การเดินทางของโรซี่

ข้อมูลเบื้องต้น

ถึงแม้จะเกิดมาเป็นคู่ๆ

แต่ก็ไม่ต่างอะไรกับการอยู่คนเดียว

รองเท้าอย่างเรา...

เกิดมาเพื่อเป็นคู่ร่วมเดินทางกับมนุษย์สักคน

....ก็เท่านั้นเอง.....

เนื้อเรื่อง

การเดินทางของโรซี่

 รองเท้าสีกุหลาบ

     รองเท้าที่ใครๆสวมใส่บางทีคุณอาจจะไม่รู้ว่ามันก็มีชีวิตและหัวใจเหมือนกัน .....  ฉันชื่อโรซี่ บ้านเกิดของฉันอยู่ที่ปารีส เมืองแห่งแฟชั่นนิสต้า คุณ สเต ฟอรค์ง นักประดิษฐ์รองเท้าและดีไซเนอร์ชื่อดังได้อกแบบและตัดเย็บฉันขึ้นมาพร้อมๆกับพี่ๆน้องๆอีก3-4คู่ และแน่นอนคนที่ตั้งชื่อฉันก็คือคุณสเต ฟอรค์ง เช่นเดียวกัน รองเท้าอย่างเราเกิดมาเป็นคู่ อาจจะเห็นว่าเราไม่เหงาแต่ถ้าไม่เป็นเราก็คงไม่รู้หรอกว่าจริงๆแล้วเราเดียวดายมาก อีกข้างหนึ่งของเราก็ไม่ต่างอะไรกับกระจกที่มองเห็นเราในอีกด้านและเดินทางไปพร้อมๆกัน รองเท้าอย่างเราถูกสร้างมาเพื่อเป็นเพื่อนร่วมเดินทางกับมนุษย์สักคนก็เท่านั้น หลังจากที่พวกเราถูกตัดเย็บเสร็จเรียบร้อยแล้วต่างก็ถูกแยกย้ายกันไปแต่ละที่ ฉันจำคามได้ว่า คุณ สเต ฟอรค์ง จับฉันยัดลงกล่องขนาดกลางทันทีที่ตัดเย็บเสร็จข้างในมืดและเดียวดาย ฉันอยู่กับความมืดเป็นเวลากี่ชั่วโมงก็ไม่อาจจะรู้ได้.... จนมารู้สึกตัวอีกครั้ง ฉันก็ถูกจัดวางอยู่ในตู้กระจกซะแล้ว ข้างหน้าของฉันมีผู้คนเดินพลุกพล่าน  มีร้านค้าต่างๆมากมาย ข้างๆฉันคือรองเท้าบูทสีดำ ที่ดูเท่ห์อย่างบอกไม่ถูก กับรองเท้าที่หน้าตาละม้ายคล้ายกับฉันแต่ต่างกันที่ความสูง สีหวานชมพูน่ารัก ถ้าจะให้เดาล่ะก็ ที่เห็นอยู่ตรงนี้ก็คงจะเป็นห้างสรรพสินค้า ไม่ผิดอย่างแน่นอน...

“คุณคะ ดูสิสวยจัง” เสียงดังเจื้อยแจ้วดังออกมานอกตู้กระจก ตรงหน้าคือชายหญิงคู่หนึ่ง ฝ่ายหญิงยืนชี้มือมาที่ฉันกับใบหน้าที่แสดงความสนอกสนใจ แต่ฝ่ายชายกลับเดินหนีอย่างไม่แยแส มนุษย์ที่เป็นคู่รักกัน เค้าทำกับแบบนี้เหรอ?? นี่คือสิ่งที่ฉันสงสัย

 “มนุษย์ก็เป็นแบบนี้แหละ แค่มองเราแล้วก็เดินจากไปฉันอยู่ที่นี่มาเกือบเดือนแล้ว ยังไม่มีใครมาซื้อฉันไปเลยสักคน” บูทดำพูดอย่างหงุดหงิด

“พิ้งค์พิ้งค์ก็ไม่ต่างอะไรกับคุณบูทหรอกคค่ะ แต่พิ้งคืพิ้งค์เชื่อว่า พิ้งค์พิ้งค์คงจะได้เจอใครสักคนมารับพิ้งค์พิ้งค์ไปอยุ่ด้วย” ส้นสูงสีชมพูพูดด้วยเสียงหวานอย่างเพ้อฝัน ฉันได้แต่ฟังและคิดตาม แล้วส้นสูงสีแดงปรี๊ด เปรี้ยวจี๊อย่างฉัน จะต้ออยู่นานสักแค่ไหน? และไม่นานฉันก็ได้คำตอบ หญิงสาวตัวสูงรูปร่างหน้าตาดีเดินเข้ามาในร้านกับเพื่อนของหล่อนอีก 2 คน หล่อนเดินอยู่ในร้านสักพักก่อนจะมาหยุดอยู่ตรงหน้าฉันแล้วจ้องด้วยสายตาเป็นประกาย

  “คุ่นี้สวยอ่ะแก ”หญิงสาวพูด ฟังดูแล้วน้ำเสียงนั้นออกจะขัดกับหน้าตาสวยๆซะเหลือเกิน

  “ฉันก็ว่าแบบนั้นแหละ สอยมาเลยแก ฉันว่ามันต้องเกิดแน่ๆ”มนุษย์เพื่อนอีกคนพูดเสริม หญิงสาวครุ่นคิดอยู่นานก่อนจะตัดสินใจพาฉันไปอยู่ด้วย  พนักงานในร้านจับฉันลงกล่อง รับเงินแล้วส่งฉันให้กับผู้หญิงคนนั้น คนที่จะเป็นเพื่อนร่วมเดินทางของฉัน

ห้องหรูที่ประดับด้วยเฟอร์นิเจอร์ราคาแพงหญิงสาววางฉันไว้บนพื้นพรมสีแดงสดซึ่งกลมกลืนกับผิวของฉัน หล่อนชื่นชมฉันอย่างภูมิใจ หยิบนั่นลูบนี่บนตัวฉัน ลองใส่แล้วเดินอย่างสง่ามันทำให้ฉันรู้สึกภูมิใจในตัวเองเป้นอย่างมากและมีความสุขที่ได้ทำให้หล่อนมีความสุข “ในงานพรอมอาทิตย์หน้า แกต้องทำให้ฉันเจิดจ้าให้ได้นะโรซี่”

  เวลาเร็วกว่าที่คิด ในที่สุดก็มาถึงวันงานพรอมที่หญิงสาวรอคอย เธออยู่ในชุดเดรสสีทองสง่า และฉันก็ได้เป็นคู่เดินทางกับเธอในค่ำคืนนี้ด้วย แน่นอนว่าชุดสีทองกับรองเท้าสีแดงสดอย่างฉันมันต้องเข้ากันได้ดีแน่และเป้นอย่างที่คิด เธอดูเจิดจ้าที่สุดในงานพรอมคืนนี้ ตั้งแต่งานพรอมในคืนนั้นแนก้ได้รับให้เป้นรองเท้าคุ่เก่งของเอ แนเดินทางไปกับเธอหลายที่ทั้งญี่ปุ่น อเมริกา ทั้งต่างและในประเทศและตอนนี้เราได้มาอยุ่ที่ประเทศบ้านเกิดของฉัน ปารีส... 

ร่างกายของคนย่อมมีเสื่อมโทรมและร่างกายของฉันก็ไม่ต่างกัน ฉันเริ่มเหนื่อยล้าและหมดแรงไปกับการเดินทาง และวันที่ฉันไม่คาดคิดก็มาถึง  ในขณะที่เธอเดินอยู่ที่ลานน้ำพุกว้างแห่งหนึ่งจุ่ๆฉันก็รู้สึกอ่อนแรงและไม่สามารถต้านน้ำหนักของเธอไว้ได้ ขาที่เรียวสูงข้างหนึ่งของฉันได้หักลงไปทำให้เธอล้มลงกับพื้นจนได้แผลที่มือและเข่าเล็กน้อย  แนมองสภาพตัวเองแล้วรู้สึกเสียใจแต่มากกว่านั้นคือ...ฉันทำให้ผู้ร่วมเดินทางของฉันเจ็บตัวและรู้สึกเฟลต่อหน้าผุ้คน

“ให้ตายเถอะ รองเท้าคุ่เก่งของฉัน!!”เธอวี๊ดขึ้นพร้อมกับจับที่ตัวและขาชองฉันขึ้นมาดู แววตาเศร้าที่คลอด้วยน้ำตานั้นมันทำให้ฉันรุ้สึกเสียใจอย่างบอกไม่ถูก ถ้าเทพเจ้าสร้างให้ร้องเท้าร้องไห้ออกมาได้...ตอนนี้ไม่แน่ว่าคงได้เห็นน้ำตาจากฉันแล้วล่ะ

“ช่างมันเหอะแก เดี่ยวหาวื้อคุ่ใหม่เอา”

“แต่คู่นี้ฉันรักเลยนะ”เธอยังคงน้ำตาคลอ แต่ถึงจะรักฉันแค่ไหร่สุดท้ายเธอก็เลือกทิ้งฉันไว้แล้วเดินหน้าไปหารองเท้าคู่ใหม่อยู่ดี

   ค่ำคืนที่ลมพัดเย็น แสงดาวเต็มท้องฟ้า ดูสวยงามแต่ทำไมฉันถึงรู้สึกหดหู่แบบนี้ ข้างในเต้มไปด้วยขยะเหม็นเน่า เศษอาหาร ถุงพลาสติก ทั้งมือและทั้งสกปรก ฉันมองรอบๆอย่างท้อใจและก็ได้รับรู้ถึงการขยับของถังขยะใบโตใบนี้ เสียงชาย2คนคุยกันอย่างฟังไม่ได้ศัพท์ไม่นานโลกทั้งโลกก็มืดลง ฉันอยุ่ที่ไหนกันนะ

ครืด ครืด..เสียงอะไรบางอย่างดังขึ้นก่อนที่ฉันจะได้เห็นกับแสงสว่างอีกครั้ง สัตว์สี่ขาสีขนยาวมอมแมมจ้องมาที่ฉัน ลิ้นยาวห้องลงเสียงหอบพร้อมลมหายใจพ่นจนทำให้เศษพลาสติกชิ้นเล็กปลิวไปเล็กน้อย เจ้าสี่ขายืนแยกเขี้ยวจ้องฉันตาเป็นมัน ...เอ่อ ฉันหวังว่ามันคงไม่งาบลงมาบนตัวฉันหรอกนะ

 “เอ้ เบอร์ล็อบ” เสียงเด็กผู้หญิงดังออกมาจากที่ไหนสักที่เรียกให้เจ้าสี่ขาชะงักลง มันหันหลังแล้ววิ่งหนีไปมันช่างทำให้ฉันโล่งอกจริงๆ แต่ไม่นานมันก็กลัยมาอีกครั้งพร้อมเด็กสาวอายุประมาณ 15 ปีที่หน้าตาน่ารัก แต่ดุมอมแมมไม่แพ้เจ้าสี่ขา เธอลูบหัวเบอร์ล็อบเป้นรางวัลแล้วพุดเสียงแจ้ว

“เก่งมาก เบอร์ล็อบ งานเลี้ยงในอีก3วันข้างหน้า ฉันมีรองเท้าคุ่สวยไว้ใสกับชุดดปรดแล้วล่ะ” เด็กหญิงยิ้มอย่างดีใจก่อนจะหยิบเอาฉันขึ้นมา โห่ง โห่ง เสียงเจ้าสี่ขาเบอร์ล็อบเห่าขึ้นเรียกความสนใจจากเด็กหญิง

“โอ้ว ดูสิ เขาหักนี่หน่า”  เธอพุดกับฉันแล้วก้มลงไปหาขาของฉันในถังขยะ “ฉันต้องเอาเอไปซ่อมก่อนเป็นอันดับแรก และเอจะกลายเป็นรองเท้าคุเก่งของฉันอย่างแน่นอน”เอยิ้มแล้วเดินแกว่งฉันไปมาโดยมีเจ้าเบอร์ล็อบเดินตามต้อยๆ และตั้งแต่วันนี้ไปฉันก็คงจะได้เจอเพื่อนร่วมทางคนใหม่แล้วล่ะ ยะฮู้ววววว!!!

 ของที่ไร้ค่าสำหรับบางคน มันก้ยังมีค่าสำหรับใครหลายๆคนและต่อจากนี้ไปฉันก็จะได้กลับมาใช้ชีวิตกับเพื่อนร่วมทางคนใหม่ในปารีสบ้านเกิดของฉัน.... เพื่อนร่วมเดินทางคนต่อไป