผลอร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดหลังถูกนิ้วเรียวยาวของชายหนุ่มสัมผัสลงมาที่บาดแผลบนหน้าผากมน
“โทษที
นั่งนิ่งๆก่อนนะ คอสตาร์เอากระเป๋ายามาให้ที!” เลียมตะโกนบอกคนสนิทด้านหน้าห้องเครื่อง
“เกิดอะไรขึ้นครับ”
คอสตาร์ก้าวยาวเข้ามาในห้องพร้อมกระเป๋าปฐมพยาบาล ก่อนส่งให้นายหนุ่ม
“...” เลียมไม่มีเวลาตอบ
รับกระเป๋ามาแล้วเปิดเอาอุปกรณ์ออกมาทำแผลให้หญิงสาวเป็นการด่วน
“โอย! มันแสบ เบาหน่อยสิ แม่จ๋าช่วยจันด้วย ฮือๆ”
จันรสม์ผละออกห่างหลังถูกยาล้างแผลแตะลงมา มันแสบจนเธออย่างกรีดร้องให้สุดเสียง
เลียมไม่ได้โต้ตอบกลับแต่อย่างใด
เพียงแต่ทำแผลให้เจ้าหล่อนด้วยน้ำหนักมือที่เบาลง
หญิงสาวแปลกใจว่าทำไมเขาไม่ว่าอะไรเธอ แต่ก็ไม่มีเวลาคิดถึง
ตอนนี้เธอเจ็บจนชาใบหน้าไปครึ่งซีกแล้ว
“...เสร็จแล้ว
ผมของดูเท้าคุณหน่อย”
“ไม่”
จันทรสม์ขยับกายออกห่างเล็กน้อยไม่ยอมส่งข้อเท้าไปให้ตามที่ชายหนุ่มบอก
เลียมเห็นท่าทางนั้นแล้วจึงคว้ามาดู แต่พอเขาสัมผัสลงไปสาวเจ้าร้องเสียงหลงด้วยเจ็บปวด
“โอย! เบาๆ
สิฉันเจ็บนะ”
“นั่งเฉยๆ
ดิ้นอยู่แบบนี้เมื่อไหร่จะเสร็จ” มือหนาคอยๆ พลิกข้อเท้าดูอย่างระเอียด
“ก็ฉันเจ็บนี่
โอย เบาๆ” จันทรสม์น้ำตาซึมกับความเจ็บปวดที่เริ่มกัดกินเธอมากขึ้นเรื่อยๆ
“แค่ข้อเท้าแผลง
ไม่ได้หักอะไร”
หลังดูอาการเสร็จจึงลงมือปฐมพยาบาลเบื้องต้นให้ชั่วคราวไปก่อน
เครื่องลงจอดคงได้พาไปตรวจดูอาการอีกรอบเพื่อความแน่ใจว่าเธอไม่ได้เป็นอะไรมาก
“นี่ยาแก้ปวดกินกันเอาไว้”
มือกว้างเอื้อมไปหยิบยาแก้ปวดออกมาพร้อมแก้วน้ำมาให้
“ขอบคุณ…”
หญิงสาวเอ่ยเสียไม่ได้ หยิบยาเข้าปากแล้วดื่มน้ำตาม แล้วส่งคืนให้เขา
“คุณนอนพักซะ
ถึงแล้วผมจะมาปลุก” เลียมผละลุกเอากล่องยาไปเก็บปล่อยให้หญิงสาวได้พักผ่อน
เลียมกลับมาอีกครั้งก็เห็นว่าเธอหลับไปแล้ว
ดวงตาคู่คมจ้องมองด้วยความรู้หลากหลาย ร่างสูงก้าวเข้าไปนั่งลงที่นั่งตรงข้าม นิ้วเรียวยาวยื่นไปเกลี่ยเส้นที่ตกลงมาคลอเคลียแก้มนวลออกจากให้อย่างแผ่วเบา
มองพินิจพิจารณาใบหน้านวลอีกครั้ง ตอนที่ไม่มีแว่นหนาเธอเป็นผู้หญิงที่ถือว่าสวยคนหนึ่งก็ว่าได้
ความรู้สึกส่วนลึกตีตื้นขึ้นมาอย่างห้ามไปไม่อยู่ ถ้าเขาไม่พาเธอมา
บาดแผลตามร่างกายนั้นก็คงไม่เกิด เลียมนึกโทษตัวเองในใจ
ลิ้งก์ ดาวน์โหลด EBook ที่เว็บ Mebmarket.com
--> https://www.mebmarket.com/ebook-50953-ขอรักรัฐภูมิ-Men-Of-Lions <---
ราคา 59 บาท !!!
(ลด 10% ! ช่วงนี้จัดโปรโมชั่นอยู่น้า ^^)
** รีบๆ ไปจัดการก่อนหมดโปร! **
ฝากกด ติดตาม / คอมเมนท์ เป็นกำลังใจให้ด้วยน้า ^^
ติดตามข้อมูลข่าวสารได้ที่... ---> เฟชบุ๊คแฟนเพจ : Raniya.writer
*** ขอบคุณทุกกำลังใจและการสนับสนุนทุกช่องทาง
รวมถึงการติดตาม คอมเม้นท์ ที่มาเพิ่มแรงฮึดให้ไรท์ตัวอ้วน ***
ขอบคุณมากๆ จากใจค่ะ ^___^
ความคิดเห็น