The classic

ลำดับตอนที่ #6 : The classic 06

     ริมสนามฟุตบอล
     " กำหมัดขึ้นมา ตั้งกำปั้นขึ้น ทีนี้ชกฉันเลย " จุนฮา
     " ทำไมล่ะ " แตซู
     " บอกให้ชกไง "
     " ฉันไม่ชอบตีใคร และไม่ชอบถูกใครตี พ่อตีฉันเป็นประจำ "
     " ฉันชอบ จูฮี ชกฉันเพื่อล้างแค้นสิ (แตซูหัวร่อไม่ใส่ใจ) ฤดูร้อนปีก่อนเธอให้สร้อยคอฉัน (แตซูล้มวูบอีก) .. แกเป็นไรมั้ย "
     " บ้าจัง ฉันเป็นโรควูบอีกแล้ว .. ไม่ต้องห่วง อย่าให้พ่อฉันเห็นสร้อยเส้นนั้นพ่อจะโกรธ สร้อยเส้นนั้นเป็น ของขวัญ ที่พ่อฉันให้จูฮี " แตซูประคองตัวลุกขึ้น

     " โอ จุนฮา จดหมายแก " บุรุษไปรษณีปั่นจักรยานมาส่งจดหมายถึงที่
     .. จากนั้นก็ถึงช่วงเวลาปิดเทอม ผมคิดว่าผมคงไม่ได้พบเธออีกแล้ว ..
     " .. ฉันคิดถึงคุณ ถ้าคิดถึงมากกว่านี้ฉันคงขาดใจตาย แม่น้ำของเรามันเปลี่ยนไปมากมั้ย ฝากคิดถึงบ้านผีสิง กระท่อม และเรือของเรา บอกมันนะว่าฉันคิดถึง แล้วบอกด้วยว่าฉันสบายดี เมื่อวาน แตซู มาหาฉันพร้อมให้ที่อยู่ลุงคุณ เขายังสารภาพเรื่องที่ทำให้ฉันช็อค เขาว่าคุณเป็นคนเขียน จดหมายรัก ให้ฉัน ไม่บอกฉันคงไม่รู้
     คุณใจร้ายปิดบังฉันได้ไงนะ แต่ช่างเถอะไม่เป็นไร ดีนะฉันไม่ได้ทิ้งจดหมายไปก่อน ตอนนี้ฉันเลยหยิบออกมาอ่านใหม่ ยิ่งคิดถึงคุณ แตซู ยังแนะนำอีกนะให้คุณเขียนชื่อเขาบนซองแล้วจึงส่งจดหมายฉบับนั้นมาให้ฉัน พ่อกับแม่จะได้คิดว่าฉันติดต่อกับเขา .. "
     " .. มองไปนอกหน้าต่างหากเห็นกิ่งไม้ไหวโยกไปมาตามแรงลม โปรดจงรับรู้ว่าคนที่คุณรักเขารักคุณเช่นกัน .. "

     " .. ตอนนี้ข้างนอกหิมะตก เวลาหิมะเริ่มตกเขาว่า คนรัก ควรจูงมือกันออกไปเดินเล่น แต่ฉันคงนั่งเขียนจดหมายถึงคุณ จุนฮาฉันคิดถึงคุณเหลือเกิน ฉันจะขอพ่อแม่ไปเที่ยวบ้านคุณปู่ ถ้าไปได้ฉันจะส่งโทรเลขไปบอก .. "
     " เงี่ยหูฟังสิ หากคุณได้ยินเสียงหัวใจคุณเต้น โปรดจงรับรู้ว่าคนที่คุณรักเขารักคุณเช่นกัน .. "
     จูฮีไปที่ทำการไปรษณีย์ หิมะตกประปรายเธอสวมเสื้อโค้ตมีผ้าพันคอกันหนาว
     " ฉันจะส่งโทรเลขค่ะ "
     " กรอกข้อมูลตรงนี้เลย " จนท.
     " ค่ะ "
     .. แต่โชคชะตาก็เข้าข้างผมได้ไม่นาน จดหมายฉบับหนึ่งถูกตีกลับไปบ้าน แตซู ..
     " จูฮี รักกับ จุนฮา ผมไม่ได้เป็นแฟนจูฮี เขาสองคนรักกันมากนะครับ ผมถึงได้ถอนตัวออกมาให้คนที่เขารักกันได้อยู่คู่กัน ผมไม่เป็นไรหรอก (พ่อแตซูถอดเข็มขัดมาถือในมือ) พ่อ อย่า ผมก็รักเธอนะ ผมไม่ยอม แพ้ เขาหรอก " แตซูผวากลัว
     " นี่แกลองดีฉันใช่มั้ย แกชอบทำอะไรตามอำเภอใจ เห็นพ่อแม่เป็นหัวหลักหัวตอใช่มั้ย (โบยตีเข็มขัดใส่ลูกชาย) แกรู้มั้ย จูฮี เป็นใคร เธอเป็นถึงลูกสาวสส. แกเข้าใจมั้ยว่ามันหมายถึงอะไร (แตซูยกมือป้อง,คลานหนี) ลูกโง่อย่างแกสมควรตาย จีบผู้หญิงคนเดียวก็แห้ว " พ่อแตซูยั้วสุดขีด กระหน่ำตีลูกไม่ยั้ง

     จูฮีเปิดประตูห้องนอนเห็นคุณพ่อนั่งอ่านจดหมายรักจุนฮาถึงกับผงะ ..
     .. ปิดเทอมฤดูหนาวผ่านไปแล้ว ความหวังผมไม่เป็นจริง ..

     ในห้องสมุด
     " รู้มั้ยนี่อะไร " แตซูถอดเข็มขัดฟาดสายบนโต๊ะโครมใหญ่
     " เข็มขัด " จุนฮาอ่านหนังสือต่อ
     " ไม่ใช่มันคือ แส้ ไอ้แส้เลวมันตีฉัน (ลุกขึ้นยืน) พ่อไม่อยากตีฉันแต่ไอ้นี่มันอยากตีฉัน ฉันถึงได้จับมันไว้ ฉันควรจะลงโทษมันยังไง "
     " ถึงตาย "
     " แกพูดถูกใจฉันเปี๊ยบเลย ฆ่ามันให้ตายช้าๆ และเจ็บปวด ให้อดอาหารจนตาย หรือจะกรอกยานอนหลับมันดีนะ"
     " รัดคอเลยดีกว่า "
     " ไอเดียเจ๋ง จุนฮา ดูแล จูฮี ดีๆนะ " แตซูคอตกเดินจากไป

     เช้านักศึกษาฟังปลุกระดมต่อ แตซูล้มฟุบเพื่อนช่วยแบกให้ขี่วิ่งออกจากแถว เจ้าโย่งแอบขยิบตาให้จุนฮา ในห้องปฐมพยาบาล แตซูติดแถบป้ายชาตะ-มรณะคล้องคอก่อนใช้เข็มขัดรัดคอผูกกับคานเหนือฝ้า จุนฮาโผล่มาพบ
     " แตซู ใครก็ได้ช่วยที มีคนผูกคอตาย(ยกตัวแตซูลอยขึ้น) แตซูไอ้บ้า แตซูไอ้ทุเรศ แตซูอดทนไว้ อดทนไว้นะ ใครก็ได้ช่วยด้วย มีคนผูกคอตาย
     แตซู แตซู ฉันให้แกฆ่า เข็มขัด ไม่ใช่ฆ่าตัวเอง แตซูแกฟื้นสิ ลืมตาขึ้นอย่าตายนะ อย่าตาย แกตายไม่ได้นะไอ้บ้า หายใจ หายใจสิไอ้บ้า .. "
     เพื่อนร่วมชั้นเข้ามาช่วยพาส่งโรงพยาบาล

     จูฮีเห็นสภาพแตซูนอนหายใจพะงาบๆด้วยเครื่องช่วย รู้สึกรันทดใจ กลับออกมานอกห้องคนไข้ร่ำไห้
     " เข้าไปสิ " จุนฮาตามมาปลอบ " มีคุณอยู่ด้วย เขาจะฟื้นเร็วขึ้นนะ รีบเข้าไปเถอะ ไปสิ "
     " คุณรอฉันตรงนี้นะ "

     " รีบๆหายเข้านะแตซู " จูฮีก้มหน้าใกล้เตียงผู้ป่วย จุนฮาแอบเข้าไปเอา สร้อย แขวนลูกบิดประตู จูฮีเหลือบมองเห็นจึงวิ่งตามเขาลงไปข้างล่างโรงพยาบาล หน้าถนนสองข้างทางมีประชาชนยืนโบกธงกระดาษในมือ รอดูดุริยางค์นำเหล่าทัพเดินสวนสนาม