คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : intro : พี่มาแล้ว
“คุณแม่ขา เมื่อไหร่คุณพ่อจะกลับมาสักทีละคะ” เด็กหญิงวัยห้าขวบนั่งเท้าคางกับโต๊ะพร้อมกับวางดินสอลงแล้วถามผู้เป็นแม่เสียงใส เพราะเวลาล่วงเลยเวลาเลิกงานมานานมากแล้ว
“งั้นแม่โทรหาพ่อก่อนนะคะคนดี รอแป๊บนึงนะคะ” หญิงสาวหยิบโทรศัพท์มากดเบอร์ที่คุ้นเคยแล้วโทรออกไปทันที เธอก็ร้อนใจไม่ต่างจากลูกเท่าไหร่นักเมื่อสามียังไม่กลับบ้าน
‘ฮัลโหลครับ’
‘คุณจะกลับตอนไหนหรอคะ.. คือยูกิรอให้คุณส่งเข้านอนน่ะค่ะ’
‘งานเยอะมากเลยมาเรีย ฝากส่งลูกเข้านอนทีนะ กว่าจะกลับมันก็ดึกมากฝันดีครับ’
‘อ๊ะ เดี๋ยวค่ะคุณซีวอน’
ซีวอนวางสายทันทีที่พูดประโยคนั่นเสร็จ ภรรยาสาวมองหน้าจอโทรศัพท์แล้วถอนหายใจนั่งลงปลายเตียงของลูกสาว ตอนนี้รู้สึกห่างเหินกับสามีเหลือเกินช่วงแรกที่แต่งงานกันก็ไม่เต็มใจแต่งทั้งสองฝ่าย แต่เธอคิดว่าอยู่กันไปคงจะรักกัน ..แต่ไม่เลย ไม่เคยได้รับความรักที่แท้จริงจากผู้ชายที่ชื่อซีวอนสักนิดเดียว การทำไปงานของซีวอนทุกวันนี้เหมือนหลบหน้า จากที่ไม่ได้คุยกันอยู่แล้วการกระทำแบบนี้ยิ่งเหมือนห่างออกไปห่างแค่ช่วงแขนแต่รู้สึกไกลกันเหลือเกิน
เธอตัดสินใจโทรหาสามีของเธออีกครา
‘มีธุระอะไรอีกล่ะ?’
‘ฉันจะโทรมาบอกคุณว่า ..’ น้ำเสียงของหญิงสาวสั่นเครือ
‘หืม ว่ามาสิ’
.’ฉันรักคุณนะคะ แต่ว่าฉันยื้อต่อไปไม่ไหวแล้ว ลาก่อนค่ะ’
นี้คือสิ่งที่คุณต้องการใช่หรือไม่ ..?
เมื่อภรรยาสาวของเขาวางสาย ซีวอนรีบคว้ากุญแจรถออดี้คันหรูดิ่งตรงกลับบ้านทันที เขาวิ่งให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้แล้วมาหยุดอยู่ที่หน้าประตูห้องนอนของเขาและภรรยา มือเอื้อมไปเปิดประตูแล้วก้าวขาเข้าไปในห้อง ก็พบแต่ความว่างเปล่า ไม่มีภรรยาของเขา ไม่มีลูกสาวของเขาอยู่ในห้องๆนี้เหมือนเช่นทุกคืน
“ทะเลาะอะไรกันล่ะ มาเรียถึงได้พายูกิกลับไปหาตากับยายซะมืดค่ำขนาดนี้” เสียงผู้เป็นแม่พูดพร้อมกับจับที่บ่าซีวอนพลางให้กำลังใจไปด้วย
“ไม่รู้สิครับ..” ตอนนี้ไม่อยากพูดอะไรเลยสักอย่างเดียวได้แต่ถอนหายใจ รู้สึกเสียใจที่ทำร้ายจิตใจมาเรียแต่ช่วยไม่ได้.. ผมไม่ได้รักคุณเลย สิ่งสิ่งหนึ่งที่เชื่อมเราสองคนไว้ได้ก็คือลูก
“แม่ขอโทษนะซีวอนที่ช่วยลูกไม่ได้เลย.. ช่วยให้ลูกได้สมหวังกับคนที่รักไม่ได้”
“ไม่เป็นไรหรอกครับคุณแม่ ในเมื่อคุณพ่อเค้าบอกว่าความรักของผมกับคยูฮยอนมันไม่ถูกต้องผมก็ไม่เถียง”
คยูฮยอนตอนนี้นายเป็นยังไงบ้างนะ พี่คิดถึงนายเหลือเกิน นายจะสบายดีไหม พี่ขอโทษ ขอโทษที่ทิ้งนาย..
“ในเมื่อมาเรียไม่อยู่แล้ว ผมขอไปหาคยูฮยอนได้ไหมครับคุณแม่”
แกร๊ง..
เสียงกระป๋องเบียร์ที่ว่างเปล่าร่วงหล่นจากมือกลิ้งลงไปรวมกับกระป๋องเบียร์ทั้งหลาย ลมหายใจที่มีแต่กลิ่นแอลกอฮอล์พ่นออกมาช้าๆด้วยความอ่อนแรง ดวงตาปรือชื้นไปด้วยน้ำตาที่ไหลซ้ำแล้วซ้ำเล่าแห้งเหือดไปกี่รอบก็กลับมาไหลอีก เจ็บปวดเหลือเกิน เจ็บที่คนรักต้องแต่งงานแล้วทิ้งตัวเราไว้ข้างหลัง
“ฮึก.. พี่ซีวอน.. ผมคิดถึงพี่”
ในยามที่คนรักไม่ได้เป็นของเราแล้วร่างกายช่างอ่อนแรงเหลือเกิน ความรู้สึกเฉื่อยชามาแทนที่ความเจ็บปวดไม่มีกระจิตกระใจจะทำอะไร ดื่มเบียร์เพื่อลืมความบอบช้ำแต่มันไม่ช่วยอะไรเลย เพียงแต่ทำให้เมาและหลับไปก็เท่านั้น ร่างบาพยายามยันตัวลุกขึ้นเพื่อจะไปอาบน้ำ ตอนนี้เนื้อตัวสกปรกมอมแมมเหมือนคนไร้อนาคตเหมือนคนที่สิ้นหวัง
อาการวิงเวียนแล่นเข้ามาให้หัวของเด็กหนุ่มทำให้เสียการทรงตัว
วูบบ..
คยูฮยอนไม่ได้ล้มลงไปกับพื้นเพราะมีคนประคองเขาไว้
“ที่รักของพี่เป็นขี้เมาแล้วหรอเนี่ย”
“พะ.. พี่ซีวอน”
_______________________________________________________________________________
อินโทรสั้นๆ แล้วเจอกันตอนที่1ค่ะ
ความคิดเห็น