คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : คนอุ้มรัก สี่ 3
“เดี๋ยวผมพาไปตัดใหม่ก็แล้วกัน แต่ตอนนี้มากินข้าวกันก่อน” เลียมบอกขึ้นใหม่ รั้งร่างบางให้ลุกขึ้นจากพื้นพาเดินไปนั่งที่โต๊ะ ก่อนจะมีคนเข้าใจพวกเขาผิดไปมากกว่านี้
“...ฉันไม่หิว คุณทานเถอะ” ใบหน้านวลก้มงุบหลังจากที่บอกเสียงเศร้า มือบางลูบแว่นตาไปมาบ่งบอกความเสียใจ ความร่าเริงเมื่อครึ่งชั่วโมงก่อนหายวับไปทันตา
“ไม่หิวก็ต้องกิน คุณยังต้องกับไปทำงานให้ผมอีกตั้งหลายชั่วโมงนะ เกิดเป็นลมเป็นแล้ง...” เลียมตำหนิเข้าให้เมื่อเธอดื้อไม่ยอม
“ก็ฉันบอกว่าไม่หิวไง! เซ้าซี้อยู่ได้” หญิงสาวที่อยู่ในอารมณ์แปรปรวนเผลอตวาดเขาไป ก่อนจะพึ่งรู้ตัวว่าพูดอะไรออกไปจึงรีบเอ่ยขอโทษเจ้านายหนุ่ม
“...เอ่อ ฉันขอโทษ ฉันไม่ได้ตั้งใจ”
“ไปที่โต๊ะเถอะ ป่านนี้อาหารคงมาพร้อมแล้ว” ชายหนุ่มบอกปัด ประคองร่างผอมมาที่โต๊ะท่ามกลางสายตาที่จับจ้องมองมาที่พวกเขาเป็นจุดเดียว
เลียมพาจันทรสม์เดินมาถึงโต๊ะพร้อมเลื่อนเก้าอี้ให้นั่ง สาวเจ้าเอาแต่นั่งก้มหน้ามองแว่นตาของตัวเอง ไม่ได้สนใจอาหารหน้าตาน่าทานที่มีอยู่เต็มโต๊ะ ชายหนุ่มนึกขัดใจหลังเห็นอาการนั้นแล้วจึงตักอาหารพร้อมยื่นไปตรงหน้าของเธอ
“อะไรคะ?” จันทรสม์เงยหน้าขึ้นหลังได้ยินเสียงทุ้มผ่านเข้ามาในโซนประสาท มองอาหารในช้อนที่อยู่ตรงหน้าอย่างมึนงง
“อ้าปาก”
“ฉันไม่...”
“อย่าให้ต้องพูดซ้ำ” เลียมกล่าวน้ำเสียงเข้มขึ้นเมื่อเห็นคนตรงหน้ายังไม่ยอมทำตาม จันทรสม์มองคนยื่นช้อนที่ตักอาหารมาตรงหน้า ลูกค้าหลายคนมองมาพลอยยิ้มน้อยยิ้มใหญ่
“ก็ได้ …แอ๊ะ!” หญิงสาวแทบจะคลายสิ่งที่อยู่ในปากออกมาทันทีที่รับรู้ว่ามันคือ ‘ข้าว’
“ห้ามคลาย! กลืนลงไป ผอมจนลมจะพัดปลิวอยู่แล้ว” มีเจ้านายแบบนี้ด้วย บังคับลูกน้องให้กินข้าว! จันทรสม์คิดในใจ
“คิดจะทำอะไรของเขากันแน่...” คอสตาร์มองหน้านายหนุ่มอย่างไม่เข้าใจ ‘คงไม่ได้พิศวาสแม่สาวแว่นหนา ร่างแห้งคนนี้เข้าหรอกนะ!’
“เคี้ยว แล้วกลืนลงไปซะ” เลียมส่งใบหน้าจริงจังมาให้ จนลูกจ้างสาวต้องจำใจเคี้ยวและกลืนมันลงคอตามบัญชาของนายหนุ่ม ‘เผด็จการ แค่เรื่องทานข้าว ทำไมต้องมาบังคับเธอด้วย’
“อืม... แต่มันก็... อร่อยดีนะ”
จันทรสม์พึ่งสัมผัสถึงรสชาติของอาหารเป็นครั้งแรกในรอบหลายปีเลยก็ว่าได้ มันอร่อยใช้ได้จนทำให้ความหิวเริ่มกลับทำงานอีกครั้ง ความเสียใจกับแว่นคู่ชีพค่อยๆ ลดลง
“เห็นไหมผมบอกแล้ว อ้าปาก” เลียมยื่นมาให้อีกคำ
“...ฉันทานเองดีกว่า คุณทานของคุณไปเถอะ ฉันเกรงใจ” มือบางจึงคลำหาช้อนและส้อมที่อยู่ตรงหน้า จับผิดจับถูกจนชายหนุ่มขัดตานักจึงรวบมือบางเอาไว้แล้วบอกขึ้นใหม่
“อ้าปาก”
“แต่ฉันทานเองได้...”
จันทรสม์จนหนทางหลังได้ยินเสียงจิ๊จ๊ะจากคนตรงหน้าจึงจำต้องอ้าปากและรับข้าวคำต่อไปจากเขา และตามมาอีกหลายคำต่อมา เลียมตักเข้าปากตัวเองและป้อนหญิงสาวไปด้วย ใครผ่านมาเห็นเช่นนั้นไม่อายให้มันรู้ไป ตัวเธอแทบอยากจะแทรกแผ่นดินหนีให้รู้แล้วรู้รอด
คอสตาร์มองนายหนุ่มด้วยความแปลกใจ ไม่เคยเห็นเขาทานข้าวเกินสามคำสักครั้ง แต่ครั้งนี้เขากลับทานข้าวจานใหญ่จนพร่องไปกว่าครึ่ง แลดูเหมือนจะหมดจานในอีกไม่ช้านี้ด้วยซ้ำ
“พอแล้วค่ะ ฉันอิ่มแล้ว” จันทรสม์ยกมือขึ้นกันช้อนที่เขายื่นมาให้ เพราะตอนนี้เธออิ่มมากจนแน่นท้องไปหมด
เลียมวางช้อนลง จับแก้วน้ำมาจ่อให้ที่ริมฝีปาก เอียงหน้าไปเรียกพนักงานให้มาเช็คบิล ร่างสูงลุกขึ้นจัดเสื้อสูทเข้าให้เข้าที่แล้วเดินออกจากโต๊ะไป โดยไม่รอหญิงสาวที่นั่งอยู่ตรงข้างโต๊ะ
จันทรสม์ได้ยินเสียงขยับเก้าอี้เลื่อนออก เห็นเงาของชายหนุ่มเดินผ่านไปถึงกับทำหน้าเลอะละรีบก้าวตาม สายตาที่ย้ำแย่ทำให้ต้องคว้าสิ่งรอบข้างประคองตัวเองให้ตามเจ้านายหนุ่มให้ทัน ด้วยความไม่ทันระวังร่างบางเซถลาไปข้างหน้าอย่างรวดเร็วเมื่อสิ้นสุดราวให้จับ
“เฮ้ย!”
หมับ!
“เป็นอะไรหรือเปล่า!” เลียมก้มลงถามคนในอ้อมแขนระรัว ตกใจที่หันมาเจอว่าหญิงสาวกำลังจะล้มลงไปกองกับพื้นอีกครั้ง
“มะ ไม่เป็นไรค่ะ ...ขอบคุณ”
จันทรสม์พยักหน้ารับ พลางขื่นกายออกจากอ้อมแขนแกร่งอย่างนุ่มนวล แต่ชายหนุ่มไม่ยอมปล่อยพร้อมกระชับวงแขนกว้างแน่นขึ้น พาเธอเดินออกจากร้านไป
หญิงสาวรับรู้ได้ว่าตอนนี้ถูกคนข้างกายอุ้มลอยออกมา จนเข้ามานั่งในรถเขาก็ยังไม่ยอมปล่อย พอเริ่มขยับเขากลับรัดวงแขนแน่นขึ้น เธอจำต้องนั่งนิ่งอยู่ท่านั้น หัวใจดวงน้อยห่อแห้งมานานเริ่มกลับมาปั่นป่วนอีกครั้งจนได้
โปรดติดตามตอนต่อไป...
ลิ้งก์ ดาวน์โหลด EBook
--> https://www.mebmarket.com/ebook-อุ้มรักรัฐภพ-Men-Of-Lions <---
ติดตามข้อมูลข่าวสารได้ที่...
เฟชบุ๊คแฟนเพจ : Raniya.writer
ฝากกด ติดตาม / คอมเมนท์ เป็นกำลังใจให้ด้วยน้า ^^
** ขอบคุณทุกกำลังใจและการสนับสนุนทุกช่องทาง รวมถึงการติดตาม คอมเม้นท์ ที่มาเพิ่มแรงฮึดให้ไรท์ตัวอ้วน
ขอบคุณมากๆ จากใจค่ะ ^___^
ความคิดเห็น