รักนี้..อีกกี่ทีก็ยังเป็นเธอ !!

ลำดับตอนที่ #3 : *เบอร์ 1 และ เบอร์ 2*

-3-

*เบอร์ 1และ เบอร์ 2*

            ฝนตกลงมาอย่างหนักทำให้ฮองมินต้องเข้ามานั่งหลบฝน

ที่ร้านน้ำชาข้างทาง..โชคดี จริง ๆ ที่เข้ามาหลบฝนได้ทัน ไม่งั้นเค้าได้เปียกทั้งตัวแน่ ๆ..หลังจากที่ออกมาจากร้านเช่าวิดีโอ ฮองมินก็ได้แต่ หงุดหงิด และกระวนกระวายใจ

เค้าคิดถึงแต่เฮียวจินตลอด  ทำไมนะยัยคนนั้นถึงจำเค้าไม่ได้

            ทันทีที่เค้าเห็นเฮียวจินเค้าก็จำได้แล้ว..ว่า เธอ คือเด็กผู้หญิงน่ารัก แสนใจดีคนนั้น คนที่เค้าอยากเจอมาตลอดเวลาหลายปีนี้ เด็กผู้หญิงที่จูงมือเค้าเดิน

ไปหาตำรวจเพื่อจะช่วยให้เค้าได้กลับบ้าน

แต่พอมาเจอกันอีกครั้ง เธอกลับจำเค้าไม่ได้

 ตอนนั้นเค้าอารมณ์เสียมาก ๆ

จึงได้แต่พูดจาว่าเฮียวจินแรง ๆ ..เรื่องวิดีโอโป๊นั่นก็เหมือนกัน..

เค้าไม่ได้ตั้งใจจะพูดออกไปอย่างนั้นเลย เค้าเพียงแค่ต้องการยั่วโมโหเฮียวจินและทำให้อายก็เท่านั้น

“เฮ้ออ..ตอนนี้ ฉันคงโดนเธอเกลียดขี้หน้าเข้าแล้วสินะ”

ฮองมินถอนหายใจ พร้อม ทั้งบ่นออกมาเบา ๆ

ฝนยังไม่หยุดตก..ชายหนุ่มกำลังคิดหาวิธีเพื่อที่จะได้เข้าใกล้เฮียวจินอีกครั้งให้ได้

            ....................................................................................................

            “ฉันขอโทษ จริง ๆ นะกองอู แต่ฉันรู้สึกไม่ค่อยสบาย ไว้เราไปกันวันอื่นได้มั้ย”

“บ้าน่า ฉันไม่ใช่คนเห็นแก่กินนะ ไว้เธอหายดีเราค่อยไปกันก็ได้ ดีมั้ย..ฉันจะเลี้ยงเธอเอง”

เฮียวจินรู้สึกปวดหัวจึงต้องขอตัวกลับบ้านก่อนเวลาเลิกงาน แต่เธอก็ยังไม่ลืมที่นัดกับกองอูไว้

“นายนี่น่ารักจริง ๆ..ถ้าผู้ชายทุกคนน่ารักเหมือนนายกันหมด ฉันต้องเลือกไม่ถูกแน่ ๆ เลย”

“อย่ามัวพูดมากอยู่เลยน่า เ ธอน่ะรีบกลับบ้านได้แล้ว”

“รับทราบ..ไปนะ กองอู”

เฮียวจินหันมาโบกมือบ๊าย บายให้กองอู..กองอูคิดว่าเธอน่ารักมาก เค้ายืนมองดูเธอเดินไปจนลับตา..แล้วจึงเดินเข้าร้านเพื่อทำงานต่อ

เฮียวจินกำลังเดินผ่านสนามเด็กเล่น ตอนนี้ใกล้จะถึงบ้านของเธอแล้ว ป่านนี้แม่ของเธอคงจะอยู่บ้าน..แม่ต้องดีใจแน่ ๆ ที่วันนี้เธอกลับบ้านเร็ว

เฮียวจินเร่งเดินให้เร็วขึ้นอีกเพื่อที่จะได้ถึงบ้านไว ๆ..

“ที่รักค๊าา ตะแล้น ดูซิใครเอ่ย หนูกลับมาแล้วค่ะ”

เฮียวจินส่งเสียงสดใสเรียกแม่ของเธอ..เธอมองไปรอบ ๆ บ้านแต่ไม่เห็นแม้เงาของแม่..เธอนึกแปลกใจ แม่ของเธอน่าจะอยู่บ้านนี่นา

 เธอตัดสินใจนั่งรอแม่กลับบ้าน..แล้วกินข้าวพร้อม ๆ กัน..วันนี้เธอมีเรื่องจะเล่าให้แม่ฟังเยอะแยะไปหมด

“..เฮียวจินกลับมาแล้วเหรอลูก..”

ฮวาจอง กลับมาบ้านแล้วแปลกใจเมื่อเห็นเฮียวจินกลับมาบ้านเร็วกว่าทุกวัน

“ค่ะ..หนูรู้สึกไม่ค่อยสบาย หนูรอตั้งนานแน่ะ ที่รักไปไหนมาคะ”

“ไม่สบาย !! เป็นอะไรมากหรือเปล่า ลูกเป็นเด็กแข็งแรงนี่ ถ้าไม่สบายอย่างนี้แสดงว่าต้องเป็นหนักแน่ ๆ”

ผู้เป็นแม่ถามอย่างเป็นห่วง

“นิดหน่อยค่ะ หนูรอทานข้าวพร้อมกันแล้วค่อยทานยาน่ะค่ะ..เอ๊ะ นี่ แขนที่รัก

แขนที่รักโดนอะไรมาคะ ทำไมเป็นแผลช้ำอย่างนี้”

เฮียวจินตกใจ รีบจับแขนของแม่ขึ้นมาดูเป็นการใหญ่..

“ไม่เป็นอะไร..!!”ฮวาจองรีบสะบัดแขนออก

“แม่จะทำกับข้าว นะ อยากทานอะไรล่ะ”

เฮียวจิน..มองแม่ของเธออย่างประหลาดใจ..

“แม่ซุ่มซ่ามน่ะ เดินล้ม แม่นี่แย่จริง ๆ เดี๋ยวเราทานข้าวพร้อมกัน แล้วหลังจากนั้นแม่จะทายา และลูกก็ต้องทานยาด้วยนะ เข้าใจมั้ย??”

ฮวาจองพยายามพูดให้ขำเพื่อจะได้ให้เฮียวจินสบายใจ

“ก็ได้ค่ะ”

ทั้งสองเข้าครัวทำอาหารด้วยกันเหมือนทุก ๆ ครั้ง

ฮวาจองตักข้าวส่งให้เฮียวจินและถามอย่างแปลกใจว่าทำไมวันนี้ดูหน้าตาไม่ค่อยสดใสเลย มีเรื่องกลุ้มใจอะไรหรือเปล่า

“..นิดหน่อยค่ะ.. ที่ร้านวิดิโอที่หนูทำงานพิเศษน่ะ

มีเจ้าโรคจิตมาป่วนน่ะค่ะ เค้าเรียกหนูว่ายัยบ้านนอก”

“ฮ่า ฮ่า อย่างนั้นเหรอ”ฮวาจองหัวเราะออกมา เธอรู้นิสัยของลูกสาวดี

เธอรู้ดีว่าเจ้าโรคจิตที่ลูกสาวเธอพูดถึงจะโดนจัดการยังไง

“เจ้านั่นน่ะ ด่า ว่า หนูต่าง ๆ นา ๆ เลยนะคะ”

เฮียวจินเล่าให้แม่ฟังอย่างใส่อารมณ์ราวกับว่าเธอโกรธเจ้าโรคจิตมาเป็นเวลานาน

“ดีนะที่เค้าไม่ได้ทำอะไรลูก”

“ทำเหรอ..เจ้านั่นน่ะต้องร้องไห้ออกมาแน่ ๆ”

เฮียวจินลุกขึ้น พลางทำท่าเตะอย่างแรงโชว์แม่ของเธอ

“เจ้านั่นต้องเจออย่างนี้แน่ค่ะ..”เฮียวจินพูดพลางแสยะยิ้มกวน ๆ ให้แม่

ฮวาจองได้แต่ ตกใจยกมือขึ้นปิดปาก..........

เด็กสาวที่อ่อนหวานคนนั้นหายไปไหนกันนะ..........

            เช้าวันจันทร์เฮียวจินรีบวิ่งออกจากบ้าน..เธอมักจะตื่นสายอย่างนี้เป็นประจำเธอให้เหตุผลกับแม่ของเธอว่า..การที่เธอต้องรีบวิ่งออกจากบ้านอย่างนี้ทุกวันนั่นเพราะเธอคิดว่ามันทำให้ร่างกายแข็งแรง..(ช่างเป็นเหตุผลที่ฟังไม่ขึ้นจริง ๆ )

ผู้ชายคนที่เดินอยู่ข้างหน้านั่นใช่กองอูมั้ยนะ เฮียวจิน สงสัย..เธอตัดสินใจตะโกนเรียกเสียงดัง พร้อมทั้งกระโดดและยกแขนทั้งสองข้างขึ้นเหนือหัวโบกไปมาไปด้วย เพราะกลัวกองอูมองไม่เห็น

“กองอู ย๊าฮู๊..ทางนี้ ทางนี้..”

กองอูหันมามองเฮียวจิน และอดขำกับท่าทางกระโดดโลดเต้นของหญิงสาวไม่ไหวเค้าหัวเราะออกมาเสียงดัง..

“ฮ่า ฮ่า ฮ่า กระต่าย เธอนี่มันกระต่ายนี่นา..เธอเรียกฉันเฉย ๆ ก็ได้นี่..กระโดดทำไม”

“ฉันชอบ..ฉันชอบออกกำลังกายตอนเช้า ๆ”

เฮียวจินตอบแก้เขิน

“เร็วเถอะกองอู..วิ่งกัน  ถ้านายไม่วิ่งตอนนี้ เราจะไปโรงเรียนไม่ทันนะ”

เฮียวจินกระโดดล็อกคอกองอูแล้วออกวิ่งไปด้วยกัน..

ทั้งสองวิ่งมาถึงประตูโรงเรียนตอนประตูเกือบจะปิดอยู่แล้ว

“เห็นมั้ย..ถ้านายออกกำลังกายตอนเช้า ๆ นายจะแข็งแรงอย่างฉัน !!    

     มัวแต่เดินยุ่มย่ามเกือบไม่ทันแน่ะ”

เฮียวจินได้ทีพูดอวด

โรงเรียนของเฮียวจินเป็นโรงเรียนที่เต็มไปด้วยต้นไม้และดอกไม้อาจเป็นเพราะเรื่องนี้ ทำให้เฮียวจินไม่อยากจะเรียนจบออกไปจากที่นี่..

“เข้าเรียนเถอะ..นายก็ตั้งใจเรียนนะ  เต่า”

เฮียวจิน ตีไหล่กองอูเบา ๆ ลาไปเรียน และตั้งฉายาใหม่ให้กองอู

            ห้องเรียนที่ไม่มีกองอูนี่เหงาจังเลยน๊า..นอกจากนายนั่นแล้วฉันก็ไม่มีเพื่อนที่อยู่ด้วยแล้วสบายใจอีกเลยนี่นะ..เฮียวจินเดินเข้าห้องเรียนอย่างเบื่อ ๆ เธอเรียนคนละห้องกับกองอู ในชั้นของเธอๆไม่มีเพื่อนที่สนิทด้วยซักคน..เมื่ออยู่กับคนอื่น ๆ เฮียวจินจะเป็นเพียง..ยัยผู้หญิงหน้าบึ้ง..หรือไม่ก็..ยัยจอมหยิ่ง

            ผิดกับเวลาที่เธออยู่กับกองอู..กองอูต้องคอยบอกให้เธอหยุดพูดตลอดเวลาที่อยู่ด้วยกัน..เธอเป็นตัวของตัวเองที่สุดเวลาที่อยู่กับเพื่อนคนนี้

ผู้หญิงคนอื่น ๆ ต่างไม่ชอบเธอ เพราะเฮียวจินทั้งสวยและเรียนเก่ง แถมยังสนิทสนมกับกองอูที่เป็นที่คลั่งไคล้ของผู้หญิงทั้งโรงเรียน

ส่วนพวกผู้ชายนั้นก็มีบางพวกที่แอบชอบเฮียวจินอยู่บ้าง แต่เพราะเธอเป็นคนที่ไม่ค่อยพูดจาหยอกล้อเล่นหัวกับใคร ทำให้พวกนั้นเข้าใจว่าเธอเป็นผู้หญิงที่หยิ่งและทำตัวอย่างกับว่าเป็นคุณหนู

“นี่..เธอ..ฉันจดที่อาจาร์ยเขียนเมื่อกี๊ไม่ทันน่ะ พอจะบอกได้มั้ยประโยคสุดท้ายว่ายังไง”

หญิงสาวหน้าตาน่ารักที่นั่งอยู่ข้างหลังเฮียวจินสะกิดถามเธอ

“ฉันชื่ออะไร?”

เฮียวจินหันหลังมาแล้วถามหน้าตาจริงจัง

“ห๊ะ...”หญิงสาว งง ในสิ่งที่เฮียวจินถาม

“อ้าว..เธอ อยากจะให้ฉันช่วยควรจะพูดกับชั้นดี ๆ สิจ๊ะ ฮัน ลีนา”

ลีนามองหน้าเฮียวจินอย่างประหลาดใจ..จะว่าไป เธอก็ไม่เคยเรียกชื่อ

เฮียวจินเลยซักครั้งนี่นา..คงจะไม่แปลกที่เฮียวจินจะไม่ชอบใจ

“ฉัน..ขอยืมที่เธอจดหน่อยจ้ะ ยู เฮียวจิน”

เฮียวจินหยิบสมุดให้ลีนา พร้อมทั้งส่งรอยยิ้มนางฟ้าให้เธอด้วย

ก่อนที่จะหันกลับไป..

ลีนา..รู้สึกแปลกใจมาก..เธอเข้าใจมาตลอดว่าเฮียวจินเป็นคนเข้าใจยากและไม่น่าคบหา แต่ตอนนี้ เธอแอบปลื้มเฮียวจินอยู่ในใจซะแล้ว

            กองอูบอกให้เฮียวจินไปที่ร้านวิดีโอก่อน..เพราะวันนี้ เค้าต้องดูแลน้องที่จะมาเป็นประธานชมรมบาสต่อจากเค้า..เฮียวจิน อดแขวะกองอูไม่ได้

ว่าเค้ามักจะทำอะไรช้ากว่าเธออยู่เสมอ สมควรแล้วที่เธอต้องเป็นกระต่ายและเค้าเป็นเต่า

“แล้ว เธอก็อย่ามีเรื่องกับใครอีกล่ะ ยู เฮียวจิน”

กองอูพูดดักคอ

“ทำไม..ช่างฉันเถอะน่า”เฮียวจินก้มลงมองนาฬิกาก่อนที่จะรีบวิ่งเพื่อไปทำงานพิเศษ เพราะเธอมัวแต่แหย่กองอูทำให้ เวลาเลยมามากแล้ว

“เพราะ..ฉันไม่อยู่น่ะสิ”กองอูตะโกนไล่หลังเฮียวจิน แต่ เธอมัวแต่วิ่งจนไม่ได้ฟังเค้า...

“เพราะ..ฉันไม่อยู่ไง เฮียวจิน ถ้าเธอทะเลาะกับคนนั้นคนนี้ ใครจะคอยช่วยเธอ”

กองอูพูดออกมาเบา ๆ แต่เฮียวจินไม่ได้อยู่ตรงนั้นฟังเค้าซะแล้ว..น้ำเสียงของเค้าเศร้าผิดกับตอนอยู่กับเฮียวจินมาก

หลายวันมาแล้วที่ร้านสงบสุข..ไม่มีลูกค้านิสัยไม่ดีมาคอยกวนใจทำให้เฮียวจินทำงานอย่างมีความสุขมาก..เธอมักจะฮัมเพลงตามวิทยุไปด้วยเวลาทำงาน

ใจจริงเธอก็อยากเจอนายโรคจิตคนนั้นอีกซักครั้ง..มีอะไรบางอย่างทำให้เธออยากถามเค้าให้รู้เรื่อง..

ติ๊ง ดิ่ง..เสียงประตูร้านดังขึ้นบ่งบอกให้รู้ว่ามีลูกค้าเดินเข้ามาในร้าน

“สวัสดีค่ะ..ยินดีต้อนรับค่ะ”เฮียวจินกล่าวทักทาย

เธอยังคงง่วนอยู่กับกองกล่องหนัง..

“สวัสดีครับ..ไม่มองหน้าลูกค้าเวลากล่าวทักทายหน่อยเหรอครับ”

เป็น ฮองมิน นั่นเอง เฮียวจินหันหน้ามาเจอเค้า

และทำท่าตกใจหน้าซีดเผือดแต่ก็ทำใจดีสู้เสือ

“คุณ นั่นเอง สวัสดีค่ะ”เฮียวจินกล่าวทักทายอย่างไม่ค่อยเต็มใจ

“ฮ่า ฮ่า”ฮองมินอดหัวเราะไม่ได้กับท่าทางของเฮียวจิน

ที่แสดงว่าเกลียดเค้า

“ตลกเหรอ..ฉันไม่เลย..”เฮียวจินพูดเสียงแข็ง

“ผมมาขอโทษนะ ไม่ต้องทำท่าเกลียดกลัวผมอย่างนั้นหรอก”

“ขอโทษ งั้นเหรอ เรื่องไหนดีล่ะ เรื่องที่เราไม่มีวิดีโอลามกให้คุณเช่า หรือว่าเรื่องที่ชั้นถามคุณว่าเราเคยเจอกันมาที่ไหนหรือเปล่าน่ะเหรอคะ”

เฮียวจินยังอดประชดประชันไม่ได้

“เรื่องที่ผมขอเช่าวิดีโอลามก ครับ” ฮองมินยิ้มอาย ๆ

“และ เรื่องที่ผม ตะคอกใส่คุณว่ายัยบ้านนอกด้วยครับ”

ฮองมินต้องก้มหน้าเพื่อหลบเฮียวจิน ตอนนี้ท่าทางของเธออย่างกับจะกินหัวเค้าซะให้ได้ ทำให้เค้าอยากจะหัวเราะออกมา

“งั้นก็กลับได้แล้วล่ะฉันฟังแล้ว และ มันคลื่นไส้ !!ช่างเป็นคำขอโทษที่ไม่จริงใจเอาซะเลย”เฮียวจินเห็นท่าทางที่ฮองมินแอบหัวเราะเธอแล้วเกิดฉุนนึกถึงวันนั้นที่เค้าตะคอกใส่หน้าเธอว่ายัยบ้านนอก ทั้ง ๆ ที่เธอไม่ได้ทำผิดอะไร

“วันนั้น..ผม..”ฮองมินหยุดกึก ราวกับว่ามีอะไรบางอย่างที่ติดขัดในใจเค้า

“วันนั้นผมไม่ได้ตั้งใจจะพูดกับคุณอย่างนั้นนะครับ ผมโมโหมากก็เท่านั้น คุณจำพนักงานหญิงคนที่คุยกับผมคนแรกได้มั้ยครับ”

เฮียวจินทำหน้านึก..

“ค่ะ..พนักงานคนนั้น รุ่นพี่ฉัน..”

ฮองมินยิ้ม ที่ตอนนี้เฮียวจินเริ่มฟังเค้าบ้างแล้ว

“พนักงานคนนั้น เดินชนคุณยายจนล้มเลยนะครับ..แล้วเธอยังเดินไปเลย..

คุณยายต้องนั่งเก็บกล่องวิดีโออีกด้วย”

เฮียวจินฟังแล้วทำหน้าตาเหมือนไม่อยากจะเชื่อ..แต่หน้าตาของฮองมินวันนี้ดูขึงขังจริงจังไม่มีวี่แววล้อเล่นเลยทำให้เธอยอมฟังเค้าเล่าต่ออย่างเงียบ ๆ

“ผมเรียกเธอให้มาขอโทษคุณยาย..แต่เธอกลับบอกว่าเธองานยุ่ง..”

พอถึงตอนนี้ น้ำเสียงของฮองมินดังขึ้น

“ขอโทษนะ ที่ต่อว่าเธอซะเสียงดัง และยังพาลคุณอีก”

เฮียวจินเริ่มมีจิตใจโอนเอียงเชื่อในสิ่งที่ฮองมินพูด..เธอเองก็ผิดที่วันนั้นมัวแต่ใจลอยคิดถึงเรื่องอื่น..ทำให้สื่อสารกับเค้าไม่เข้าใจ

“งั้นที่คุณพูดเรื่องหนังลามกนั่นล่ะ..คุณแกล้งฉันงั้นเหรอ”

เฮียวจินถามอย่างสงสัย...ฮองมินไม่ตอบเพียงแต่ยิ้มเขิน ๆ

“พาลจริง ๆ”เฮียวจินพูดว่าออกมาเบา ๆ

“เข้าใจกันแล้วนะ..”

เฮียวจินพยักหน้าแทนคำตอบ..นึกถึงเรื่องวันนั้นที่ทะเลาะกับเค้าขึ้นมาแล้วเธอก็

อดอายไม่ได้

“ฉันชอบดูหนังมากเลยนะ ยัยบ้านนอก ต่อไปเธอต้องเจอกับฉันบ่อย ๆ นะ”

เฮียวจินยกมือขึ้นจะตีเข้าที่หัวฮองมิน..แต่เค้าวิ่งหนีเธอทัน..

ฮองมินคิดว่าเวลาจะขอโทษใครซักคนถ้าไม่พูดจาสุภาพด้วยแล้วคำขอโทษนั้นก็ดูไม่จริงใจ เมื่อเฮียวจินให้อภัยและรับคำขอโทษของเค้าแล้ว..ตอนนี้เค้าก็พูดคุยกับเธออย่างสนิทสนมได้แล้ว เค้าวิ่งออกมานอกร้านพร้อมทั้งกระโดดร้องเพลงไปตามถนนอย่างมีความสุข...

“หนอย..เจ้านั่น..ฉันนึกว่าจะสำนึกจริง ๆ นายนี่ปากร้ายแล้วยังจะมาเก๊กให้ฉันใจอ่อนกับคำพูดสุภาพ ๆ นั่น ฮึ๊ยยยย”

เฮียวจิน วิ่งตามฮองมินไปไม่ทัน เค้าออกจากร้านไปก่อนที่เธอจะถึงตัวของเค้า..

ทำให้เธอรู้สึกอึดอัดมากที่ไม่ได้สั่งสอนเจ้าโรคจิตปากจัด

เธอเดินมาทำงานต่อ..แต่..ก็นึกถึงแต่หน้าของเจ้าโรคจิตคนนั้นที่บอกว่า

ชื่อ ลี ฮองมิน..ไม่เข้าใจตัวเองเลยว่าเกิดอะไรขึ้นกับเธอ..

            กองอู เดินเข้ามาในร้านเค้ามีสีหน้าเคร่งเครียด เฮียวจินเมื่อเห็นกองอูก็ยิ้มและโบกมือให้เหมือนเคย..แต่เค้าเดินผ่านเธอไป..เค้าเดินเข้าไปในห้องพักพนักงานเพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้าโดยไม่ทักทายเธอซักคำ

“เฮอะ..ฉันขอถอนคำพูดว่านายน่ะน่ารักที่สุดในโลก คิม กองอู”

เฮียวจิน พูดออกมาอย่างฉุน ๆ มีแต่ผู้ชายโรคจิตหรือยังไงนะ

ที่วนเวียนอยู่รอบตัวเธอ ..........

กองอูเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จแล้ว เค้าเดินเข้ามาในร้านและไม่เข้าใกล้เฮียวจินอีกเลยไม่ว่าเฮียวจินจะพยายามชวนคุยหรืออะไร เค้ากลับตอบเพียงสั้น ๆ และ เดินหนี

“เบอร์ 2..ราคาตรงนั้นน่ะเอาออกได้หรือยัง?”

เฮียวจินสะกิดกองอูแล้วถามขึ้น..เธอแค่ต้องการหาเรื่องคุยกับกองอูเท่านั้นเอง

“เบอร์ 2  เบอร์ 2 อะไร?” กองอู อดถามไม่ได้กับสิ่งที่เฮียวจินพูดขึ้น..เค้ายังมีสีหน้าบึ้งตึงและมองหน้าเฮียวจินอย่างโกรธ ๆ

“เพราะนายน่ะมันก็โรคจิต..แต่ยังไม่มาก..ชั้นจะให้นายเป็นเบอร์ 2 ส่วนเบอร์ 1น่ะ มีคนเป็นแล้วล่ะ เข้าขั้นกว่านายเย๊อะ”เฮียวจินเน้นเสียง..พร้อมทั้งส่ายหัว

“ได้โปรดเถอะ..เต่า..นายไม่เล่นกับชั้นเลยนะวันนี้”

เฮียวจิน พูดพร้อมทั้งส่งสายตาปิ๊ง ๆ อ้อนวอนให้กองอู

กองอูหลุดหัวเราะออกมา..เฮียวจินสังเกตุเห็น เธอรู้อยู่แล้วกองอูแพ้ทุกครั้งเวลาที่เธออ้อนเค้า

“ดูสิ ๆ ผู้ชายอะไรหัวเราะน่ารัก”เฮียวจินหยิกแก้มหยอกล้อ กองอู..

“อย่ามาพูดดีด้วยเลย..ฉันอยากอยู่เงียบ ๆ นะวันนี้..”

“เป็นอะไร คิม กองอู นายไม่สบายเหรอ?”

เฮียวจิน เอื้อมมือไปจับหน้าผากของกองอู..แต่ชายหนุ่มกลับจับมือของเธอสะบัด

ออกอย่างแรง..และเดินหนีไป !!

“นี่ ฉันทำอะไรให้นาย โกรธที่ฉันไม่รอฟังนายพูดให้จบแล้วรีบวิ่งมาทำงานเหรอ

ถ้าไม่พอใจก็บอกกันดี ๆ สิ”

เฮียวจินโมโหเธอเริ่มถามใส่อารมณ์กับกองอู..แต่เค้าไม่หยุดฟังเธอและเดินเข้าหลังร้านไป

           กองอูเดินเข้ามาหลังร้าน..เค้าเอามือจับหน้าอกตัวเองเอาไว้  ตอนนี้ใจของเค้าเต้นแรงมาก เพราะเฮียวจิน !! แค่เธอเอามือมาจับหน้าผากเค้า เค้าก็ใจเต้นแรงและทำหน้าไม่ถูกขนาดนี้แล้ว..เค้า คงเป็นไอ้โรคจิตอย่างที่เฮียวจินว่าจริง ๆ

เค้าเป็นอะไร..แค่เค้าเห็น เฮียวจิน ยืนคุยกับ เจ้าลูกค้าคนนั้น ทำไมเค้าต้องโกรธเธอด้วย..ทำไมเค้าต้องหลบหน้าเธอ..เธอไม่ได้ผิดอะไรนี่นา

ต่อไปนี้ยามเมื่อเฮียวจินหยอกล้อและเล่นกับเค้า ๆ จะทนได้มั้ย ทุก ๆ ครั้งที่เธอสัมผัสเค้า ๆ ห้ามใจตัวเองไม่ได้เลย..ทั้ง ๆ ที่เค้าเคยคิดไว้ว่าเค้าจะไม่เรียกร้องอะไร

แล้วที่มันเกิดขึ้นกับเค้าตอนนี้มันคืออะไร??.................................