คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : *ใคร ? คือ..คนใจดี..คนนั้น*
-6-
*ใคร? คือ..คนใจดี..คนนั้น*
“เรียบร้อยแล้วล่ะค่ะ”
“คะ...”
“ค่าใช้จ่ายทั้งหมดของคุณ ยู ฮวาจอง จัดการเรียบร้อยแล้วล่ะค่ะ”
“เอ๊ะ..แต่ ฉัน !! ใครเหรอคะ?? ที่จ่ายเงินให้แม่ของฉัน”
“ไม่ได้แจ้งชื่อไว้หรอกค่ะ”
“ถ้าอย่างนั้นน...ก็...เอ่อ ขอบคุณนะคะ”
ใครกันนะที่จ่ายค่ารักษาให้แม่ของฉัน สงสัยจัง ฉันไม่มีญาติหรือว่าใครที่ไหนเลยนี่นา..เป็นไปไม่ได้แน่ เอ๊ะ หรือว่า !!...
หญิงสาวเดินครุ่นคิดเรื่องคนที่จ่ายค่ารักษาพยาบาลให้แม่ของเธอตลอดทางที่เดินกลับมาหาแม่เธอที่ห้องพักคนไข้
วันนี้แม่ของเธอจะออกจากโรงพยาบาลได้แล้ว ก่อนหน้านี้เธอก็กังวลเกี่ยวกับเรื่องค่ารักษาพยาบาลอยู่เหมือนกัน..เพราะเงินในบัญชีที่ใช้จ่ายภายในบ้าน และ เงินเก็บที่เธอมีนั้น ไม่ได้มากมายอะไร ถ้าเอามาใช้จ่ายตรงนี้ ก็ต้องพยายามหาเงินอีกส่วนมาทดแทนเพื่อนำไปจ่ายค่าไฟฟ้า และค่าแก๊ส
แอ๊ดดด...
“แม่คะ ไปกันเถอะค่ะ”- เฮียวจิน
“ฮ่า ฮ่า ฮ่า แหม ตลกจังเลยจ้ะ” -แม่
“ครับ แล้วทีนี้นะครับ.......อ่ะ ไง เธอ!! มาแล้วเหรอ” -ฮองมิน
“หือ...แม่คะ ทำอะไรกันน่ะ ไปค่ะกลับบ้านเถอะ เรียบร้อยแล้วล่ะค่ะ”- เฮียวจิน
“เรากำลังผลัดกันเล่าเรื่องตลกน่ะจ้ะ” -แม่
“ไปกันเถอะครับ เดี๋ยวคุณหมอจะมาไล่เราซะเปล่า ๆ” -ฮองมิน
“เรากลับกันเองได้ นายไปเถอะ”-เฮียวจิน
เฮียวจินรู้สึกไม่อยากรบกวน ฮองมินมากนัก
ยังไง ๆ เธอกับเค้าก็เพิ่งรู้จักกัน
“ไม่เป็นไร..คุณน้ามาสิครับ ผมพาไปที่รถนะ”-ฮองมิน
“ไปเถอะลูก ฮองมินเค้าอุตส่าห์มีน้ำใจนะ..ไปกันเถอะจ้ะ !!”-แม่
ระหว่างทางที่นั่งรถกลับบ้านเธอนั้น แม่ของเธอและฮองมินคุยกันอย่างสนุกสนานตลอดทางแสดงว่าที่ฮองมินเคยบอกเธอ ว่าแม่ของเธอและเค้าสนิทสนมกันนั้น เค้าคงไม่ได้โกหกเธอแน่ ๆ...
เสียงหัวเราะของเค้าเพราะจัง...
เวลาเค้าหัวเราะ เสียงของเค้ามีเส่นห์ดีจัง
เฮียวจินนั่งฟังแม่ของเธอและฮองมินคุยกันหัวเราะกันตลอดทาง
เธออดที่จะเคลิบเคลิ้มไปกับเสียงที่ได้ยินไม่ได้
“ นี่ เธอ!! แม่เธอน่ะ เดินเข้าบ้านไปแล้ว จะไม่ตามไปเหรอ”
ฮองมินซึ่งตอนนี้ยืนอยู่หน้าบ้านของเฮียวจิน เอ่ยเรียกเธอขึ้น
“ห๊ะ ห๊ะ...ไหนอ่ะ ไหน”
เฮียวจินหันซ้าย หันขวา ทำท่าเหมือนคนเพิ่งตื่นจากภวังค์
“หึหึ อย่าบอกนะว่าแอบหลับคนเค้าคุยกันเสียงออกดัง..
นี่ !!ลงมาเลย เกะกะชะมัด”
“เปล่าหนิ ฉัน ไม่ได้หลับนะ แค่....แค่ คิดอะไร เพลิน ๆ เท่านั้นเอง”
“เข้าบ้านสิ ไปพักผ่อนเถอะ หน้าตาดูไม่ได้เลย รู้ตัวมั้ยเนี่ย”
“ชิห์..ไม่ได้อยากจะให้ดูเลยย่ะ”
“ก็ดี...นี่ ฉันกลับก่อนนะ”
ชายหนุ่มเดินขึ้นรถ และเตรียมจะขับรถออกไป
เค้าหันมามองเฮียวจินอย่างสงสัยเพราะหน้าตาของหญิงสาว
ตอนนี้เต็มไปด้วยเครื่องหมายคำถาม
“มีอะไรเหรอ”
“เอ๊ะ...”
“เธอ มีอะไรจะคุยกับฉันหรือยังไง..หน้าเธอมันบอกอย่างนั้น”
“ปะ เปล่าน๊า ฉันจะอยากคุยกับนายทำไมกัน”
“นั่นสิเนอะ”
“นี่.......ลี ฮองมิน นี่!! ลีฮองมิน!! อย่าเพิ่งไป เข้าบ้านก่อนสิ”
“ฮ่า ฮ่า เข้าแล้วจะมีคนคุยด้วยมั้ย?? ไม่มีคนอยากคุยกับฉันนี่นา”
“กวนจริง..เข้ามาเถอะ แม่คงว่าฉันเสียมารยาทแย่เลย
ถ้าปล่อยนายกลับไป”
“ก็ด๊ายยย...ได้ซี๊ ถ้าเธอต้องการ อิอิ”
ฮองมินพยายามพูดจากวนโมโหเฮียวจิน เค้าชอบเวลาที่เธอโต้เถียงกับเค้า
เพราะเธอจะพยายามที่จะชนะเค้าอย่างเอาเป็นเอาตายทุกครั้ง
“หึ ยังกะอยากนักนี่”
มีเสียงบ่นเล็ดลอดออกมาจากปากเฮียวจินระหว่างที่
เธอพาฮองมินเดินเข้ามาภายในบ้าน
ฮองมินเดินสำรวจบ้าน ดูนู่น ดูนี่ เหมือนเด็กที่อยากรู้อยากเห็น..บ้านนี้เป็นบ้านของหญิงสาวถึงสองคนจึงไม่แปลกเลยที่ภายในบ้านถึงได้ตกแต่งอย่างอ่อนหวานเช่นนี้
ระหว่างทางเค้าเหลือบไปเห็นรูปของเด็กหญิง ผมยาว ตาโต คนหนึ่งวางอยู่บนชั้น
อ่า..เด็กหญิงคนนี้สินะ คนที่อยู่ในความทรงจำของเค้ามาตลอด 9 ปี
เค้าหยิบรูปนั้นขึ้นมามองดูและอดยิ้มไม่ได้
“รูปฉันเองแหล่ะ”
เฮียวจินเดินถือแก้วน้ำออกมาจากห้องครัวพอดี
“น่ารักมั้ย??”
“น่ารัก..น่ารักมาก”
ฮองมินตอบอย่างเห็นด้วย..เฮียวจินน่ารักเสมอในสายตาของเค้า
ไม่ว่าในอดีตหรือปัจจุบัน
“ใช่ ฉันน่ะ ตั้งแต่สมัยเด็ก ๆ แล้ว ใคร ๆ ก็บอกว่าฉันน่ะน่ารักมาก ๆ
เลยล่ะน่ารักซะจนแม่ฉันนะไม่อยากจะพาออกไปไหนเลยล่ะ
เพราะกลัวคนจะมาแย่งฉันกันน่ะสิ”
เฮียวจินอดไม่ได้ที่จะโม้ซะนิดหน่อย แต่นั่นมันทำให้ฮองมินอดที่จะหมั่นไส้ไม่ได้
“เอาไปเลย...อ่ะ เอาไป เธอเนี่ยนะ น่ารักขนาดนั้น...แค่ถือรูปเธอไม่นาน
ฉันยังผื่นขึ้นเลย”
“อุ๊ยย..ว๊ายย!! นี่!! นาย โยนทำไม ส่งมาดี นหรือๆ ไม่เป็นหรือไงห๊ะ”
“ฮ่า ๆ ๆ ๆ”
แม่ของเฮียวจิน ยังรู้สึกเพลีย ๆ เธอจึงขอตัวไปพักผ่อนได้ตั้งนานแล้ว
หลังจากเข้าบ้านมาไม่เท่าไหร่...
ทิ้งไว้ให้ฮองมินและเฮียวจิน อยู่กันเพียงลำพัง
เธอชวนเค้าให้ตามออกมานั่งตรงสนามหญ้าเล็ก ๆ
หน้าบ้านที่มีม้านั่งอยู่ด้วย
วันนี้เป็นวันที่เฮียวจินรู้สึกว่าตัวเองเริ่มสนิทสนมกะเจ้าโรคจิต
นี้เพิ่มขึ้นอีกแล้ว
“นี่...ถามอะไรหน่อยสิ??”
“ว่าแล้วววว เธอชวนฉันเข้ามาเพราะมีอะไรแน่ ๆ”
“ก็ไม่เชิงหรอก...คือฉันมีอะไร สงสัยอย่างหนึ่งน่ะ...”
ฮองมินทำท่าตั้งอกตั้งใจฟังในสิ่งที่เฮียวจินกำลังจะพูด
“วันนี้..ฉันไปจ่ายเงินค่ารักษาพยาบาลของแม่ฉัน แต่ ฉันก็ไม่ได้จ่ายหรอกนะ พอดีมีคนมาจ่ายให้แล้วน่ะ ฉันสงสัยมากจริง ๆ ว่าใครนะ ช่างใจดีเหลือเกิน”
“อื้อ...แล้วไง”
เฮียวจิน พยายามรวบรวมความกล้าที่จะถามในสิ่งที่ตัวเองสงสัยออกไป
“นายจ่ายเงินให้กับเราเหรอ”
เค้านิ่งเงียบ ก่อนจะตอบออกมาว่า
“เปล่า...!! ฉันไม่ได้ทำอย่างนั้น”
“อ๋อ เหรอ ฮ่า ฮ่า นั่นน่ะสิเนอะ ฉันว่าแล้วคงไม่ใช่นายหรอก นายจะใจดีกับฉันและแม่อย่างนั้นได้ยังไง ฮ่า ฮ่า ฮ่า ไม่มีอะไรนะ ฉันก็แค่....”
“หือ..??”
“ฉันก็แค่คิดว่านายน่ะดีกับเรามาก ๆ เลยเท่านั้นแหล่ะ และนายก็มีเงินด้วยนี่
ฉัน ฉัน ก็คิด ๆ เอาน่ะ.....อือ แต่ไม่ใช่นายก็ดีแล้วล่ะ เฮ้อ โล่งอกเป็นบ้า ถ้าต้องได้รับการช่วยเหลือจากนายไปมากกว่านี้ ฉันคงลำบากใจแย่เลย”
เฮียวจินพูดในสิ่งที่ไม่ตรงกับใจของเธอออกไป
“ยัยบ้านนอก...มีคนช่วยเหลือเธอก็ดีแล้วล่ะ เค้าคงจะเป็นคนใจดีที่คอยช่วยเหลือคนที่ลำบากแน่ ๆ เลย”
น้ำเสียงของฮองมินที่พูดกับเธอนั้นช่างอ่อนหวาน
“ห๊ะ...อ๋อ ใช่ ดี...ดีเลย !!”
“ฉันอยากกลับบ้านแล้วล่ะ...เธอเองก็พักผ่อนซะนะ”
เฮียวจินเดินออกมาส่งฮองมินที่หน้าบ้าน แปลกที่เธอรู้สึกอยากให้เค้าอยู่ต่ออีกซักนิด...ทั้ง ๆ ที่เค้าชอบพูดจากวนโมโหเธอแท้ ๆ
“ไปนะเฮียวจิน.....บ๊ายบาย เฮียวจิน”
ฮองมินชูสองแขนขึ้นโบกไปมาพร้อมทั้งยิ้มสดใสให้เฮียวจิน
ก่อนจะเดินขึ้นรถและจากไป
“อะไร ของเค้า...นั่นน่ะ มันท่าของฉันต่างหาก เฮอะ เลียนแบบชัด ๆ”
นายนั่นยิ้มตาหยีจังเลย แถมเวลาหัวเราะก็ยังชอบเอามือจับท้องอีกด้วย
แต่เวลาที่ทำหน้าขรึม ๆ ก็ดูเท่ดีเหมือนกันนะ
เฮียวจินเอาแต่คิดเรื่องของฮองมินตลอดตั้งแต่เค้ากลับไป
เธอเริ่มไม่แน่ใจตัวเองว่าสิ่งที่กำลังเกิดขึ้นกับเธอมันคืออะไร
แล้วใครกันนะคือคนที่ใจดีช่วยเหลือเธอ
ที่แน่ ๆ พรุ่งนี้
เธอต้องเอาเรื่องฮองมินไปปรึกษากองอูก่อน..เป็นคนแรก !!
.........................................................................................................
ความคิดเห็น