รักนี้..อีกกี่ทีก็ยังเป็นเธอ !!

ลำดับตอนที่ #8 : *สองใจ*

-8-

* สองใจ*

            ฉันเคยคิดมาตลอดว่าคนรักกันยังไงก็ต้องเป็นคนรักกัน แต่ทำไมตอนนี้ใจของฉันกลับรู้สึกเหมือนกับกำลังจะเสียเค้าไปนะ เค้าเป็นเพื่อนรักของฉันนะ ฉันควรจะดีใจกับเค้าสิ...

ฉันควรแสดงความยินดีกับเค้า!! 
ฉันควรแสดงความยินดีกับเค้า!!

     เฮียวจิน เดินกลับเข้าห้องเรียนอย่างเร่งรีบ ตอนนี้ในหัวของเธอมีแต่เรื่องของกองอูเต็มไปหมด..เป็นไปได้ยังไงกัน..!!
เธอได้แต่บอกกับตัวเองว่า

นี่คงเป็นอาการของการหวงเพื่อน...ใช่แล้ว เธอหวง กองอู เพราะกองอูเป็นเพื่อนที่เธอรักมาก..เป็นเพื่อนที่เข้าใจเธอที่สุด ตลอดเวลาที่ผ่านมาเธอไม่เคยคิดอะไรกับเค้าเป็นไปไม่ได้แน่ที่เพิ่งจะมาคิดเอาป่านนี้.................

“รีบเข้าห้องเถอะ เธอสายมากแล้ว”

ลีนา ที่ยืนรอเฮียวจินอยู่หน้าตึกเรียน บอกเธออย่างร้อนรน
 พลางจับมือเธอให้

เดินไปด้วยกัน

“ฉันไม่อยากเข้าเรียน.....”

เฮียวจินพูดออกมาน้ำเสียงไร้ความรู้สึก

“เป็นบ้าอะไร?”

ลีนา ถามเพื่อนสาวอย่างไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่เธอพูด

“ลีนา...ฉันรู้สึกเหมือนหายใจไม่ออก ฉันรู้สึกแย่จริง ๆ”

“เธอเป็นอะไร...มานี่มา หน้าไม่ค่อยดีเลย”

ลีนาเอ่ยถามเฮียวจิน พลางดึงเธอเข้ามากอด

“เธอต้องบอกฉันนะ...ทุก ๆ เรื่อง ที่เธอไม่สบายใจ”

เฮียวจินมองหน้าลีนาอย่างขอบใจ ในเวลาเช่นนี้
 เธอต้องการใครซักคนจริง ๆ

            นาฬิกาบอกเวลา บ่าย 2 โมงครึ่ง  ณ.ห้องพยาบาล

ทั้ง เฮียวจิน และ ลีนา ทั้ง 2 สาวต่างป่วยการเมืองกันทั้งคู่
ทั้งหมดนี้ล้วนแล้วแต่เป็นความคิดของ ฮัน ลีนา สาวมาดเรียบร้อย

“ฉันว่าแล้วเชียว มันแปลก ๆ ถ้าเธอไม่รู้สึกอะไรเลยกับทั้ง 2 คน

ฉันก็ว่ามันไม่น่าจะเป็นไปได้”

หลังจากที่เฮียวจินเล่าทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้นให้ ลีนา ฟังแล้ว

บอกได้เลยว่าคำพูดที่หลุดออกจากปาก ลีนา บ่อยที่สุดคือ

....ฉันว่าแล้ว.....!!

เฮียวจินเล่าถึงความรู้สึกที่เธอ รู้สึกกับ ลี ฮองมิน

และความรู้สึกที่เธอ เพิ่งค้นพบ ว่ามันเกิดขึ้นแล้ว กับ คิม กองอู

ให้ ลีนา ฟังอย่างละเอียด เธอหวังว่าจะได้รับฟังความคิดเห็นดี ๆ

จากเพื่อนสาวคนนี้

“เธอ ชอบ ลี ฮองมินเหรอ?”

“ไม่ !! ฉันยังไม่ได้ชอบเค้า ฉะ ฉันแค่ รู้สึกดีเวลาที่อยู่กับเค้า”

“งั้นเธอคงชอบ คิม กองอู”

“ไม่ !! ฉันคิดว่ามันไม่ใช่...ที่ฉันปวดใจอยู่ตอนนี้คงเพราะฉันกลัว

กองอู จะทิ้งฉันไป”

“เพื่อนรักกกกก.....เธอก็คิดเองได้แล้วนี่ ใจเธอคิดยังไง เธอต้องให้

เวลากับตัวเองสิจ๊ะ...ให้เวลากับตัว และ หัวใจ และต่อไปต้องทำยังไง

หัวใจของเธอจะสั่งการจ้ะ”

คำแนะนำของ ลีนา ได้ผล ตอนนี้เฮียวจิน สงบจิตใจได้แล้ว

เธอไม่ควรเอามาคิดมาก

...ทุกอย่าง ปล่อยให้หัวใจสั่งการ...!!

          หลังเลิกเรียน เฮียวจิน ต้องไปทำงานพิเศษ ที่นั่น เธอจะได้พบ

กับกองอู...เธอต้อง พยายามบอกตัวเองว่า

-จะบ้าหรือไง เธอไม่ได้เจอเค้าเป็นครั้งแรกนะยะ-

เธอมาถึงที่ร้านก่อนกองอู..โชคดีจัง..เธอจะได้มีเวลาทำใจ

            ไม่นานนักหลังจากที่เฮียวจินมาถึงที่ร้าน กองอู ก็เข้ามา

เค้ายิ้มทักทายเธอและส่งสัญญานมือบอกเธอว่า

-เดี๋ยวฉันออกมา-

และเค้าก้อเข้าไปหลังร้านเพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้า

ก่อนที่จะเร่งรีบออกมาหาเฮียวจิน

“แฮ่ก ๆ เหนื่อยจัง....เธอเป็นอะไรไม่สบายเหรอ? แก้มแดงเชียว”

เค้าถามขึ้น พลางยืนเอามือพัดให้ลมเข้าใส่ตัว

“แดด ไง วันนี้แดดแรงจริง ๆ”

ตอนนี้เฮียวจิน ทำมือพัด ๆ ให้ลมเข้าใส่ตัวแรงกว่ากองอู

ซะอีกเพื่อบ่งบอกให้รู้ว่าเธอน่ะร้อนมาก...

“เป็นไง...เธอดีขึ้นมั้ย?”

“ว่าไงนะ?”

“ก็ เค้าว่ากันว่า เธอและฮัน ลีนา แทคทีมกันเข้า ห้องพยาบาลน่ะสิ ฉันยังเป็นห่วงแทบแย่..ดีนะที่เธอยังมาทำงานไหว”

“แห่ะ อ่ะ ฮา ฮ่า ฮ่า หายแล้วจ้ะ ดีขึ้นม๊ากมาก”

“ทำไมหัวเราะเสียงกร่อยอย่างนั้น แปลก ๆ นะเธอ วันนี้”

กองอูเดินออกจากตรงหน้าเคาเตอร์ที่ยืนคุยอยู่กับเฮียวจินเพื่อที่จะไป

เช็กสินค้า...เค้าเดินออกไปไกลจากตรงที่เฮียวจินยืน ระยะหนึ่ง

“ก็เพราะใครกันล่ะ ฮึ๊ยยยย ฉันอยากจะบีบคอพวกนายทั้ง 2 คนนัก”

“ห๊ะ...เมื่อกี๊เธอพูดว่าอะไรนะ ??”

ชายหนุ่มหันมาถามเฮียวจินอย่างสงสัย

“เปล่า...เปล่าเล๊ยยยย กองอู ทำงานสิ ทำงาน”

เฮียวจินปรับสีหน้าแทบไม่ทัน เมื่อเห็นกองอูหันมามองตอนเธอกำลัง

ทำท่าทำทางเหมือนจะบีบคอใครซักคนหนึ่ง

            เฮ้อ...ฉันชักอยากจะลากลับบ้านซะให้รู้แล้วรู้รอด

หญิงสาวคิดแล้ว ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่...

จนผู้จัดการปาร์คหันมามองเธอด้วยสายตาเชิงตักเตือน

...........................................................................................

“แม่คะ..เหนื่อยจังเลย..!! อื้ม กอดหนูหน่อยสิคะ”

“ยังขี้อ้อนเหมือนเดิมเลยนะลูก พอได้แล้ว กอดแน่น ๆ อย่างนี้แม่อึดอัด”

เฮียวจินกอดแม่ของเธอแน่น ราวกับอยากจะชาร์จพลังให้ตัวเอง

หลังจากเจอเหตุการณ์ที่ไม่สู้ดีนัก

“เอ้อ..จริงสิ..อ่ะ นี่ เอาไปสิ”

ฮวาจองแม่ของเธอส่งกระดาษใบเล็ก ๆ ให้เธอ

ในนั้นมีข้อความสั้น ๆ พร้อมทั้งชื่อและเบอร์โทรศัพท์อยู่ด้วย

 ใครกันนะ ?

=นี่ ฉันรอเธอไม่ไหว ยัยบ้านนอกเอ๊ย

โทรหาฉันทันทีที่เธอได้รับข้อความ=

=ฮองมิน 029-932-xxx=

“หนอย...!!...”

“หึหึ...เค้าตลกดีนะลูก แม่นะชอบฮองมินจริง ๆ”

“แม่ !!นายนี่แหล่ะคือเจ้าโรคจิตที่เคย ทะเลาะกับหนูที่ร้าน”

“แม่รู้แล้ว....เค้าเล่าให้ฟังเองเลยแหล่ะ วันนี้เอง.....

แม่นะขำจนท้องแข็งไปหมด เค้าเล่าได้ตลกมาก ๆ เลยลูก”

เฮียวจินได้แต่ส่งสายตามองแม่ของเธออย่างไม่อยากจะเชื่อเลย

ว่าแม่ของเธอจะชอบนายนั่นขนาดนี้...แล้วยังจะรับฝาก

โน๊ตข้อความบ้า ๆ นั่นมาให้ลูกสาวตัวเองอีก

นี่แม่เธอ...คิดอะไรอยู่กันแน่เนี่ย...

            เฮียวจินเดินเข้าห้องนอนและโยนทุกอย่างวางลงบนโต๊ะ

เธอทิ้งตัวลงบนที่นอนนุ่ม...กลิ่มหอม ๆ จากที่นอนชวนให้เธอ

เคลิ้มหลับ...ทันใดนั้น มีบางสิ่ง บางอย่างลอยเข้ามาในหัว

=นี่ ฉันรอเธอไม่ไหว ยัยบ้านนอกเอ๊ย

โทรหาฉันทันทีที่เธอได้รับข้อความ=

=ฮองมิน 029-932-xxx=

หญิงสาวกระเด้งตัวขึ้นจากเตียงทันทีและอุทานออกมาเป็นคำพูดที่ว่า

อึ๋ยยยยยย ฉันลืมมมมมมมมม!!!

................................................