The classic

ลำดับตอนที่ #7 : The classic 07

     คาเฟ่ใกล้ประตูทางเข้ามหาวิทยาลัย
     " ซีเฮ รู้มั้ยนี่อะไร " สาวใหญ่เจ้าของร้าน
     " ร่ม "
     " ร่มวิเศษ ต่างหาก "
     " ร่มก็คือร่ม " ซีเฮดื่มกาแฟต่อ
     " มันคือร่มวิเศษเพราะ ซังมิน ให้ฉันไว้ เขาคงรู้ว่าฉันแอบชอบเขา "
     " จะไม่รู้ได้ไงก็คุณจ้องดูเขาทุกวัน "
     " ฝากร่มคืน ซังมิน ทีซิ "
     " ไม่ คุณให้เขาเองสิ ฉันไม่ไปหาเขาหรอก "
     " ทำไมล่ะ เธอกับซังมินทะเลาะกันเหรอ .. เธอจำวันที่ฝนตกกระทันหันได้มั้ย ซังมินมาดื่มกาแฟที่นี่ เขามองไปนอกหน้าต่าง แล้วจู่ๆก็หันมาทางฉันแล้วพูดว่า คุณเอาร่มมาหรือเปล่า ฉันก็ตอบว่า สงสัยจะไม่ได้เอาร่มมา เขาเลยวางร่มไว้ที่นี่แล้วบอกว่า คุณเอาร่มผมไปใช้ได้นะ
     เขาบอกว่าเขาอยากเปียกฝน แล้วเขาก็วิ่งฝ่าสายฝนออกไป ตอนนั้นข้างนอกฝนตกหนักน่าดู ซังมินคงเปียกฝนแย่เลย ไม่มีร่มน่ะ "
     " มันเป็นร่มวิเศษจริงๆด้วย " ซีเฮฉวยร่มสีดำขึ้นมา " ฉันจะเอาไปคืนเขาเอง คุณเอาร่มมาใช่มั้ย " หยิบร่มสีเหลืองที่วางอยู่ข้างๆกัน
     " แน่นอน ฉันเอามา "
     " งั้นเหรอ แต่ยังไงคุณก็ใช้ร่มฉันได้นะ " วางร่มสีเหลืองลง วิ่งฝ่าสายฝนข้างนอก
     " ยัยนี่ท่าจะบ๊องส์ "

     โรงละครกำลังจัดการเปลี่ยนฉากข้างหลัง
     " คุณมี ร่ม มาด้วย ทำไมตัวเปียกล่ะ " ซังมิน
     " เพราะมันไม่ใช่ร่มของฉัน ฉันเอามาคืนคุณ คุณทิ้งไว้ที่ร้านอาหาร ไม่ใช่ฉันคนเดียวที่ตัวเปียกทั้งที่มีร่ม " ซีเฮพูดจบรีบหันหลังกลับ
     " เดี๋ยวซิครับ .. คุณคงรู้แล้วว่าผมรู้สึกยังไง หวังว่าคุณคงไม่ปฏิเสธ ใช่ ตอนที่ผมเห็นคุณวิ่งหลบฝน ผมก็ตัดสินทิ้งร่มไว้ที่ร้าน แม้แต่ที่ซ้อมละครผมอยากให้ ของขวัญ คุณ ผมจึงซื้อให้ ซูยัง ด้วย และถ้าโชคเข้าข้างผม ผมคิดว่าคุณจะเลือกกล่องที่มีการ์ด ผมกลัวเราจะห่างกันไกลหากผมพูดความในใจ แม้ใจอยากบอกชอบคุณ ผมก็ยังไม่กล้า " ซังมินเผยความในใจ
     " แล้วฉันจะมาดูละครนะ " ซีเฮเขินอาย

     เวทีแสดงละครจัดฉากเป็นห้องพยาบาล
     " ดูสิ ฉันกรีดข้อมือตัวเอง ฉันเห็นหมดทุกอย่าง คุณ 2 คนสารภาพรักกัน คุณรักเธอจริงๆเหรอ คุณรักเธอเหรอ " ซูยังคาดคั้นซังมิน
     " ผมกำลังซื่อสัตย์กับความรู้สึกตัวเอง ตาผมมองไม่ผิดคนแต่หัวใจยังสับสน "
     " ฉันจะเชื่อคำพูดคุณได้ยังไง ฉันถือว่ามันเป็นคำมั่นได้มั้ย "
     " ได้ มีคนๆเดียวเท่านั้นที่ผมรัก "
     " คนๆนั้นคือฉันใช่มั้ย "
     " ใช่ ผมรักคุณ ผมสาบานว่าผมรักคุณ "
     " ฉันก็รักคุณค่ะ " ซูยังโผกอดชายหนุ่ม " ซังมิน ฉันรักคุณที่สุด ซังมิน " ประกบปากจูบ

     หลังปิดม่าน ซังมินแกะมือเธอออกจากรอบคอเขา แสดงความไม่พอใจ " คุณทำบ้าอะไรของคุณ ผมยังพูดบทไม่จบด้วยซ้ำ คุณเรียกชื่อผมด้วย เรื่องอะไรคุณถึงเปลี่ยนบทดื้อๆ คุณทำละครเสียหมด "
     " ฉันไม่ได้พูดตามบท ฉันพูดตามความรู้สึก " ซูยังลุกจากเตียงโอบรอบคอแนบหน้าชิดซังมินอีก " ฉันรักคุณ ความรักสำคัญกว่าละครนะ "
     ซังมินผลักเธอออก ซูยังตบหน้าเขาฉาดใหญ่ ทั้งคู่แลกตบกันหลายเปรี้ยง ผู้ชมข้างนอกปรบมือชื่นชม

     .. หลังวันละคร ฉันกับซังมินก็คบหากันสนิทสนม เราตัดสินใจไปเที่ยวแม่น้ำที่ซึ่งแม่ฉันทิ้งความทรงจำไว้ ..
     " จูฮี " ชายชราทักคู่รัก
     " ไม่ใช่ค่ะ นั่นเป็นคุณแม่ฉัน ฉันชื่อ ซีเฮ "
     " อย่างนั้นเหรอ คนแก่ตาฟางน่ะ แต่เธอถอดพิมพ์แม่มาเลยนะ ฉันเคยส่งจดหมายแม่เธอตั้งหลายฉบับ "

     " ขอบคุณค่ะ "
     " ไม่เป็นไร "
     .. ฉันรู้สึกดีว่าต่อมาจะเกิดอะไรขึ้นกับพ่อแม่ ..
     " ประชาชนและนักศึกษา นี่คือการประท้วงที่ผิดกฎหมาย "
     " ล้มล้างเผด็จการ โค่นล้มคณะปฏิวัติ ๆ ๆ ล้มล้างเผด็จการ "
     จนท.ตำรวจยิงแก๊สน้ำตาสกัดฝ่ายต่อต้านที่ชูกำปั้นดาหน้าเดินเข้ามาก่อนใช้กำลังบุกสลายฝูงชน ซีเฮวิ่งหลบหนีเช่นเดียวกับคนอื่นๆ
     " ทายาสีฟันไว้ตาจะแสบน้อยลง จูฮี "
     " แตซู "
     " ทายาสีฟันไว้ " แตซูปาดยาสีฟันใต้ขอบตาจูฮี " เราไม่เจอกันนานเลยนะ "
     " ใช่ คุณได้ข่าว จุนฮา บ้างมั้ย "

     แตซูพาจูฮีเดินแหวกผู้คนที่ชานชาลาขณะรอส่ง ทหาร ไปร่วมรบในสมรภูมิ
     " จุนฮา " จูฮีเคาะกระจกโบกี้ที่จุนฮานั่งอยู่ เขาหันหน้ามามองแล้วเบือนหนี
     " จุนฮา จุนฮา .. คุณต้องรอดกลับมานะ จุนฮา คุณต้องรอดกลับมานะ จุนฮาตอบฉันสิ จุนฮา "
     เสียงวูดรถไฟบอกสัญญาณขับเคลื่อน เจ้าม้าเหล็กวิ่งออกจากสถานีช้าๆ จุนฮาไม่อาจสะกดอารมณ์นิ่งดูดายต่อคนรักที่ห่วงใยเขาสุดหัวใจ ลุกขึ้นวิ่งไปท้ายตู้ จูฮีถอด สร้อยคอ ส่งถึงมือเขา
     " จุนฮา คุณต้องกลับมานะ " จูฮีตะโกน
     " จุนฮากลับมาให้ได้ " แตซูย้ำ

     เฮลิคอปเตอร์พันธมิตรลำเลียงทหารลงปฏิบัติการสู้รบภาคพื้นดิน เสียงปืนกล ระเบิด ดังสะท้านทุ่งสังหาร
     " พลทหารโอ .. "
     " หมอ หมอ .. " จุนฮาวางปืน,ใช้มือทุบหน้าอกเพื่อนทหารที่ถูกยิงแน่นิ่ง " อดทนไว้ๆ "
     " พอได้แล้ว เขาตายแล้ว หนีก่อน รีบหนีเจ้าโง่ เขาตายแล้ว " อีกคนกระชากไหล่จุนฮาถอนกำลัง
     ทหารโสมแดงรุกคืบผ่านเส้นขนานที่ 38 ฮ.อเมริกันร่อนลงรับทหารพันธมิตรขณะล่าถอย จุนฮากำลังจะขึ้นเครื่องคลำรอบคอไม่พบ สร้อย เขาวิ่งย้อนกลับไปที่มั่นเดิม แกะสร้อยจากมือศพเพื่อนทหาร ช่วงถอยกลับก็แบกเพื่อนที่บาดเจ็บอีกคนพาดบ่าวิ่งฝ่าดงกระสุน ฮ.หลายลำจอดรอที่พื้น ทหารช่วยยิงคุ้มกัน จุนฮาใกล้ถึงเป้าหมาย กระสุนปืนครกตกลงมาด้านหลังระเบิดบึ้ม !!