รักนี้..อีกกี่ทีก็ยังเป็นเธอ !!

ลำดับตอนที่ #4 : *สิ่งที่..อาจจะไม่เหมือนเดิม*

-4-

*สิ่งที่..อาจจะไม่เหมือนเดิม*

             อากาศสดชื่น เสียงนกร้อง และข้าวมื้อเช้า
 เป็นสิ่งที่เฮียวจินชอบมาก

ถึงเธอจะเกลียดการตื่นนอนตอนเช้าที่สุด แต่ เมื่อได้เจอสิ่งเหล่านี้เธอก็จะอารมณ์ดีขึ้นทันที...

            วันนี้เฮียวจินตื่นเช้ากว่าปกติ เธอตั้งใจว่าจะต้องไปดักรอเจอ กองอู เพื่อคุยให้รู้เรื่องให้ได้ เธอไม่สบายใจเลยที่กองอูบึ้งตึงใส่เธอ

“เอาล่ะ..ยู เฮียวจิน ไปได้”

เธอพูดให้กำลังใจตัวเองก่อนจะเดินออกจากบ้าน

          เพราะวันนี้เธอเดินไปโรงเรียนเช้ากว่าที่เคย จึงถึงโรงเรียนเร็วกว่าปกติ

เธอตัดสินใจยังไม่เข้าโรงเรียน และ เดินเตร็ดเตร่อยู่แถว ๆ หน้าทางเข้าโรงเรียนเพื่อรอพบกองอู...

ใกล้เวลาโรงเรียนเข้าแล้ว..แต่ กองอู ยังไม่มา เฮียวจินแปลกใจเป็นอย่างมาก

นายคนนั้น ถ้าจะไม่มาโรงเรียนต้องโทรบอกเธอทุกครั้งนี่นา

เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาและโทรหากองอู...

..หมายเลขที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้..

เสียงปลายสายบ่งบอกให้รู้ว่าติดต่อกองอูไม่ได้

เฮียวจินจึงตัดสินใจเดินเข้าโรงเรียนเพราะใกล้จะถึงเวลาปิดประตูแล้ว

ในใจเฝ้าแต่คิดว่าเกิดอะไรขึ้นกับกองอูกันแน่...

          หลังจากที่เฮียวจินเดินเข้าโรงเรียนไปแล้ว..กองอูที่ยืนหลบอยู่หลังรถยนตร์คันหนึ่งก็ตัดสินใจเดินเข้าโรงเรียนเช่นกัน เค้ายังไม่กล้าเจอหน้าเฮียวจิน

          เมื่อเค้าเดินมาถึงหน้าโรงเรียนก็พบว่า เฮียวจินยืนอยู่..แน่นอน..เค้ารู้เธอรอเค้า ปกติแล้ว เฮียวจินไม่เคยมาโรงเรียนเช้าแบบนี้

กองอูยืนมองเฮียวจินอยู่เงียบ ๆ เธอเดินเตะนู่น เตะนี่เล่นไปเรื่อย บางเวลาก็ร้องเพลงขึ้นมาโดยไม่สนใจว่าใครจะมองเธอ และซักพัก เธอก็ทำคิ้วขมวด และ หยิบโทรศัพท์ขึ้นมา..เธอ ต้องโทรตามเค้าแน่ ๆ เฮียวจิน ขอโทษนะ..กองอู ตัดสินใจหยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋ากางเกง และ เอาแบตเตอรี่ออก

เค้าได้แต่เฝ้ามองเธอด้วยความรู้สึกสับสน..กองอูเดินเข้าโรงเรียนก่อนเวลาประตูปิดแค่นิดเดียวแต่หน้าของเค้าไม่ได้แสดงอาการตื่นเต้นอะไรเลย.........

          วันนั้นทั้งวันเฮียวจินเรียนหนังสือไม่รู้เรื่องเลยซักนิดเดียว..เพื่อนที่เธอรัก..เพื่อนเพียงคนเดียวของเธอ โกรธเธอด้วยเรื่องอะไรเธอก็ยังไม่เข้าใจ..นั่นเป็นสาเหตุที่ทำให้เธอจิตใจกระวนกระวายจนเรียนไม่รู้เรื่อง

เมื่อตอนพักกลางวันเฮียวจินเดินหากองอูแต่เธอหาเค้าไม่พบ เธอเฝ้ารอเวลาหลังเลิกเรียนคราวนี้จะต้องจับตัว กองอู มัดไว้ให้อยู่เฉย ๆ ให้ได้

ขณะที่เฮียวจินกำลังเก็บกระเป๋าอยู่นั้น..ฮัน ลีนา ก็เดินเข้ามาหาเธอ

“ยู เฮียวจินจ๊ะ” คราวนี้ลีนาเรียกชื่อของเฮียวจินอย่างเต็มยศด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล

เฮียวจินมองหน้าของฮัน ลีนา อย่างแปลกใจ..เอ๊ะ เมื่อกี๊ เธอกลับไปแล้วนี่นา ทำไมตอนนี้ยังอยู่ที่นี่ล่ะ...

“เมื่อกี๊ฉัน..กำลังจะกลับบ้านแล้วล่ะจ๊ะ แต่ว่ามีคนให้ช่วยมาตามเธอหน่อยน่ะ”

ราวกับว่าลีนารู้ว่าเฮียวจินคิดอะไรอยู่ในใจเธอบอกสาเหตุที่มายืนคุยกับเฮียวจินอยู่ตรงนี้ให้รู้

“ฉันงั้นเหรอ??”

เฮียวจินถามขึ้นน้ำเสียงแปลกใจ พร้อมทั้ง ยกมือชี้หน้าตัวเอง

“ใช่จ้ะ..มีผู้ชายคนหนึ่งรอเธออยู่ที่หน้าประตูโรงเรียนนะยู เฮียวจิน เค้าหล่อมากเลยล่ะ..เค้าเข้ามาทักฉัน และถามว่ารู้จักเธอมั้ย น่ะจ้ะ”

ลีนา เล่าน้ำเสียงตื่นเต้น..

“บังเอิญมาก ๆ เลยที่เค้าเข้ามาถามฉัน ฉันเลยบอกเค้าไปว่าฉันเป็นเพื่อนร่วมชั้นของเธอน่ะ”

“ขอบใจมากนะ ลีนา”เฮียวจินพูดขอบคุณ ลีนา ด้วยประโยคสั้น ๆ ทำให้ลีนารู้ว่าเธอควรจะต้องขอตัวกลับบ้านซะแล้ว

“ชั้นกลับก่อนนะเฮียวจิน..เธอต้องไปพบเค้าให้ได้นะจ๊ะ”ก่อนจะออกจากห้องไป ลีนา ไม่ลืมย้ำให้เฮียวจินออกไปพบผู้ชายที่หน้าประตูโรงเรียนให้ได้

ดู ๆ ไป ลีนา มีท่าทางอยากคุยกับ เฮียวจินต่อ แต่พอเห็นเฮียวจินยังเป็นคนถามคำตอบคำเช่นเคย ทำให้ ลีนา ไม่กล้าชวนคุยอะไรมาก

          เฮียวจิน ครุ่นคิดขณะเดินไปที่หน้าประตูโรงเรียน..ใครกันนะ..ผู้ชายที่มารอพบชั้น คงไม่ใช่ กองอู แน่ นายนั่นจะพบฉันก็มาหาที่ห้องได้นี่นา

เฮียวจินเดินเร็ว ๆ เพื่อจะรีบไปพบผู้ที่มารอเธอ

ชายหนุ่มตัวสูง ผมสีน้ำตาลอ่อน ๆ ที่ยืนหันหลังอยู่ที่หน้าประตูโรงเรียน มองจากด้านหลังแล้ว

เค้าดูเท่จริง ๆ การแต่งกายของเค้าก็บ่งบอกให้รู้ว่าต้องเป็นผู้ชายที่แต่งตัวเก่งแน่ ๆ ..เด็กสาวคนอื่น ๆ ที่เดินผ่านออกไปต่างทำสีหน้าเขินอายเมื่อเห็นหน้าของเค้า บางคนถึงกับเข้าไปชวนเค้าคุยแต่ก็ต้องเดินหน้าเสียกลับมา

...นี่เป็นเครื่องยืนยันว่าหน้าตาของเค้าต้องดูหล่อเหลาและเท่ยิ่งกว่าด้านหลังแน่นอน...

เฮียวจินสาวเท้าเดินเร็ว ๆ เพื่อจะได้ถึงหน้าประตูโรงเรียน เธอเห็นผู้ชายคนนี้ตั้งแต่ไกล ๆ..ใครกันนะคนที่เท่อย่างนั้นจะมาพบฉันทำไมกัน..

ไม่น่า..คงไม่ใช่นายคนนี้แน่ฉันคงมองคนผิด

ชายหนุ่มก้มลงมองนาฬิกาพลางหันมองเข้ามาในโรงเรียน

เค้าเห็นเฮียวจินและยกแขนทั้งสองข้างขึ้นโบกไปมาเหนือหัว

เรียกเธอเป็นการใหญ่

“ทางนี้ ๆ ยัยบ้านนอก”เค้ายิ้มราวกับว่าดีใจมากที่เห็นหน้าเธอ

“อย่าบอกนะ..ว่านายคือคนที่มารอพบฉัน”ถึงตอนนี้เฮียวจินทำหน้าตาผิดหวังขึ้นมาทันที..เมื่อกี๊เธอไม่น่าคิดเลยว่านายนี่ทั้งหล่อ และ เท่

“เธอใส่ชุดนักเรียน น่ารักกว่าชุดทำงานนะ”

ฮองมินมองสำรวจเฮียวจินและพูดชมเธอ..เค้ายิ้มให้เฮียวจิน รอยยิ้มของเค้าน่ารักจริง ๆ ถ้าเธอไม่เคยทะเลาะและโดนเค้าด่ามาก่อน รอยยิ้มนั่นต้องทำให้เธอตกหลุมรักเค้าแน่ ๆ

“ฉัน มารอเจอเธอน่ะ เฮียวจิน..ว่างมั้ย ฉันมีเรื่องต้องคุยกับเธอ”

“นายรู้ได้ยังไงว่าฉันเรียนหนังสือที่นี่..แอบสืบเรื่องฉันเชียวเหรอ ฉันว่าแล้ว นายมันต้องโรคจิตจริง ๆ ด้วย”

“ฉันถามจากผู้จัดการร้านเธอน่ะ”

“ไม่ว่างหรอก ฉันต้องไปทำงานพิเศษต่อ แล้วเรามีเรื่องอะไรต้องคุยกันด้วยไม่ทราบ ในเมื่อเราไม่รู้จักกัน”

เฮียวจินพูดจบและเดินหนีทันที..ฮองมินถอนหายใจแล้วตัดสินใจเดินตาม

“เดี๋ยวสิเฮียวจิน..เราอาจจะยังไม่รู้จักกันเป็นทางการ ฉัน ลี ฮองมิน..นี่ไง ทีนี้เรารู้จักกันแล้วนะ”

หญิงสาวรู้สึกแปลก ๆ ทุกครั้งเมื่อได้ยินชื่อของนายโรคจิตคนนี้..เอ๊ะ..แต่ เดี๋ยว!!นายนั่นรู้จักชื่อฉันได้ยังไงนะ เมื่อกี๊เค้าเรียกฉันว่าเฮียวจินใช่มั้ยนะ..ฉันยังไม่เคยบอกเค้าซักคำว่าฉันชื่ออะไร..

เฮียวจินหยุดเดินทันที และพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงจริงจัง

“ลี ฮองมิน นายรู้ชื่อฉันได้ยังไงฉันไม่เคยบอกนายซักคำว่านั่นคือชื่อของฉัน!!ทำอย่างนี้ทำไม คราวที่แล้วนายขอโทษฉัน ฉันขอโทษนาย เราหายกันแล้ว..หรือนายคิดจะก่อกวนฉัน”

เฮียวจินเข้าใจว่าฮองมินยังไม่หายแค้นเธอที่เธอเคยว่าเค้าว่าไอ้หมาบ้าเลยต้องการจะมาป่วนเธอ

“ไม่ใช่อย่างนั้น ฉันอยากเป็นเพื่อนกับเธอ รับฉันเป็นเพื่อนซักคนได้มั้ย”

น้ำเสียงของเค้าแสดงถึงความตั้งใจจริง

“ไว้ฉันจะคิดดู..นายไปได้แล้ว และ อย่าตามฉันมานะ!!”

เธอเน้นเสียงตรงคำสุดท้ายเพื่อให้เค้าเข้าใจชัดเจน

เฮียวจินเดินเร็ว ๆ เพื่อให้ฮองมินตามไม่ทัน..แต่ชายหนุ่มไม่เดินตามเธอมา

เธอหันหลังกลับไปมองเค้า เค้ามีสีหน้าเศร้าจนเธอรู้สึกผิด

ฮองมินเห็นเฮียวจินหันกลับมามอง เค้าเปลี่ยนสีหน้าทันที

“ฉันจะเชื่อฟังเธอนะยัยบ้านนอก เธอไม่ให้ตามฉันจะไม่ตาม”

เค้าตะโกนบอกเสียงดังและยิ้มเขิน ๆ พลางยกแขนทั้งสองข้างโบกไปมา

เฮียวจินรีบหันกลับและเดินต่อทันทีโดยทิ้งให้เค้ายืนอยู่ตรงนั้นคนเดียว

          “ฉันมีเรื่องจะคุยกับเธอเฮียวจิน..ชื่อของเธอ ๆ เป็นคนบอกชั้นเองเมื่อ 9 ปีที่แล้ว..ฉันคือเด็กคนนั้น เธอจำฉันได้มั้ย เธอจูงมือฉันไปที่สถานีตำรวจไง ฉันอยากเจอเธอมาตลอด วันนี้ฉันได้เจอเธอแล้ว เธอจำฉันได้มั้ยเฮียวจิน” ฮองมินพูดในสิ่งที่เค้าเตรียมมาจะพูดกับเฮียวจิน เค้าพูดคนเดียวอยู่อย่างนั้นราวกับว่าคำพูดและความรู้สึกทั้งหมดของเค้ามันอัดอั้นจนไม่สามารถเก็บไว้ได้อีกต่อไป  มีแต่ตัวเค้าเท่านั้นที่รับฟัง..เฮียวจินไม่รู้เลยว่าเค้าเสียใจแค่ไหน..................

        นายนั่นเป็นอะไรของเค้านะ อยู่ ๆ ก็มารอพบฉันที่หน้าโรงเรียนแล้วยังทำหน้าเศร้าด้วย เค้าเรียกฉันว่ายัยบ้านนอก แต่ น้ำเสียงของเค้าไม่ได้แข็งกระด้างเหมือนคำพูดของเค้าเลย เวลาที่เค้าเรียกฉัน มันอ่อนโยนมาก..ปวดหัวจัง..โรงเรียนชั้น ชื่อฉัน ท่าทางโบกไม้โบกมืออย่างนั้นที่ฉันชอบทำ..นายนั่นรู้ได้ยังไงนะ

ตอนนี้เฮียวจินเอาแต่คิดเรื่องของฮองมิน รอยยิ้มของเค้า หน้าตาเศร้า ๆ ของเค้า

ทำให้จิตใจของเธอล่องลอย ที่นายนั่นต้องการเป็นเพื่อนกับเธออาจจะเป็นเรื่องจริงก็ได้ เธอไม่น่าพูดจาไม่ดีกับเค้าเลย..

เฮียวจินรู้สึกผิดที่ทำไม่ดีกับฮองมิน

          เธอมาถึงที่ร้านสายนิดหน่อย  จึงรีบเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วออกมาทำงาน กองอูเดินมาพอดี เค้าก้มหน้าก่อนจะพูดทักทายเฮียวจินอย่างเขิน ๆ

“มาทำงานสายนะ”

“ยอมพูดกับฉันแล้วเหรอ กองอู หายบ้าแล้วเหรอ”

เฮียวจินถามอย่างไม่เชื่อหูตัวเอง

“เปล่านะเฮียวจิน เมื่อวานฉัน อารมณ์เสียเรื่องรุ่นน้องน่ะ

แต่ฉันก็ไม่ได้โกรธเธอหนิ”

กองอู พยายามอธิบายให้เฮียวจินเชื่อ ทั้ง ๆ ที่เค้าโกหก

“เฮียวจิน อย่าคิดมากเลย ฉันไม่มีวันโกรธเธอ ฉันเป็นเพื่อนเธอนะ”

เค้ายิ้มและเอามือขยี้หัวเฮียวจินเบา ๆ

“เราอย่าโกรธกันเลยนะ กองอู ไม่มีนาย ฉันต้องตายแน่”

เฮียวจินทำสีหน้าอ้อนวอนพลางทำนิ้วสองนิ้วชี้เข้าที่หัวด้านขวาของตัวเอง

แล้วทำเสียงดัง…ปัง…!!

กองอู และ เฮียวจินต่างหัวเราะออกมาเสียงดัง

กองอูขำในท่าทางของเฮียวจิน

เฮียวจินเองก็รู้สึกขำในสิ่งที่ตัวเองทำไปเหมือนกัน

ทั้งเค้าและเธอได้กลับมาหัวเราะด้วยกันอีกครั้ง

....นี่คือสิ่งที่เฮียวจินต้องการและเป็นสิ่งเดียว
ที่กองอูสามารถทำให้เฮียวจินได้....

................................................................................................................................