The classic

ลำดับตอนที่ #1 : The classic 01

     หญิงสาวเก็บหนังสือเก่าออกมาตากแดด ปัดฝุ่น ยกซ้อนบนมือใช้คางเกยกด เดินขึ้นบันไดถึงชั้น 2 ของบ้าน เธอมัวแต่มองนกพิราบเลยเผลอปล่อยหนังสือร่วงลง
     .. ตอนที่ฉันยังเป็นเด็กน้อย จำได้ว่าฉันเคยเห็นสายรุ้งทอข้ามแม่น้ำ (ยกหน้าต่างเลื่อนขึ้น ไล่นกพิราบ 3 ตัวที่ยืนเกาะขอบวงกบ) เวลานั้นแม่บอกฉันว่า สายรุ้ง คือเส้นทางผ่านสู่สรวงสวรรค์ คนตายไปสวรรค์จะต้องผ่านเส้นทางนี้ พ่อฉันเสียชีวิต แม่จึงย้ายไปอยู่ประเทศอื่น ฉันอยากให้แม่แต่งงานใหม่ แต่แม่ไม่สนใจ(ใจลอยทำหนังสือหล่นอีก) ฉันชื่อ ซีเฮ เลือดกรุ๊ปโอ ฉันฝึกเทควันโดตั้งแต่ 7 ขวบแน่ะ ..
     จดหมายรัก ของพ่อแม่ฉัน และ ไดอารี่ อยู่ในกล่องใบนี้ ทุกครั้งที่เปิดอ่าน แม่จะต้องเสียน้ำตา จดหมายที่งดงามด้วยกลิ่นไอของอดีต รักครั้งแรก ของแม่อยู่ในนี้ล่ะค่ะ ..
     เปิดกล่องหีบไม้เล็กๆ ข้างในบุกำมะหยี่สีแดง เสียงกริ่งโทรศัพท์ดังขึ้น เธอเดินลงไปรับข้างล่าง " สวัสดี "
     " ซีเฮ หรือ นี่ฉัน ซูยัง นะ "
     " ทำไมโทรมาแต่เช้าล่ะ "
     " เธอจะไปพิพิธภัณฑ์ศิลป์ แล้วแวะไปดูละคร ซังมิน กับฉันมั้ย "
     " เธอจะให้ฉันไปเป็นกันชน(แก้เขิน)เหรอ "
     " เปล่าหรอกน่า ซังมิน อยากชวนเธอไปน่ะ "
     " จริงเหรอ "
     " จริงซี่ "
     ลมกรรโชกพัดเข้ามา จดหมายปลิวกระจายเกลื่อนพื้น
     .. ฉันได้รู้จัก ซังมิน ผ่าน ซูยัง วันหนึ่งเธอขอให้ฉันอีเมล์หาซังมิน ฉันเมล์ถึงเขาแทนซูยังเป็นเวลา 2 เดือน วันนั้นฉันเห็นคุณอ่านหนังสือที่ม้านั่ง คุณดูงดงามเหมือนรูปโปสการ์ด
     " สำนวนเด็กๆ " ซูยังก้มดูหน้าจอ มืออีกข้างถือน่องไก่เคเอฟซี
     " จะให้แก้มั้ย .. "
     " ไม่ล่ะ ฉันชอบ ฉันชอบเด็กไร้เดียงสา "

     " หากคุณยืนกรานจะแต่งงาน คุณต้องเสียค่าสินสอดทองหมั้น " นางเอกกล่าว
     " ซังมิน ฉันอีเมล์หาคุณทุกวันเลยค่ะ " ซูยังลุกจากที่นั่งผู้ชม หอบช่อดอกไม้ขึ้นไปบนเวทีมอบให้พระเอกหนุ่มกับมือ เขายกให้นางเอกแทน ไม่ค่อยสบอารมณ์กับแฟนละครจอมจุ้น ก่อนพูดตามบท " ไปเข้าสำนักชีซะเถอะ คุณอยากแต่ง ก็จงแต่งกับชายอื่น "
     .. จากนั้น ซูยัง ก็สมัครเข้าคณะละคร ..
     " ค่ำคืนที่ปวดร้าวทำให้ฉันนอนไม่หลับ แสงจันทร์อันสลัวทำให้เงาเธอทาบบนหน้าต่างห้องฉัน .. " พระเอกใหม่ท่องบทไม่เป็นธรรมชาติ
     " อย่าพูดทื่อๆสิ " ซังมิน,ผู้กำกับโวย บิลท์อารมณ์พรรณนาให้ฟัง " แสงจันทร์อันสลัว ทำให้เงาเธอทาบทับบนหน้าต่างห้องฉัน .. จอร์แดน ซาบซึ้งที่ เอมิลี่ กลับมาหา คุณต้องรู้สึกเป็นสุข และ เศร้าในเวลาเดียวกัน แสดงให้มีฟิลลิ่งหน่อย "
     ซูยัง ตอนนี้กลายเป็นนางเอกโบกมือจากเวทีให้ ซีเฮ ซึ่งนั่งชมอยู่ข้างบน
     .. เมื่อฉันมองเขา ฉันรู้สึกเหมือนลมหายใจขาดเป็นห้วงๆ แต่เขาไม่เคยหันมามองฉันสักครั้ง (ซังมิน นั่งอ่านทบทวนสคริปท์อยู่เก้าอี้บุนวมแถวถัดลงไป) สงสัยฉันต้องร่ายคาถาใส่เขา หันมามองฉัน ๆ นั่นล่ะ (พอ ซังมิน หันมา เธอกลับอายรีบเบือนหน้าไปอีกทาง)
     " ดนตรี .. ครั้งแรกที่ฉันเห็นเธอ เธอขโมยหัวใจฉันไป เวลานี้เมื่อเธอมาหาฉัน ฉันรู้สึกเหมือนเราจะอยู่ด้วยกันชั่วฟ้าดินสลาย ..(พระเอกตีบทแตก) .. ดี ! " ซังมินดีดนิ้วชมเปาะ
     " หัวใจฉันเป็นของเธอ .. " ซังมินเน้น บอกบทละครใกล้ๆนักแสดง

     " ซังมินเขาเก่งมั้ยล่ะ ฉันชอบผู้ชายบ้างานชะมัดเลย ดูเขาสิ .. อย่าพูดทื่อๆสิ .. แสงจันทร์อันสลัว ทำให้เงาเธอทาบบนหน้าต่างห้องฉัน " ซูยังเลียนเสียง,ท่าทางซังมิน แล้วมานั่งใกล้ซีเฮ
     " แอบนินทาผมเหรอ " ซังมินกลับมานั่งที่เดิมข้างๆซูยัง
     " เปล่าค่ะ .. คุณรู้จัก ซีเฮ ใช่มั้ย ฉันมาครั้งแรก เธอก็มาด้วย "
     " ใช่ คงพักใหญ่แล้วสินะ "
     " ค่ะ สวัสดีค่ะ " ซีเฮละล่ำละลัก
     .. ผู้หญิงหลายคนชอบเขา ไม่ใช่แค่ ซูยัง แม้แต่ผู้หญิงที่ร้านอาหารก็ยังชอบเขา ซังมิน รู้สึกเขินเมื่อถูกสองสาวแอบมองจึงกางร่มเดินออกจากร้านฝ่าสายฝน ..
     ซีเฮ วางโทรศัพท์,ย้อนกลับมาบนห้อง เห็นจดหมายหลายฉบับปลิวกระจายทั่วพื้น
     " ไป ไปสิ ไป๊ " เธอไล่นกพิราบ มันบินวนกลับมาตื๊ออีกจึงปิดหน้าต่าง ก้มลงเก็บจดหมายใส่หีบ หยิบจดหมายฉบับหนึ่งขึ้นมา จ่าหน้าถึง ซัง จูฮี, ยุน แตซู, โอ จุนฮา
     " .. ผมเปิดหน้าต่างเมื่อเช้า สายลมแห่งความรักคล้ายบอกว่าฤดูใบไม้ร่วงใกล้มาเยือนแล้ว ผมนำสายลมนั้นใส่จดหมายส่งถึงคุณ .. สายลมแห่งความรักเหรอ น้ำเน่าจังเลย พ่อ เรา(แตซู) ถือว่าเป็นจดหมายฉบับ The Classic : คลาสสิก ละกัน "
     เปิดดูสมุดบันทึกปกสีดำมีภาพถ่ายเก่าเก็บ รูปชายหนุ่มคนหนึ่งนั่งเก๊กท่าอ่านหนังสือบนขอบหน้าต่างในห้องสมุด