คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : คนอุ้มรัก ห้า 1
อ้อมเดือนพาน้องชายออกมาเดินเล่นส่วนของร้านค้าต่างๆ ถูกจัดเตรียมไว้ให้ลูกค้าใช้บริการ เรียกได้ว่ายกร้านแบรนด์ชั้นนำมาไว้บนเรือสำราญลำใหญ่แห่งนี้ก็ว่าได้
“พี่อ้อมฮะ เราซื้ออันนี้ไปฝากพี่จันกันดีไหม” อรรณพชี้นิ้วเล็กไปที่พวงกุญแจ ‘รูปเรือฟานเซสพาราไดซ์ ’
“พี่อ้อมว่าอันนี้ดีกว่านะครับ สวยกว่าด้วย”
อ้อมเดือนมองตามที่น้องชายบอก ใบหน้าของใครอีกคนลอยวนเข้ามาแทบจะทันที อารมณ์ที่ว่าสวยจึงหายวับ มือบางหยิบสร้อยข้อมือไข่มุกหลากขึ้นแทน และสวยกว่ารูปเรือฟานเซสพาราไดซ์เป็นไหนๆ
“งั้นเอาอันนั้นให้พี่จัน และณพเอาอันนี้นะฮะ”
น้องชายตัวน้อยยังไม่ยอมวางของที่อยู่ในมือ และยืนยันที่จะเอามันให้ได้ ด้วยนิสัยของคนทั้งสองช่างเหมือนกันเสียจริงๆ สมแล้วที่เป็นพี่น้องคลานตามกันมา
“ได้เลยครับ มาครับพี่อ้อมจะเอาไปจ่ายเงินก่อน” อ้อมเดือนยอมตามใจน้องชายหลังจากที่จ่ายเงินเสร็จทั้งสองก็เดินไปยังส่วนของภัตตาคาร
“แล้วคนดีของพี่อ้อมจะกินอะไรดีเอ่ย”
“อืม ตามใจพี่อ้อมเลยฮะ ณพทานได้หมด”
“น่ารักที่สุด งั้นพี่อ้อมสั่งของโปรดให้ก็แล้วกันดีไหม”
มือบางลูบศีรษะน้องชายขยี้เบาๆให้กับความน่ารักที่เพิ่มขึ้นทุกวัน จากนั้นเลือกสั่งเมนูประจำที่ชอบ ก่อนหันกลับมาพูดคุยกับน้องชายระหว่างที่รออาหาร
ร่างสูงใหญ่ของใครอีกคนนั่งรออาหารอยู่ห่างไปอีกโต๊ะได้ยินเสียงคุ้นหู พลางเอียงหน้ามามองและเห็นว่าเป็นหญิงสาวที่เจอวันนั้น ผลักลุกเข้ามาทักทาย
“เจอกันอีกแล้วนะครับ”
“คุณ...” อ้อมเดือนเงยหน้าขึ้นมอง รู้สึกคุ้นหน้าเขาแต่นึกไม่ออก
“คืนที่ดาวเต็มฟ้า…”
“อ่อ คุณนั่นเอง มาทานข้าวเหมือนกันหรือคะ” เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงยิ้มแย้มเป็นกันเองมากขึ้น
“ถ้าไม่รังเกียจ ขอนั่งด้วยคนได้ไหมครับ”
“ได้สิค่ะ ณพครับมานั่งข้างพี่อ้อมมา” อ้อมเดือนไม่ได้ปฏิเสธ เชื้อเชิญเขาให้นั่งด้วยกันอย่างเต็มใจ
“คุณโดมครับ แล้วอาหารที่สั่ง…”
‘รอน’ และ ‘พอร์ต’ ลูกน้องตัวโตของเจ้าพ่อน้ำมัน ก้าวเข้ามากระซิบบอก ทั้งที่ชายหนุ่มพึ่งสั่งอาหารที่โต๊ะเอาไว้ แล้วจะย้ายมานั่งกับหญิงสาวและเด็กชายตัวน้อยนะหรือ?
“ย้ายมาที่โต๊ะนี้แทน” ลูกน้องทำตามคำสั่งอย่างไม่เข้าใจนัก
“นี่น้องชายหรือครับ?” โดมินิคเอียงหน้ามาทักทายหญิงสาว พลางมองเลยไปยังร่างเล็กที่นั่งอยู่ข้างกัน
“ค่ะ ...อาหารมาพอดีเลย ทานกันดีกว่าค่ะ”
จากนั้นทั้งหมดจึงลงมือทานอาหาร และมีเรื่องพูดคุยกันระหว่างมืออาหารอย่างสนุกสนาน คนที่ดูจะเจริญอาหารเห็นจะเป็นเด็กชายตัวน้อยอีกเช่นเคย
สิงห์หนุ่มแห่งเรือฟานเซสพาราไดซ์มาตรวจงานแถวภัตตาคาร เหลือบไปเห็นคู่ปรับที่นั่งทานอาหารอยู่ที่ร้านประจำ สีหน้าและแววตาดูเข้มขึ้นเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายมากับใคร
“ยัยผู้หญิงปากร้าย! ทำเป็นหวงตัวที่แท้ก็ชอบหว่านเสน่ห์ไปทั่ว หน้าไม่อาย”
‘ใช้เด็กเป็นเหยื่อล่อสินะ!’ รัฐภพ ฟานเซส แสยะยิ้มที่มุมปากอย่างนึกสนุก ก้าวขาแกร่งตรงเข้าไปยังโต๊ะที่ทั้งสามนั่งอยู่
“ที่รัก มาอยู่นี่เอง ผมตามหาเสียทั่วเลย” รัฐภพวาดแขนแกร่งโอบไหล่มนของหญิงสาวเข้าหาตัว
“…หวัดดีเด็กน้อยอร่อยไหม” พลางหันไปหาเด็กชายตัวน้อยที่นั่งข้างหญิงสาว ไม่ได้สนใจสายตาของใครอีกคนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม
“ดีฮะ” อรรณพบอกด้วยใบหน้ายิ้มแย้มจนเห็นฟันซี่เล็ก
“ใครเป็นที่รักของคุณ! อย่าพูดมัวๆนะ”
อ้อมเดือนตกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นกับตัวเอง ส่งเสียงลอดไรฟันไปให้ พยายามแกะมือที่กุมไหล่มน กวาดสายตามองไปโดยรอบเห็นสายตานับสิบกำลังมองมาด้วยความสนใจ
“ก็คุณไงครับ เมื่อวานเรายัง…” สิงห์หนุ่มขยิบตามาให้ ไม่ได้ทุกข์ร้อน
“นี่คุณ!” อ้อมเดือนทำเสียงปรามรอดไร้ฟัน เมื่อเห็นว่าน้องชายกำลังมองมา
“จะพูดอะไรก็ให้เกียรติผู้หญิงหน่อยนะ” โดมินิคนึกฉุนหนัก
“อ้าว นายก็อยู่ที่นี่ด้วยหรอ โทษทีฉันไม่เห็น ...อะไรกัน ฉันไม่ได้พูดอะไรผิดนี่ จริงไหมครับที่รัก” รัฐภพยิ้มมุมปากสะใจ หันมาทางคู่ปรับเก่าที่เป็นไม้เบื่อไม้เมากันมานาน แขนแกร่งโอบไหล่มนเขาหาตัวมากขึ้น ประกาศความเป็นเจ้าของเต็มที
“นี่หยุดนะ! ไม่เห็นหรือว่ามีเด็กอยู่ด้วย” อ้อมเดือนกดเสียงต่ำ เงยหน้าขึ้นมองคนที่กำลังกอดเธออย่างความไม่พอใจ
“ผมก็ไม่ได้ทำอะไรนี่น่า” รัฐภพบอกหน้าตาย ส่งยิ้มเก๋ไปให้เด็กชาย
โดมินิคเผลอกำมือแน่น หลังได้ยินสิงห์หนุ่มประกาศก้องแสดงตัวความเป็นเจ้าของแม่หวานตาของเขา คงจะรู้ว่าเขากำลังสนใจเธออยู่ถึงได้คิดยั่วอารมณ์ แต่อย่าพึ่งได้ใจไป เขาไม่มีทางยอมแพ้ด้วยเรื่องแค่นี้หรอก
“คุณอ้อม ผมคงต้องขอตัวก่อน ไว้เราเจอกันใหม่ครับ”
“เดี๋ยวก่อนสิค่ะ คุณพึ่งทานไปได้นิดเดียวเองนะ” อ้อมเดือนว่า
“แค่ได้ทานข้าวกับคุณผมก็อิ่มแล้วล่ะ ไปนะเด็กน้อย” ร่างสูงลุกขึ้น พลางบอกน้องชายตัวน้อยของอ้อมเดือน
“บายๆฮะ” อรรณพยกมือเล็กขึ้นโบกสะบัดให้กับชายหนุ่ม พร้อมรอยยิ้มที่ทำเอาชายหนุ่มอีกคนต้องอิจฉาขึ้นมาอีกครั้ง
“ไว้เจอกันใหม่ค่ะ” อ้อมเดือนต้องเอ่ยลาชายหนุ่มเสียไม่ได้ ส่งรอยยิ้มพิมพ์ใจเป็นการขอโทษในที การกระทำนั้นตกอยู่ในสายตาของสิงห์หนุ่มที่ยืนโอบกอดตลอด
โดมินิคผละเดินออกจากภัตตาคารไปอย่างไม่สบอารมณ์ แต่อย่างน้อยก็ได้เห็นสีหน้าของคู่ปรับที่โกรธจนหน้าแดงจัดแค่นี้มันก็เพียงพอแล้ว เกมนี้มันต้องดูกันไปยาวๆ มันถึงจะสนุก
“เสน่ห์แรงเหลือเกินนะ” รัฐภพหมุนร่างบางมาเผชิญหน้า กระซิบเสียงลอดไร้ฟัน ไม่อยากให้เด็กชายตัวน้อยที่กำลังมองมาสงสัยเอาได้
“มันเรื่องของฉัน ปล่อย! ...ไปครับ” อ้อมเดือนตอกกลับน้ำเสียงไม่ต่างกัน ก่อนสะบัดตัวออกห่าง จูงมือน้องชายลุกเดินออกจากร้านอาหารไป เท้าเรียวหยุดชะงักเมื่อนึกบางอย่างออกพลางหันกลับมาใหม่
“...ฉันลืมไปอย่าง ไหนๆก็มาแล้ว ช่วยจ่ายค่าอาหารมื้อนี้ให้ด้วยก็แล้วกันนะ เรากลับดีกว่าครับณพ”
กล่าวจบร่างบางผละเดินจากไปพร้อมรอยยิ้มเย้ยที่มุมปากสวย ทำเขาสิงห์หนุ่มโกรธจนลมออกหูที่ถูกหยามหน้าเป็นครั้งที่สอง
โปรดติดตามตอนต่อไป...
ลิ้งก์ ดาวน์โหลด EBook : ราคา 59 บาท (ช่วงนี้จักโปรโมชั่น)
** รีบๆ ไปจัดการก่อนหมดโปร! **
--> https://www.mebmarket.com/ebook-อุ้มรักรัฐภพ-Men-Of-Lions <---
ฝากกด ติดตาม / คอมเมนท์ เป็นกำลังใจให้ด้วยน้า ^^
ติดตามข้อมูลข่าวสารได้ที่... ---> เฟชบุ๊คแฟนเพจ : Raniya.writer
** ขอบคุณทุกกำลังใจและการสนับสนุนทุกช่องทาง รวมถึงการติดตาม คอมเม้นท์ ที่มาเพิ่มแรงฮึดให้ไรท์ตัวอ้วน
ขอบคุณมากๆ จากใจค่ะ ^___^
ความคิดเห็น