รักนี้..อีกกี่ทีก็ยังเป็นเธอ !!

ลำดับตอนที่ #2 : *เจ้าโรคจิต*

-2-

*เจ้าโรคจิต*

     ปีนี้ เฮียวจิน อายุครบ 18 พอดี เธอทั้งเรียนไปด้วยและทำงานไปด้วย นับว่าเป็นลูกที่ใคร ๆ ก็น่าจะเอาเป็นตัวอย่าง เหตุผลของเธอในการทำงานพิเศษนั้นคือไม่อยากให้แม่ของเธอทำงานหนักมาก อย่างน้อยถ้าเธอทำงานพิเศษ เงินที่เธอได้มาก็จะได้มาแบ่งเบาภาระอะไรหลาย ๆ อย่างในบ้านได้บ้าง....

            บ้านของเฮียวจินที่อยู่กับแม่แค่ 2 คนนั้นไม่ได้ลำบากอะไร ไม่ได้ถือว่ายากจน แต่ก็ไม่ได้เป็นคนรวย..เธอ เพียงอยากให้แม่มีเงินเหลือพอจะซื้อเสื้อผ้าสวย ๆ ไว้ใส่บ้าง แม่ของเธอ ยู ฮวาจอง นั้น ทั้งยังสาว และสวย แต่แม่ไม่ได้มีเสื้อผ้าใส่เหมือนผู้หญิงวัยเดียวกัน..

“ที่รักคะ วันนี้หนูจะตั้งใจทำงานนะคะ”

เฮียวจินพูดกับรูปแม่ของเธอที่อยู่ในกระเป๋าสตางค์..วันนี้ หลังจากเลิกเรียนแล้ว เธอก็ตรงมาทำงานพิเศษ ต่อทันที..ก่อนจะเริ่มทำงานทุกครั้ง เธอจะหยิบรูปของแม่ขึ้นมาแล้วยิ้มให้พร้อมทั้งพูดคุย

“ไง..เฮียวจิน..วันนี้ก็คุยกับแม่อีกแล้วเหรอ??”

กองอู เอ่ยทักเธอ พร้อมทั้งเก็บของใส่ตู้ไปด้วย..กองอู เป็นเพื่อนที่ทำงานพิเศษร้านเช่าวิดีโอด้วยกันกับเฮียวจิน และกองอูก็เป็นเพื่อนเพียงคนเดียวที่เฮียวจินสนิทสนมด้วย

“นั่นสิ ทำไมต้องมาคุยกับรูปทุกวันเลย เฮ้อ..เพราะฉันน่ะแทบจะไม่มีเวลาได้อยู่กับแม่บ่อย ๆ เหมือนเมื่อก่อนเลยน่ะสิ”

“เอาน่า ตอนนี้เธอก็ยุ่ง ๆ เรื่องเรียนต่อด้วยนี่นะ พยายามเข้า เฮียวจิน”

กองอูมักจะเป็นคนคอยให้กำลังใจและปลอบใจเฮียวจินอยู่เสมอ

ไม่ว่าเฮียวจินจะคิดกับเค้าแค่เพื่อน..เค้าก็ไม่สนใจ ขอเพียงได้อยู่เคียงข้างและคอยช่วยเหลือเฮียวจินเท่านั้นก็พอ

“กองอู นายน่ะ วันนี้ว่างมั้ย??  หลังเลิกงานเราไปหาอะไรอร่อย ๆ กินกันดีมั้ย”

เฮียวจินเอ่ยปากชวน

“เหรอ ยัยต๊อง เธอน่ะคิดถึงแต่เรื่องกินแค่เนี๊ยะเองน่ะเหรอ
 ดูโน่น ผู้จัดการปาร์คก็มองเธอเหมือนอยากจะกินเธอ แล้ว เหมือนกันล่ะ”

กองอู พูดพร้อมทั้งหันหน้าชวนให้เฮียวจินหันไปมองผู้จัดการร้าน ขาโวย

“ตายแล้ว กองอู นาย ทำไมไม่บอกให้เร็วกว่านี้”

เฮียวจินรีบวิ่งอย่างเร็วเพื่อไปทำงานทันที..

“หนอย กองอู นาย หัวเราะเวลาฉันวิ่งประจำเลย ถ้านายเผลอฉันจะไม่ปล่อยโอกาศนั้นไว้แน่ ๆ” 

เฮียวจินยืนบ่นพึมพัม นึกหมั่นไส้กองอูที่ส่งเสียงหัวเราะไล่หลังเธอมา

“อะไร แย่ที่สุด ร้านอย่างนี้ฉันน่ะจะสั่งปิดก็ได้ เธอน่ะรู้มั้ย”

เกิดเสียงดังโวยวายขึ้นในร้าน

เฮียวจินหยุดและหันไปมอง ต้นเสียงทันที

“ใครกันนะ พูดจา อวดเบ่งจริง ๆ ..ทำยังกะว่า ข้าเนี่ย ใหญ่ซะเต็มประดา”

หญิงสาวคิดตำหนิในใจ

“เฮียวจิน..!! ไปจัดการตรงนั้นหน่อยสิ”

ผู้จัดการปาร์คเดินมาหาเธอพร้อมทั้งบอกอย่างรู้ดีว่าเหตุการณ์อย่างนี้

ต้องให้เฮียวจินช่วย

“ห๊ะ..” เฮียวจินส่งเสียงถามขึ้นราวกับไม่เข้าใจที่ผู้จัดการปาร์คพูด

“ใช่ เธอ นั่นแหล่ะ ยู เฮียวจิน จัดการแขกตรงนั้นหน่อยนะ เธอน่ะเก่งที่สุดแล้ว เรื่องแก้ไขปัญหา..เธอก็รู้หนิเราพึ่งใครไม่ได้แล้วนอกจากเธอนะ”

เดือนนี้เฮียวจินต้องจัดการเจ้าพวกลูกค้าตัวป่วน มา 3 รายแล้ว

และนี่จะต้องมีอีกเป็นรายที่  4 เหรอ  หญิงสาวเดินไปตรงจุดเกิดเหตุตามคำสั่งของผู้จัดการปาร์ค..พร้อมทั้งส่งสายตาให้พนักงานหญิงคนที่กำลังโดนต่อว่า เดินออกไปให้พ้นจากตรงนั้น..

“ต้องขอโทษ แทนพนักงานคนอื่น ๆ ด้วยนะคะที่ทำให้เกิดปัญหาดิฉันพอจะช่วยอะไรได้บ้างคะ”
เฮียวจินโค้งอย่างนอบน้อมที่สุดเพื่อเป็นการขอโทษ

“ไม่ทราบว่า...!!!”

เมื่อเฮียวจินเงยหน้าขึ้นพร้อมเผชิญข้าศึก..
มีบางสิ่งบางอย่างทำให้เธอหยุดชะงักไปชั่วขณะ..

“คุณ..ไม่ทราบว่า อืม ..เอ่อ คือ ไม่ทราบว่า เรา เอ่อ ฉันน่ะค่ะ..
เคยเจอคุณมั้ยคะ”

เธอยังคงนึกไม่ออกว่าสิ่งที่ค้างคาในใจคือเรื่องอะไรกันแน่

ชายหนุ่มตรงหน้าเธอ ดู  ๆ ไปแล้วเธอไม่น่าจะเคยเจอแน่ ๆ แต่อะไรนะทำให้เธอพูดออกไปอย่างนั้น

“เห๊อะ..ร้านนี้มีแต่พวกเพี้ยน ๆ..และนี่เหรอที่คุณจะช่วยผม

 ผมว่าคุณกำลังเบี่ยงเบนความสนใจผมไปเรื่องอื่นมากกว่า”

“ไม่ใช่นะคะ..ฉัน อ่ะ ดิฉันขอโทษอีกครั้งค่ะ
 คือคุณหน้าคุ้นมาก เหมือนเคยรู้จักกัน”

เฮียวจินเริ่มควบคุมสติตัวเองได้แล้ว

“มีอะไรให้ดิฉันช่วยคะ คุณต้องการเช่าหนังเรื่องไหนคะ”

หญิงสาว เอ่ยถาม

“หนังโป๊..!!”

“ห๊ะ..”เฮียวจินคิดว่าตัวเองอาจจะหูฝาดไปกับสิ่งที่ได้ยิน

“ร้านนี้หูหนวกทั้งร้านหรือยังไง ผมบอกไปแล้ว คุณถามซ้ำทำไม”

“ไม่มีหรอก..ขอโทษด้วย”

เฮียวจินตอบอาย ๆ ยังไง ๆ เธอก็เป็นเพิ่งเด็กสาวที่ยังไม่รู้เรื่องอะไรอย่างนี้เลย

“นั่นไง แล้วคุณ ช่วยอะไรได้มั้ย แย่จริง ๆ ยัยบ้านนอก”

“เอ๊ะ..นี่ นาย..ร้านเราไม่มีหนังอย่างนั้นหรอก และ ที่ไม่มีก็ไม่ได้หมายความว่าบ้านนอกด้วย”

เฮียวจินเริ่มเลือดขึ้นหน้าที่โดนว่าเสีย ๆ หาย ๆ

“เหรอ..ก็ฉันเห็นเป็นอย่างนั้นนี่”

เฮียวจินกับชายหนุ่มดูเหมือนจะมีกระแสไฟฟ้าแรงสูงเกิดขึ้นระหว่างทั้งสอง..ตอนนี้ทั้ง เธอ และ ชายหนุ่มเริ่มตั้งต้นทะเลาะกันและไม่ใช้คำพูดสุภาพใส่กันแล้ว

“ยัยบ้านนอก เนี่ยเหรอ ที่เธอพูดกับลูกค้า เธอนี่ช่างเป็นพนักงานที่แย่ที่สุด เธอใช้คำพูดไม่สุภาพกับฉันเลยนะ”

“แล้ว นาย...ดีนักเหรอ ลูกค้าอย่างนาย ฉันจำเป็นต้องพูดกับลูกค้าที่หยาบคาย ลามกอย่างนายด้วยอย่างนั้นเหรอ”

เฮียวจินเริ่มสติแตกซะแล้ว ผู้ชายคนนี้ช่างเป็นผู้ชายที่แย่ที่สุดเท่าที่เธอเคยเจอมา
ตอนประถม พวกเด็กผู้ชายในห้องที่ชอบแกล้งเธอ..เธอว่าแย่ แล้ว..

แต่กับผู้ชายคนที่ยืนเถียงกับเธออยู่ตอนนี้..เธอคิดว่า แย่กว่าล้านเท่า..

“หนอย..เธอ..ลามก  ลามกตรงไหน ฉันไม่อยากพูดกับเธอแล้ว ถ้าฉันพูดกับเธอต่อไปฉันต้องเป็นโรคประสาทแน่ ๆ”

ผู้จัดการปาร์คและกองอูที่ยืนมองเชิงอยู่นานแล้ว เมื่อเห็นท่าว่าเฮียวจินจะควบคุมสถานการ์ณไม่อยู่ ทั้งคู่จึงรีบเข้ามาสงบศึกทันที

“พอได้แล้ว เฮียวจิน หยุดเถอะ ลูกค้าคนอื่น ๆ มองกันใหญ่แล้ว”

กองอู ดึงแขนเฮียวจินเพื่อจะชวนเธอออกไปจากตรงนั้น

“คุณครับ ขอความกรุณาเถอะครับ จะเป็นการรบกวนลูกค้าท่านอื่น ๆ นะครับขอโทษแทน เธอด้วยนะครับ”

ผู้จัดการปาร์คไม่อยากให้เสียงดังรบกวนภายในร้านจึงพยายามทำทุกอย่างเพื่อหยุดการทะเลาะกันครั้งนี้

“คุณ..ผู้จัดการเหรอ..?? พนักงานอย่างนั้นจ้างเข้าทำงานได้ยังไง ??

ร้านนี้ คงแค่ครั้งแรกและครั้งเดียวเท่านั้นแหล่ะที่จะเข้ามาเหยียบถ้ายังมียัยนั่นอยู่”

หลังจากยึดเอาผู้จัดการปาร์คเป็นที่ระบายอารมณ์เสร็จแล้ว..

ชายหนุ่มเริ่มมีอาการสบายใจขึ้นจึงเตรียมตัวจะเดินออกจากร้าน

“แก ไอ้ลูกค้าเฮงซวย !!แกนั่นแหล่ะ ที่ร้านไหน ๆ ในโลกนี้เค้าไม่อยากจะให้เข้าไปเหยียบเลยซักครั้ง..แก แก แก ไอ้หมาบ้า”

เฮียวจินตะโกนด่าไล่หลัง อย่างเคียดแค้น

“หนอย ยัยนี่ เธอนี่มันน่า............

ฉันไม่อยากจะเถียงด้วยแล้ว ผู้หญิงอะไรปากร้ายที่สุด..แล้วช่วย ใช้คำสุภาพกับฉันด้วย..อย่ามาตั้งชื่ออะไรแย่ ๆ เหมือนตัวเธอให้ฉัน..จำไว้..ชื่อของฉัน

ลี ฮองมิน!! ถ้าได้เจอเธออีก..แล้วยังพูดจาปากร้าย

ตั้งชื่อให้ฉันอย่างนี้ เธอ..โดนแน่!!”

พูดจบ ชายหนุ่ม ก็รีบเดินออกไปทันที ราวกับว่าเค้าเบื่อการโต้เถียงเต็มทีแล้ว

ทิ้งไว้แต่เพียงเฮียวจินที่ตอนนี้นิ่งเงียบและมีความสงสัยและคำถามวิ่งอยู่เต็มหัวไปหมด...“อะไรนะ ฮองมิน นายนั่นชื่อฮองมินเหรอ ฉันคุ้นชื่อนั้นจัง ทำไมฉันนึกไม่ออกเลยนะ แปลกจัง”เฮียวจินยืนคิดอยู่อย่างนั้นจนกองอูต้องเดินพาเข้าไปสงบสติอารมณ์ที่ห้องพักพนักงาน.......ผู้จัดการปาร์คเดินตามกองอู และ เฮียวจินเข้ามาด้วย..พร้อมทั้งบ่นยกใหญ่ว่า..
คิดผิดจริง ๆ ที่ให้เฮียวจินเป็นคนเข้าไปจัดการลูกค้า.......................................

........................................................................................................................