คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : *การพบเจอ และ การจากลา*
-1-
*การพบเจอ และ การจากลา*
“เฮียวจิน..!! เฮียวจิน..!!
ไปเล่นซนอยู่ที่ไหนนะยายเด็กตัวน้อยของฉัน...ถ้าเจอเมื่อไหร่คงจะต้องสั่งสอนกันซะหน่อยแล้ว...
ยู เฮียวจิน !! เล่นพอหรือยัง นี่แม่เรียกไม่ได้ยินหรือยังไง!! ”
หญิงผู้เป็นแม่เดินตามหาลูกสาวอยู่เป็นเวลานาน
เธอเริ่มเหนื่อย และเริ่มเป็นห่วงมากขึ้น ๆ ทุกที
เธอเดินดูทั่วทั้งในบ้าน และ หลังบ้าน จนกระทั่งตอนนี้เธอเดินออกมาดูตรงสนามเด็กเล่นแถวบ้านแล้วด้วยซ้ำแต่ก็ยังไม่เจอ เฮียวจิน
ตอนนี้...ยู ฮวาจอง...ผู้เป็นแม่ นั่งลงกับพื้น
พร้อมทั้งเริ่มตั้งต้นร้องไห้
“ฮือออ เฮียวจิน เฮียวจิน แม่จะไปตามหาลูกที่ไหน ฮือออ ฮึก ฮึก”
เธอสะอึกสะอื้น ร้องไห้ พร้อมทั้งบ่นออกมา
“แม่ถามหาลูกซะทั่วแต่ก็ไม่มีใครเห็นลูก ฮือ มะ..แม่จะทำยังไงดี เฮียวจิน ฮืออ”
ทั้งคุณป้าร้านขายขนมและคุณลุงร้านขายบุหรี่ ที่สนิทกับสองแม่ลูกต่างก็บอกว่าวันนี้ยังไม่เห็นเด็กน้อยเฮียวจินเลย
“ที่รัก...นั่งร้องไห้อย่างนี้ไม่ดีหรอกนะคะ”
เสียงน่ารัก ๆ พูดขึ้น...ตอนนี้ เฮียวจิน มายืนอยู่ตรงหน้าฮวาจอง พร้อมทั้ง ยื่นผ้าเช็ดหน้าให้...
“เช็ดน้ำตาสิคะ”
ผู้เป็นแม่รับผ้าเช็ดหน้าจากลูกสาวมา...พร้อมทั้งถามลูกสาวอย่างเป็นห่วง
“เฮียวจิน หนูไปไหนมา”
“หนู เดินไปส่งเด็กหลงทางมาค่ะ...ที่รัก ร้องไห้เพราะหนูเหรอคะ...”
เด็กน้อยถามพร้อมทั้งยิ้มน่ารัก...
ฮวาจองดึงเฮียวจินเข้ามากอด...ตอนแรก เธออยากจะดุว่าเฮียวจิน...
แต่เธอเป็นห่วงเฮียวจินมากจนตอนนี้ลืมเรื่องนั้นไปแล้ว
“แม่เป็นห่วงแค่ไหนรู้มั่งมั้ย ??...ถ้าคราวหน้าลูกเป็นอย่างนี้อีกแม่
จะต้องตีลูกแน่ ๆ...”
“คิก คิก”
“นะ นี่ แม่พูดจริง ๆ นะ คราวหน้าถ้าเป็นอย่างนี้อีก แม่ไม่ปล่อยลูกไว้แบบนี้แน่...แล้ว นี่เมื่อกี๊ลูกบอกว่าไปไหนมานะจ๊ะ”
“หนู เดินไปส่งเด็กหลงทางมาค่ะ”
“เห๊อะ..ลูกอายุเท่าไหร่กัน เด็กที่ลูกพาไปส่ง
มาน่ะ คงจะยังแบเบาะดูดนมอยู่ล่ะสินะ”
ฮวาจองพูดออกมาอย่างไม่เชื่อในสิ่งที่ลูกสาวเล่าให้ฟัง พร้อมทั้งหัวเราะออกมา
“จริง ๆ นะคะ เด็กคนนั้นน่ะ อายุเท่ากับหนู..ถึงหนูจะสูงกว่าเค้านิดหน่อย..
แต่เค้าบอกกับหนูว่าเค้าอายุเท่าหนูนะคะ ที่รัก”
“งั้นเหรอ...คงเป็นเด็กสาวอายุเท่าลูกที่สวยกว่าลูกใช่มั้ยจ๊ะ??...”
“ไม่ค่ะ”
เฮียวจินพูดตอบพร้อมทั้งยิ้ม
“เหรอ..งั้นเด็กคนนั้น คงจะขี้เหร่มากเลยสินะ..”
แม่พูดแหย่ ๆ ลูกสาวอย่างอารมรณ์ดี ตอนนี้เธอหายโมโหและเริ่มอารมณ์ดีแล้ว
เฮียวจิน มองผู้เป็นแม่อย่างงอน ๆ
“ไม่ค่ะ เค้าเป็นเด็กผู้ชาย ถึงเค้าจะหน้าตาสวย แต่คงเรียกว่าสวยไม่ได้ใช่มั้ยคะ ?เพราะอย่างนั้นไงหนูถึงบอกที่รักว่าเค้าไม่สวย และเค้าก็อายุ 9 ขวบเท่าหนู”
“อย่างนั้นเอง..เก่งจริง ๆ เลยนะลูกแม่..แต่หนูก็น่าจะบอกแม่ก่อนนี่ จะไปไหนมาไหน นี่แม่เป็นห่วงมากเลยนะ ลูกน่ะทำแม่ร้องไห้เป็นประจำเลย..เด็กคนนั้น อืม เด็กคนที่ลูกช่วยเค้าน่ะ ไม่ได้อยู่แถวนี้สินะ”
“ค่ะ...ตอนที่หนูเดินพาเค้าไปที่ป้อมตำรวจ มีคุณลุงคนนึงมารับเค้ากลับไปน่ะค่ะ...เค้าน่ารักมากเลยนะคะที่รัก พูดเพราะ และยัง ร้องไห้เก่งเหมือนที่รักเลย”
เฮียวจิน เล่าไปยิ้มไป ฮวาจองเห็น อย่างนั้นก็อดยิ้มตามไม่ได้
“ที่รัก กลับบ้านกันเถอะค่ะ หนูหิวจังเลย”
เด็กหญิงพูดพร้อมทั้งดึงมือแม่ให้เดินตาม
ฮวาจองเดินตามลูกสาวไป แต่ในใจยังอดคิดเรื่องของลูกสาวไม่ได้
“..เฮียวจิน ลูกต้องโตกว่าอายุเพราะแม่หรือเปล่านะ แม่เลี้ยงลูกได้ไม่ดีหรือเปล่านะ เพราะแม่เลี้ยงลูกมาตัวคนเดียวหรือเปล่า โตขึ้นหนูจะเป็นยังไงขอโทษเฮียวจิน แม่ขอโทษ..” ฮวาจองคิดแต่เรื่องนี้อยู่ในใจ
เย็นวันนั้น เป็นอีกวันที่สองคนแม่ลูกอยู่ด้วยกัน มีเพียงแค่สองคนเท่านั้น นอกจากเฮียวจินแล้วฮวาจองไม่มีใคร และนอกจากฮวาจองแล้วเฮียวจินก็ไม่มีใครเช่นกัน
ทั้งสองคนช่วยกันทำอาหารอย่างสนุกสนานฮวาจองสอนเฮียวจินให้ทำทุก ๆ อย่างเป็นเท่าที่ตัวเองจะสอนได้
สำหรับฮวาจองแล้ว เฮียวจิน เป็นลูกสาวที่เหมือนของขวัญ เฮียวจินเป็นเด็กหญิงหน้าตาน่ารัก ว่านอนสอนง่าย มีจิตใจดี เฮียวจินมักจะช่วยเหลืองานบ้านตนทุก ๆ อย่างเท่าที่จะทำได้ ถึงแม้ในบางครั้งจิตใจของฮวาจองจะอ่อนล้าและหมดหวัง แต่ เมื่อได้เห็นรอยยิ้มของลูกสาวผู้เป็นที่รัก ความรู้สึกแย่ ๆ เหล่านั้นจะหมดไป...
“ลูกคิดว่ายังไงจ๊ะ”
ฮวาจองถามพร้อมทั้งขอความเห็นลูกสาว
“ไม่สวยเลยค่ะ หนูว่าที่รักใส่สีชมพูน่ะสวยที่สุดแล้ว”
เฮียวจิน ออกความเห็น
“ยู เฮียวจิน...แม่น่ะ เด็กที่สุดแล้วในบรรดาผู้ปกครองในชั้นของลูก...ลูกจำคราวที่แล้วได้มั้ย เมื่อเทอมที่แล้วน่ะ ทุกคนเอาแต่มองแม่แล้วก็ ซุบซิบนินทา แม่น่ะเบื่อที่สุดเลย แล้วสีชมพูน่ะเวลาแม่ใส่ทีไรทุกคนจะยิ่งคิดว่าแม่ยังเด็กประจำเลย”
ฮวาจองพูด พร้อมทั้งหน้าเบ้...ปีนี้เธอต้องทำให้ทุกคนรู้สึกปลื้มเธอคนนี้ คนที่เป็นแม่ของเด็กน้อยเฮียวจินให้ได้...ตลอดหลายยปีมานี้ ทุก ๆ ครั้งที่มีงานประชุมผู้ปกครอง ฮวาจองรู้สึกว่าตัวเองเป็นแกะดำมาตลอด ทุกคนเอาแต่พูดคุยกันถึงเรื่องตัวเธอ
“แม่คะ”
ฮวาจองทำหน้าประหลาดใจเล็กน้อยที่ได้ยินเฮียวจินเรียกเธออย่างนั้น มันเป็นเวลานานแล้วที่เด็กคนนี้ไม่เรียกเธอว่าแม่เลย
“แปลกจัง ลูกเรียกแม่ว่า แม่ ด้วย!! มีอะไรทำให้เป็นอย่างนี้ล่ะ?”
“คือ....เด็กคนนั้น....เด็กคนนั้นน่ะค่ะ เค้าไม่มีแม่ และเค้าก็ไม่มีพ่อด้วย”
ฮวาจองมองหน้าลูกสาวและพยักหน้าให้เล่าต่อ
“หนู แค่อยากจะเรียก แม่ ว่าแม่บ้างน่ะค่ะ ได้ใช่มั้ยคะ แม่จะไม่ร้องไห้ใช่มั้ย ?ถ้าหนูจะขอเรียกแม่อย่างนั้นบ้างเป็นบางครั้ง หนูคิดว่าหนูน่ะโชคดีจังเลย เพราะหนูยังมีแม่ของหนู แต่ เด็กคนนั้น...ฮองมิน...เค้าไม่มีใครเลยค่ะ”
เด็กน้อยเล่าพร้อมทำหน้าอยากจะร้องไห้ เธอรู้สึกถูกชะตากับเด็กชายคนนั้นจริง ๆ เด็กชายที่ไม่มีพ่อเหมือนเธอ
“ได้สิ ลูกเรียกแม่ ว่า แม่ได้ทุกครั้งที่ลูกอยากจะเรียกนี่จ๊ะ ไม่จำเป็นต้องเรียกแม่ในแบบที่ลูกไม่อยากจะเรียกหรอกนะ”
“ไม่ค่ะ...หนูกับพ่อ...”
เฮียวจินหยุดพูด และ เริ่มทำคิ้วขมวด
“หือ...พ่อเหรอ...??” ฮวาจองถามลูกสาว
“เราสัญญากันค่ะ หนูกับพ่อ เราสัญญากัน...ก่อนที่พ่อจะจากไป”
“อย่างนั้นเหรอ..เด็กน้อย..อยากเรียกอะไรก็เรียกเถอะ เพราะไม่ว่าลูกจะเรียกแม่ว่าอะไร แม่ก็ยังเป็นแม่ของลูก และ ลูกก็ยังมีแม่เหมือนเดิมจ้ะ”
เฮียวจินยิ้มให้แม่อย่างดีใจ แต่ในใจก็ยังอดคิดถึงสัญญาที่ให้ไว้กับพ่อไม่ได้
ก่อนที่พ่อของเธอจะเ สียชีวิตมีหลายต่อหลายเรื่องที่เธอและพ่อสัญญาต่อกัน แต่นี่เป็นเรื่องเดียวที่เธอจำได้
“หนู สงสารเด็กคนนั้นจังเลยค่ะ คุณลุงคนนั้นคนที่มารับเค้า ท่าทางเหมือนไม่ได้รักเค้าเลย และคุณลุงคนนั้นก็ไม่ร้องไห้ ด้วยล่ะ !!”
ตอนนี้เอง ฮวาจอง ทำหน้าเบ้ ยิ่งกว่าตอนที่เฮียวจินบอกให้ใส่ชุดสีชมพูไปงานที่โรงเรียนซะอีก
“จริง นะคะ...แม่น่ะ ทำให้หนู รู้สึกว่าหนูโชคดีจริง ๆ เลย ฮองมินน่าสงสารเหลือเกิน เค้าไม่มีแม่และพ่อ น่าสงสารเหลือเกิน!!”
“แม่ก็ไม่มีทั้งแม่และพ่อเหมือนกันนะ ลูก เห็นมั้ย เฮียวจิน แม่น่าสงสารหรือเปล่า” ฮวาจองเริ่มที่จะอิจฉาเจ้าเด็กผู้ชายคนนั้น เด็กที่ทำให้ลูกสาวตัวเล็ก ๆ ของเธอเอาแต่พูดถึงไม่หยุด
“แต่ที่รัก ยังมีเฮียวจินนะคะ ถ้าที่รักหลงทาง เฮียวจินต้องเดินร้องไห้ตามหาที่รักเหมือนกันค่ะ”
“จริงนะ” ผู้เป็นแม่ถามลูกสาวพร้อมทำหน้าตาตื่นเต้น
“จริงสิคะ”เฮียวจินพูดเอาใจ
“แม่คะ ฮองมินน่ะ เค้าบอกว่าเค้าชอบหนูล่ะ เค้าว่าผมของหนู สวยเหมือนผมของแม่เค้าเลยล่ะค่ะ”
“พอได้แล้ว ยัยเด็กแก่แดด มาช่วยแม่เลือกชุดไปงานโรงเรียนลูกพรุ่งนี้เดี๋ยวนี้เลย”
ฮวาจองชักเริ่มเบื่อเรื่องที่ลูกสาวพูดอยู่เต็มทน เด็กพวกนี้นี่ริมีรักแรกตั้งแต่เมื่อไหร่กันยะ...
เฮียวจิน รีบช่วยแม่หาชุดสวย ๆ ที่จะใส่ไปงานโรงเรียนของเธอ แต่เด็กน้อยก็ยังคิดถึง ฮองมิน เด็กผู้ชายที่ตัวเล็กกว่าเธอ..
เราจะได้เจอกันอีกมั้ย..ฮองมิน..ฉันอยากเป็นเพื่อนกับเธอจริง ๆ นะ
เราจะได้เจอกันอีกมั้ย..ฮองมิน..
นี่เป็นครั้งแรกที่เฮียวจินรู้สึกอยากเป็นเพื่อนกับใครซักคนจริง ๆ จัง ๆ
เฮียวจินเอาแต่คิดถึงเรื่องของเด็กผู้ชายตัวเล็ก เด็กที่ไม่มีพ่อเหมือนเธอ
วันแล้ววันเล่า จากวันเป็นเดือน จากเดือนเป็นปี วันเวลาผ่านไป
ยู เฮียวจิน...ก็ยังไม่เคยได้เจอเด็กชายที่ตัวเล็กกว่าเธออีกเลย
..................................................................................................................................
ความคิดเห็น