คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : สื่อรักข้ามรั้ว 3-3
“เฮ้อ... โล่งอกไปที กลับไปบอกทุกคนให้หยุดหาได้แล้ว”
สมานุชส่ายหัวไปมาให้กับม้าสาวที่สร้างความวุ่นวาย ปล่อยให้ทุกคนตามหากันให้ควักที่แท้ก็หลบมาอยู่ที่นี่ น่าจับมาลงโทษเสียให้เข็ด จะได้เลิกทำให้เธอเป็นห่วง
“ผมว่าพากลับไปพร้อมกันจะดีกว่า มันมืดเต็มทีแล้ว คงไม่ดีนักถ้าจะปล่อยให้คุณสมาอยู่ตามลำพัง”
ช่วงนี้มีเรื่องวุ่นวายหนาหูไม่เว้นแต่ละวัน เขาไม่กล้าปล่อยให้นายสาวอยู่เพียงลำพังได้ เกิดมีอะไรขึ้นมาในช่วงที่เขาไม่อยู่ด้วย มันคงเป็นตราบาปที่ติดตัวและเขาคงไม่อาจให้อภัยตัวเองไปตลอดชีวิต
“มันก็จริง...”
สมานุชลืมนึกถึงข้อนี้ไปเสียสนิท เหตุการณ์เมื่อหลายวันก่อนวนเข้ามาในหัวยังรู้สึกขยาดไม่หาย อยากได้เจอะเจอกันอีกเลย แค่ทำงานตัวเป็นเกี้ยวก็เหนื่อยสายตัวแทบขาดอยู่แล้ว ยังจะต้องมาสู้รบปรบมือกับใครเขาอีก เธอคงไม่มีเรี่ยวแรงมากพอจะไปสู้
“คุณสมาพอเจ้าช่อนางออกไปดีกว่า”
“งั้นก็กลับกันเถอะ”
หญิงสาวพยักหน้ารับ ขาเรียวรีบปีนข้ามรั้วสูงสีขาวที่สูงแค่เอวกลับไปฝั่งไร่ครองทรัพย์อย่างทะมัดทะแมง หันกลับมาหาม้าสาว แต่เจ้าตัวดูจะไม่ค่อยพอใจนักที่ถูกขัดจังหวะกับหวานใจจึงแสดงอาการติดพยศเล็กน้อยให้รู้สึกหมั่นไส้
“เอาไว้วันหลังฉันจะพาแกมา ตกลงไหม” สมานุชลูบคอม้าสาวเป็นการสัญญา พลางหันไปบอกคนสนิท
“นายขับรถตามมา เจอกันที่บ้าน”
ร่างบางกระโดดขึ้นหลังเจ้าช่อนางแล้วควบมุ่งหน้าตรงไปยังคอกม้า ระหว่างทางกลับห่าฝนดันเท่กระหน่ำลงมาอย่างบ้าคลั่งทำเอาทั้งคนและม้าเปียกปอนไปทั่วหน้า
“ให้มันได้อย่างนี้สิน่า เร่งเท้าหน่อยเจ้าช่อ”
อึดใจใหญ่ทั้งสองก็มาถึงคอกม้าร่างบางกระโดดลงจากหลังเจ้าช่อ ก่อนส่งบังเหี้ยนให้กับคนดูแลม้าที่กล้าปล่อยให้ของขวัญชิ้นเดียวของเธอหลุดไป ดีที่เธอรู้จักนิสัยของมันจึงตามไปถูก ถ้ามีครั้งหน้าคงไม่ต้องถามเรื่องอยู่ที่นี่ต่อ
“ฉันฝากด้วย ดูแลมันให้ดี ถ้านายทำมันหายไปอีกล่ะก็เตรียมตัวหางานใหม่ได้เลย”
“ผมจะดูแลอย่างดีเลยครับ คุณสมาไม่ต้องห่วง”
“ทำให้ได้อย่างที่ปากพูด ไม่ต้องมาสัญญาอะไรกับฉัน ฉันไปล่ะ”
คาดโทษลูกน้องเสร็จร่างบางกระโดดขึ้นรถจิ๊ปคันโตมีรามลูกน้องคนสนิททำหน้าที่สารถีพาเจ้านายสาวกลับไปส่งที่เรือนแก้วหลังใหญ่ที่อยู่ห่างไปมีกี่ร้อยเมตร
“ของครบไหม”
สอนและวันก้าวลงจากรถกลางเก่ากลางใหม่เดินเข้าไปตรวจเช็ดสินค้าล็อตใหญ่มูลค่าหลายร้อยล้านที่กำลังจะไปส่งให้กับลูกค้าคนสำคัญตรงเขตชายแดนเพื่อนบ้าน
“ครบทุกลังพี่”
“งั้นไปขึ้นรถเตรียมออกเดินทางได้ เดี๋ยวจะสาย ลูกค้าจะโวยเราได้ ...เชิญครับนาย ไปโว้ยออกรถ”
เจ้านายใหญ่นั่งประจำที่เรียบร้อย หันร้องบอกลูกน้องสามสี่คนที่ทำหน้าที่ขับรถกระบะออกนำไปก่อนเพื่อดูลาดราว เจอดานที่ไหนจะได้เลี่ยงไปใช้เส้นทางอื่น ส่วนพวกที่เหลือขับรถบรรทุกตามหลังไปทิ้งระยะห่างพอสมควรเพื่อไม่ให้เป็นที่สงสัย
รถบรรทุกสิบล้อสองคันเคลื่อนเข้าจอดสนิทลงท้ายไร่เหมันต์ตามเวลานัดหมาย ร่างท่วมลงพุงของพ่อค้ายารายใหญ่ทางภาคอีสานก้าวลงจากรถมายืนรอ ลงทุนข้ามลำโขงมาเพื่อการนี้โดยเฉพาะ มีลูกน้องรายรอบกายนับสิบยาเสพติดและอาวุธสงครามที่บรรจุในลังไม้กว่าสิบห้าถูกทยอยขนลงจากรถมาวางลงตรงหน้า
‘แดนเมือง’ นักการเมืองชื่อดังของประเทศเพื่อนบ้านส่งสัญญาณให้ลูกน้องเข้าไปตรวจดูของ เสี้ยวนาทีลูกน้องหันกลับมาพร้อมพยักหน้า ก่อนจะส่งกระเป๋าเงินที่มีมูลค่านับร้อยล้านบาทให้ไป นับว่าเป็นสินค้าล็อตใหญ่ที่สุดเท่าที่เคยค้าขายกันมา
“เป็นเกียรติของเรามากที่ได้ทำธุรกิจกับคนมีชื่อเสียงอย่างท่าน” บดินทร์บอกอย่างประจบ นัยน์ตาเปล่งประกาย เมื่อเห็นกระเป๋าใบใหญ่ที่น่าจะบรรจุเงินมาเต็ม สิ่งที่เขาหวังมานานวันนี้เป็นจริงดังใจหวัง
“เราเป็นคนบ้านใกล้เรือนเคียง ถ้าไม่ค้าขายกับคุณแล้วผมจะไปค้าขายกับใครล่ะ จริงไหม” แดนเมืองบอกอย่างอารมณ์ดี พลางหันไปหาลูกน้องให้ขนสินค้าทั้งหมดขึ้นรถ
“นี่ก็เที่ยงแล้ว เชิญทานข้าวด้วยกันก่อนสิครับ บางทีท่านอาจจะอยากได้ของหวานกลมกล่อมจากไร่ของผมกลับสักชิ้นสองชิ้น”
บดินทร์รู้ทันนิสัยของท้าวต่างแดน สีหน้าและแววตาแฝงนัยยะ ซึ่งอีกฝ่ายก็รู้ดีว่าหมายถึงสิ่งใด
“นั้นสินะ ไป ผมชักเริ่มหิวขึ้นมาแล้วสิ หึ หึ”
โปรดติดตามตอนต่อไป...
สั่งซื้อ EBook (เต็มเรื่อง) สำหรับวัยรุ่นใจร้อน ได้ก่อนใคร ตามลิงค์ด้านล่างเลยจ้า
--> https://www.mebmarket.com/ebook-51191-ตามรักรัฐภาค-Men-Of-Lions <---
ติดตามข้อมูลข่าวสารได้ที่...
เฟชบุ๊คแฟนเพจ : Raniya.writer
ฝากกด ติดตาม / คอมเมนท์ เป็นกำลังใจให้ด้วยน้า ^^
*** ขอบคุณทุกกำลังใจและการสนับสนุนทุกช่องทาง และ คอมเม้นท์ ที่มาเพิ่มแรงฮึดให้ไรท์ตัวอ้วน ***
ขอบคุณมากๆ จากใจค่ะ ^___^
ความคิดเห็น