คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : The classic 02
.. แตซู ไม่เคยพูดกับผมมาก่อน แล้ววันนึงเขาก็มาหาผม ..
" โอ จุนฮา เขียนจดหมายให้หน่อยสิ " เจ้าโย่งเปิดหมวก ทรงผมถูกปัตตาเลี่ยนไถแสกกลาง
.. เขาได้ยินว่าผมชอบเขียนจดหมายให้เพื่อนๆ ช่วงปิดเทอม แตซู สูงขึ้น 1 ฟุต ต่อมฮอร์โมนคงทำงานผิดปกติ ..
" เขียนหาใคร ?" ผมถาม
" คู่หมั้นของฉัน " แตซูพูด สีหน้าเฉยเมย
" คู่หมั้น ? " จุนฮาเลิกคิ้ว .. เป็นไปได้ไงวะ
" เธอเป็นลูกสาวของเพื่อนพ่อฉัน พ่อเราตกลงให้เราหมั้นหมายกัน "
" นายโชคดีไม่ต้องชวนผู้หญิงไป เดท เอง " จุนฮาเย้ย
" ฉันเบื่อจะตาย ฉันไม่ใช่พวกชอบจีบสาวทีละคน .. เธอจดหมายมาหาพ่อเพื่อขอดูตัว พ่ออยากรู้ไปหมดซะทุกเรื่อง ทำตัวซอกแซกราวกับสายลับ (คีบรูปถ่ายสาวน้อยวางบนโต๊ะ) เธอน่ารักใช่มั้ยล่ะ ลูกสาวส.ส.จะมีสมองแค่ไหนกันเชียว "
ปิดเทอม จุนฮา กลับไปเยี่ยมบ้านที่ชนบท .. เขากับเพื่อนๆลงหนองน้ำใช้สวิง,กระชังจ้วงหาตัวด้วง
" แกปล่อยมันลอดหว่างขาไป เด็กเมืองงุ่มง่าม " เพื่อนชาย 1.
" ซูวอน ไม่ใช่เมืองหลวง ต้อง โซล แต่เรามีศาลากลางเมือง .. แกเป็นคนจับ ฉันเป็นคนต้อน " จุนฮา
" อย่าเซ่อล่ะไอ้เบื้อก ไปช่วยกันต้อนเหอะ " เพื่อนชาย 2.
" ยืนมองอะไรอยู่ " เพื่อนชาย 1.
" ใช่เลย ! " โบ้ยไปยังสาวน้อยนั่งเกวียนผ่านมา
" เธอเป็นหลานสาวของตาเฒ่าซัง ได้ยินว่าเธอมาจาก ซูวอน เดี๋ยวนะแกก็มาจากซูวอนนี่"เพื่อนชาย2.
" ใช่ เราไม่เคยฝันหรอกว่าเธอจะมาเป็นแฟน "
" ลูกชายตาเฒ่าซังเป็นส.ส.นะ เธอเป็นลูกสาวส.ส. " เพื่อนชายเน้น
" เธอโบกมือให้แน่ะ โบกกลับเร็ว สวัสดีครับ " จุนฮาดีใจ
" เจอตัวแล้ว มาดูหน่อยสิ ขอหน่อย เหม็นชิบโผง " จุนฮา
" ได้อีกตัวแล้ว " เพื่อนชาย 1.
" ตัวใหญ่ซะด้วยนะ มันคงกินขี้วัวเข้าไปเยอะเลยฉันว่า " เพื่อนชาย 2.
" ยี้ ด้วง กินอึ " หญิงสาว 1. เบือนหน้า
" ด้วงเหรอ ฉันไม่เคยเห็นมาก่อนเลย " หญิงสาว 2.(ลูกสาวส.ส.)
" คุณอยากได้เหรอครับ " จุนฮาถือตัวด้วงยื่นให้กับมือ
" ไม่ไหว ขี้วัวสกปรก .. คุณเคยไป บ้านผีสิง ฟากโน้นหรือยัง " หญิงสาว 2.
" อะไรนะ .. เคย " จุนฮาไม่อยากเชื่อหูตัวเอง
" คุณพาฉันไปดูบ้างได้มั้ย "
" ได้สิ "
" คุณพายเรือเป็นมั้ย "
" เป็น " จุนฮาพูดปด
" งั้นเจอกันที่จอดเรือพรุ่งนี้ตอนเที่ยงนะคะ " สองสาวควงแขนกันรีบเดินกลับไปนั่งบนเกวียน
" แกพูดอะไรกับเธอน่ะ เด็กเมืองกรุงลีลาเหนือเมฆ " เพื่อนชายเอาขี้โคลนละเลงหน้าจุนฮา
" สอนฉันพายเรือหน่อยสิ ช่วยสอนฉันด้วย " จุนฮาเอาคืนบ้าง เล่นสนุกกันไม่ถือสา
จุนฮานั่งรอสาวน้อยบนกราบเรือริมธารน้ำ เธอดีใจลิงโลดเมื่อพบเขา
" คุณปู่เล่าเรื่องบ้านผีสิงให้ฉันฟังเยอะเลย แต่ท่านก็ห้ามไม่ให้ฉันไป ท่านห้ามไม่ให้ฉันไปไหนต่อไหน ฉันอยากไปมากนะ แต่ไม่มีใครพาไปสักคน ถ้าฉันขอให้คนแถวนี้พาไป เขาคงไปฟ้องคุณปู่ทันที .. เอ๊ะ เรือมันยังแช่อยู่ที่เดิมเลยนะ "
" แหะ จะยอมรับก็เขิน ผมพายเรือครั้งแรกก็วันนี้แหละ ผมชื่อ โอ จุนฮา ครับ "
" อุ๊ย ลืมเลย ฉันยังไม่ได้บอกชื่อตัวเอง ฉัน ซัง จูฮี ค่ะ "
" คุณมาจาก ซูวอน เหรอ "
" ใช่ "
" ผมก็มาจากซูวอน ผมมาเยี่ยมลุงที่อยู่ที่นี่ "
" งั้นเหรอคะ บังเอิญจังเลยนะ "
" หรือจะเป็น บุพเพสันนิวาส "
" อะไรนะคะ "
" เปล่าๆ "
ทั้งคู่เดินขึ้นฝั่งตรงไปยังบ้านร้าง
" ที่นี่มีผีจริงๆเหรอ " จูฮีชักปอด รีบเดินมาใกล้ชายหนุ่ม " คุณเคยเห็นผีมาก่อนมั้ย "
" ต้องเคยสิ ทุกวันเลย "
" อะไรนะ "
" เวลาส่องกระจก จริงๆ ผมนี่แหละ ผ-สระอี-ผี " จุนฮาทำมือขยุกขยุย
" อย่ามาแกล้งกันนะ "
ชายหนุ่มหญิงสาวด้อมๆมองๆแถวนั้นพักนึง ก่อนเปิดประตูบ้านย่องขึ้นไปชั้นสอง หยากไย่และฝุ่นจับเขรอะตามพื้น,ผนังทำให้จูฮีลื่นล้ม จุนฮาพลอยตกใจไปด้วย
" คุณไม่เป็นไรนะ "
" ค่ะ "
จุนฮาลงไปสำรวจกระต๊อบหลังน้อย เขาแง้มประตูมองดูข้างในแล้วเผ่นหนี จูฮีลองบ้าง เธอเห็นชายแก่เปิดประตูออกมา แรกทีเดียวก็ตกใจ เลยวิ่งหนีไปกรีดร้องประสานเสียงกับจุนฮาอย่างขบขัน ขอทานเฒ่าเดินผ่านทั้งคู่ส่งเสียงแฮ่ใส่
ฝนตกรินเม็ดปรอยๆ ทั้งคู่เดินกลับมาริมตลิ่งเห็นเรือลอยออกไปกลางน้ำ ต่างวิ่งจะหาที่หลบฝน จูฮีสะดุดพื้นล้มลง
" ข้อเท้าฉันแพลงแล้ว "
" ขึ้นหลังผมสิ ขึ้นมาผมแบกคุณเอง "
จุนฮาแบกจูฮีมาถึงเพิงหลังคามุงจาก
" ตกซู่ๆแบบเนี้ยะเดี๋ยวเดียวก็หยุด .. (บิดเสื้อตัวนอก)คุณเช็ดตัวซะก่อนดีกว่า พอฝนหยุดเราจะเดินไปตามแม่น้ำก็จะถึงที่จอดเรือเอง ไกลหน่อยล่ะนะ " จุนฮาคาราเต้ผ่าครึ่งแตงโมแบ่งกันทาน
" ตัวฉันหนักล่ะสิ " จูฮีขี่หลังชายหนุ่มเดินต่อ
" ไม่นี่นา ตัวคุณหนักกว่าลูกแมวนิดนึง "
" น้ำหนักฉันเยอะนะ กินจุด้วยล่ะ "
" อย่าห่วงเบายังกับนุ่น แบกไป โซล ยังไหว "
" คนปากแข็ง "
" เปล่าซะหน่อย "
พลบค่ำ จูฮีนั่งพักบนสะพานขอนไม้ จุนฮาลุยน้ำไล่จับหิ่งห้อยเอามาให้เธอ
" ผมจับได้แล้วตัวนึง .. แบมือมาสิ "
" ฝากถือหิ่งห้อยไว้แป๊บนึงก่อน คุณจับหิ่งห้อยให้ฉัน แบกฉันเดิน ฉันตอบแทนคุณได้แค่ สร้อย เส้นนี้นะ (ปลดสร้อยคอสวมให้จุนฮา) ขอหิ่งห้อยนั้นคืนได้แล้ว "
คุณปู่จูฮีเกณฑ์ชาวบ้านพายเรือมารอรับหลานสาว บ่าวไพร่ถือคบไฟนำทาง
" วันนี้ขอบคุณนะ " จูฮีเอ่ยคำลา
เฒ่าซังแสดงความไม่พอใจต่อจุนฮา คิดว่าหลานสาวถูกล่อลวง
" ฉันล้มป่วยอยู่ 2 - 3 วัน แล้วถูกส่งไปโรงพยาบาลในโซล หลังจากคุณแม่เสีย ฉันก็ป่วยหนัก ฉันกลับมาชนบทอีกครั้ง รู้สึกแข็งแรง และ มีความสุขมาก " ซีเฮ,ลูกสาวอ่านบึนทึกรักในห้องสมุดมหาวิทยาลัย ..
ความคิดเห็น