คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : อัศวินแห่งทุ่ง 2-2
รุ่งเช้าสิงห์หนุ่มให้คนสนิทขับรถไปส่งแขกสาวกลับไร่ ถ้าไม่ติดว่ามาดามเครือทิพย์จะมาถึงในไม่อีกกี่อึดใจ เขาจะเป็นคนไปส่งหญิงสาวที่บ้านด้วยตัวเองให้แน่ใจว่าเธอถึงบ้านอย่างปลอดภัย
“ขอบคุณสำหรับการช่วยเหลือและที่พัก ถ้ามีโอกาสขอเชิญที่ไร่ ฉันจะได้จัดอาหารเลี้ยงขอบคุณ”
สมานุชส่งรอยยิ้มหวานเป็นการขอบคุณไปให้อีกครั้ง นับเป็นบุญของเธอที่เจอคนดีช่วยชีวิตเอาไว้ แม้ว่ามันจะขัดกับใบหน้าที่รกครึมไม่ด้วยหนวดเครายาวเฟื้อบดบังไปกว่าครึ่งหน้า แต่ยังไงสักวันเธอจะตอบแทนเขากลับให้เท่าเทียมกัน ถ้าเขามีอะไรให้ช่วย เธอยินดีพร้อมช่วยเหลือด้วยความเต็มใจโดยไม่เกี่ยงงอน
“สักวันผมจะไป คุณเตรียมอาหารชุดใหญ่ไว้รอได้เลยครับ ผมจะไปฝากท้องที่นั้นสักมื้อแน่นอน” รัฐภาคพูดทีเล่นทีจริง ก่อนจะเปลี่ยนเป็นจริงจัง
“...ถ้ารู้ตัวคนร้ายแล้วอย่าลืมส่งข่าวผมด้วย”
“คุณไม่ต้องห่วงเรื่องนั้นไปหรอก ยังไงก็ขอบคุณคุณมากที่ช่วยชีวิตฉันเอาไว้”
มันเป็นเรื่องที่เธอต้องจัดการเอง แค่เขาเอาตัวเข้าเสี่ยงช่วยเธอ เขาก็ยุ่งยากมากพอแล้ว ไม่รู้ว่าพวกมันจะเห็นหน้าเขาด้วยหรือเปล่า ถ้าไม่เห็นก็ดีไป แต่ถ้าเห็นล่ะก็ เขาเห็นจะไม่ปลอดภัย
“ด้วยความยินดีครับ” หันไปทางคนสนิทที่ทำหน้าที่เป็นคนขับรถไปส่งหญิงสาว
“...พาคุณสมากลับให้ถึงบ้าน ระวังตัวด้วย”
รถคันใหญ่เคลื่อนออกจากไร่ครองทรัพย์มุ่งหน้ากลับไร่เหมันต์ สิงห์หนุ่มมองตามท้ายรถที่กำลังเคลื่อนห่างไกลออกไป นัยน์ตาสีน้ำตาลอ่อนพลันเบิกกว้างเมื่อเหลือบไปเห็นรถตู้คันใหญ่วิ่งสวนเข้ามา รีบมองไปยังรถที่พึ่งแล่นพ้นขอบประตูขั้วออกไปได้ไม่นานอย่างใจหายใจคว่ำ หวังว่าท่านจะไม่ทันได้เห็น ก่อนเคลื่อนมาหยุดตรงหน้าของรัฐภาค ร่างบอบบางก้าวลงมา สายตาหวานดุของมาดามเครือทิพย์มองตามหลังรถที่เคลื่อนออกไปไกล พลางหันมาเอ่ยถามลูกชายคนที่สี่
“นั้นรถไร่เรานี่ แล้วรีบออกไปไหนแต่เช้า...”
“เอ่อ... ไม่มีอะไรหรอกครับ” สิงห์หนุ่มเบี่ยงประเด็น ดึงความสนใจบิดามารดาวกมาที่เขาแทน
“ว่าแต่คราวนี้จะอยู่สักกี่วันดีครับ”
ทั้งสองต่างมองหน้ากันด้วยความแปลกใจ ก้าวเข้าไปโอบกอดร่างบอบบางของมารดาเดินเข้าไปบ้าน
“มาดามบอกจะมาอยู่สักเดือน หรือจนกว่าแกหาสะใภ้มาให้ถึงจะกลับ”
มิสเตอร์อเดลตาร์เย้าลูกชายกลับน้ำเสียงกลั้วหัวเราะมีความสุข รู้ดีว่าลูกทุกคนไม่อยากให้มารดาไปหาเท่าไรนัก เรื่องอะไรนั้น... ทุกคนต่างรู้กันเป็นอย่างดี ร่วมทั้งบิดาอย่างเขาด้วยเช่นกัน
“แหม แบบนี้คงต้องรีบหาให้เสียแล้วละมั้งครับ”
ใบหน้าคมก้มลงหอมแก้มผู้เป็นมารดาฟอดใหญ่ อีกไม่นานเกินรอ คนที่เขาตามหาจะได้มาอยู่ในอ้อมกอดของเขา มีเพียงรั้วไม้อันเล็กที่ขวางกั้นเธอจากเขาเท่านั้น และเขาจะต้องตามเอาหัวใจดวงใหญ่ยักษ์ไปให้เธอนอนกอดสักวันอย่างแน่นอน
“เฮ้ยๆ นั่นเมียฉันโว้ย”
มิสเตอร์โวยวายดังลั่น ส่งสายตาทีเล่นทีจริงไปให้ลูกชายที่กำลังหอมแก้มเมียรัก ถึงแม้จะเป็นแค่ลูกยังไงก็ถือว่าเป็นผู้ชาย และนั้นเรียกเสียงหัวเราะจากคนเป็นภรรยาได้เป็นอย่างดี
“คุณอเดล จะไปถือสาลูกทำไมกันค่ะ”
มาดามเครือทิพย์ยกมือขึ้นห้ามยกระหว่างพ่อลูกที่ชอบเล่นยอกล้อกันเป็นเด็กแล้วก็เป็นแบบนี้ทุกครั้งไป ลูกทุกคนต่างรู้ดีว่ามิสเตอร์รักมารดามากแค่ไหน ถึงอายุจะใกล้เข้าเลขหกแล้วก็ตาม ยังไม่คิดจะให้ชายใดเข้าใกล้ เรียกว่าเข้าขั้นหวงเลยก็ว่าได้ มันเป็นจุดอ่อนสำคัญที่ลูกชายทั้งห้าต่างยกขึ้นมาแกล้งแล้วได้ผลดีชะงัก
“เมียพ่อ แต่แม่ผม... ไปครับ เข้าข้างในดีกว่าครับมาดาม”
รัฐภาคโอบกอดมารดาผ่านหน้าบิดา พร้อมส่งแววตาอย่างผู้ชนะไปให้ ยิ้มกว้างที่มารดาก็ยังคงเลือกลูกอย่างพวกเขามาก่อนเสมอ
“อ้าว ไอ้ลูกคนนี้นี่”
มิสเตอร์อเดลตาร์มองตาหลังลูกชายและภรรยาไป พลางส่ายหน้านึกหมั่นไส้เต็มกำลัง ยิ้มกว้างที่ริมฝีปากหนาหยักลึกตามฉบับ คาดโทษลูกชายทีเล่นทีจริง ก่อนเดินตามบุคคลอันเป็นที่รักทั้งสองคนเข้าไปในบ้าน
ไร่เหมันต์...
สมานุชก้าวลงจากรถคันใหญ่หลังจากที่ล้อเคลื่อนมาหยุดลงหน้าเรือนทิพย์ พลางหันมาขอบคุณและกล่าวลาสารถีหนุ่มจากไร่ครองทรัพย์ที่เป็นธุระมาส่งเธอถึงที่ตามคำสั่งของเจ้านายหนุ่ม
“ต้องขอบคุณมากนะคะที่มาส่ง”
“ด้วยความยินดีครับ งั้นผมของตัวกลับก่อน” ชายหนุ่มผละเดินกลับไปขึ้นรถคันใหญ่ก่อนจะขับวนออกไป
บดินทร์ได้ข่าวจากลูกน้องว่าหลานสาวกลับมาถึงบ้านแล้วก็รีบวิ่งแจ้นมาดูให้เห็นด้วยตาของตัวเอง พอเห็นว่าคนที่ต้องการให้ตายกลับมายืนอยู่ตรงหน้า ก่อนแซงทำเป็นห่วงรีบเปลี่ยนหน้าทันที
“สมา! หลานไปไหนมา อาเป็นห่วงแทบแย่” บดินทร์กวาดสายตามองสำรวจตามร่างกาย มองหน้าจุดที่ลูกน้องทำพลาดก็นึกเจ็บใจ
“สมาไม่เป็นอะไรค่ะ ดีที่มีคนมาช่วยเอาไว้ได้ ถ้าไม่ได้เขาป่านนี้สมาอาจจะของตายเฝ้าป่าไปแล้ว” สมานุชนึกแปลกใจที่เห็นคนเป็นอาถามแบบนั้น นี้ท่านรู้ว่าเธอไปโดนอะไรมา...
“โถ้ คุณพ่อคุณเจ้าคุ้มครองจริงๆ เข้าบ้านไปพักผ่อนดีกว่า เดี๋ยวอาจะให้เขาทำอะไรร้อนๆไปให้ทาน”
“ไม่ต้องค่ะ สมาทานมาอิ่มแล้ว ขอบคุณคุณอาที่เป็นห่วง”
“งั้นก็ไปพักเถอะ”
“ค่ะ งั้นสมาขอตัวขึ้นไปพักก่อน”
บดินทร์มองตาแผ่นหลังบอบบางของหลานสาวไปด้วยความเกียจชังจะยากจะอธิบาย เขาอยากให้มันตายๆ ไปซะ จะได้หมดเสี้ยนหนาว เห็นหน้ามันเดินลอยไปมาในบ้านยิ่งทำให้เขาอยากเอาปืนมายิงทิ้งตรงนั้น
“ให้ผมจัดการมันอีกครั้งไหมนาย”
“ใจเย็นก่อน อีกไม่นานมันก็จะได้ตายสมใจกูแล้ว!”
“นายมีแผนอะไรครับ...”
บดินทร์ยิ้มมุมปาก สีหน้าและแววตาฉายแววเจ้าเล่ห์ บอกให้ลูกน้องได้รู้ว่าเรื่องสนุกกำลังจะมีอีกไม่นาน อยากจะให้มาถึงเร็วๆ เหลือเกิน
โปรดติดตามตอนต่อไป...
สั่งซื้อ EBook (เต็มเรื่อง) สำหรับวัยรุ่นใจร้อน ได้ก่อนใคร ตามลิงค์ด้านล่างเลยจ้า
--> https://www.mebmarket.com/ebook-51191-ตามรักรัฐภาค-Men-Of-Lions <---
ฝากกด ติดตาม / คอมเมนท์ เป็นกำลังใจให้ด้วยน้า ^^
ติดตามข้อมูลข่าวสารได้ที่... ---> เฟชบุ๊คแฟนเพจ : Raniya.writer
*** ขอบคุณทุกกำลังใจและการสนับสนุนทุกช่องทาง และ คอมเม้นท์ ที่มาเพิ่มแรงฮึดให้ไรท์ตัวอ้วน ***
ขอบคุณมากๆ จากใจค่ะ ^___^
ความคิดเห็น