คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ตอนทที่ 3 *เข้าสู่วังหลวง
ไรเตอร์ขอขอบคุณที่ติดตามมาจนถึงตอนที่สาม เย่ๆๆๆ
อันเนื่องจากตอนที่สองมีฉากเรทจึงได้ยกไปไว้ในบล็อก
ใครยังไม่อ่านตามไปอ่านได้ที่ลิ้งนี้เลยจ้า
http://maccademia.exteen.com/
ไรเตอร์คาดว่าจะพยายามอัพเดตให้วันละตอนสองตอน
เพราะแต่งสดวันละตอนเนี่ยแหละ ปวดหลัง TT
ยังไงไรเตอร์ก็ยังต้องการกำลังใจและชาวแฟนฟิคที่ติดตามนะ ติดตามต่อไป
แอบบอก* ในตอนนี้มีภาคพิเศษเฮียด้วย
และเฮียออกมาปรากฏตัวแล้ว จะถูกใจรึเปล่าไรเตอร์มิอาจทราบได้ ดังนั้นคอมเม้นบอกกันหน่อย =w=;
ตอนต่อไป ถ้ากระแสตอบรับดี ไรเตอร์จะลงเอนซีอนคีย์ให้นะจ้ะ จุ้บๆ <3
อ่านโลดดดดดดด...
ตอนที่ 3
“สวยจังท่านจงฮยอน...” คีย์บอมยิ่งตื่นเต้นจนออกอาการเมื่อได้ก้าวเท้าเข้ามาในเขตตำหนักวังหลวง สถานที่ที่ชีวิตนี้คีย์บอมไม่เคยคิดฝันว่าจะมีวาสนาได้ย่างกรายเข้ามา ตำหนักหลังโตที่สร้างจากไม้เนื้อหอมสลักลวดลายวิจิตรราวกับภาพในฝันที่ตั้งอยู่ตรงหน้าทำให้คีย์อดไม่ได้ที่จะเอื้อมมือไปสัมผัสเนื้อไม้ จงฮยอนจุดยิ้มเล็กน้อยในความตื่นเต้นของร่างบางก่อนจะเดินเข้าไปโอบเอวร่างบางเข้าใกล้แล้วพาเดินขึ้นตำหนัก
“ท่านจงฮยอนอยู่ที่นี่จริงหรือ...”
“ถ้าข้าไม่อยู่ที่นี่ แล้วข้าจะพาเจ้ามาที่นี่ด้วยเหตุอันใดเล่า เจ้านี่ช่างน่าขัน” อำมาตย์หนุ่มพูดด้วยน้ำเสียงกลั้วหัวเราะในลำคอเมื่อได้ยินสิ่งที่คีย์บอมถาม
“ถ้าเช่นนั้น คีย์บอมต้องนอนที่ไหนขอรับ...” ร่างเล็กยังคงหันซ้ายแลขวาสำรวจไปรอบๆ ตำหนักที่โอ่อ่า สวยงามหลังนี้
“นอนกับข้า ที่ห้องบรรทมของข้า...”
“...”
“ทำไมรึ เจ้ารังเกียจข้าอย่างนั้นรึ…” จงฮยอนถาม
“เปล่าขอรับท่านจงฮยอน คีย์บอมไม่มีสิทธิ์จะรังเกียจท่านที่มีบุญคุณกับคีย์บอมเยี่ยงนั้นได้หรอก...” คีย์บอมรีบหาคำพูดแก้ตัวเป็นพัลวันเมื่อเห็นร่างสูงเริ่มมีสีหน้าไม่พอใจ
“ข้าแค่หยอกเจ้าเล่น” จงฮยอนระบายยิ้มออกมาบนใบหน้าหล่อคมคายอย่างเจ้าเล่ห์ก่อนจะเอื้อมมือมาหยิกแก้มขาวนวลเบาๆ ที่ตอนนี้เริ่มขึ้นสีไม่รู้ว่าจากอารมณ์โกรธที่โดนแกล้งหรือเขินกันแน่
“ท่านจงฮยอน! เล่นอะไรแบบนี้ คีย์บอมไม่เล่นด้วยแล้ว...” คีย์บอมฟาดมือเรียวลงบนไหล่หนาของจงฮยอนก่อนจะสะบัดหน้าเดินหนีไปอีกทางด้วยท่าทีที่ทำให้จงฮยอนเกือบหลุดขำ นี่คีย์บอมกำลังงอนท่านอำมาตย์อยู่งั้นหรอกรึ? แต่ไม่ทันจะได้ตามไปออดอ้อน ง้อคนงอนที่เดินหนีก็ต้องหยุดชะงักด้วยเสียงฝีเท้าของคนมาใหม่ที่จงฮยอนไม่อยากจะพบเจอยิ่งนัก ริมฝีปากหยักเปลี่ยนจากยกยิ้มที่มุมปากลงก่อนจะกลายเป็นบึ้งตึงเมื่อเห็นว่าคนๆ นั้นเป็นใคร
“อ๊ะ! คีย์บอมขอโทษ คีย์บอมไม่ได้ตั้งใจ...” คีย์บอมที่เอาแต่ก้มหน้าก้มตาเดินหนีชนเข้ากับแผงอกกว้างแข็งแรงของใครบางคนอย่างกะทันหันรีบกล่าวขอโทษก่อนจะเงยหน้าขึ้นสบตาคนที่ตนเดินชน
ใบหน้าหล่อเหลารับกับทุกสัดส่วนบนใบหน้า ทั้งจมูกโด่งเป็นสัน ริมฝีปากหยักชวนลิ้มลอง แววตาเรียบนิ่งที่ฉายแววฉงนก่อนจะกลับกลายเป็นสายตาที่แสนเหยียดหยามและเย็นชาคู่นั้น ชายร่างสูงกำยำเหยียดยิ้มที่มุมปากให้คีย์บอมอย่างคาดเดาไม่ได้ว่านั่นคือยิ้มที่บ่งบอกถึงสิ่งใดกันแน่...
“คิมจงฮยอน...” ร่างสูงตรงหน้าก้าวขายาวผ่านคิมคีย์บอมอย่างไม่ใส่ใจก่อนจะมุ่งตรงไปที่จุดประสงค์ของการมาที่นี่ คิม จงฮยอน...
ฟึ่บ!
เอกสารและกระดาษในมือของชายร่างสูงถูกเหวี่ยงลงตรงหน้าอำมาตย์หนุ่มอย่างเกรี้ยวกราด
“เจ้าตรวจราชการแผ่นดินเยี่ยงนี้ได้อย่างไร มียศศักดิ์เป็นถึงอำมาตย์ผู้น่านับถือแต่กลับเอาเวลาราชการไประเริงสุขกับโสเภณี!!!” น้ำเสียงแข็งกร้าวดังก้องไปทั่วตำหนักที่โอ่อ่า คีย์บอมรู้สึกเจ็บแปลบขึ้นในใจ
โสเภณีอย่างนั้นรึ? ฐานะที่เขาเป็นมันต่ำถึงขนาดต้องดูถูกกันขนาดนี้เชียวหรือ... ชายคนนี้เป็นใครมาจากไหน เหตุใดจึงได้กล่าวถ้อยคำหยาบกระด้างได้เช่นนี้!
“เรามิใช่โสเภณี!” คีย์บอมขึ้นเสียงอย่างเหลืออด ทนไม่ได้ที่จะถูกตราหน้าว่าเป็นเยี่ยงนั้น นั่นไม่ใช่สิ่งที่คีย์บอมจะยอมรับได้... เขาเพียงแค่ยอมแลกร่างกายกับความใคร่เพื่อความสุขสบาย เงินทอง และลาภยศ เขาคือนางพญาแห่งสำนักฮวักวานที่ใครๆ ก็ต่างต้องการเรือนกาย นี่มิใช่สิ่งผิดมิใช่หรือ...
“เจ้าเป็นเพียงคนนอก อย่าได้ถือสิทธิ์มาขึ้นเสียงกับข้า” ชายร่างสูงโปร่งสะบัดหน้ามามองคีย์บอมด้วยสีหน้าขัดเคือง
“ข้ามิใช่คนนอกในเมื่อคนที่เจ้ากำลังกล่าวถึงนั้นคือข้า!”
“เจ้ายอมรับเองอย่างนั้นรึ?” ร่างสูงสาวเท้าเข้ามาใกล้คีย์บอมก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นเยียบ
“ข้ามิได้ยอมรับ หากแต่กำลังทักท้วงเจ้า เจ้าคนหยาบคาย”
“ถ้าหากเจ้าได้รับรู้ถึงฐานะของข้า เจ้าจะไม่มีวันได้มาพูดเยี่ยงนี้กับข้า จำเอาไว้... เจ้ากับข้ามันต่างชนชั้น เจ้ามันเพียงแค่อีกาที่ใฝ่จะเป็นหงส์ แต่ข้าเหนือกว่าเจ้าหลายพันเท่า!”
มือหนาบีบคางร่างเล็กแน่นจนน้ำตาคลอ จงฮยอนรีบวิ่งเข้ามาปัดมือนั้นออกก่อนจะโอบคนตัวบางเอาไว้ในอ้อมกอด
“ดูเจ้าจะหลงใหลโสเภณีไร้หัวนอนปลายเท้าซะเหลือเกินนะ ท่านอำมาตย์...” ร่างสูงเหยียดยิ้มขัดกับดวงตาที่แข็งกร้าว
“ท่านจะทำอันใดกับข้าก็เชิญทำให้สาแก่ใจ... แต่ข้ามิอนุญาตให้ท่านแตะต้องคนของข้าแม้เพียงปลายเล็บ”
“ท่านจงฮยอน...” คีย์บอมเอ่ยเสียงแผ่ว
“เจ้าคนอวดดี! จองหอง!”
“เชิญท่านด่าข้าให้สะใจ ข้าจะยอมรับฟัง... หากเสร็จกิจธุระของท่านแล้วก็จงรีบก้าวเท้าออกไปจากตำหนักของข้าซะ” จงฮยอนประกาศกร้าว
“แล้วเจ้าจะรู้ซึ้งว่าสิ่งที่เจ้าทำในวันนี้ มันจะส่งผลใดแก่ตัวเจ้าบ้าง... เพียงความใคร่ชั่วข้ามคืนเจ้าก็หลงใหลจนโงหัวไม่ขึ้น งานที่เจ้ารับผิดชอบในราชการก็ผิดเพี้ยน เช่นนี้แล้วจะบริหารราชการบ้านเมืองได้อย่างไรเจ้าคนไร้สมอง! เจ้ามันต่ำ!”
“...” จงฮยอนกัดฟันกรอดด้วยความเจ็บแค้น ถ้าหากว่าฐานะอำมาตย์ไม่ค้ำคอ คนตรงหน้าต่อให้ยิ่งใหญ่มาจากไหน เขาคงไม่ปล่อยเอาไว้เป็นแน่ เจ้าคนยโสอย่างมัน! ลีจินกิ...
“ข้าจะปล่อยให้เจ้าได้หลงระเริงหาความสุขให้สมใจ แล้วเมื่อถึงวันนั้นเจ้าจะรู้สึกกับสิ่งที่เจ้าได้กระทำเอาไว้ในวันนี้” พูดจบก็หันหลังกลับเตรียมจะเดินจากไป แต่ก็หยุดปลายเท้าเอาไว้ก่อนจะเอ่ยด้วยเสียงเย็บเยียบอีกครั้ง... “สำหรับโสเภณีเช่นเจ้า จงจำชื่อของข้าเอาไว้ให้ดี ข้าชื่อ... ลี จินกิ” แผ่นหลังของร่างสูงโปร่งเดินจากไป ทิ้งไว้แต่เพียงความเงียบที่แผ่ปกคลุมไปทุกอณูของตำหนัก
.
.
.
.
“เจ้าเจ็บหรือไม่...”
“ข้าไม่เป็นไร ท่านจงฮยอน...” มือหนาเอื้อมมาจับบนใบหน้าเนียนใสด้วยความเป็นห่วงหลังจากที่ทั้งคู่พากันเข้ามาในห้องบรรทม
“เจ้าคนปากดีนั่นเป็นใคร ท่านบอกข้าได้หรือไม่...” คีย์ถาม
“เจ้านั่น! เจ้าคนยโสโอหัง ...ลีจินกิ!!!” จงฮยอนพูดด้วยเสียงคับแค้นใจ ร่างบางยกมือขึ้นกุมมือหนาหวังจะให้คนตรงหน้าผ่อนคลายอารมณ์ลง
“ทำไมท่านจึงได้ยอมเจ้าคนสามหาวนั่น มันกล้ามาว่าท่านจงฮยอนของคีย์บอมเยี่ยงนี้ได้อย่างไร”
“เพราะข้าอยู่ใต้อำนาจของมัน ข้าจึงมิอาจจะสั่งการใดได้ ตระกูลมันเป็นถึงเชื้อพระวงศ์ที่ยิ่งใหญ่มายาวนานหลายศตวรรษ ส่วนข้ามันก็แค่อำมาตย์...” จงฮยอนกำหมัดแน่น คิ้วเข้มย่นเข้าหากันอย่างเคียดแค้น... จงฮยอนกับลีจินกิเป็นศัตรูไม่ถูกกันมาช้านาน เนื่องด้วยลีจินกิ ผู้มียศถาบรรดาศักดิ์เป็นถึงเชื้อพระวงศ์ที่ถูกหมายเป็นกษัตริย์คนต่อไป ตั้งแต่สมัยฝึกวิชาและร่ำเรียนด้วยกันมา ลีจินกิก็เก่งกว่าจงฮยอนทุกอย่างและคอยจะข่มจงฮยอนให้หลุดจากตำแหน่ง แต่ด้วยความสามารถของจงฮยอนก็ไม่ได้ด้อยไปกว่าใครคนไหน จึงไต่เต้าขึ้นมาถึงตำแหน่งอำมาตย์ใหญ่ในวังหลวงจนได้ แต่กระนั้นลีจินกิก็ยังคงอยู่เหนือกว่าจงฮยอนอยู่เช่นเคย...
ฝ่ายหนึ่งเป็นถึงว่าที่กษัตริย์...
อีกฝ่ายหนึ่งก็ยศใหญ่เป็นถึงอำมาตย์ผู้มากฝีมือ...
แต่สิ่งที่ตัดสินมิใช่ยศถาบรรดาศักดิ์ ความสามารถหรือเงินทอง แต่เป็นฐานะที่ค้ำคอคนทั้งคู่...
ความลับอีกอย่างที่จงฮยอนไม่เคยเปิดเผยให้ใครได้รู้นั่นคือ ตัวเขาเองก็เป็นเชื้อพระวงศ์เช่นกัน หากแต่เกิดกับนางสนม จึงด้อยกว่าลีจินกิในทุกด้าน
ไมว่าจะด้วยเหตุประการใดก็แล้วแต่... จงฮยอนไม่มีวันนับญาติกับลีจินกิแน่ ฝ่ายลีจินกิก็เช่นกัน!
.
.
.*
To be continue~~ :D
โอ้ย* ไรเตอร์จะตายคาคีย์บอร์ดเมื่อแต่งมาถึงจุดนี้ เปิดมาเฮียก็เป็นคู่คับคู่แค้นไปซะแล้ว เข้มข้นจนอยากจะกรีดร้อง แต่งไปได้ยังไง TOT~~~~~
ตอนพิเศษ* ลี จินกิ
[-lee jinki Part-]
เจ้านั่น... มันชิงตัดหน้าข้า!
คิม จงฮยอน...
ข้าจะไม่มีวันปล่อยให้เจ้าสองคนได้หลงระเริงบำเรอสุขกันต่อไปเป็นแน่ เจ้าช่างอาจหาญมาแอบอ้างยศข้าไปชิงตัวคีย์บอมมาจากตำหนักฮวักวาน ...ทั้งที่รู้ว่านั่นเป็นคนที่ข้าหมายจะคว้ามาไว้ในครอบครอง เจ้าคิดจะแย่งชิงข้าอย่างนั้นใช่ไหม คิม จงฮยอน... แล้วเจ้าจะรู้ซึ้งว่าสิ่งที่เจ้ากำลังทำมันผิด เจ้ากำลังเริ่มเปิดศึกสายเลือดกับข้า!
“ท่าลีจินกิขอรับ...” จีโอ ทหารรับใช้คนสนิทของลีจินกิเอ่ยเสียงเรียบมาจากด้านนอกประตูห้องบรรทมทำให้ลีจินกิจำต้องหยุดคิดเรื่องบางเรื่องก่อนจะเอ่ยถามออกไปด้วยเสียงขุ่นมัวตามอารมณ์ “มีเหตุอันใดจึงมาเรียกข้าในยามวิกาลเช่นนี้ ถ้าหากนั่นมิใช่เรื่องขอขาดบาดตายเจ้าจงเตรียมตัวลดฐานะตัวเองได้เลย”
“คือ... ท่านลีทงเฮมีกิจสำคัญเรียกท่านเข้าพบด่วนมากขอรับ”
“ขอบใจ ไสหัวไปซะ...” ลีจินกิลุกขึ้นเต็มความสูงคว้าชุดฮันบกคลุมกายก่อนจะก้าวเท้าหนักๆ ออกมาจากห้องบรรทม ท่านพี่จะมาเรียกพบข้าทำไมดึกคื่นป่านนี้... ลีจินกิคิดหงุดหงิดในใจ
สองขายาวรีบสาวเท้าเดินไปตามทางภายใต้อากาศที่เย็นเยียบ เพื่อไปให้ถึงตำหนักของลีทงเฮโดยเร็วที่สุด... ทหารหนุ่มสองนายเดินตามหลังโดยมีจีโอเดินนำด้านหน้ายกตะเกียงที่ส่องสว่างนำไปตามทางเดิน
ตำหนักลี ทงเฮ
“ท่านพี่...” ลีจินกิเอ่ยก่อนจะเอื้อมมือแกร่งไปเลื่อนบานประตูแกละสลักฉลุกระดาษสาให้เปิดออก ใบหน้าที่เคร่งเครียดเงยขึ้นมาจากกองเอกสารตรงหน้าภายใต้แสงเทียนที่ส่องกระทบใบหน้าจนมีสีส้มอ่อน
“เจ้ามาก็ดีแล้วจินกิ ข้ามีเรื่องจะปรึกษา...” จินกิเลื่อนประตูปิดลงก่อนจะเดินไปนั่งลงข้างๆ “ทำไมเจ้าจึงปล่อยให้เอกสารสำคัญมีข้อบกพร่องเยี่ยงนี้ ใครรับผิดชอบ...” ทงเฮวางปึกเอกสารลงตรงหน้าจนกิ เขาเพียงแค่เหลือบตามอง เมื่อพบว่าเป็นเอกสารจากฝ่ายการคลังก็รู้ทันทีว่าใคร เจ้าคนสะเพร่าคิม จงฮยอน!
“ท่านพี่ไม่น่าถาม คนที่ดูแลราชการส่วนนี้ก็มีแต่เจ้าจงฮยอนเท่านั้น... วันนี้ข้าได้ไปตักเตือนเจ้านั่นมาแล้ว”
“แล้วเจ้าจะปล่อยให้คนสะเพร่าดูแลราชการบกพร่องแบบนี้ทำงานต่อไปอีกเช่นนั้นรึจินกิ”
“ข้าจะจัดการเรื่องนี้เองท่านพี่...” แสงเทียนวูบไหวที่สะท้อนนัยน์ตาของจินกิส่องประกายฉายแววมาดร้ายอย่างเจ้าเล่ห์ ถึงเวลาที่ข้าจะเอาคืนเจ้าแล้วจงฮยอน...
“ส่งเจ้านั่นไปราชการที่เซจูสักเดือนคงจะดีไม่น้อย... จินกิ เจ้าเห็นอย่างไรเล่า” ทงเฮลูบคางตนเองก่อนจะหันมาถามทางจินกิอย่างขอความเห็น “ข้าเห็นด้วยกับท่านพี่เป็นที่สุด...”
จงฮยอน... ข้ามีเรื่องที่จะทำให้เจ้าเซอร์ไพรส์จนพูดไม่ออกเลยทีเดียว เตรียมตัวรอข้าได้เลย...
แววตาร้ายกาจฉายวาบขึ้นในขณะที่แสงเทียนเริ่มห่างออกไป ลีจินกิเดินออกจากห้องทรงงานของทงเฮด้วยอารมณ์ที่ต่างออกไปจากตอนแรก เขากำลังครุ่นคิด...
สิ่งที่มิอาจคาดเดาได้ว่าจะเลวร้ายมากเพียงใด หากจงฮยอนได้รับรู้...
(-จบภาคพิเศษ-)
นับตั้งแต่วันที่คีย์บอมได้เข้ามาพักอาศัยอยู่ที่ตำหนักของจงฮยอน ไม่มีวันใดที่ร่างกายจะได้พักผ่อนอย่างเต็มที่... อำมาตย์หนุ่มหยิบยื่นแต่ความสุขมาให้ ไม่ว่าจะเป็นความสุขทางกายหรือทางใจ... อยู่ที่นี่แม้จงฮยอนจะจัดเตรียมเสื้อผ้าเนื้อดีราคาแพงและสั่งตัดชุดฮันบกขึ้นพิเศษมากมายหลายชุดให้คีย์บอมได้สวมใส่ หากแต่คนที่หยิบยื่นให้กลับเป็นคนถอดมันออกทุกครั้งไป... เสื้อผ้าเนื้อดีแทบไม่มีความหมายเมื่อคนสองคนยังขลุกอยู่ด้วยกันตลอดเช้าค่ำเช่นนี้...
คีย์บอมนั่งมองภาพตนเองที่สะท้อนอยู่ในกระจก ทุกอณูของผิวกายเนียนละเอียดแทบไม่เหลือพื้นที่ว่างใดๆ จะเติมแต่งรอยรัก รอยแดงซ้ำแล้วซ้ำเล่าทาบทับลงบนจุดเดิมและแห่งใหม่ ไม่มีวันจางหาย เพราะร่างบนเตียงที่หลับตาพริ้มอยู่นั้นสร้างรอยประทับทุกๆ ครั้งที่ได้ครอบครอง...
วันนี้เป็นโอกาสดียิ่งนัก...
คิมจงฮยอนเหนื่อยล้าเกินกว่าจะทำกิจกรรมรักจึงได้แต่เพียงหลับพักผ่อนอยู่ภายในห้องบรรทม คีย์บอมไม่อยากจะรบกวนจึงแอบลุกออกมาอาบน้ำแต่งเนื้อแต่งตัวเพื่อออกมาเดินเล่นภายนอกตำหนัก นี่เป็นวันแรกที่คีย์บอมได้ออกมาเปิดหูเปิดตาหลังจากหมกตัวอยู่แต่ในห้องบรรทมกับจงฮยอนมาเป็นเวลาหลายวัน... นับเป็นโอกาสอันดีที่เขาจะได้ใช้เวลาพักผ่อนกายอย่างเต็มที่ คีย์บอมสูดอากาศบริสุทธิ์เข้าไปจนเต็มปอด เท้าเล็กเดินเหยียบย่ำไปบนพื้นหญ้าในสวนดอกไม้สีสันลานตา กิ่งก้านต้นไม้ที่โอบล้อมแผ่ไปทั่วบริเวณทำให้บริเวณสวนยามบ่ายแก่ๆ ดูร่มรื่น แดดอ่อนๆ ส่องลอดใต้เงาไม้ลงมารำไร ชวนฝันราวกับอยู่ในสวนสวรรค์...
เสียงนกร้องคลอเบาๆ เหมือนเสียงเพลงแห่งธรรมชาติบรรเลงขับขานฟังสบายหู มือเรียวเอื้อมเด็ดดอกไม้สีสวยจากกิ่งที่ยื่นลงมาใกล้ๆ ขึ้นมาพินิจดูอย่างเชยชมก่อนจะจรดดอกไม้ที่ปลายจมูกเชิดรั้นเพื่อสูดกลิ่นหอมหวาน ปลายผมที่ลุ่ยลงมาจากมวยที่จัดไว้ด้วยปิ่นปักผมอันเล็กพลิ้วไสวไปตามแรงลม คลอเคลียแก้มใสไม่ห่าง เท้าเล็กพาร่างบอบบางเดินมาจนถึงบ่อน้ำพุร้อนกลางแจ้งที่ดูเหมือนจะเป็นที่ส่วนบุคคลเสียมากกว่า ไอน้ำลอยขึ้นจนดูน่าลงไปแช่ให้สบายตัว หันซ้ายแลขวาดูรอบข้าง พอเห็นว่าไร้คนแน่คีย์บอมจึงค่อยๆ ปลดชุดฮันบกเนื้อดีลงอย่างเบามือ วางดอกไม้ที่เด็ดมาไว้ข้างโขดหินก่อนจะก้าวเท้าลงไปอย่างระมัดระวัง น่าเสียดายที่ไม่รู้มาก่อนว่าในที่แบบนี้จะมีน้ำพุร้อนกลางแจ้ง จะได้ตระเตรียมผ้าขนหนูผืนเล็กติดตัวมาด้วย...
“อา...” ร่างเล็กครางเบาๆ ในลำคอด้วยความสุขหลังจากลงมาแช่ในบ่อน้ำพุร้อน
...หารู้ไม่ว่ามีอีกร่างหลบอยู่หลังโขดหิน ร่างสูงหลับตาพริ้มฟังเสียงนกร้องอย่างสุขใจ ไม่ทันได้สังเกตถึงเสียงเหยียบย่ำเท้าของใครบางคนที่ใกล้เข้ามา เปลือกตาขยับเล็กน้อยก่อนจะเปิดขึ้นในที่สุดเมื่อพลันได้ยินเสียงหวานจากใครอีกคน ไม่ผิดแน่... เสียงแบบนั้น... เขาได้แต่เพียงคิดไว้ในใจ
ร่างสูงยังคงแช่ตัวนิ่งอยู่หลังโขดหินพลางเงี่ยหูฟังความเคลื่อนไหวของอีกคนต่อไป...
ร่างเล็กที่ยังคงไม่รู้ตัวว่ามีใครบางคนกำลังสังเกตตนอยู่ขยับกายเอนลงพิงกับโขดหินพลางเอนศีษะลงก่อนจะหลับตาพริ้ม เสียงน้ำเคลื่อนไหวเบาๆ แม้จะไม่ได้ดังมากแต่คนร่างสูงที่อยู่อีกด้านก็ได้ยิน เป็นสิ่งที่ยืนยันแน่ชัดแล้วว่า... ไม่ใช่เขาคนเดียวเท่านั้นที่แช่น้ำพุร้อนอยู่ แต่ยังมีอีกคนที่เดาได้ไม่ยากว่าใครอีกคนกำลังนอนแช่อย่างสบายตัว
...เหยื่อมาถึงที่ขนาดนี้ มีหรือคนอย่างลีจินกิจะปล่อยให้หลุดพ้นไปได้...
*------------------------
หวังว่าคงจะถูกใจชาวอนคีย์ที่รอเฮียมานาน บัดนี้เฮียโชว์เขี้ยวเล็บแล้ว
ขอให้ติดตามกันต่อไป.....
ความคิดเห็น