หรรษา 1950

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

       “กุสะลา ธัมมา อะกุสะลา ธัมมา อัพยากะตา ธัมมา กะตะเม ธัมมา……” เสียงพระสวดดังก้องในห้องพักฟื้นผู้ป่วย ในโรงพยาบาล ที่เตียงผู้ป่วยมีชื่อติดไว้ ..หรรษา วันทานนท์..

                                     “

                                    “

     “นี่คงเป็นโลกของความตายสิน่ะ เป็นแบบนี้เองเหรอ มีเพดานไม้ มีหน้าต่างไม้เก่าๆ มีโต๊ะเขียนหนังสือ มีชั้นว่างเสื้อผ้า มีทุกอย่างเหมือนโลกคนเป็นเลย แต่เดี๋ยวน่ะ ทำไมมันดูคุ้นๆยังงัยก็ไม่รู้สิน่ะ ” หรรษาที่นอนอยู่บนฟูก เป็นฟูกแบบสมัยก่อนที่ใช้นุ่นยัดข้างใน และไม่หนามากนัก  

“ เฮ้ย!!!!! ”นี่มันเหมือนห้องเรา ตอนที่เพิ่งเรียนจบครูนี่  ฉันตายแล้ว ได้มาอยู่ที่นี่เหรอ" หรรษาจำได้ สำนึกสุดท้ายของเธอ คือ เธอนอนป่วยด้วยโรคชราอยู่ที่โรงพยาบาล เธอยังจำได้เลย ว่าได้เรียกทนายมาพบเพื่อทำเรื่องยกมรดกทั้งหมดของเธอให้กับการกุศล ร่วมถึงร่างกายเธอก็บริจาคให้แก่โรงพยาบาลเพราะเธอไม่มีญาติพี่น้องเหลืออยู่เลยสักคน  แม้แต่สามีที่เป็นดวงใจของเธอก็จากเธอไปตั้งแต่เธออายุ 35 ปี หรรษาหันไปมองรอบๆห้อง แล้วก็สำรวจตัวเองดู  ตายแล้วกลับมาติดอยู่ในช่วงเวลาที่ตัวเองรู้สึกผิดรู้สึก เสียใจมาตลอดสินะ  หรรษาค่อยๆลุกจากฟูกนอนแล้วเดินไปเปิดหน้าต่าง ภาพที่เห็นทำให้เธอตาแดง ตลาด ร้านค้า มีคนหาบเร่ บนถนนมีรถลาก  มีคนขับเกวียน …

หากนี้เป็นความจริงได้ก็จะดี ขนาดที่เธอคิดก็เอามือลูบไปตามขอบหน้าต่างอย่างเหม่อลอย 

!!! อูยเจ็บๆๆ !!!  เธอสะดุ้งตกใจมองมือตัวเอง ที่โดนเสียนไม้ตำ  เจ็บ!! เจ็บหรอ ?

เดี๋ยวก่อนน่ะ  เมื่อกี้ เจ็บใช่ไหมนะ เมื่อกี้เรารู้สึกเจ็บใช่มั้ย  คงไม่ใช่หรอก ไม่จริงหรอกใช่ไหม? คิดไปก็ใช้มือบีบนิ้วที่โดนไม้ตำเลือดก็ไหลซึมออกมาเล็กน้อย หรรษาตกตะลึงกับสิ่งที่เห็น เธอยังคงไม่เชื่อใช้มือหยิกตัวเอง แรงๆไปอีกหนึ่งที “ อู้ยยยยยๆๆๆๆ !!!!! เฮ้ย ทำไมเจ็บล่ะ เจ็บได้ไง ไหนบอกกันว่า คนตายไปแล้ว ไม่มีความรู้สึกไม่มีเลือดมีเนื้อไง” หรรษา ทรุดนั่งลงที่พื้น มองมือที่มีเลือดติดด้วยความสั่นเทา  พยายามทบทวนทุกอย่างใหม่ อย่างช้าๆ  หรือว่ากำลังฝัน ก็ไม่น่าจะใช่ มองนิ้วสลับกับเถียงตัวเองไปด้วยในใจ 

ก๊อก ก๊อก ก๊อก ๆ ๆ  เสียงเคาะประตูดังขึ้น