คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : สื่อรักข้ามรั้ว 3-2
รัฐภาคมองดูแล้วอดแย้มยิ้มมีความสุขไม่ได้ เห็นความน่ารักของท่านทั้งสอง ต่อให้เวลาผ่านไปกี่ปีก็ยังรักไม่มีเปลี่ยน ไม่เหมือนกันหลายคู่ที่แต่งงานกันไปหม้อข้าวยังไม่ทันดำด้วยซ้ำก็มีเลิกรากันไป
เขาอดคิดไม่ได้ว่าชีวิตของเขาจะได้เจอผู้หญิงที่ดีพร้อมเหมือนมารดาหรือเปล่า พอคิดถึงตรงนี้ ภาพของหญิงสาวอีกคนก็ลอยซ้อนขึ้นมาในหัว จะว่าไปแล้ว ‘เธอคนนั้น’ ก็มีส่วนที่คล้ายคลึงกับมารดาอยู่เหมือนกัน เผลอแย้มยิ้มออกมาจนคนเป็นมารดาจับสังเกตได้
“ยิ้มอะไรพ่อลูกชาย”
“มีอะไรที่แกยังไม่ได้บอกพ่อกับแม่หรือเปล่า” มิสเตอร์อเดลตาร์จับจ้องมาที่ลูกชายอย่างขอคำตอบ
“เปล่านี่ครับ ไม่มีอะไร ทานข้าวกันต่อดีกว่า”
มิสเตอร์หันมามองหน้าภรรยาอย่างสงสัย ไม่บ่อยนักที่ลูกชายจะมีอาการเช่นนี้ และปริศนานั้นต้องได้รับคำตอบในเร็ววันแน่นอน ด้วยนิสัยของทั้งสองที่ไม่ชอบให้อะไรติดใจนาน มักจะได้รับคำตอบที่ต้องการเสมอ เรื่องนี้ก็เช่นกัน
สิงห์อีกสี่ตัวก็ไม่รอดพ้นสายตาของพ่อสิงห์ไปได้อีกเช่นกัน ทุกการเคลื่อนไหวตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมงไม่เคยมีเรื่องไหนหลุดรอดสายตาไปได้ ถ้าเป็นเรื่องผู้หญิงด้วย ยิ่งปล่อยผ่านไม่ได้เด็ดขาด ผู้หญิงพวกนั้นจะต้องผ่านการสแกนจากพวกท่านก่อน
จากที่สังเกตดูน่าจะเป็นลูกชายของพวกเขาที่ไปตกหลุม แบบนี้ต้องขยายข่าวให้สิงห์หนุ่มอีกสี่ตัวให้ช่วยสืบอีกแรงเสียแล้ว เพียงแค่คิดก็ชักจะสนุกขึ้นมาเสียแล้ว
บ่ายคล้อยสมานุชเดินออกมาส่งสองพี่น้องเวียงที่หน้าบ้าน มีผลไม้ที่พึ่งเก็บจากในไร่ติดมือเป็นของฝากให้กลับไปทานด้วย เจ้าของไร่สาวสวยเป็นคนเก็บด้วยตัวเอง
“ฉันกลับก่อนนะ ไว้วันหลังจะเข้ามาฝากท้องใหม่” อังครินทร์บอก
“ได้เสมอค่ะคุณหมอ แล้วนี่แกจะเข้าไปเริ่มทำงานเมื่อไร” ตอบรับเสียงใส ก่อนจะถามแพทย์สาวถึงงานที่เตรียมจะเข้าไปทำ
“วันมะรืนนี้แหละ ฉันอยากจะไปทำงานมันตอนนี้เลยด้วยซ้ำ แต่เขาบอกให้พักผ่อนก่อน กลัวว่าฉันจะเป็นลมเป็นแล้งให้เขารักษา แทนที่จะไปรักษาเขานะ” อังครินทร์บอกน้ำเสียงติดตลก เธอตื่นเต้นมากแค่ไหนที่ได้กลับมาบ้านเกิดเสียที หลังจากที่ต้องจากไปร่ำเรียนร่วมห้าปีเต็ม
“อย่าพึ่งร้อนวิชาเลยค่ะคุณหมออัง ตอนนี้กลับไปพักผ่อนเอาแรงให้เต็มที่ก่อนเถอะ ถ้าได้ทำงานเมื่อไหร่แกจะอย่าร้องหาวันหยุดร้อยครั้งในหนึ่งนาทีแน่” สมานุชว่าประชด แม้จะเป็นเพียงเวลาไม่นาน แต่เธอรู้ว่าอาชีพอย่างหมอเป็นอาชีพที่ต้องเสียสละมากแค่ไหน
“เจ้าค่ะ ฉันไปล่ะนะ ไว้จะแวะมาหาใหม่” สองสาวโอบกอดกันอีกครั้ง พลางเดินตามกันออกไปขึ้นรถคันใหญ่ที่จอกรออยู่หน้าเรือนแก้ว
“ขับรถกลับดีๆ นะคะพี่อัค”
“ไม่ต้องห่วงจ้ะ พี่ไปแล้วนะ”
“ไปแล้วนะแก ไว้วันว่างฉันจะเข้ามาหา” อังครินทร์บอกลาเพื่อนรักอีกครั้ง พร้อมโบกมือให้
สมานุชยืนโบกมือลาให้กับสองพี่น้องเวียงชัยจนรถหายพ้นขอบประตูไปเธอจึงเดินกลับเข้าบ้าน ใบหน้านวลยิ้มแย้มมีความสุขเหลือเกิน หลายปีแล้วสินะที่ไม่ได้ยิ้มอย่างเต็มทีแบบนี้ ต้องขอบคุณเพื่อนรักที่กลับมาได้จังหวะพอดี
ร่างบางหมุนกายเดินตรงไปยังห้องทำงานที่อยู่ถัดเข้าไปด้านใน วันนี้เธอมีงานมากมายให้ต้องจัดการ ระหว่างกำลังนั่งทำงานเคร่งเครียดโทรศัพท์เครื่องบางได้กรีดร้องรบกวนอยู่เนืองๆ จนต้องวางปากกาลงแล้วไปคว้ามันขึ้นมา นัยน์ตาสีดำสนิทก้มลงมองเห็นว่าเป็นลูกน้องหนุ่มที่โทรเข้ามาจึงกดรับแล้วกรอกเสียงหวานติดจะห้วนไม่สบอารมณ์ไปตามสาย
“ว่าไงราม” น้ำเสียงร้อนรนเป็นกังวนอยู่ในทีร้องผ่านมาตามสาย ร่างบางเด้งตัวขึ้นจากเก้าอี้ทำงานตัวใหญ่ เมื่อได้ยินประโยคต่อมา
“เจ้าช่องนางหายไปครับ!”
“ว่าไงนะ! หาทั่วหรือยัง”
“…พวกเราแยกย้ายกันหาจนทั่วแล้วครับ แต่ยังไม่มีใครเจอจ้าวช่อนางเลย ไม่รู้ว่าหลุดไปที่ไหน” รามบอกนายสาวน้ำเสียงเป็นกังวล
“บ้าจริง! สั่งคนงานให้ออกตามหาให้ทั่ว ได้ข่าวยังไงโทรรายงานฉัน!”
เธอคิดไว้ไม่มีผิดเลย! ลางสังหรณ์ไม่ดีตั้งแต่ลงจากหลังของมันเมื่อเช้าแล้ว หวังว่าคงไม่ได้หลงไปไหนไกล ขาเรียวก้าวยาวไปขึ้นรถจิ๊ปคันใหญ่ที่จอดอยู่ด้านหน้าบ้านพักแล้วขับมุ่งหน้าตรงไปหาลูกน้องที่เรือนกล้วยไม้ รามได้ยินเสียงเครื่องยนต์ของนายสาวเคลื่อนเข้ามาใกล้ก็รีบวิ่งเข้าไปหา
“เจ้าช่อหายไปได้ยังไง ทำไมไม่ดูแลให้ดี ฉันสั่งแล้วใช่ไหมว่าช่วงนี้ให้ดูแลอย่างใกล้ชิด อย่าปล่อยให้คลาดสายตา”
สมานุชตำหนิเสียงเรียบห้วน ไม่อยู่รอเอาคำตอบที่เหมือนคำแก้ตัว ขาเรียวรีบก้าวกลับไปขึ้นคันใหญ่ที่จอดอยู่หน้าเรือนกล้วยไม้แล้วพุ่งทะยานออกไป สิ่งที่เธอเป็นห่วงมากที่สุดในเวลานี้มีเพียงสิ่งเดียวคือ ‘เจ้าช่อนาง’ ม้าสาวที่เป็นทุกสิ่งทุกอย่างของเธอ
เธอขับวนไปตามทางที่คิดว่าม้าสาวจะไป แต่กลับไม่เจอแม้แต่เงา ชักเริ่มใจคอไม่ดี กลัวไปสารพัดว่าจะเกิดเรื่องไม่ดีขึ้นกับมัน หรือว่า... จะถูกจับไปฆ่าทิ้ง! ขออย่าให้เป็นอย่างหลังเลย เธอคงจะรู้สึกผิดไปจนตายที่ดูแลของขวัญชิ้นล้ำค่าที่สุดในชีวิตไว้ไม่ได้
“ใจเย็นๆก่อนนะครับคุณสมา บางทีเจ้าช่อนางอาจจะแอบไปเล่นซนอยู่ที่ไหนสักแห่งในไร่ก็ได้”
รามปลอบและให้กำลังใจนายสาวให้เธอคลายกังวล ตัวเขาเองพลอยหวั่นใจไม่ได้ เป็นความผิดของเขาที่ปล่อยให้คนงานใหม่ที่ยังไม่รู้งานดูแลเจ้าช่อนาง
“ไปอยู่ไหนเจ้าช่อ...” สมานุชฉุดคิดอะไรบ้างอย่างออก รีบลุกพรวดขึ้นแล้ววิ่งออกไปไม่บอกกล่าว
“คุณสมาจะไปไหนครับ รอผมด้วย”
รามรีบวิ่งตามแผ่นหลังบอบบางไปติดๆ พอมาถึงทุ่งหญ้ากว้างที่มีรั้วสีขาวกางกั้นเขตแดนระหว่างไร่เหมันต์กับไร่ครองทรัพย์ เขาเข้าใจในทันทีเมื่อสายตาคู่คมเห็นม้าสาวกำลังยืนเลมยอดหญ้า ข้างกันเป็นม้าหนุ่มท่าทางจะเป็นม้าพันธุ์ดี ดูจากรูปร่างก้นใหญ่ ไหล่แข็งแรงและสมส่วน เส้นขนดุจแพรไหม สง่างามนัก ถ้าได้มาสักตัวคงดีไม่น้อย
“เฮ้อ... โล่งอกไปที กลับไปบอกทุกคนให้หยุดหาได้แล้ว”
โปรดติดตามตอนต่อไป...
สั่งซื้อ EBook (เต็มเรื่อง) สำหรับวัยรุ่นใจร้อน ได้ก่อนใคร ตามลิงค์ด้านล่างเลยจ้า
--> https://www.mebmarket.com/ebook-51191-ตามรักรัฐภาค-Men-Of-Lions <---
ฝากกด ติดตาม / คอมเมนท์ เป็นกำลังใจให้ด้วยน้า ^^
ติดตามข้อมูลข่าวสารได้ที่... ---> เฟชบุ๊คแฟนเพจ : Raniya.writer
*** ขอบคุณทุกกำลังใจและการสนับสนุนทุกช่องทาง และ คอมเม้นท์ ที่มาเพิ่มแรงฮึดให้ไรท์ตัวอ้วน ***
ขอบคุณมากๆ จากใจค่ะ ^___^
ความคิดเห็น