รักนี้..อีกกี่ทีก็ยังเป็นเธอ !!

ลำดับตอนที่ #5 : *เหตุผลของเฮียวจิน*

-5-

*เหตุผลของเฮียวจิน*

“ขอนั่งด้วยคนสิ”

“เอ๋..เอางั้นเหรอ ? ได้สิ ถ้าเธออยากนั่งนะ”

“นี่..ขอถามอะไรหน่อยได้มั้ย ?..นายคนนั้น แฟนเธอเหรอ”

“นายคนนั้น..คนไหนล่ะ?..”

“ฉันหมายถึงนายคนนั้นที่มายืนรอเธอหน้าโรงเรียนไงล่ะ”

“ไม่ใช่!!”

ดูเหมือนว่าคำถามของ ฮัน ลีนา จะทำให้ เฮียวจินไม่พอใจเอามาก ๆ

ทั้งสองนั่งอยู่ใต้ต้นไม้หน้าอาคาร 3

“เปล่าน๊า..เธออย่าเพิ่งทำหน้าตาอย่างนั้นสิ ฉันก็แค่ถามดูเท่านั้นแหล่ะ”

เฮียวจินไม่พูดอะไรต่อเพียงแค่ส่งสายตาออกมาว่า

ฉันชักรำคาญเธอแล้วนะ ฮัน ลีนา

“แล้ว คิม กองอูล่ะ”

ลีนายังคงลุกถามต่อ

“ถ้าไม่ใช่นายคนนั้น งั้นคงเป็น คิม กองอู แน่ ๆ เลยใช่มั้ย”

“เอ๊ะ..นี่เธอ!!..กองอู ก็ไม่ใช่ ไม่ใช่ใครทั้งนั้นแหล่ะ และเลิกถามฉันได้แล้ว อยากจะนั่งตรงนี้ต่อมั้ย อยากนั่งมั้ย??”

ลีนาหุบยิ้ม

“แหม แค่นี้ทำไมต้องขึ้นเสียงกับฉันด้วยนะ”

ลีนาทำหน้าเหมือนจะร้องไห้

“เธอไม่จำเป็นต้องสร้างเกราะอะไรเพื่อป้องกันให้ฉ ันเข้าใกล้เธอขนาดนั้นก็ได้นะ ยู เฮียวจิน เธอทำให้ฉันรู้สึกเหมือนว่าเธอรังเกียจฉัน”

ตอนนี้น้ำตาเธอไหลออกมาซะแล้ว

“วุ่นวายจัง..เธอนั่งต่อคนเดียวเถอะลีนา วันนี้อากาศดีนะ”

เฮียวจินเดินเลาะสนามเพื่อที่จะเข้าไปในอาคารเรียนทิ้งให้ ลีนา นั่งร้องไห้อยู่คนเดียวอย่างนั้น..แย่จริงฉัน ทำไมไม่พูดกับยัยนั่นดี ๆ นะ เพราะฉันไม่ค่อยมีเพื่อนผู้หญิงเลยไม่รู้จะพูดคุยอะไรนี่นา

“ยู เฮียวจิน..แฮ่ก ๆ”

“อาจาร์ย อายุก็มากแล้วอย่าวิ่งเลยค่ะ หนูไม่วิ่งหนีหรอกน่า”

“ยู เฮียวจิน รีบไปโรงพยาบาลเถอะ คุณแม่น่ะไม่สบายมากเลย”

แม้แต่กระเป๋าเฮียวจินก็ไม่สนใจที่จะหยิบ ใจเธอตอนนี้อยากจะไปให้ถึงโรงพยาบาลให้เร็วที่สุด

“แม่คะ!! แม่คะ!!  คุณคะ แม่ของหนู ผู้หญิงคนที่เข้ามาเมื่อกี๊เธอเป็นแม่ของหนูค่ะ ตอนนี้เธอเป็นยังไงบ้าง?”

“คุณ ยู ฮวาจองเหรอจ๊ะ..เดี๋ยวนะ ห้อง 2407 จ้ะ..
ไม่เป็นไรนะ ใจเย็น ๆ ตอนนี้เธอไม่เป็นอะไรมากแล้วล่ะ”

พี่พยาบาลคนสวยเห็นท่าทางกระวนกระวายจนแทบจะขาดสติของ
เฮียวจินจึงรีบบอกอาการของแม่เธอ เพื่อให้สบายใจขึ้น

“2407..2407..อยู่ไหนนะ เอ๊ะ ใช่แล้ว ห้องนี้แหล่ะ”

 หน้าของแม่ซีดมาก..เธอกำลังนอนหลับอยู่บนเตียงและมีสายน้ำเกลือห้อยอยู่

เฮียวจินร้องไห้ออกมาเสียงดัง

“ออกมานี่เถอะ..”

“นาย ๆ นี่!!นายตามฉันมาเหรอ ไม่นะ จะพาฉันไปไหน ปล่อยฉัน !!”

“เฮ้ย..ออกมาเถอะ แม่เธอนอนพักอยู่นะระงับสติอารมณ์ซะ แล้วตามฉันมา”

“ช่วยด้วยค่ะ ช่วยด้วย”

“ยัยบ้านนอก..เงียบ และฟังฉัน”

ฮองมิน ลาก เฮียวจินออกมาจากห้องผู้ป่วยอย่างถูลู่ถูกัง

ตอนนี้เธอเริ่มเงียบและใจเย็นลงบ้างแล้ว

“แม่ของเธอ..เป็นลมน่ะ ฉันเป็นคนพามาส่งที่นี่เอง”

“ห๊ะ..”

“ฟังสิ  ฉันพูดอยู่อย่าสอดได้มั้ย นี่แน่ะ..”

“โอ๊ยย..อู๊ยย ฉันเจ็บนะ”

เฮียวจินโดนฮองมินหยิกแก้มแย่างแรงจนตอนนี้แก้มของเธอแดงระเรื่อ

ดูน่ารักจริง ๆ

“ดูเหมือนว่าจะทำงานหนักนะ แม่ของเธอ..ที่เป็นอย่างนี้ก็เพราะร่างกายขาดสารอาหารและก็ทำงานหนักน่ะแหล่ะ.. และดูเหมือนว่าจะไม่ใช่ครั้งแรกนะที่แม่ของเธอล้ม อืม แต่ตอนนี้อาการดีขึ้นมากแล้ว เธอใจเย็น ๆ ดูแลท่านดี ๆ ก็พอ”

“ละ ละ แล้ว นายมาเกี่ยว อะไรด้วยอ่ะ”

“แม่เธอล้มที่ทำงานน่ะ..แล้ว บังเอิญว่าที่นั่นมันเป็นบริษัทของฉัน”

ที่ทำงานใหม่ของแม่ เอ๊ะ นั่นมันบริษัทใหญ่โตมากเลยนี่นา

“นาย..เนี่ยนะ..ดูยังไง ๆ นายก็ไม่น่าจะอายุมากกว่าฉันซักเท่าไหร่นี่”

“ก็ใช่..ฉันก็เท่า ๆ กับเธอนั่นแหล่ะมันก็ยังไม่ใช่ของฉันซะทีเดียวในตอนนี้ เอ่อ จนกว่าจะเรียนจบน่ะ”

“ขอบคุณนะ ฮองมิน”นี่เป็นครั้งแรกที่เฮียวจินเรียกชื่อเค้า..ต่อหน้าเค้า

“อ่ะ...อ๋อ...อืม นิดหน่อยน่ะ คือฉันนน ฉันหมายความว่า!! อ่ะแฮ่ม ไม่เป็นไรไม่ว่าใครฉันก็ต้องช่วยเหลือทั้งนั้นแหล่ะน่า”

เอ๊ะนี่..นายนั่นทำท่าเขินทำไมนะ..“ที่ฉันอยากจะบอกก็คือว่า เธอควรมีเวลาให้แม่บ้างนะยู เฮียวจิน แม่เธอน่ะคุยกับฉันเรื่องลูกสาวประจำ ฉันเพิ่งรู้นี่แหล่ะว่าคือเธอ...อ่ะ...แย่จริง ฉันมีนัด ต้องไปแล้วล่ะ”

ชายหนุ่มสั่งสอนด้วยน้ำเสียงห่วงใยก่อนจะขอตัวกลับ

“เธอเองก็กินเยอะ ๆ ล่ะ ทั้งเธอทั้งแม่ ดื้อเหมือนกันทั้งคู่ล่ะสิ”

เค้าไม่วายหันมากวนเฮียวจิน..คงเพราะเมื่อกี๊ตอนที่เค้าลากเธอออกมาจากห้องผู้ป่วยเค้าแทบไม่ได้ใช้แรงอะไรเลย

“รีบไปเลยไป...!!”

ฮึ๊ยยยย..นายนั่น.. ยังไงก็ยังชอบที่จะพูดจากวนประสาทฉันอยู่เรื่อย ฉันว่าจะดี ๆ กับนายแล้วนะเนี่ย

เฮียวจินเดินมาถึงหน้าห้อง 2407 และเปิดประตูเข้าไปอย่างช้า ๆ ตอนนี้แม่ของเธอตื่นแล้ว

แม่ส่งยิ้มให้เธอแม้ว่าหน้าของแม่ตอนนี้จะซีดเซียวเหลือเกิน แต่รอยยิ้มนั้นก็ยังสวยงามไม่เปลี่ยนแปลง

“เป็นยังไงบ้างคะ..หลับฝันดีหรือเปล่า??”

“แม่ฝันจ้ะ..แม่เกือบจะทิ้งลูกไปแล้วนะ แม่เจอพ่อด้วยล่ะ พ่อยังหนุ่มเหมือนเดิมเลย มีแต่แม่เท่านั้นที่แก่”

“ที่รักคะ!!”

“เจอเค้าแล้วใช่มั้ย ? คุณลีน่ะ แม่ขอโทษที่ไม่ได้บอกอะไรลูกเลย แม่สงสารลูกเหลือเกิน ทั้ง ๆ ที่ต้องเข้ามหาวิทยาลัยแล้ว แต่ก็ยังไม่ได้ใช้ชีวิตเหมือนคนอื่นเลย ลูกทำงานหนักยิ่งกว่าแม่อีกนะ รู้มั้ยเฮียวจิน”

“ช่างมันเถอะค่ะ..คิดมากเกินไปแล้ว หนูทำเพราะชอบต่างหากล่ะ..เอ๊ ไหนเล่าซิเมื่อกี๊พ่อหล่อแค่ไหนคะ”

“ฮืออ  อ  อ หล่อมากจ้ะ”

“ร้องไห้ทำไมคะ..ที่รัก..อย่าร้องไห้นะคะ”

“เฮียวจิน เฮียวจิน ฮือ ฮือทำไมถึงคิดที่จะทำทุก ๆ สิ่งเพื่อเป็นตัวแทนของพ่อด้วยล่ะ ฮืออ ลูกมีชีวิตของลูกนะ”

เฮียวจินหยุดชะงักไปชั่วขณะ

“แม่คะ!!..ทุก ๆ ครั้งที่แม่ร้องไห้ พ่อจะบอกหนูว่า คอยดูนะ!! ถ้าพ่อเรียกแม่ว่า ที่รัก แม่ก็จะยิ้ม..แม่นี่ช่างเอาใจง่ายจริง ๆ พ่อบอกว่าเมื่อพ่อจากไปอยู่บนฟ้าหนูเท่านั้นที่จะรักษารอยยิ้มของแม่ไว้ได้..หนูไม่ได้เป็นตัวแทนใคร หนูมีชีวิตของหนู และชีวิตของหนูอยู่ได้เพราะแม่ ”

“เฮียวจิน ลูกรักษาสัญญาที่ให้ไว้กับพ่อได้ดีจริง ๆ”

“เฮ้อ..หนูรู้น่า ๆ เรียกแม่..ว่าแม่ ก็ยิ้มได้เหมือนกันเนอะ”

เฮียวจินเข้าใจว่าแม่เป็นห่วงเธอแค่ไหน..ทั้งสองคนกอดกันร้องไห้อยู่เป็นเวลานาน

ตู๊ด ตู๊ดดด...ตู๊ด ตู๊ดดดด

“นี่ ฉันเองนะ”

“เธออยู่ไหน  ฉันถามว่าเธออยู่ไหน ?”

“โอ๊ย เดี๋ยวสิ กองอู อย่าเสียงดังใส่ฉันได้มั้ย..นี่ !!ตอนนี้แม่ฉันไม่สบายฉันเลยต้องมาเฝ้าที่โรงพยาบาลนายเอากระเป๋ามาให้ฉันหน่อยสิ”

“จริงเหรอ..ฉันไม่รู้เรื่องเลย คุณน้าเป็นอะไรมากมั้ย เธออยู่คนเดียวได้เหรอให้ฉันไปอยู่เป็นเพื่อนมั้ย?”

“ขอบใจนะ ไม่ต้องหรอก เอากระเป๋ามาให้ฉันก็พอ”

“เอ๋..เมื่อกี๊ฉันไปหาเธอที่ห้องแต่ไม่เห็นกระเป๋าเธอแล้วนี่นา..ฉันเลยคิดว่าเธอคงออกมาก่อนแล้วแน่ ๆ”

“ฉันรีบน่ะ..เลยลืมบอกนาย ฝากลางานให้ด้วยนะ..แค่นี้ก่อนนะ กองอู”

“เดี๋ยวสิ!!...ดูแลตัวเองด้วยนะเฮียวจิน”

“จ้ะ บ๊าย บาย”

ฉันหยิบกระเป๋ามาด้วยหรือเปล่านะ แล้วรีบ ๆ เลยทำมันหล่นหาย..

ไม่น๊า ก็ฉันจำได้ ว่าไม่ได้หยิบอะไรมาเลยอ่ะ..แล้วกระเป๋าฉันล่ะ โธ่ !!

เฮียวจินเริ่มคิดหนัก เธอต้องอ่านหนังสือสอบซะด้วยสิ..แต่การจะทิ้งแม่ไว้คนเดียวเธอก็เป็นห่วง..เลยไม่รู้จะทำยังไงดี

ก๊อก ๆ ....

เสียงเคาะประตูดังขึ้น..ฮัน ลีนา เดินถือกระเป๋านักเรียนและกระเป๋าสีชมพูใบใหญ่เข้ามาด้วย

“ฉัน...เอากระเป๋านักเรียนมาให้เธอจ้ะและฉันคิดว่าเธอคงต้องอยู่เฝ้าคุณแม่ใช่มั้ย?”

ลีนา พูดอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ

“เธอเอานี่ไปสิ...เสื้อผ้าและของใช้ส่วนตัวของฉันน่ะ ถ้า..เธอไม่รังเกียจ”

หญิงสาวหน้าตาน่ารักพูดพลางส่งกระเป๋าสีชมพูใบใหญ่ที่เธอถือ

มาด้วยส่งให้เฮียวจิน

“ลีนา...ฉันทำไม่ดีกับเธอ แต่ทำไมเธอยังดีกับฉัน”

“เพราะเธอจริงใจไม่เสแสร้งกับฉัน เวลาที่เธอยิ้ม หรือเวลาที่เธอดุว่าฉัน เธอล้วนแสดงความจริงใจ ฉันมองเห็นสิ่งนั้น เฮียวจิน”

เฮียวจินนิ่งเงียบไป เธอพูดอะไรไม่ออก ฮัน ลีนา ไม่เหมือนเด็กผู้หญิงคนอื่น ๆ

 ที่เธอเคยเจอ ลีนา มีอะไรบางอย่างที่ทำให้เธอรู้สึกสบายใจเหมือนเวลาที่อยู่กับกองอู

“เป็นอะไร ซึ้งฉันเหรอ ฮ่า ฮ่า ฮ่า..อ่ะฮ๊า  เธอใจอ่อนแล้ว สาวน้อยหิมะ

 เธอเริ่มหลอมละลายเพราะความดีของฉันแล้ว ฮิฮิ..ฉันจะเฝ้าคุณแม่เธอ

ให้เอง เธอไปอาบน้ำสิ”

เฮ้ เฮ้ เฮ้ เดี๋ยวก่อน หน้าตาท่าทางกวน ๆ อย่างนั้น นั่นยัยฮัน ลีนา งั้นเหรอ

“งั้น..รบกวนด้วยนะลีนา”

เมื่อเฮียวจินออกมาจากห้องน้ำ ลีนานั่งฟุบหลับอยู่ข้างเตียงแม่ของเธอ

“แสบเอ๊ย...เนี่ยนะดูแลแม่ของฉัน ชิห์..ตื่นได้แล้ว ลีนา กลับบ้านเถอะ”

“ฮ๊าววว...อาบนานมากเลย เพราะนานอย่างนั้นฉันก็เลยหลับน่ะ”

“ใครเค้าว่าอะไรเล่า”

“แห่ะ..งั้น!! กลับบ้านก่อนนะเพื่อนรัก ฮิฮิ”

“เจอกัน..พรุ่งนี้นะ ลีนา”

“อื้ม..เจอกันพรุ่งนี้..โอ๊ว์ เดี๋ยว ๆ ฉันลืมบอกเธอ ผู้ชายคนที่ชื่อฮองมินเค้าฝากฉันมาบอกเธอว่าพรุ่งนี้เค้าจะมารับคุณแม่ของเธอให้นะ ฉันไปล่ะ บ๊ายบาย”

พูดจบ ลีนา ก็เดินออกไปจากห้องทันที เธออาจจะกลัวเฮียวจินไม่พอใจก็เป็นได้

            เฮียวจินแปลกใจที่ฮองมินดีกับเธออย่างนี้..เพราะอะไร..

ทั้ง ๆ ที่การพบกันระหว่างเธอและเค้า ไม่ได้มีอะไรน่าประทับใจเลยแท้ ๆ

แต่เอาเถอะ..วันนี้ เธอผ่านเหตุการณ์ร้าย ๆ มาได้ก็เพราะเค้า

ตอนนี้เธอเริ่มมีความรู้สึกดี ๆ กับฮองมินขึ้นมาก..

จะว่าไป เธอรู้สึกแปลก ๆ ด้วยล่ะเมื่อตอนที่เค้าหยิกแก้มเธอ.......

.........................................................................................................................