The classic

ลำดับตอนที่ #4 : The classic 04

     ห้องโถงจัดนิทรรศการทางศิลปะ
     " สวัสดี โทษทีนะที่มาสาย " ซีเฮทักทายซังมิน
     " หวัดดี ซีเฮ ซังมิน ฉันชนะล่ะ เราพนันกันไว้ ฉันพนันว่าเธอมาแต่ซังมินว่าไม่มา คุณต้องเป็นเจ้ามือเย็นนี้นะ "
     " ตกลงผมเลี้ยง "
     ระหว่างดูละคร
     " มองอะไร " ซูยัง,เพื่อนสาวซบศีรษะหนุนไหล่ซังมินประชด
     " ฉันกลับก่อนนะ " ซีเฮไม่อยากเป็นก้างขวางคอ
     " ทำไมเธอรีบกลับล่ะ ซังมิน จะเลี้ยงข้าวเย็นเรา "
     " ไปกัน 3 คน ไม่ดีหรอก "
     " เธอนี่หัวใส เข้าใจคิดแทนเพื่อนนะ ซังมินคะ ซีเฮ จะขอตัวกลับแล้ว "
     " รออยู่กินข้าวเย็นกันก่อนนะิ เราจะได้คุยเรื่องละครด้วย " ซังมินเปรย
     " ซีเฮเป็นคนพูดคำไหนคำนั้น เห็นมั้ย "

     " งั้นก็แย่สิ ถ้ามีคุณไปด้วยก็คงดี " ซังมินอ้อน
     " เธอเคยเห็น ซังมิน ดีกับทุกคนอย่างนี้เหรอ เขามีน้ำใจเพราะเห็นเธอเป็นเพื่อนฉัน เขาชวนไปงั้นแหละเธอกลับเถอะ ฉันอยู่ต่อได้ " ซูยังผลักไสซีเฮ

     " เดี๋ยวก่อนครับ วันนี้ผมซื้อของขวัญมา 2 ชิ้น ให้คุณชิ้นนึง คุณจะได้ไม่รู้สึกเหงา " ซังมินปลอบ
     " คืนนี้เธอคงนอนไม่หลับล่ะซินะ ปกติ ซังมิน ไม่ทำแบบนี้หรอก เขาให้เธอก็เพราะเธอเป็นเพื่อน ถ้าไม่เพราะฉันเธอไม่ได้ของหรอกนะ "
     " เลือกสิครับ "
     " ซีเฮ .. ฉันชอบชิ้นของเธอมากกว่า เราแลกห่อกัน ตกลงนะ ไปล่ะ "

     ซีเฮกลับมาบ้าน นอนเขย่าของขวัญชิ้นเล็ก แกะริบบิ้นเปิดดูข้างในมีพวงกุญแจตุ๊กตาหมีขาว อ่านการ์ดที่แนบมา
     .. เมื่ออาทิตย์สาดส่องบนท้องทะเล ผมคิดถึงคุณ เมื่อจันทร์สาดแสงในฤดูใบไม้ผลิ ผมก็คิดถึงคุณ ..
     " จริงเหรอ เขาหวานอย่างนั้นเหรอ ตายแล้ว ซังมิน ชอบฉันมากสิเนี่ย พรุ่งนี้เธอเอาการ์ดมาให้ฉันนะ " ซูยังฝากบอกผ่านโทรศัพท์มือถือ
     " ได้ "
     .. ฉันไม่มีเหตุผลจะไปพบเขาอีก เขาคบหา ซูยัง แล้ว เมื่ออาทิตย์สาดส่องบนท้องทะเล เมื่อจันทร์สาดแสงในฤดูใบไม้ผลิ ..

     วิชาชีววิทยา
     " เสร็จหรือยัง " แตซูทวงจดหมาย
     " รออีกเดี๋ยว " จุนฮาปั่นจนมือหงิก
     อาจารย์เข้ามาถึง เคาะกระดานเรียกความสนใจ นักศึกษา 2 คนที่ลบชอล์กสะดุ้งเฮือก " เอา อุนจิ ใส่ซองส่งครูหลังเที่ยงนะ เข้าใจมั้ย "
     " เข้าใจครับ " นักศึกษาขานรับ
     " ใครลืมเอามารีบไปเบ่งด่วนจี๋ เข้าใจไหม ! " เคาะกระดานแถม 2 โป๊ก
     นัีกศึกษาชายแย่งกันเข้าห้องน้ำ ป่า เบ่งขี้ จุนฮา กับ แตซู งกๆเงิ่นๆเก็บของเก่าเรี่ยราดตามพื้น
     .. ซีเฮ อ่านบันทึกช่วงนี้อยากจะอาเจียน ทานขนมไม่ลง แต่อดนึกขำไม่ได้ ..

     " จุนฮาฉันจะหลับตาวิ่ง แกคอยบอกทางนะ ฉันจะหลับตาจริงๆนะ จุนฮาไปเรียนเต้นรำกับฉันหลังเลิกเรียนมั้ย " แตซูใส่ชุดวอร์มวิ่งรอบสนามบอลเช่นเดียวกับเพื่อนๆชั่วโมงพลศึกษา
     " เต้นรำเหรอ " จุนฮาเบิกตากว้าง
     " ฉันจะไปหา จูฮี ที่นั่น พ่อฉันกับพ่อเธอเป็นคนต้นคิด เขาอยากให้เราเจอกันที่ศูนย์สุขภาพ ที่นั่นหญิงยั้วเยี้ยะเลย แกจะได้สอยซะ แกจะไปมั้ย " แตซูย้ำ
     " ไม่รู้สิ " จุนฮาก้มหน้าวิ่งลืมบอกเจ้าโย่งว่ากำลังจะชนเสาโกล " ไอ้ แตซู เอ๊ย "

     วิชากิจกรรมเข้าจังหวะ
     " จูฮี นี่เพื่อนผม โอ จุนฮา เธอคือคนที่ฉันเล่าให้ฟัง " แตซูแนะนำ
     " ผม โอ จุนฮา ยินดีที่ได้รู้จัก "
     " สวัสดีค่ะ .. คุณสองคนเป็นเพื่อนกันเหรอ " จูฮีซัก
     " คุณรู้จักกันเหรอ " แตซูสงสัย
     " อะ เปล่า ไม่รู้หรอก " จูฮีปด
     " เขาเป็นเพื่อนซี้ของผม " แตซูโอบไหล่จุนฮา
     " นี่เพื่อนฉัน นาฮี " จูฮีแนะนำเพื่อนสาว(คนที่นั่งเกวียนไปกับเธอที่ซูวอน)
     " สวัสดี ฉันนาฮีค่ะ "
     " ผม ยุน แตซู "

     " ทุกคนหาที่นั่งซะ เลือกที่ตามใจค่ะ (นักศึกษาแย่งกันนั่งเก้าอี้ดนตรี) วันนี้อาจารย์จะสอนการเต้นโพลก้า น่าสนุกใช่ไหมคะ การเต้นรำพื้นบ้านเป็นท่าเต้นแบบ .. " อาจารย์สาวทึนทึกสาธิตท่าร่ายรำ นักศึกษาทำตาม
     " ฉันคิดถึงคุณ " จูฮีส่งสายตาข้ามไปหาเขา
     " ผมก็เหมือนกัน "
     ชายหญิงสลับกัน จับมือ-ก้าวเท้าเต้นเข้าออก ปล่อยมือ-โค้งให้กัน
     " ฉันไม่รู้มาก่อนว่าคุณเป็นเพื่อน แตซู " จูฮีเปลี่ยนมาจับคู่จุนฮา
     แตซูแอบเปลี่ยนแผ่นเสียงเป็น เดอะ บีทเทิ่ลส์ ร็อค เอ็น โรล นักศึกษายักย้ายส่ายสะเอวเต้นกันมันส์เฉิบ

     เลิกเรียนหนุ่มคู่หูทำตัวเป็นสุภาพบุรุษพาสองสาวไปส่งบ้าน
     " ฉันอยากเป็นผู้ประกาศข่าว ฉันจึงได้ฝึกซ้อมพูดอยู่บ่อยๆ คุณพูดประโยคนี้ได้มั้ย ชามเขียวคว่ำเช้า ชามขาวคว่ำค่ำ ฉันพูดชัดมั้ย เร็วกว่านี้ยังได้นะ ชามเขียวคว่ำเช้า ชามขาวคว่ำค่ำ อยากฟังเร็วกว่านี้อีกไหม ชามเขียว .. " นาฮีจ้อ
     " ชามเขียวค่ำเช้า ชาขาวค่ำคว่ำ " จุนฮาไม่เต็มใจกล่าว
     " คุณต้องไปฝึกอีกเยอะเลย พูดตามฉันช้าๆนะ ชามเขียว .. "
     " เราแยกกันดีกว่า " จุนฮาไม่สบอารมณ์
     " ฉันจะพา จูฮี ไปส่ง แกไปส่ง นาฮี ดีมั้ย แล้วเจอกัน " แตซูเดินชิดคู่หมั้น
     " ฉันสนุกมาก สวัสดีนะ "
     " บ๊าย บาย จูฮี " นาฮีโบกมือไหวๆ
     " สวัสดีค่ะ " จูฮีตั้งใจโบกมือให้จุนฮา

     " คุณรออะไรอยู่อีกล่ะ ไปกันเถอะ จุนฮา ลองอะไรง่ายๆหน่อยมั้ย เอาอันนี้นะ ทหารถือปืนแบกปูนไปโบกตึก ง่ายใช่มั้ย คุณลองพูดสิ " นาฮีคิดประโยคใหม่ระหว่างทาง
     " อะไรนะ " จุนฮาใจลอย
     " ฉันอยากให้คุณลองพูดดู "
     " พูดอะไร "
     " ทหารถือปืนแบกปูนไปโบกตึก พูดอีกทีสิ "
     " ผมพูดไม่ได้หรอก อย่าให้ผมพูดเลยนะ "
     " พูดไม่ได้เหรอ แค่ ทหารถือปืนแบกปูนไปโบกตึก ง่ายจะตาย (จุนฮาแอบถอยหลังหลบเข้าพุ่มไม้) ทหารถือปืนแบกปูนไปโบกตึก .. " นาฮีมองหาจุนฮาไม่เจอ

     บ้านจูฮีอยู่บนเนินสูงมีบันไดอิฐทอดเป็นทางขึ้น
     " โชคดีครับ ลาก่อน " แตซูส่งจูฮีถึงชานพัก โค้งศีรษะอำลา ..
     จูฮีเดินขึ้นบันไดหินต่อไปถึงหน้าประตูเหล็กดัด เธอยืนเก้อรีๆรอๆก่อนกดกริ่ง แสงไฟจากเสาไฟดับ-เปิด จึงหันมามองเห็น จุนฮา กดปิดสวิทช์ ทั้งคู่เข้าสวมกอดกันด้วยความรักใคร่

     ซีเฮ เข้าเรียนไวโอลินสาย เพื่อนๆจบเพลงตอนเธอเพิ่งยกไม้สี
     " การ์ดล่ะ (ซีเฮเปิดกระเป๋ายื่นให้) นึกแล้วเขาต้องเขียนการ์ดให้ฉัน " ซูยังหลงปลื้มใจ
     ฝนตกพรำๆ ซีเฮ รีบวิ่งเข้าไปหลบใต้ร่มเงาไม้ใหญ่ ซังมิน ตามหลังมาติดๆ เธอหันหลังให้
     " ซีเฮ "
     " สวัสดีค่ะ " หันกลับมา
     " คุณจะไปไหนครับ "
     " ไปห้องสมุดน่ะ "
     " ไกลมั้ย "
     " ไม่ไกลหรอก ถ้าเลาะไปตามตึกคงไม่เปียกเท่าไหร่ "
     ซังมินถอดเสื้อคลุมออก " ผมจะเดินไปเป็นเพื่อน ผมมี ร่มวิเศษ ด้วยนะ คิดซะว่าเป็นชายคาตึกแล้ววิ่งเลยนะ(สะพายย่ามใส่ไวโอลินบนบ่า) 1 .. 2 .. 3 "
     ทั้งคู่วิ่งฝ่าสายฝนโปรยปรายตามถนนภายในมหาวิทยาลัย สวนทางกับนักศึกษาที่กางร่มมา แวะซุ้มประตูอาคารเรียนเป็นช่วงๆก่อนถึงห้องสมุด
     " ขอบคุณมากนะ คุณเปียกทั้งตัวเลย "
     " ยังไงผมก็เปียกอยู่แล้ว "
     " ขอตัวก่อนนะ ขอบคุณอีกครั้ง "
     " เอาล่ะ เจอกันวันหลังนะ "
     " ค่ะ "
     ซีเฮแอบมองซังมินจากชานพักชั้นบน " ฉันไม่เคยคิดว่าเราจะได้เจอกันอีก ทำไมห้องสมุดอยู่ใกล้อย่างนี้หนอ "