คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : ความบังเอิญ 4-3
“พ่อ แม่ พี่หาญ มารับสมาไปอยู่ด้วยนะคะ”
รำพึงถึงบุคคลอันเป็นที่รักทั้งสาม พร้อมสติที่เหลืออยู่น้อยนิดดับวูบลง
เสียงน้ำแตกกระจายห่างไปไม่ไกล เงาของใครคนหนึ่งเข้ามาใกล้ รอยยิ้มแย้มออกมาก่อนสติจะดับวูบลง เรียวแรงสุดท้ายก็หมดตามไป ร่างบางจมดิ่งลงสู่ก้นลำธารลึกเชียวกราด
เงามืดดำที่พุ่งลงไปคว้ารั้งร่างบางขึ้นจากก้นลำธารพาเข้าหาฝั่ง ก่อนจะลากเธอขึ้นจากน้ำอย่างยากลำบากทั้งกระแสน้ำที่พัดแรงหนักขึ้น และไม่มีที่ให้ยึดเหนี่ยว กว่าจะพาหญิงสาวขึ้นมาได้ก็เกือบไม่รอดกันทั้งคู่
“คุณ! สมา…”
มือหนาตบแก้มใสเพื่อเรียกสติ แต่เธอไม่มีการตอบรับกลับมาแล้ว นิ้วเรียวแตะลงที่ลำคอระหงเพื่อตรวจชีพจร ซึ่งมันเต้นแผ่วเบาเหลือเกินในความรู้สึก นัยน์ตาสีน้ำตาลอ่อนมองกวาดไปเจอบาดแผลที่แขนเรียวก็เห็นว่าเป็นรอยกระสุนถากเป็นทางยาว เป็นแผลฉกรรจ์พอดู สิงห์หนุ่มไม่รี่รอรีบช่วยปฐมพยาบาลเบื้องต้นทันที
“สมาได้ยินผมไหม ฟื้นสิสมา สมา!”
รัฐภาคไม่ละความพยายามที่จะช่วยชีวิตของเธอเอาไว้ให้ได้เสียงทุ้มคอยเรียกอยู่ตลอดเวลา หัวใจของเขาตอนนี้เหมือนโดนบีบรัดแทบจะหายใจไม่ออก ร่างสูงทรุดนั่งลงข้างร่างบอบบางอย่างหมดแรง เมื่อเธอไม่ตอบสนองอะไรกลับมาเลย ใบหน้าคมก้มลงอย่างสิ้นหวังรู้สึกเหมือนทำหัวใจล้นหายไปก็ไม่ปาน
“ผมบอกใครคุณฟื้นไง!” เสียงทุ้มดังกังวานเงยหน้าตะโกนเรียกชื่อหญิงสาวดังลั่นป่า
แค่ก แค่ก แค่ก …
“ขอบคุณ! เธอกลับมาหาเขาแล้ว”
รัฐภาคยกร่างบางขึ้นกอดแน่นด้วยความดีใจ เขาคิดว่าเธอจากเขาไปแล้วเสียอีกขอบคุณที่กลับมา
“…ฉันหายใจไม่ออก” เสียงหวานแหบแห้งร้องประท้วงออกมานั่นแหละเขาจึงรู้ตัว
“โทษที คุณเป็นยังไงบ้าง มันเกิดอะไรขึ้น”
สิงห์หนุ่มรีบคลายอ้อมแขนออกอย่างรวดเร็วประคองร่างบางขึ้นนั่ง ก่อนจะถามถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอยากจะรู้ว่าใครที่ใจร้ายขนาดจะฆ่าเธอ
คราแรกคิดว่าเป็นพวกพรานป่าที่ออกมาล่าสัตว์ ไม่คิดเลยว่าจะเป็นการล่าคนไปได้ อย่าให้เขารู้นะ พ่อจะจัดการให้ไม่เหลือที่ยืนหรือแม้แต่ดินกลบหน้าเลย สิงห์หนุ่มหมายหัวคนร้ายในใจอย่างเหลืออด
“ฉันไม่รู้ มันเกิดขึ้นเร็วมาก รู้ตัวอีกทีก็ตกลงไปในน้ำแล้ว”
สมานุชตอบเสียงแผ่ว มือบางกุมบาดแผลที่โดนยิงเอาไว้แน่น หนังตาปรือหนักเต็มที มันหนักอึ้งจะเกินกว่าที่เธอจะรั้งมันไว้ได้ ก่อนที่ทุกอย่างรอบกายดับวูบลง
ชายหนุ่มที่นั่งอยู่ไม่ไกลรีบเข้ามาประคองหญิงเอาไว้ ก่อนที่ศีรษะได้รูปจะฟาดฟื้น ใบหน้าเรียวซีดเผือกไร้สีเลือดจากการเสียเลือดมาก
“คุณ! สมา...”
รัฐภาคช้อนร่างบางขึ้นอ้อมแขนพาเดินลัดเลาะออกไปหาเจ้าทมิฬที่กินหญ้ารออยู่ทุ่งกว้างด้านนอกชายป่าที่ติดกับเขตไร่เหมันต์ เขาจะต้องไปถึงบ้านให้เร็วที่สุด ตอนนี้หญิงสาวในอ้อมกอดมีเลือดไหลออกจากบาดแผลไม่หยุด
สิงห์หนุ่มก็พาเจ้าของไร่เหมันต์มาถึงบ้านพัก จัดแจ้งให้หญิงสาวนอนบนโซฟาตัวยาว แล้วเรียกหาลูกน้องคนสนิทดังลั่น
“ฌอนตามหมอเร็ว!”
เอสเทียร์ที่เก็บตัวเงียบอยู่แต่ในห้องได้ยินเสียงเอะอะโวยวายเสียงดังของชายหนุ่มคนรักด้านล่างจึงแอบลงมาดูด้วยความอยากรู้
“เกิดอะไรขึ้นค่ะ/ครับ”
“อย่าพึ่งถาม รีบไปตามหมอมาก่อนเร็วเข้า!” รัฐภาคบอกเสียงเข้มห้วน เริ่มไม่สบอารมณ์ที่ลูกน้องและหญิงสาวอีกคนมัวถามกันไม่หยุด
เอสเทียร์มองร่างของผู้หญิงอีกคนที่นอนไม่ได้สติด้วยความอย่างรู้อย่างเห็น แต่ก็ไม่กล้าถาม ดูจากอารมณ์ของสิงห์หนุ่มแล้วคงไม่สะดวกจะตอบเธอเท่าไหร่นัก หญิงสาวจึงถอยไปยืนดูอยู่ที่มุมอย่างเงียบๆ จะดีกว่า รอดูสถานการณ์ต่อไปว่าจะเป็นยังไงต่อ
“ดะ ได้ครับ”
ฌอนรีบกุลีกุจอวิ่งขึ้นรถออกไปตามคุณหมอให้เจ้านายหนุ่มอย่างรวดเร็ว รถจิ๊ปคันโตขับมุ่งหน้าออกจากไร่ครองทรัพย์ไปด้วยความเร็วสูง ขับมาถึงหน้าประตูรั้วพึ่งนึกขึ้นได้ว่ามีหมออยู่ที่นี่อีกคน... คิดได้ดังนั้นก็มุ่งหน้าไปที่ไร่อัครัตน์ โดยไม่ต้องลังเล
รถจิ๊ปคันใหญ่ตีวงโค้งเข้ามาในอาณาเขตไร่อัครัตน์ แล่นเข้ามาจอดสนิทลงที่หน้าเรือนไทยสองชั้นไม่เบานัก คุณหมอสาวและพี่ชายที่นั่งเล่นอยู่ตรงหน้าบ้านหันมามองหน้ากันด้วยความแปลกใจ ว่าใครมาดูท่าทางรีบร้อน
“คุณหมออังครินทร์อยู่ไหมครับ” ฌอนถามน้ำเสียงร้อนใจ จนเจ้าของบ้านทั้งสองต้องสงสัย ว่ามีใครเป็นอะไรหรือเปล่า
“ฉันเองค่ะ มีธุระอะไรกับฉันหรือค่ะ?” คุณหมอสาวถามอีกฝ่ายกลับ เขารู้จักชื่อเธอได้อย่างไร เธอมั่นใจว่าไม่รู้จักเขามาก่อนอย่างแน่นอน
“พอดีเพื่อนเจ้านายผมถูกยิง อาการสาหัสมาก คุณหมอช่วยไปดูหน่อย กรุณาด้วยครับ” ใบหน้าคมโน้มตัวลงเป็นการขอร้อง
“อย่าทำถึงขนาดนั้นเลยค่ะ นิ่มไปเอากระเป๋ายาให้ที …แล้วเขาอยู่ที่ไหนค่ะ” ระหว่างนั้นได้ฟังอาการคนไข้คร่าวๆ ไปพร้อมกัน
“ไร่ครองทรัพย์ครับ” ชายหนุ่มเสียงเร็วระรัว พร้อมกับยื่นมือไปรับกระเป๋าปฐมพยาบาลไปถือ
“พี่อัคไม่ต้องไปหรอกค่ะ อยู่ที่นี่แหละ ถ้าเสร็จเรื่องแล้วอังจะโทรมาบอก ไปค่ะ” อังครินทร์หันมาบอกพี่ชาย ก้าวไปที่รถคันใหญ่ที่จอดอยู่ไม่ไกล
อัครัตน์ไม่วางใจที่จะให้น้องสาวออกไปกับคนแปลกหน้า แม้จะรู้ว่าเขาเป็นคนของไร่ครองทรัพย์ก็ตามที คนสมัยนี้ไว้ใจไม่ค่อยจะได้ อีกอย่างน้องสาวเขาก็พึ่งกลับมา ยังไม่รู้จักผู้คนที่นี่มากนัก เกรงจะโดนหลอกเอาง่ายๆ
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ อยู่ใกล้กันแค่นี้เอง”
ฌอนพาคุณหมอสาวมุ่งหน้าสู่ไร่ครองทรัพย์ ซึ่งคนไข้กำลังรอการช่วยเหลือจากหญิงสาวอยู่ ความจริงวันนี้เป็นวันหยุดของเธอ แต่หมอก็คือหมอ ไม่มีวันหยุดที่แน่นอน ถ้ามีคนมาขอความช่วยเหลือ เธอจะนั่งเพิกเฉยอยู่ได้ยังไง จะปล่อยให้พวกเขาต้องเผชิญชะตากรรมไม่ได้ ไอ้พวกที่เห็นความสุขของตนเองมากกว่าคนไข้ นั้นเขาไม่เรียกว่าหมอหรอก
โปรดติดตามตอนต่อไป...
สั่งซื้อ EBook (เต็มเรื่อง) สำหรับวัยรุ่นใจร้อน ได้ก่อนใคร ตามลิงค์ด้านล่างเลยจ้า
--> https://www.mebmarket.com/ebook-51191-ตามรักรัฐภาค-Men-Of-Lions <---
ติดตามข้อมูลข่าวสารได้ที่...
เฟชบุ๊คแฟนเพจ : Raniya.writer
ฝากกด ติดตาม / คอมเมนท์ เป็นกำลังใจให้ด้วยน้า ^^
*** ขอบคุณทุกกำลังใจและการสนับสนุนทุกช่องทาง ที่มาเพิ่มแรงฮึดให้ไรท์ตัวอ้วน ***
ขอบคุณมากๆ จากใจค่ะ ^___^
ความคิดเห็น