คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่ 1 *นางบำเรอชั้นสูงแห่งสำนักฮวักวาน
ขออภัยผู้อ่านแฟนฟิคของไรเตอร์นะคะ เนื่องจากว่า... มีปัญหาขัดข้องทางเว็บไซต์นิดหน่อย ดังนั้นจึงทำให้ไม่สามารถอัพตอนได้ ในระหว่างนี้ไรเตอร์เลยขอแก้ไขคำพูดและการบรรยายในบางส่วน เนื้อหาเพิ่มเติมตอนท้ายอีกนิดหน่อย หากว่าได้อ่านไปแล้ว ถ้าไม่เป็นการรบกวน กรุณาอ่านอีกครั้งเพื่อความเข้าใจนะคะไรเตอร์ขออภัยกับความไม่สะดวกมา ณ ที่นี้ด้วยค่ะ
ขอบคุณที่ติดตามผลงานจ้า :)
fic::SWAN
rate::R/nc 17+
main couple::onkey/2min
ps.*อาจมีมินคีย์.จงคีย์.และคู่อื่นเป็นองค์ประกอบของเรื่อง ถ้าไม่ชอบกรุณากดเอกซ์ X ออกไปเลยจ้า ไม่บังคับอ่าน
แต่ขอคอมเมนท์เพื่อกำลังใจที่ดีในการแต่งต่อไป รีเควสท์ได้นะ อยากได้คู่ไหนวงไหน ไรเตอร์จะพิจารณาแต่งให้ได้ในบางอารมณ์ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ
connect writer:: http://www.facebook.com/PIXMA.SARUHARA?ref=tn_tnmn
ถ้าไรเตอร์ทำแบนเนอร์กับภาพประกอบเป็นเมื่อไหร่จะมาอัพให้นะจ้ะ จุ้บๆ <3
ตอนที่ 1
“ท่านมินโฮ...”
“หืม...” ร่างสูงขยับกายเข้าใกล้ก่อนจะจูบลงบนขมับชื้นเหงื่อของร่างบางที่เอ่ยเรียกเสียงแผ่วเบา...
“ข้าต้องไปแล้ว...” ร่างบางพลิกกลับมาซบอกกว้างพลางส่งสายตาออดอ้อน “ปล่อยข้าเถอะ...”
“ไม่... จนกว่าเจ้าจะสัญญาว่าจะไม่ยอมให้ชายใดมาแตะต้องตัวเจ้าอีก...” แขนแข็งแรงกระชับร่างบางให้แนบชิดขึ้นอีกจนไม่เหลือพื้นที่ว่างระหว่างกัน...
“นี่คืองานของข้า ท่านควรจะเข้าใจ... “
“แต่ข้าหวงเจ้า หวงร่างกายเจ้า หวงริมฝีปากเจ้า หวง... ทุกๆ สิ่งในตัวเจ้า!”
“เช่นนั้นท่านก็ซื้อตัวข้าไปจากสำนัก ท่านจะได้ครอบครองทุกๆ อย่างในตัวข้าแต่เพียงผู้เดียว ท่านจะทำเช่นนั้นหรือไม่?” ข้อเสนอของคิมคีย์บอมช่างทำร้ายน้ำใจชเว มินโฮยิ่งนัก ทั้งที่ร่างบางรู้ทั้งรู้อยู่ว่าคนตรงหน้าไม่มีปัญญาจะซื้อตัวตนในราคาที่สูงอย่างนั้นได้ แต่ก็ยังพูดยั่วยุ ...ก็คิมคีย์บอมผู้นี้ ไม่ใช่เพียงนางบำเรอชั้นสูง แต่เป็นถึงนางพญาที่ทั้งสง่าและสูงศักดิ์ ค่าตัวแต่ละคืนทำเงินให้สำนักได้มากกว่านางบำเรอทั้งสำนักรวมกัน! ดังนั้น... ไม่ว่าจะยื่นข้อเสนอกี่ครั้งกี่หนก็แล้วแต่... ด้วยยศเพียงทหารรับใช้ขุนนางอย่างชเว มินโฮก็ไม่สามารถจะยอมรับมันได้
“เจ้ามันใจเสาะ...” คีย์บอมเอ่ยด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาหากแต่ร่างสูงก็ได้ยินก่อนจะผละตัวออกจากอกกว้างแล้วเดินไปหยิบชุดคลุมบางเบาที่พาดไว้กับหัวเตียงมาปกปิดร่างกายเปลือยเปล่าที่เต็มไปด้วยร่องรอยบอบช้ำจากกิจกรรมเมื่อคืนที่ผ่านมา... ร่างสูงบนเตียงเพียงแต่เท้าแขนขึ้นมาจากเตียงแล้วเอ่ยก่อนที่คีย์บอมจะเดินออกจากห้องไป “เจ้าไม่เคยสนใจจะรักข้าเหมือนอย่างที่ข้าสนใจรักใคร่เจ้าบ้างเลยรึ?” ร่างบางเลื่อนประตูเปิดออกก่อนจะหันมายิ้มอ่อนหวานให้คนตัวโตที่นั่งนิ่งอยู่บนเตียง “ข้าเองก็รักท่านมินโฮ แต่เพียงแค่ข้ายังมีแขกท่านอื่นให้ต้องรับใช้ คืนพรุ่งนี้... ข้าจะรอท่านมาเป็นแขก ถ้าหากท่านคิดถึงข้า... พรุ่งนี้ข้าจะรอ ♥” พูดจบร่างบางก็ก้าวเท้าออกไป ทิ้งเอาไว้เพียงความเงียบ...
“ตกลง... ข้าจะมาหาเจ้าคืนพรุ่งนี้ คิมคีย์บอม…”
สำนักฮวักวาน
“คีย์บอม...”
“ครับ” คีย์รับคำด้วยน้ำเสียงอ่อนหวานเมื่อฮีชอล ท่านแม่บุญธรรมที่อุ้มชูดูแลเขาให้เติบโตขึ้นมาในสำนักนี้เรียกให้เขาเข้าพบ ไม่ว่าจะด้วยเรื่องดีหรือร้าย คีย์ก็ไม่เคยคิดโกรธ เพราะท่านแม่คือผู้มีพระคุณต่อคีย์ ที่คีย์มีชีวิตที่ดีในวันนี้ได้ ก็เพราะท่านแม่ฮีชอลอบรมสั่งสอน ‘วิชา’ มาทั้งนั้น...
“วันนี้เตรียมแต่งตัวสวยๆ นะคีย์... วันนี้เป็นวันสำคัญยิ่งนัก...” ท่านแม่กล่าวขึ้นเมื่อคีย์บอมเดินเข้ามาภายในห้องส่วนตัวที่อยู่ฝั่งปีกตะวันออกของสำนักก่อนจะเอื้อมมือขาวนวลแลดูบอบบางไปหยิบถ้วยชาขึ้นมาจิบ
“วันสำคัญ? วันอะไรหรือครับ ท่านแม่...”
“วันที่แขกคนสำคัญของเราจะแวะมาเยี่ยมเยียน...” ท่านแม่คลี่ยิ้มบางบนใบหน้าที่สวยราวกับนางฟ้า ไม่แปลกเลยที่นางพญาแห่งสำนักที่สง่างามเปรียบดังหงส์คู่สำนักอย่างคีย์บอมจะได้รับสิ่งเหล่านี้มาจากเจ้าสำนักอย่างท่านแม่... ฮีชอลปั้นคีย์บอมมาเพื่อให้เป็นหงส์ หงส์ที่สง่างามและสูงศักดิ์... และเวลานี้คีย์บอมก็เป็นเช่นนั้น
“เชื้อพระวงศ์จะเสด็จมาที่นี่... ฉะนั้นเจ้าต้องต้อนรับแขกของเราให้ดี”
“...” คีย์บอมได้แต่พยักหน้าตอบรับ ภายในใจมีทั้งความยินดีและความเบื่อหน่าย การรับแขกคนสำคัญและยศสูงอย่างเชื้อพระวงศ์นั้นเป็นสิ่งที่คีย์บอมไม่เคยได้รับโอกาสมาก่อนในชีวิต นี่คือครั้งแรก... ความรู้สึกตื่นเต้นปะปนกับความประหม่า เชื้อพระวงศ์ผู้นั้นจะเป็นใครกัน จะมีเมตตาให้โอกาสเขาได้ปรนนิบัติเหมือนอย่างขุนนางที่เคยแวะเวียนมาหรือเปล่า นั่นเป็นสิ่งที่คีย์บอมพยายามคิดถึงในตอนนี้ แต่สิ่งที่เขาเบื่อนั่นก็คือ การที่จะต้องแสร้งทำอ่อนหวาน แสร้งไร้เดียงสาเหมือนไม่เคยมาก่อน ทั้งที่จริงๆ แล้ว เขารู้ตัวเองดี... เขาไม่ได้บริสุทธิ์ แต่สิ่งที่มีอยู่แทนนั้นคือความช่ำชองและเสน่ห์ยั่วยวนจนเหล่าขุนนางชั้นสูงโงหัวไม่ขึ้นต่างหาก... นั่นคือสิ่งหนึ่งที่ฮีชอลสอนให้เขาปกปิดและเก็บไว้เพียงแต่ในใจ
“ไปเตรียมตัวซะ... แทมินกำลังเตรียมน้ำแร่ไว้ให้แล้ว อาบน้ำแร่สักหน่อยจะได้เปล่งปลั่ง... ไปสิ!” ฮีชอลขึ้นเสียงเล็กน้อยเมื่อเห็นคีย์บอมเอาแต่ยืนนิ่งไม่ยอมเดินออกจากห้องเสียที คีย์บอมเพียงแต่พยักหน้าแล้วก้าวเท้าเดินกลับมาที่ฝั่งปีกตะวันตกเพื่อกลับเข้าห้องพักของตนเอง เสียงน้ำไหลที่ดังออกมาจากห้องนั่นทำให้เขาพอจะรับรู้ได้ว่า ‘แทมิน’ เด็กฝึกคนใหม่ของสำนักกำลังเตรียมการให้เขาอยู่ภายในห้องก่อนแล้ว
“อ๊ะ! ท่านพี่... แทมินเตรียมน้ำแร่เอาไว้ให้ท่านพี่แล้ว ท่านแม่ได้บอกท่านพี่แล้วใช่ไหมว่า...” แทมินที่กำลังตระเตรียมของอยู่ในห้องอาบน้ำพอได้ยินเสียงประตูเลื่อนเปิดออกก็รีบตะโกนออกมาทักทายคีย์บอมในฐานะรุ่นพี่ที่เขานับถือ “รู้แล้ว...” คีย์ขัดขึ้นก่อนที่แทมินจะพูดจบพลางถอดเสื้อคลุมสีแดงเพลิงลายนกยูงออกเผยให้เห็นผิวขาวเนียนที่มีร่องรอยจางๆ หลงเหลืออยู่เล็กน้อยแต่ก็พอจะทำให้แทมินจ้องมองตาไม่กระพริบ คีย์ไม่สนใจกิริยาของแทมินเลยแม้แต่น้อย เขารู้ว่าอะไรทำให้แทมินจ้องเขาแบบนั้น การเปลือยกายเป็นสิ่งที่ธรรมดาและเคยชินสำหรับเขา นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เด็กฝึกอย่างแทมินต้องเข้ามาช่วยบำรุงผิวพรรณให้เขา คีย์บอมก้าวเท้าลงไปในอ่างไม้และนอนลงอย่างเหนื่อยล้า... วันนี้ เขาต้องรับแขกอีกแล้วหรือ? ทำไมถึงไม่มีวันพักผ่อนสำหรับเขาบ้างเลยนะ คีย์บอมคิด...
.
.
.
.
“ท่านพี่ อยากรวบผมขึ้นหรือจะปล่อยไปตามธรรมชาติดีฮะ...” แทมินถามขณะที่ตนเองกำลังง่วนอยู่กับการแปรงผมที่ยาวจนเกือบถึงกลางหลังอย่างเบามือ เส้นผมบางเบาและนุ่มมือของคีย์บอมเป็นที่น่าจับต้องของใครหลายคน หนึ่งในนั้นคือแทมินที่คอยแวะเวียนมาแปรงผมให้บ่อยๆ แม้ในวันที่คีย์ไม่ได้รับแขกก็ตาม...
คนถูกถามได้แต่นั่งเหม่อมองภาพสะท้อนตนเองในกระจกที่สวมชุดกิโมโนสีแดงปักดิ้นไหมสีทองลวดลายงดงามราวกับหงส์ เรียวปากอิ่มที่ถูกแต่งแต้มสีแดงเรื่อขยับเล็กน้อยก่อนจะเปล่งเสียงออกมา “ตามใจเจ้าเถอะแทมิน...”
แทมินชั่งใจเล็กน้อยก่อนจะเอื้อมมือหยิบปิ่นปักผมสีทองที่สลักลวดลายคล้ายปีกผีเสื้อประดับด้วยเพชรพลอยขึ้นมาขัดมวยผมไว้หลวมๆ ตามด้วยหวีสับที่มีลายคู่กันขึ้นมาประดับผมให้คีย์บอม ช่อผมบางช่อที่เกล้าขึ้นไปไม่หมดถูกเจ้าของมือเรียวบางจับให้เกลี่ยไปตามข้างแก้มและใบหู ท่านพี่คีย์บอมช่างงดงามราวหงส์จริงๆ... แทมินคิดพลางระบายยิ้มออกมาด้วยความปลาบปลื้มในฝีมือของตนเอง
“ท่านพี่ช่างสวยยิ่งนัก... ราวกับนางในวังเลย”
“เจ้าเองก็สวย แทมิน... หากแต่เจ้ายังเด็ก ยังมีความน่ารักสดใส ไม่เหมือนข้า...” คีย์บอมเงียบ
“ท่านพี่อย่าคิดอย่างนั้นสิฮะ... ท่านแม่สอนแทมินว่า ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานเท่าใดเราก็ยังต้องคงความสวยและสง่างามเอาไว้เช่นเดิม...”
“นั่นคือสิ่งที่ข้าทำอยู่ทุกวันนี้ แทมิน...”
“ถ้าเช่นนั้นท่านพี่ก็ควรจะยิ้มบ้าง ท่านพี่ดูไม่สวยเลยเวลาท่านพี่ไม่ยิ้ม ท่านพี่ดูอ่อนแอราวกับไม่สบาย”
“ข้าแค่เหนื่อย แต่เชื่อข้าเถอะ เมื่อถึงเวลาข้าจะกลับมาเป็นหงส์อย่างที่ข้าเป็น...”
คีย์บอมพูดจบก็ผุดลุกขึ้นจากเก้าอี้ก่อนจะเดินไปที่ประตู “ได้เวลารับแขกแล้ว เจ้ามีธุระอะไรต่อก็ไปทำเถอะ” แล้วคีย์บอมก็จากไปพร้อมกับเรือนร่างที่สง่างาม ทิ้งเอาไว้เพียงแทมินที่ยังนั่งจับจ้องตนเองในกระจกบานนั้น บานเดียวกันกับคีย์บอม หากแต่ตัวเขาเองกลับคิดว่ามันช่างแตกต่าง... ในขณะที่คีย์บอมที่งามสง่าดั่งนางพญาหงส์ส่องสะท้อนอยู่ในกระจกราวกับว่านั่นคือทะเลสาบสีสวยที่ส่องทอประกายแสง แต่ในขณะที่ตัวเขาเองส่องสะท้อนออกมามันกลับรู้สึกว่ากระจกบานนี้เป็นแค่เพียงเงาสะท้อนจากกาน้ำชาที่เขรอะขระด้วยสนิม
ร่างเล็กยกมือเรียวบางขึ้นจับปลายผมที่ยาวเกือบเท่าคีย์บอม เส้นผมสีน้ำตาลอ่อนนุ่มช่างเทียบไม่ได้กับท่านพี่เลยแม้แต่นิด... แทมินคิดและลุกเดินออกจากห้องไป
.
.
.
ภายในห้องรับรองแขกแห่งสำนักฮวักวานที่วันนี้ดูสงบและเงียบไปกว่าปกติ เนื่องด้วยเชื้อพระวงศ์ผู้สูงศักดิ์เสด็จลงมาประทับ ทำให้เหล่าขุนนางและทหารรับใช้ผู้ต่ำต้อยที่เคยแวะเวียนมาใช้บริการจำต้องจรรีไปที่สำนักอื่นแทน จะมีก็แต่ทหารรับใช้หนุ่มร่างสูงผู้หนึ่งที่ยังไม่ยอมขยับกายไปไหนจากด้านหน้าประตูไม้ลวดลายสวยฉลุกระดาษสาโปร่งแสงที่ยามนี้กำลังสะท้อนเงาร่างอรชรในชุดกิโมโนกำลังร่ายรำด้วยท่วงท่าที่น่าหลงใหลชวนมอง เขาไม่ได้มีจุดประสงค์มาแอบดูภาพที่ตราตรึงใจจนไม่อาจละสายตาไปได้ของคนตรงหน้า แต่ที่มายืนอยู่ ณ จุดนี้ไม่ขยับกายไปไหนก็เพื่อจะรอนางผู้นั้นออกมาเจอและอยู่ด้วยกันในคืนนี้ หารู้ไม่ว่า ทางด้านในนั้นไม่ได้เป็นอย่างเช่นทุกวันที่ผ่านมา...
คีย์บอมกรีดนิ้วเรียวงามพร้อมกับพัดลายวิจิตรในมือไปมาในท่วงท่าที่ทำให้เชื้อพระวงศ์แขกคนสำคัญยิ้มออกมาด้วยความพึงพอใจ ชายเสื้อกรุยกรายกับท่วงท่าลีลาที่อ่อนช้อยตรึงสายตาจากผู้ชมไม่ให้ละออกไปจากภาพตรงหน้าได้เลยแม้เพียงเสี้ยวนาที เสียงดนตรีสอดประสานทำนองดังคลอระรื่นหู ร่างบางตรงหน้าวางพัดลงก่อนจะดีดพิณเสียงใสให้ดังกังวาน ปลายนิ้วเรียวกรีดลงบนสายพิณอย่างแผ่วเบา ช้อนตาขึ้นมองคนตรงหน้าด้วยสายตาชวนฝัน ใบหน้าอ่อนหวานราวกับถูกปั้นแต่งแต่งแต้มไปด้วยรอยยิ้มจากริมฝีปากแดงระเรื่อ ก่อนที่การบรรเลงทั้งหมดจะหยุดลงพร้อมกับนางพญาทีแสนยั่วเย้าก้าวเดินลงมาหยุดยืนอยู่ตรงหน้า จุดยิ้มขึ้นบนใบหน้าสวยก่อนจะนั่งลงบนพื้นด้วยท่าทีอ่อนหวาน
“งดงามยิ่งนัก ราวกับข้าได้ประทับอยู่บนสรวงสวรรค์...”
“เอ่อ...” คีย์บอมไม่รู้จะเริ่มต้นพูดด้วยคำพูดใดได้แต่นั่งเงียบเฉยและก้มหน้าด้วยท่าทางเอียงอาย
“ไม่ต้องกังวล ข้าเองไม่ใช่เชื้อพระวงศ์... เป็นเพียงแต่อำมาตย์เท่านั้น ใช้คำพูดปกติแบบที่เจ้าพูดเถิด” มือหนาถือวิสาสะลูบแขนร่างเล็กผ่านเนื้อผ้าด้วยความหลงใหลในเสน่ห์ของคีย์บอม คีย์บอมสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะตอบรับ “ขอรับท่านอำมาตย์... ถ้าเช่นนั้นแล้ว ทำไมจึงบอกกับท่านฮีชอลว่าเชื้อพระวงศ์จะเสด็จอย่างนั้นเล่า”
“ข้าเป็นเพียงบุคคลในนามที่มาแทนเท่านั้น เชื้อพระวงศ์ท่านไม่ใส่ใจในเรื่องนี้นัก...” ใบหน้าหล่อเหลาคมคายของอำมาตย์ส่งยิ้มบางๆ มาให้ก่อนจะยกถ้วยชาขึ้นดื่ม “อย่าสนใจนักเลย ตอนนี้สนใจเรื่องระหว่างข้ากับเจ้าก่อนจะดีกว่า...”
“...ขอรับ ท่าน...”
“จงฮยอน... อย่าเรียกข้าว่าอำมาตย์ ข้าไม่ชอบให้เจ้าเอ่ยแบบนั้นเลยคีย์บอม...”
“ขอรับท่านจงฮยอน” คีย์บอมรับคำอย่างว่าง่ายพลางก้มหน้าหนีด้วยความเขินอายเมื่อจงฮยอนพยายามจะไล้ปลายจมูกที่โด่งเป็นสันลงบนแก้มนวล ถึงแม้นี่จะไม่ใช่ครั้งแรก แต่มันก็เป็นกฏของท่านแม่ในการแสร้งทำไร้เดียงสาและเอียงอายต่อหน้าแขกที่เพิ่งพบกันในครั้งแรก... ในขณะเดียวกันนี่ก็เป็นครั้งแรกเช่นกันที่เขาจะได้รับใช้ปรนนิบัติอำมาตย์ในวังหลวง แม้จะไม่ใช่เชื้อพระวงศ์อย่างที่ได้ใฝ่ฝันเอาไว้แต่อำมาตย์ก็ยศสูงมิใช่น้อย
“อย่าขอรับท่าจงฮยอน...” มือบางยกขึ้นกั้นระหว่างใบหน้าที่ห่างกันเพียงลมหายใจ
“ทำไม”
“คีย์บอมอาย... ที่นี่มีคนเยอะ” ไม่ใช่ว่ามีแต่ท่านอำมาตย์หน้าคมเข้มคนนี้เพียงคนเดียวเสียเมื่อไหร่ นายทหารคนสนิทกับขุนนางชั้นสูงคนอื่นก็ยังอยู่ที่นี่ด้วย แม้จะประกาศไว้ว่าเชื้อพระวงศ์จะเสด็จก็ตามที แต่ที่นี่ยังจำเป็นต้องรับแขก จึงจำกัดเฉพาะแขกชั้นสูงเท่านั้น และในบรรดาขุนนางที่นั่งอยู่ภายในห้องเดียวกันนี้ก็เคยได้ใช้บริการจากคีย์บอมมาแล้วทั้งสิ้น... หากแต่วันนี้คีย์บอมถูกซื้อตัวไปเป็นของท่านผู้นี้โดยเฉพาะ จึงไม่มีใครกล้ายื่นข้อเสนอ นับเป็นบุญตาของเหล่าแขกที่มาในวันนี้ เพราะนี่เป็นครั้งแรกที่คีย์บอมแต่งกิโมโนที่สวยงามแลดูสูงศักดิ์ขนาดนี้
“ก็ได้ ถ้าเช่นนั้นเจ้าก็รีบพาข้าไปยังห้องรับแขกของเจ้าโดยเร็ว เพราะข้าทนไม่ไหวที่ยังเห็นเจ้าเย้ายวนสายตาโดยที่ข้าไม่ได้แตะต้องอยู่แบบนี้...” จงฮยอนว่าพลางไล้มือหนาเกลี่ยที่ข้างแก้วขาวนวลของคีย์บอม คีย์บอมยกมือมือขึ้นกุมมือหนาก่อนจะส่งยิ้มให้อย่างออดอ้อน “ได้ขอรับท่านจงฮยอน...”
ทั้งคู่พากันเดินโอบเอวออกมาจากห้องเพื่อตรงไปยังห้องรับแขกประจำของคีย์บอมที่อยู่ริมสุดทางปีกตะวันตกของสำนัก แต่ยังไม่ทันที่จะก้าวพ้นประตูดีก็มีชายร่างสูงคุ้นหน้าตรงเข้ามากระชากตัวคีย์บอมเข้าไปไว้ในอ้อมกอด
“คีย์บอม ข้ารอเจ้าตั้งนาน คืนนี้เจ้าต้องอยู่กับข้า... ข้าคิดถึงเจ้าจนแทบจะกินไม่ได้นอนไม่หลับ ต่อให้ข้าต้องอดอยากตลอดชีวิตเพราะนำเงินมาซื้อตัวเจ้าข้าก็จะยอม ข้าจะซื้อตัวเจ้าไปจากสำนักประเดี๋ยวนี้เลย... เจ้าไปกับข้านะ!” มินโฮกอดรัดร่างบางจนคนที่เป็นเจ้าของร่างคีย์บอมในคืนนี้ถึงกับจ้องเขม็ง
เจ้านี่มันเป็นใครกัน!? ถึงได้กล้าดีมาแตะต้องคนของข้า... จงฮยอนขบคิดพลางเข่นเขี้ยว
“ท่านมินโฮ... ปล่อยข้า!”
“ไม่! จนกว่าเจ้าจะสัญญากับข้าว่าคืนนี้เจ้าจะไม่ไปกับมัน!” มินโฮว่าพลางจ้องไปที่จงฮยอนอย่างเกรี้ยวกราดไม่แพ้กัน ก่อนจะปล่อยให้ร่างบางหลุดพ้นจากพันธนาการ พอเห็นดังนั้นจงฮยอนก็รีบดึงเอวร่างบางเข้าไปหาจนกายแนบชิดติดกัน
“โอหังยิ่งนัก!! เจ้าเป็นใครกันถึงได้กล้าวางอำนาจกับข้าเยี่ยงนี้”
“ข้าก็เป็นผัวของคนที่เจ้ากำลังแย่งไปจากข้า!” มินโฮว่าพลางพุ่งตัวเข้าไปจะดึงคีย์บอมกลับมาแต่กลับถูกทหารคนสนิทของจงฮยอนขวางเอาไว้ก่อนจะส่งหมัดหนักๆ เข้าที่ใบหน้าหล่อเหลาจนเลือดซิบที่มุมปาก
“ท่านมินโฮ!” คีย์บอมตะโกนออกมาด้วยโทสะที่มินโฮพูดออกมาเต็มปากว่าตนเองเป็นเมียผสมกับความเป็นห่วงแต่ก็มีไม่ถึงครึ่งอารมณ์โกรธคนตรงหน้าที่โดนชกจนเซถลา
“เจ้าเป็นเมียมันจริงรึ คีย์บอม... เจ้าคนชั้นต่ำเยี่ยงนี้เจ้าเอามันเป็นผัวอย่างนั้นรึ...” จงฮยอนหันมาถามคีย์บอมที่ทำสีหน้าไม่ถูก
“เปล่า... ข้าไม่ได้มีสัมพันธ์ใดๆ กันท่านผู้นี้แม้แต่น้อย” คีย์บอมเอื้อนเอ่ยเสียงเย็นเยียบแม้ในใจจะรู้สึกผิดกับสิ่งที่กำลังทำก็ตาม แต่สำหรับเขาแล้ว... ท่านจงฮยอนสำคัญกว่าในตอนนี้ ทั้งยศ ฐานะ และเงินทองต่างก็มีมากกว่ามินโฮเป็นไหนๆ จะให้ไปอยู่กับคนต่ำต้อยมียศเพียงแค่ทหารรับใช้ขุนนางอย่างมินโฮนั้นหรือ? เขาคงไม่พาตัวเองไปลำบากอย่างนั้นเป็นแน่...
“คีย์บอม ทำไมเจ้าถึงทำเยี่ยงนี้กับข้า!” มินโฮมองคีย์บอมด้วยสายตาปวดร้าว คำสัญญาที่มีต่อกันมันไม่ได้มีความหมายอะไรเลยสำหรับคนอย่างคีย์บอมจริงๆ บอกให้มาหาในคืนนี้แต่กลับพร้อมจะพลีกายให้ใครอีกคน...
“เพราะเจ้ามันต่ำต้อย เจ้ามันไร้ยศถาบรรดาศักดิ์ หาเทียบได้กับท่านจงฮยอนผู้นี้...” คีย์บอมเหยียดยิ้ม
“เจ้ามันอมนุษย์! เจ้าเพียงแต่จะหาทางถีบตัวเองให้พ้นจากความยากลำบากโดยไม่สนใจว่าคนรอบข้างเจ้าจะเจ็บปวดเพียงใด...”
“ไปจากตรงนี้เถอะท่านจงฮยอน... ท่านอย่าได้ใส่ใจท่านผู้นี้เลย” คีย์บอมหันไปออดอ้อนจงฮยอนพลางซบลงบนแผงอกกว้างอย่างเอาอกเอาใจ
“คีย์บอมเป็นคนของข้าคืนนี้ เช่นนั้นแล้วเจ้าจงกลับไปซะ...” จงฮยอนจุดยิ้มบนใบหน้าหล่อเหลาคมคายอย่างผู้ชนะก่อนจะเดินโอบเอวร่างบางจากไปอย่างเงียบๆ มินโฮพยายามจะไขว่คว้าตัวคีย์บอมเอาไว้แต่ก็ถูกทหารคนสนิทสกัดกั้นเอาไว้เช่นเคยจึงได้แต่ตะโกนออกมาด้วยความเคียดแค้น
“เจ้ามันโสเภณี! คีย์บอม... เจ้าอย่าโกหกตัวเองเลยว่าเจ้าไม่ใช่... ชายใดในสำนักที่ไม่ได้เจ้าเป็นเมียมันช่างโง่ยิ่งนัก! อย่างน้อยหนึ่งในผัวของเจ้าก็คือข้า ชเว มินโฮ ผู้ต่ำต้อย!!!” มินโฮตะโกนจนสุดเสียงและทรุดลงกับพื้น...
.
.
.
*TBC.
---------------------------
อ่านแล้วก็ช่วยกันทำมาหากิน ติชมกันบ้างเน้อ~~ ไรเตอร์ต๊อแต๊มากเวลาไร้คอมเม้น TT จะพยายามสร้างสรรค์เอนซีให้ได้เลือดพุ่งกันต่อไปจ้า
ในตอนต่อไปมีเอนซีแน่นอน รอติดตามได้ ไม่ผิดหวัง :D
แต่สาวกอนคีย์อาจผิดหวังไปก่อนฮ่าๆๆๆๆๆ
ความคิดเห็น