ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    [EXO] Disorder 。{Hunhan ft.exo}

    ลำดับตอนที่ #1 : - Intro :: ผม...ผู้ที่อยากลาออก

    • อัปเดตล่าสุด 13 มี.ค. 57


     

     

    I N T R O

     

    ผม...ผู้ที่อยากลาออก

     


     

    ดูแลตัวเองดีๆนะลู่หาน...

    ครับ ไปนะแม่...

             


                คำคำนี้เป็นคำสุดท้ายที่ผมพูดกับหญิงชราผู้มีใบหน้าละม้ายคล้ายคลึงกับตัวเอง จำได้ว่าพูดมันด้วยรอยยิ้มพร้อมหัวใจที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความปีติยินดีที่สามารถบรรลุเป้าหมายที่ตั้งไว้ได้สำเร็จ...

            
       




                แต่พอมาถึงตอนนี้...

     



     

                แม่งโคตรอยากย้อนเวลากลับไป...

     


     

                ‘พาติเชี่ยนคือมหาวิทยาลัยเอกชนสุดหรูที่ตั้งอยู่บนเขาอะไรซักอย่างในประเทศเกาหลีใต้ พิกัดไหนหรือว่าตำแหน่งใดผมก็ไม่อาจบอกได้เพราะยอมรับเลยว่าดูไม่เป็น แต่ที่แน่ๆ มันเป็นมหาลัยที่สวยที่สุดเท่าที่ผมเคยเห็นมา และจัดว่าเป็นมหาลัยกินนอนที่หรูที่สุดแห่งหนึ่งเลยทีเดียว ซึ่งแน่นอน... เพราะมันสวย เพราะมันดูดี เพราะมันมีชื่อเสียง ผู้คนจึงหมายปองที่อยากจะเข้ามาเรียน...

     


     

                รวมถึงผมด้วย...

     


     

                ก็ตามกระแสน่ะนะตอนนั้น แต่รู้มั้ย หลังจากที่ผมอ่านหนังสืออย่างหนักชนิดที่ว่าสภาพออกมาซอมบี้เรียกพ่อ ผมก็สามารถสอบติดที่นี่ได้ตามที่ใจหวัง เริ่มแรกทุกอย่างจะดูดีและสวยงามไปเสียหมด แต่หลังจากอาศัยอยู่มาได้สามปีเท่านั้นแหละ...

     



     

    เอาสั้นๆเลยนะครับ...

     



     

    อีมหาลัยเหี้ย...

     



     

    อือรือรอง อือรือรอง อือรือรองเด!!”




    ผมเหลือบมองนาฬิกาบนผนังและพบว่าเป็นเวลาสองทุ่มสี่สิบห้ากับอีกหกวิฯ ซึ่งเป็นช่วงเวลาแห่งความหรรษาในห้องนอนของประธานบ้านอย่าง อู๋อี้ฟานหรือ คริส เขาเป็นคนดีนะครับ เปิดคาราโอเกะอยู่ในห้องของตัวเองอยู่ดีๆก็ชอบที่จะแบ่งปันความบันเทิงให้ห้องข้างๆอย่างผมด้วย

     


     

    วู้วว!! อี! เอ็กซ์! โอ!

     



     

    ด้วยความประทับใจอย่างแรงกล้า ผมกัดฟันและตัดสินใจปิดหนังสือที่อ่านค้างอยู่ลง ก่อนจะพาสารรูปโครงกระดูกเดินได้ของตัวเองไปที่เตียงนอน ซุกหน้าลงกับหมอนกลิ่นสาปน้ำลาย จากนั้นจึงยกหมอนข้างขึ้นมาทับหัวตัวเองไว้อีกชั้นหนึ่ง...

     




     

    เอาล่ะ.... ด้วยความซึ้งใจจริงๆนะครับ...

     



     

     

    มึงหยุดร้องซักทีไอ้อู๋ววววววววววววววววววว!!!”

     

     
     

     
     

                อู๋อี้ฟานคือต้นเหตุที่หนึ่ง ที่ทำให้ผมว้อนท์ใบลาออกวันละพันครั้ง!

     

















    -จบIntro-








     











    Talk:
    ฝากติชมหน่อยเนอะ ^^
    กำลังใจเล็กๆน้อยๆจ้า


    ขอบคุณธีมจาก :) Shalunla



     

     

     

     

     

     

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×