รักนี้..อีกกี่ทีก็ยังเป็นเธอ !!

ลำดับตอนที่ #7 : *ริ้วรอยของลีนา และ ความวุ่นวายใจของเฮียวจิน*

-7-

*ริ้วรอยของลีนา และ ความวุ่นวายใจของเฮียวจิน*

     รถยนตร์คันหรูขับยู่บนถนนโล่งกว้างด้วยความเร็วสูง...
เป็นเวลาดึกมากแล้วทำให้มีผู้ใช้รถ ใช้ถนนน้อยกว่าเวลากลางวัน...

ชายหนุ่มซึ่งกำลังขับรถอยู่นั้น...เอื้อมมือไปกดโทรศัพท์ซึ่งวางอยู่บนแท่นวางและหยิบหูฟังขึ้นมาใส่..เค้าต่อสายไปยังใครคนหนึ่ง...

“ฮัลโหล ป้าจาง..ผมฮองมินนะครับ”

“อ้อ...คุณหนู อยู่ที่ไหนคะเนี่ย คุณลุงโวยวายใหญ่

ทำไมวันนี้ไม่ไปโรงเรียนล่ะคะ?”

“อย่าบ่นนักสิ...อือ...เรื่องที่ผมให้ช่วย ขอบคุณมากนะครับ”

“ดิฉันจัดการเรียบร้อยค่ะ...ไม่ต้องห่วง ว่าแต่ ใครกันคะ คนที่คุณหนูให้ดิฉันไปจัดการค่ารักษาพยาบาลแทนคุณหนูน่ะค่ะ”

“อย่าถามเลยน่าป้าจาง...นี่ผมกำลังขับรถอยู่นะ”

“ความลับเยอะจริง ๆ รีบกลับบ้านซะนะคะ...ดึกมากแล้ว”

“ครับ ๆ ..แค่นี้นะ เจอกันที่บ้าน”

ฮองมินถอดหูฟังออกและหมุนเพลงให้เสียงดังขึ้นอีก

เค้าเปิดเพลงของนักร้องชาวอังกฤษ วง  blur เพลง tender

Tender is the night. Lying by your side
Tender is the touch of someone that you love too much
Tender is the day. The demons go away
Lord I need to find. Someone who can heal my mind

เค้าร้องคลอตามเพลงเบา ๆ พลางคิดถึง ยู เฮียวจิน

 เฮียวจิน ให้เธอคิดว่าไม่ใช่ฉันน่ะ ดีแล้ว...

ให้เธอคิดว่าเป็นคุณลุงใจดีที่ไหนซักคนยังจะดีกว่า....

เค้าไม่รู้ว่าตอนนี้เค้าคิดยังไงกับ ยู เฮียวจิน

รู้เพียง..ไม่ต้องการทำให้เธอลำบากใจ..!!

  ---------------------------------------

            เช้านี้เป็นวันที่เฮียวจินต้องไปโรงเรียน..
แต่เธอยังอดเป็นห่วงแม่ไม่ได้

เธอไม่แน่ใจนัก ที่จะปล่อยให้แม่กลับไปทำงานเร็วอย่างนี้

“แน่ใจนะคะ...??”

“รีบไปเถอะลูก แม่แข็งแรงดีแล้ว..เดี๋ยวจะสายนะ”

“งั้นเจอกันตอนเย็นนะคะ...ทานข้าวเยอะ ๆ นะคะแม่
 ถ้าเหนื่อยก็นั่งพักนะมีอะไรต้องโทรบอกหนูก่อนเลยนะคะ”

“จ้า จ้า”

หญิงสาวสั่งลาแม่ซะนานจนเธอเองไปโรงเรียนสายตามเคย

แต่ ยังไง เธอก็ชินแล้วกับการที่ต้องวิ่งไปโรงเรียนอย่างนี้

เธอไม่เจอกองอูระหว่างทางที่วิ่งไปโรงเรียน...คงเป็นเพราะกองอูคงมาถึงโรงเรียนก่อนเธอเป็นแน่...

เมื่อมาถึงโรงเรียนเฮียวจินก็ไม่มีเวลาที่จะได้เจอกองอูเพราะเธอมาโรงเรียนสาย เธอจึงคิดว่าจะใช้เวลาช่วงพักเที่ยงแวะไปคุยกับกองอู

เดี๋ยวนี้เวลาที่เธออยู่ในห้องเธอไม่เหงาเหมือนแต่ก่อนซะเท่าไหร่นั่น เพราะมี ฮัน ลีนา อยู่ด้วย ทั้งเฮียวจินและลีนาเมื่อสนิทสนมกันมากขึ้น ต่างก็แทบไม่อยากเชื่อในบุคลิกที่แท้จริงของอีกฝ่ายเลย...แท้จริงเฮียวจินเป็นผู้หญิงพูดมาก และ ลีนาเองก็ไม่ใชผู้หญิงเรียบร้อยอะไร

จึ๊ก จึ๊ก

“นี่ ๆ เฮียวจิน ฉันว่า อาจารย์ ใส่จีสตริง เธอว่ามั้ย?”

ลีนา ซึ่งนั่งเรียนอยู่หลังเฮียวจินใช้นิ้วจิ้มหลังของเธอแล้วถามขึ้น

“นั่นน่ะสินะ เพราะผ้ากระโปรงบางแนบเนื้อขนาดนั้น

 แต่ไม่ยักกะเห็นรอยชั้นในเลยอ่ะ...ชัวร์ ๆ ฉันมั่นใจ จีสตริงแน่ ๆ”

เฮียวจินพูดพลางเอามือขวาตีเข้าที่มือซ้ายยืนยันความมั่นใจของตัวเอง

ขณะที่ทั้ง 2 คนกำลังนินทากันอย่างออกรวออกชาตินั้น

“อย่างนั้นเลยเหรอ...แต่ว่ามันยังเห็นรอยอยู่นิด ๆ เหมือนกันนะ”

ครูสาวซึ่งตอนนี้มายืนอยู่ตรงหน้า เฮียวจินแล้ว

พูดแทรกขึ้นมาพลางเอามือจับกระโปรงตัวเองและลูบไปมา

“แห่ะ ๆ คือ หนูพูดถึงริ้วรอยน่ะค่ะ...ใช่มั้ย เฮียวจิน...ใช่มั้ย ๆ”

ลีนาพูดแก้ตัวเป็นพัลวันพลางเอามือสะกิดเฮียวจินให้เป็นเชิงรู้กัน

“ใช่ค่ะ ใช่ ฮ่า ฮ่า คือ อย่างนี้นะคะ  ลีนา มีปัญหาตรงก้นของเธอน่ะค่ะ

คือก้นของเธอเป็นรอยน่ะค่ะ หนูก็เลย.....”

ครูสาวมองตาเขียวพลางถามต่อ

“เธอก็เลยอะไร อย่างนั้นเหรอยู เฮียวจิน”

ลีนา หยิกแขนเฮียวจินไม่ให้เพ้อเจ้อพูดอะไรที่น่าขายหน้าออกไปแต่เธอก็ห้ามไม่ได้ซะแล้ว

“ก้นของเธอน่ะค่ะ..มันมีริ้ว ๆ รอย ๆ ยับ ๆ มากเลยนะคะ คงเพราะเธอน่ะใส่ชั้นในตัวใหญ่เกินไปน่ะค่ะ...หนูเลยกำลังแนะนำเธอ ให้ใส่จี สตริงมาโรงเรียนน่ะค่ะ”

สิ้นคำพูดของ เฮียวจิน เท่านั้น

ทำให้เกิดเสียงหัวเราะครืนนนขึ้นในห้อง ทั้งครูสาวเองก็อดที่จะหลุดหัวเราะออกมาด้วยไม่ได้

ฮ่า ฮ่า ๆ ๆ ว๊าก ขำว่ะ ๆ ฮัน ลีนา มี ริ้วรอยที่ก้น....

ตอนนั้นเอง ลีนา แทบอยากจะมุดลงไปใต้โต๊ะแล้วขุดหลุมหาทางกลับบ้านซะให้รู้แล้วรู้รอด.................

            ถึงเวลาพักเที่ยง ลีนา และ เฮียวจิน ออกมานั่งอยู่ตรงม้านั่งใต้ต้นไม้หน้าอาคาร 3..ลีนายังคงทำตาขวางใส่เฮียวจิน ทุกครั้ง..

เมื่อเธอนึกถึงเรื่อง ริ้วรอยที่ก้นได้..

“สนุกดีเนอะ ว่ามั้ย”

“เธอ สนุกคนเดียวอ่ะ ฉันต้องโดนล้อเรื่องนี้ไปตลอดจนจบปี 3 แน่ ๆ”

“เพื่อน ๆ จะจดจำเธอ ฮัน ลีนา”

เฮียวจินพูดสีหน้าจริงจังพลางเอามือมาแตะที่ไหล่ ลีนา เป็นเชิงบอกว่า

นี่ไง ข้อดีของการโดนล้อ เพราะฉะนั้น เธอ!! ทำใจซะ!!.....

“ไปกันเถอะ”

เฮียวจินพูดขึ้น..พลางจูงมือ ลีนาให้ลุกขึ้นเดินตามมาด้วย

“อาย ไอ๋ อ่ะ?”(ไปไหนล่ะ)

ตอนนี้ในปากของ ลีนา เต็มไปด้วย ขนมปังไส้กรอกของโปรดของเธอ

“ฉันจะไปหา กองอู เธอก็ไปด้วยกันสิ”

“อ้าย ไอ อ่ะ เออ ไอ อน เอียว อิ ง่ำ ๆ”(ไม่ไปอ่ะเธอไปคนเดียวสิ ง่ำ ๆ)

“งั้น..เจอกันตอนเข้าเรียนเลยนะ ฉันไปล่ะ”

ระหว่างทางที่เฮียวจินเดินลัดเลาะ ตึก 3 ไป ตึก 2

 เพื่อที่จะไปหากองอูที่โรงยิมนั้น..เธอนึกขำหน้าของ ลีนา

ตอนที่ยัดขนมปังซะเต็มปากมาตลอดทาง..

ยัยนั่น..ตอนแรกฉันนึกว่าจะนุ่มนิ่ม ๆ แบบคุณหนูซะอีก

เฮียวจินคิดถึงตอนที่ยังไม่สนิทกับ ลีนา ขึ้นมา

ตอนนี้เธอ เดินเข้ามาในโรงยิมที่กองอูซ้อมบาสแล้ว..

แต่เค้า ไม่อยู่ตรงนั้น..รุ่นน้องของเค้าบอกว่า เค้าออกไป

ตรงสนามหญ้าเล็กข้าง ๆ นี้เอง ...เฮียวจิน จึงตัดสินใจเดินตามไป

เพราะสนามหญ้าเล็กก็อยู่ไม่ไกลจากโรงยิมนัก

เฮียวจิน เดินมาจนถึงสนามหญ้าเล็ก...เธอเห็นกองอูนั่งอยู่ตรง

สนามหญ้ากับเด็กสาวคนหนึ่งซึ่งเธอรู้สึกคุ้นหน้ามาก...

อ้อ..เธอคนนั้น..ยัย มิน จียู นี่นา ยัยนี่ชอบเดินกระแทกไหล่ฉันประจำ

ไม่รู้ทำไม..ทั้ง ๆ ที่ฉันและเธอน่ะไม่เคยคุยกัน

แถมยังชอบหัวเราะเยาะฉันเวลาที่อาจารย์เรียกให้ฉัน

ไปอ่านภาษาอังกฤษหน้าห้องอีกด้วย....

เฮียวจินไม่กล้าเดินไปตรงที่ กองอู และ จียู กำลังคุยกันอยู่เธอจึงตัดสินใจยืนรอจนกว่าทั้งสองคนนั้นจะคุยกันเสร็จ..
บังเอิญ เหลือเกินตรงนั้นที่เธอยืนอยู่ใกล้เหลือเกินจนได้ยินเรื่อง
ที่ทั้ง กองอู และ จียูคุยกัน

“ขอฉันรอเธอได้มั้ย กองอู??”

“ไม่เข้าใจหรือยังไง..ผมไม่ต้องการ”

“ฉันชอบเธอ จริง ๆ นะ..เอาอย่างนี้ เธอคอยดูฉันไปเรื่อย ๆ ก็ได้ จนถึงตอนนั้นที่เธอชอบฉัน เราค่อยเป็นแฟนกัน นะ นะ นะ”

 พูดจบ มิน จียู ก็ เดินจากไปอย่างเร็วไม่ปล่อยโอกาศให้ กองอู
ได้พูดอะไรต่อไป

เฮียวจินเองที่ตอนนี้กำลังยืนหลบอยู่นั้นได้ยินเรื่องที่ทั้งสองคุยกันทั้งหมด

เธอควรจะดีใจสิ..แต่ตอนนี้เธอกลับรู้สึก หวง กองอู เหลือเกิน...!!

น้ำตาเธอพาลจะไหลออกมา นี่เกิดอะไรขึ้นกับฉันกันแน่นะ

เฮียวจินแปลกใจในความบ้าบอของตัวเองนัก

จริง ๆ แล้วเธอต้องการอยากจะมาปรึกษากองอูเรื่อง ฮองมิน

เธอรู้สึกว่าเริ่มจะมีความรู้สึกดี ๆ กับฮองมิน...

ซึ่งเธอก็ไม่เข้าใจว่ามันคืออะไร....
เธอต้องการมาปรึกษาเรื่องฮองมินกับกองอู

แต่พอตอนนี้ เธอก็กลับรู้สึกแปลก ๆ ที่ใจ เพราะ กองอู

เฮียวจินยืนนิ่งอยู่นาน เธอคิดอะไรไม่ออก
และไม่สามารถควบคุมตัวเองได้

จนกระทั่งกองอูหันมาสังเกตุเห็นเธอเข้าพอดี เค้ารีบเดินมาหาเธอทันที

“เฮียวจิน..ฉันกำลังคิดถึงเธอ คุณน้าเป็นยังไงบ้าง?”

เฮียวจินไม่ตอบ และได้แต่ก้มหน้านิ่งเงียบอยู่อย่างนั้น

“นี่..โกรธเหรอ ขอโทษนะ เมื่อวานฉันเลิกงานดึก

 วันนี้ก็มีซ้อมให้รุ่นน้องแต่เช้าอีก เธอคงไม่ได้โกรธฉันใช่มั้ยแม่กระต่าย”

เมื่อชายหนุ่มเห็นหญิงสาวมีอาการบึ้งตึงคล้ายจะงอนเค้า ๆ เลยพยายามพูดคุยให้หญิงสาวยิ้ม

“เธอไม่ว่างจริง ๆ น่ะเหรอ??”

“เฮียวจิน เป็นอะไรหรือเปล่า ตาเธอแดง ๆ นะ”

“หืออ”

“อ๋อ ก็เธอเป็นกระต่ายนี่เนอะ ..เธอต้องตาแดงอยู่แล้ว !!ฮ่า ฮ่า ฮ่า”

เค้าพูดแหย่เธอหวังให้เธอจะยิ้มออกมา แต่ ไม่มีรอยยิ้มจากเฮียวจินเลย

“ฉันมีเรื่องจะคุยกับเธอ...แต่ตอนนี้ฉันกลับลืมมันไปแล้ว กองอู แย่จริง ฉันลืมมันไปหมดแล้ว ฉันนึกเรื่องที่จะคุยกับเธอไม่ออก”

พูดจบหญิงสาวก็เดินจากไป เธอสร้างความสงสัยให้ผู้ที่คุยกับเธอยิ่งนัก

กองอูตะโกนตามหลังเฮียวจินอย่าง งง ๆ เค้ายังไม่รู้เลยว่าเฮียวจินเป็นอะไร

“เป็นอะไรไป...แค่ลืมเรื่องที่จะมาคุยกับฉัน
เธอถึงกับซึมเลยงั้นเหรอเฮียวจิน”

.............................................................................................................