The classic

ลำดับตอนที่ #5 : The classic 05

5.

     นักศึกษาชายยืนเข้าแถวหน้ากระดานเรียงหนึ่ง ระยะห่างหนึ่งช่วงมือฟังรุ่นพี่ปลุกระดม บางคนทนอากาศร้อนไม่ไหวเป็นลมล้มฟุบ เพื่อนที่ยืนข้างๆช่วยหามออกไปปฐมพยาบาล
     " เธอยังไม่ตอบจดหมายกลับมา " แตซู
     " จูฮี นะเหรอ " จุนฮา
     " ใช่ "
     " ทำไมล่ะ "
     " ไม่รู้ซี ปกติฉันมันไม่รักเดียวใจเดียวซะด้วย สงสัยฉันจะชอบเธอเอามาก " แตซูเกิดอาการหน้ามืดล้มลง
     " แตซู แตซู "

     จูฮีเห็นคู่หมั้นมายืนด้อมๆมองๆหน้าบ้าน " แตซู "
     " หวัดดี "
     " คุณมาทำอะไรที่นี่ "
     " ผมมารอคุณน่ะ โปรดรับดอกไม้จากผม คือ .. ผมชอบคุณ จูฮี " เจ้าโย่งก้มหน้าจะหอมแก้มหล่อน บังเอิญปีกหมวกชน เลยเปลี่ยนเป็นจูบหน้าผากแทน " เขียนหาผมบ้างนะ " เดินจากไปไม่กี่ก้าวก็ล้มคว่ำ " พิลึกจริงแฮะ นี่เพราะเราสูงเกินไปหรือเปล่าถึงเป็น โรควูบ อยู่บ่อยๆ "

     จุนฮากับจูฮีแข่งกันวิ่งขึ้นบันไดหินมาถึงชานพักขั้นสุดท้ายหน้าบ้าน จุนฮาโอบแขนรอบเอวจะจูบจูฮี เธอเบือนหน้าหนี,ผลักเขาออกห่าง " ขอโทษ ฉันหายใจไม่ทัน "
     จูฮีนั่งพักเช่นเดียวกับจุนฮา พอหายโกรธเธอค่อยเอียงศีรษะซบไหล่เขา
     " ปัญหาอยู่ที่ แตซู ใช่มั้ย "
     " คุณว่าฉันควรทำยังไง บอกฉันสิ "
     " แตซูเป็นคนที่ใช้ไม่ได้เลย "
     " ไม่ แตซู เป็นคนดี "
     " เขาใช้ไม่ได้ก็เพราะเขาเป็นคนดีเกินไป แตซูรอจดหมายคุณอยู่นะ "
     " ไม่มีทางหรอก เรื่องระหว่างเราไม่มีทางออก "
     " อย่าพูดอย่างนั้น หนทางน่ะมีเสมอ "
     " ไม่ ไม่มีทางที่เราจะทำอะไรได้ ไม่มีเลย รักกันก็รังแต่จะเจ็บปวด "
     " เวลาจะช่วยได้ "
     " ฉันจะไม่มาพบหน้าคุณ หรือแตซูอีกต่อไป ฉันพูดจริงนะ ฉันขอไม่พบใครเลยสักคน " จูฮีกลั้นน้ำตาไม่อยู่ รีบเข้าไปในบ้าน

     แตซูนั่งรถเบ็นซ์มาลงหน้ามหาวิทยาลัย
     " คุณลูกเศรษฐีมานี่ " รุ่นพี่ถือไม้เบสบอล กวักมือเรียกเขาแต่ไกล " ว่าไงลูกเศรษฐีคำนับไม่เป็นเหรอ ไม่รู้จักเคารพนพนอบใช่มั้ย มีสารถีขับรถให้เลยใหญ่โตสินะ ติดเข็มกลัดหัวเสื้อไม่ติดกระดุมก็ได้ วันนี้ฉันจะฟาดแกให้เจ๊กอั๊ก ฉันจะเริ่มจากหัวแถวทางซ้าย คนแรกโดนฟาด 1 ที คนที่สอง 2 ที จากคนที่สามตะโกนนับลำดับตัวเอง เข้าใจมั้ย "
     " เข้าใจครับ "
     " ไอ้พวกกระเทย พูดอะไรไม่ได้ยิน "
     " เข้าใจครับ ! "

     " 7 " จุนฮาเอี้ยวตัวหนี
     " อยู่นิ่งๆสิ "
     " พอก่อนๆ เจ็บ " คว่ำหน้าทำท่าสะพานโค้งยกก้นสูง
     " อยู่นิ่งๆไม่งั้นจะฟาดให้ก้นหัก .. แกต้องทำอีกครั้ง โก้งโค้งขึ้นมา (จุนฮายืนตรง) ฉันสั่งให้โก่งตูดขึ้นมาไง " รุ่นพี่เตะตัดขาแล้วหวด
     " ฉันถามว่าแกคนที่เท่าไหร่ (แตซูตาขวาง)ไม่ตอบ งั้นฉันตอบเอง แกคนที่ 19 เอ้า 1 .. 2 .. 3 ลุกขึ้นสิ ลุกขึ้น เฮ้ย ตายรึเปล่า " รุ่นพี่จอมโหดตกใจที่เห็นแตซูนอนฟุบ

     " เรื่องของ จูฮี น่ะ ฉันว่าเธอไม่ชอบฉันหรอก ฉันเอาดอกไม้ให้เธอ จูบเธอด้วยนะ เธอยังไม่มีทีท่าอะไรเลย " แตซูนอนผึ่งก้นเช่นเดียวกับจุนฮาและเพื่อนๆ
     " แกจูบเธอเหรอ "
     " ใช่ "

     จุนฮากดสวิทช์ไฟเปิด-ดับ-เปิด-ดับหน้าบ้านจูฮี เธอไม่ยอมลงมาพบเขา พอจุนฮาจากไปจึงลงมาเห็นกระดาษจดหมายน้อยทิ้งไว้ที่พื้น ซีเฮ แกะอ่าน " เมื่ออาทิตย์สาดส่องท้องทะเล ผมคิดถึงคุณ เมื่อจันทร์สาดแสงในฤดูใบไม้ผลิ ผมคิดถึงคุณ .. "
     จุนฮาเดินเข้าไปหลบฝนในร่มจูฮี
     " คุณถือร่มกลับไปเถอะ จะได้ไม่เปียกฝน " จูฮียื่นร่มให้แล้วเดินตากฝนจากไป
     จุนฮาตามง้อมากดไฟเปิด-ดับที่เสาหน้าบ้านเธออีกครั้ง
     " คนโง่ อยากโดนไฟดูดตายรึไงกัน บ้าที่สุดเลย " จูฮีเดินตามหลังมาพบเข้า
     " ผมไม่อยากให้เราเลิกกันอย่างนี้ เรามาคุยกันดีๆเถอะ "
     " คุยไปก็เท่านั้น มันเปลี่ยนอะไรไม่ได้หรอก ปล่อยมือฉันนะ " จูฮีสะบัดมือหนี ร้องไห้กลับมาซบไหล่จุนฮา

     ห้องสมุด
     " นี่จดหมายของแก " จุนฮา
     " ฉันไม่ต้องการแล้ว " แตซู
     " ทำไมล่ะ "
     " เธอไม่มีใจกับฉัน ฉันเองก็รู้สึกลึกๆ ต่อไปฉันจะเขียนจดหมายบอกความจริงกับเธอ ตอนนี้โอกาสสำคัญมาแล้ว ได้ยินว่าเธอตากฝน และไม่สบายมาก กำลังรักษาตัวในโรงพยาบาล "
     " เธอไม่สบายมากเพราะตากฝนเหรอ "
     " ใช่ ฉันจะไปเยี่ยมไข้เธอ ฉันไปเยี่ยมตอนเธอป่วย เธอก็จะเห็นใจ ฉันจะสารภาพว่าฉันไม่ได้เขียนจดหมายเอง ฉันไม่บอกหรอกว่าแกเป็นคนเขียน ที่จริงฉันก็ไม่ใช่คนรักเดียวใจเดียวแต่คนนี้ฉันรักจริง "

     " โอ จุนฮา ๆ " เสียงแหบพร่าตะโกนลั่น
     " ครูเรียกแก " แตซู
     " ครับ " จุนฮา
     " พยาธิตัวตืด พยาธิใบไม้ พยาธิปากขอ พยาธิตัวกลม .. " อาจารย์ร่ายยาว
     " ผมต้องกินทั้งหมดเลยเหรอ "
     " ก็ดูซิ พยาธิตัวตืด พยาธิใบไม้ พยาธิปากขอ พยาธิตัวกลม .. แกมีครบทุกชนิด แกกินอะไรเข้าไปบ้างล่ะ เพราะแกห้องเราถึงมีแต่พยาธิ "
     " แต่อาจารย์มันไม่ใช่ อุนจิ ผมนะ "
     " ถ้างั้นอุนจิใคร แกคนเดียวมีพยาธิเป็นยวงขนาดนี้ กินยาเข้าไป (จุนฮากินยาหนึ่งกำมือ กรอกน้ำตามหลายแก้ว) ยุน แตซู แกกิน 3 "
     " แกตักขี้กองเดียวกับฉัน " จุนฮาข้องใจแตซู
     " แต่พยาธิมันกระจายเป็นหย่อมไม่เท่ากันโว้ย " แตซูขบขัน

     ภายในโรงพยาบาล
     " คุณรู้ได้ยังไงว่าฉันมาอยู่ที่นี่ " จูฮียกผ้าห่มคลุมหน้า
     " คุณปิดหน้าทำไมล่ะ "
     " อย่านะ ฉันยังไม่ได้ล้างหน้ามีแต่ขี้ตาสกปรก "
     " แต่คุณก็ยังสวย "
     " คุณรู้ได้ไงว่าฉันอยู่นี่ "
     " แตซูเป็นคนบอก .. หัวเราะอะไร "
     " ฉันได้ยินว่าคุณกินยาถ่ายพยาธิ 32 เม็ด "
     " แตซูน่ะสิ ปากโป้งนักหมอนี่ เขาพูดอะไรอีกรึเปล่า "
     " หลังจากเงียบไปพักใหญ่ เขาพูดแค่นั้นแล้วก็กลับ "
     " เหรอ หมอนี่แปลกนะ คุณป่วยหนักมากเหรอ (จูฮีพยักหน้า) ผมขอโทษนะ ผมทำเรื่องโง่ๆจริงๆเลย นอกจากรักคุณแล้วผมไม่เก่งอะไรเลย "
     " ไม่ คุณเก่งอะไรตั้งมากมาย ตากฝนก็เก่ง กินยาถ่ายพยาธิก็เก่ง "
     " อย่าหัวเราะเยาะสิ นี่เรื่องจริงจังนะ ผมต้องบอก แตซู เรื่องของเรา จะได้สบายใจกันทุกฝ่าย (หอมแก้ม) แล้วมานะ " จุนฮากำลังจะออกไป ได้ยินเสียงคนเดินเข้ามาจึงรีบกระโดดขึ้นเตียงริมห้องใช้ผ้าคลุมตัว

     " ห้องนี้ใช่มั้ย ศรีสะใภ้ของฉันเนี่ยทำไมไปตากฝนจนไม่สบายล่ะ ไม่ต้องลุกนอนเถอะ ไข้หวัดไม่หายง่ายๆหรอกนะ ดีไม่ดีอาจเป็นปอดบวมตามมา (จุนฮาลุกจากเตียง) เธอกินเยอะๆหรือเปล่า กินเยอะๆนะจะได้หายเร็วๆ " พ่อจุนฮาหันกลับมาเห็นอะไรแว้บๆ แพทย์ กับ พยาบาล จ้องจุนฮาเขม็ง
     " ขอโทษครับ ผมคงเข้าผิดห้องน่ะครับ " จุนฮาไก๋แล้วปิดประตู(ตู้เสื้อผ้า)ขังตัวเอง คุณหมอเปิดออกให้ " ผิดห้องจริงๆด้วย "