คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ตอนที่ 3 ดัก ...?....
“ทำไมล่ะ”
“ก็.....นายคิมาซากิอะไรนั่นน่ะ มา..เอ่อ.มา..มา..มา...สะ สะ สารภาพรักกับชั้นน่ะ!!! แฮ่ก แฮ่ก”
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด”
“จะ จริงเหรอฮิเมะจัง”
“จริง”
“ว้าววววววว เพื่อนเราถึงจะเย็นชาแต่ก็เนื้อหอมมากเลยนะเนี่ย”
“”อื้อ อื้อ ใช่ๆ เนื้อหอมมากเลยนะเนี่ยยัยคนไม่มีหัวใจ” มิกะพูดเสริม
“นี่! จะหยุดพูดได้หรือยังน่ะ” ฮิเมะพูดใส่เพราะความโกรธ - -
“จะ จ้า (ประสานเสียง)”
“ชอบทำให้โมโหกันประจำเลยนะ”
คนสวยอารมณ์เสีย *0* (พูดมาได้ว่าสวย)
กิ๊ง กิ๊ง ก่อง ก่อง ก่อง ก่อง กิ๊ง แก๊ง
(เสียงอะไรเนี่ย)
หลังเลิกเรียน ชั้นก็เดินกลับบ้านคนเดียว แต่ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไร ถึงได้เดินกลับบ้านคนเดียว ทั้งๆ ที่คนของที่บ้านจะมารับแท้ๆ (ความจริงชั้นเป็นลูกสาวประธานบริษัทยาชิกิ ระดับโลกน่ะ) แต่ดันเจอเจ้าคิมาซากิอ่ะ
“มีอะไร”
“....”
“....”
“....”
“นี่!!!!ฉันถามว่ามีอะไรมาดักรอฉันทำไม”
“กะ กะ ก็... มันเขินนี่นา ถ้าฉันจะคุยกับเธอน่ะ”>///<
“...”
ควับ
“ไปล่ะ”
“นี่หยุดก่อน”
ชิ ตามเป็นปลิงเชียว
“ทำไม”
“ฉันจะ บะ บอก กะ กับเธอว่า ชะ ชะ ชั้นอยากไปรับไปส่งเธอทุกวันน่ะ”
“ไม่เอาหรอก ขอบใจที่สละเวลาจะไปรับ – ส่งชั้นได้น่ะ บาย”
ฮิฮิฮิ เป็นไงล่ะพูดจบเดินหนีอย่างไม่มีเยื่อใย (ชิ นางเอกหน้าสวยแต่ใจไม่สวยตามหน้าตา = ผู้แต่ง)
“.....”
“เฮ้อ.... ถึงบ้านซะที”
“คุณหนูคะ ! ทำไมไม่ขึ้นรถที่คุณตาชิโนะขับไปรับล่ะคะ”
“อ๋อ ! ชั้นอยากลองเดินกลับบ้านดูซักครั้งน่ะ”
“แต่คุณตาชิโนะอุตส่าห์ขับออกไปรับเชียวนะคะ ถ้าจะกลับเองทำไมถึงไม่โทรบอกสักคำล่ะคะ คุณหนู”
“ไม่เป็นไรหรอกน่า มานะจัง ฉันไม่เป็นไรหรอก”
“แต่... คุณตาคะ”
“ชั้นบอกว่า ไม่เป็นไรไงล่ะ”
“ค่ะ”
“งั้นชั้นขึ้นห้องก่อนนะ” - -
“.....”
“อ้อ มินะ ถึงเวลาอาหารเย็นแล้วมาเรียกด้วยนะ”
“ค่ะ” T^T
ตึง
เฮ้อ กว่าจะสลัดมินะหลุดเนี่ยยากเอาการแฮะ แต่ก็สนุกดีเหมือนกัน ฮ่ะ ฮ่ะ ฮ่ะ แต่ว่าเจ้านั่นมันต้องการอะไร
กันแน่นะ ถึงตามเราติดยิ่งกว่าปลิงอีกน่ะ เฮ้อ กลุ้ม
‘ยัยจอมหยิ่ง ยัยจอมหยิ่ง ยัยจอมหยิ่ง’
“จ้า ไอจัง”
[นี่ ! ฮิเมะจัง ชั้นได้ข่าวมาว่า โชคุงไปดักรอเธอที่หน้าโรงเรียนเพื่อ......อะไรหรอ]
ตึง
“นี่ โทรมาเพื่อเรื่องแค่นี้น่ะนะ”
[ไม่ใช่ ชั้นแค่อยากรู้ว่า โชคุงน่ะ ไปดักรอฮิเมะจังทำไมน่ะ]
“ชั้นก็ไม่รู้หรอก เห็นหมอนั่นบอกว่าอยากจะขอไปรับ – ส่งชั้นน่ะแค่นี้แหละ”
[แล้วไม่มีอย่างอื่นเลยหรอ]
“หือ ก็ไม่มีอะไรแล้วนี่ ชั้นก็ปฏิเสธไปตามมารยาทของชั้นแล้วล่ะ”
[หา!!!!!!!!!!!!! ปฏิเสธ!!!!!!!!!!!!!!!!!! เธอจะบ้าเหรอยะ]
“อะไรยะ ยัยไอกะ ชั้นปฏิเสธสิถึงจะถูก แล้วหมอนั่นนะ ขนาดถูกชั้นปฏิเสธมันยังตามเกาะ ยิ่งกว่าปลิงซะอีกอ่ะ”
[ฮิ ฮิ ฮิ นั่นล่ะ เค้าเรียกว่า รักข้างเดียว ]
“เหรอ”
[จ้า แต่รักข้างเดียวเนี่ยมันเจ็บนะ เจ็บจนจะตายเลยล่ะ เพราะชั้นก็เป็นเหมือนกัน]
“หา !!!!! อะไรนะ มันเจ็บขนาดนั้นเลยหรอ พูดใหม่ซิ ฟังไม่ถนัดน่ะ” แต่ ดูเหมือนว่าไอจังจะพูดประโยดสุดท้ายไม่ค่อยชัดเท่าไหร่แฮะ ฟังไม่ค่อยออกเลยอ่ะ อะไรนะ ‘ชั้นเองก็เป็นเหมือนกันน่ะ’ งง
[อ๋อ ไม่มีอะไรหรอกจ้ะ งั้นแค่นี้นะ บายจ้า] =- -=/*/
“อ.. อือ บายจ๊ะ”
“................”
ไอจังเป็นไรไปน้า ช่วงนี้ดูเศร้าซึมจัง เมื่อกี้ก็เหมือนกัน ‘ ชั้นเองก็เป็นเหมือนกัน’ มันคืออะไรนะ หรือ ยัยไอกะไปแอบรักใครข้างเดียวน่ะ
โอ๊ยยยยยยยยยยยยยยย ปวดเฮดว้อยยยยยยยยยยยยยยย
“ก๊อก ก๊อก ก๊อก คุณหนูคะ ได้เวลาอาหารเย็นแล้วค่ะ”
“อ่ะ จ๊ะ”
ที่โต๊ะอาหาร
“คุณหนูคะ วันนี้มีซุปเต้าเจี้ยว ปลาไทย่าง สลัด สเต๊ก เทมปุระ ของหวานก็มี ไอศกรีม และก็ผลไม้ ค่ะ”
“จ้ะ ของชอบทั้งนั้นเลยนะ”
“ค่ะ แน่นอนอยู่แล้วค่ะ คุณหนูชอบทานอะไรมินะรู้หมดแหละค่ะ ฮิฮิฮิ”
“จ้า ยัยมินะจอมบ่น” ^ ^
“อ๋า ว่าฉันทำไมล่ะคะคุณหนู” T^T
“ป่าวนะไม่ได้ว่าหรอก” > <
“อ้อ นี่มินะ ไปเรียกทุกคนมานั่งทานด้วยกันสิ รวมมินะด้วยนะ ฉันทานคนเดียวมันรู้สึกเหงาน่ะ”
“อ่ะ ค่ะ”
เฮ้อ ไม่อยากให้ถึงเวลาทานอาหารเลย เวลาทานคนเดียวทีไร มันเจ็บหัวใจทุกที
“มาแล้วค่ะ คุณหนู”
“จ้ะ”
แก๊ก ตึง
พอทานข้าวเย็นเสร็จฉันก็รีบเดินเข้าห้องไปอย่างรีบร้อน แล้วฉันก็ทนไม่ไหวต้องร้องไห้ออกมาอย่างเงียบ ๆ พร้อมกับความเหงา พอร้องไห้ได้สักพักฉันจึงเดินไปอาบน้ำ
“เฮ้อ พออาบน้ำแล้วสบายตัวจังเลยแฮะ”
ซุ่บ ซุ่บ
“....”
“....”
“ใครน่ะ”
ฉันถามออกไปโดยลืมไปว่าฉันยังไม่ได้ใส่เสื้อผ้าเลย แม้แต่ชุดชั้นในก็ยังไม่ได้ใส่เลยล่ะ
“ฉันถามว่าใคร”
คิคิ มาต่ออีกแล้ว สงสารรีด มีไรท์แต่งเรื่องนี้ คือ อายอ่ะ ขี้เกียจไปเรื่อย ๆ 555+
ความคิดเห็น