คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : CHAPTER :: XXXXXXXX
CHAPTER :: XXXXXXXX
ในตอนเช้ามืดคยองซูตื่นขึ้นมา มีความรู้สึกเหมือนเพิ่งกลับจากการไปรบ เหนื่อยและเจ็บไปทั้งตัว และหลังจากพยายามยันตัวขึ้นนั่งแต่ก็หนักอึ้งไปหมดคยองซูก็เลยตัดสินใจนอนลงเหมือนเดิม เขาหันไปมองแบคฮยอนที่นอนหลับอยู่ข้างๆแล้วเผลอยิ้มเขินขึ้นมา คนอะไรแรงเยอะเป็นบ้า
“ ไอ้เชี่ย “ คยองซูเอื้อมมือไปบีบจมูกแบคฮยอนเบาๆ ถ้าคยองซูตัดสินใจบอกแบคฮยอนไปตั้งแต่แรกว่าถูกชานยอลกรอกยาลงไปแล้วเล่าทุกอย่างให้แบคฮยอนฟัง เขาก็อาจจะถอนตัวจากยานั่นได้เร็วขึ้น แต่เขาก็โง่เองแหละที่ยังยอมกินยานั่นเข้าไปจนเกิดเรื่องทะเลาะกับแบคฮยอน
“ มึงจะลักหลับกูหรอไอ้เตี้ย “ จู่ๆแบคฮยอนกูพลิกตัวกลับมาหาคยองซู อีกคนเบิกตาตกใจที่แบคฮยอนตื่นขึ้นมา
“ เปล่า กูแค่... “
“ แค่อะไร แค่อยากเอาอีกรอบ ? “
“ พ่อมึงสิ มึงนั่นแหละไอ้เชี่ยแบคฮยอน มึงอะทำเกินหน้าที่ “ เป็นคนอาสาจะช่วยแต่กลายเป็นว่ามาเล่นสนุกซะเอง แบคฮยอนนี่น่าตบให้ฟันหน้าหลุดออกมาทั้งแถบจริงๆ
“ หน้าที่ผัวที่ดีก็ต้องทำการบ้านหนักๆสิครับคุณคยองซู “
“ ไอ้แบคฮยอน มึงบอกว่ามึงเป็นเพื่อนกูไม่ใช่หรอ “
“ ก็เปลี่ยนมาเป็นผัวชั่วคราวไง เดี๋ยวมึงหายกูก็กลับมาเป็นเพื่อนเหมือนเดิม “ ถ้าทำแบบนั้นได้ก็คงดี แบคฮยอนพูดเหมือนมันเป็นเรื่องง่ายๆ ถ้าลองได้ก้าวผ่านคำว่าเพื่อนมาเป็นคนที่รักแล้ว การจะกลับไปเป็นเพื่อนเหมือนเดิมมันเป็นเรื่องที่ค่อนข้างจะทำใจได้ลำบาก
“ มึงพูดง่ายนะสัด “
“ แล้วมึงจะดราม่าทำเหี้ยอะไรเนี่ย “
“ กูไม่ได้ดราม่า “ คยองซูพูดแล้วค่อยๆพลิกตัวตะแคงข้างให้แบคฮยอน ใช่สิแบคฮยอนมันก็ห่วงเขาในฐานะเพื่อนห่วงเพื่อนก็เท่านั้น
“ ไม่ได้ดราม่าแล้วหันหน้าหนีกูทำไมครับ “ เขาขยับตัวเข้ามาหาคยองซูแล้วสอดแขนเข้าไปกอด คยองซูเลยกระทุ้งข้อศอกใส่แบคฮยอนเบาๆ
“ คิดว่ากูเป็นพี่ดาร่ารึไง “
“ ไม่ใช่ มึงก็คือมึง มึงจะไปเป็นพี่ดาร่าได้ยังไง “ คยองซูเงียบไป แบคฮยอนเลยพูดต่อ
“ รู้ไหมว่าถ้ามึงอยากหายมึงต้องเปลืองตัวหน่อยนะ “
“ ยาที่กูกินอะมันออกฤทธิ์ไม่เท่าไรหรอก แต่มึงอะออกฤทธิ์เยอะเกินไปรึเปล่าไอสัด “
“ ช่วยกันคนละทีไง “
“ เหี้ยอะไรละ อยากมีคนช่วยก็ไปหาเมียให้มันเป็นตัวเป็นตนสิ “
“ ก็มึงไงเมียกู “ แบคฮยอนหัวเราะคิกคักที่ได้แกล้งหยอกเพื่อนตัวเล็ก แต่กิจกรรมที่ร่วมกันทำไม่ได้ส่งผลให้คยองซูลดจำนวนการเพาะพันธ์หมาในปากลงไปได้เลย
“ ไอ้เชี่ยแบค!! “
“ โอย ทำไมต้องโกรธด้วยละ ล้อเล่นหน่อยก็ไม่ได้ “ เห็นความรู้สึกของคนเป็นเรื่องตลกอย่างนั้นสิ ถ้าคยองซูพูดออกไปว่าตอนนี้หลงรักแบคฮยอนไปแล้วเต็มๆดูสิว่าแบคฮยอนจะขำออกไหม
“ ไม่ได้โกรธ ปล่อยกูได้แล้วกูจะนอน “
“ ทำไมกูต้องปล่อยด้วย มึงจะนอนก็นอนไปสิ “ แบคฮยอนจัดการถีบผ้าห่มตัวเองออกแล้วซุกตัวเข้าไปในผ้าห่มของคยองซูแทน
“ ไอ้เชี่ยแบค มึงไปใส่เสื้อผ้าก่อนไม่ได้รึไง “
“ นอนทั้งยังงี้แหละ เย็นดี “ หลังจากเสร็จเรื่องนั้นไปแล้วคยองซูก็หาเสื้อผ้ามาใส่แล้วนอน ในขณะที่แบคฮยอนไม่ใส่อะไรเลยแล้วก็หลับไปซะดื้อๆ
“ นี่ มึงขยับออกไปหน่อยสิวะ! ”
“ อยู่เฉยๆสิคยองซู มึงขยับลูกกูตื่นนะ “
“ ไอ้เชี่ยแบค มึง “
“ ยัง ยัง ยังไม่หยุดอีก “ คยองซูยอมนอนอยู่เงียบๆตามที่แบคฮยอนบอก จนในที่สุดก็หลับไป..
แบคฮยอนเองไม่แน่ใจว่าการทำแบบนี้มันถูกต้องรึเปล่า แบบนี้มันเป็นสิ่งที่เพื่อนเขาทำให้กันได้ใช่ไหม จะจัดว่าสถานะของเขากับคยองซูยังคงเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิมได้รึเปล่า บางทีนี่อาจจะเป็นแค่เซ็กส์เฟรนธรรมดาที่คนอื่นเขาอาจจะทำกันแก้เบื่อ แต่ก็คงไม่มีอะไรที่น่าเก็บมาคิดให้ปวดหัวหรอกเพราะเขาไม่ได้คิดอะไรกับคยองซูอยู่แล้ว...
เช้าวันรุ่งขึ้น
“คยองซูมึงแต่งตัวอะไรของมึง” แบคฮยอนไล่สายตามองคยองซูซึ่งพันผ้าพันคอไหมพรมไว้ที่คอ ประสาทกลับรึไงนี่อากาศร้อนโคตรพ่อโคตรแม่แบบนี้แล้วดูมันแต่งตัว..
“กูก็อายคนเป็นเหมือนกันนะเว่ย” แล้วก็คลายความสงสัยลงเมื่อคยองซูแหวกผ้าพันคอออกให้ดู
“เออ ถ้างั้นก็ติดกระดุมเม็ดบนด้วยละกัน” คยองซูพยักหน้าเข้าใจแล้วก็จัดการติดกระดุมเม็ดบนจนชิดคอ สักพักก็คว้ากระเป๋าเดินออกมา แบคฮยอนเองยืนกระดิกขารอให้คยองซูล็อคกระตูห้องด้วยสีหน้าเบิกบาน เวลาได้ยินเสียงผิวปากเบาๆของแบคฮยอนมันทำให้คยองซูอยากบินเข้าไปตบหัวอีกคนสักสามทีจริงๆ หมั่นไส้..
“มึงเป็นอะไรอีกละ ทำหน้าหงิกหน้างอเป็นปลาทูเลยนะ”
“มึงนั่นแหละทำให้กูหงุดหงิด”
“เอ้า กูยืนของกูเฉยๆก็ผิดหรอวะ”
“มึงจะอารมณ์ดีอะไรนักหนา”
“ทำไม กูจะอารมณ์ดีแบบคนอื่นเค้าบ้างไม่ได้รึไง”
“กวนตีน” คยองซูเบะหน้าแล้วเดินนำไปก่อน เชี่ยแม่ง..สะโพกกูพังหมดแล้วมั้ง คยองซูบ่นกระปอดกระแปดไปเรื่อย แบคฮยอนเห็นเพื่อนเดินท่าแปลกๆก็แซว นั่นทำให้คยองซูหันมาฟาดกระเป๋าสะพายในมือใส่แบคฮยอนหลายต่อหลายครั้ง
“เจ็บนะเว่ย” แบคฮยอนยกมือขึ้นมาป้องตัวเองไว้แล้วยื่นมืออีกข้างไปยีหัวคยองซูจนฟูฟ่อง
“ไอ้แบค มึงเล่นเชี่ยอะไร รีบไปได้แล้ว” พอสู้ไม่ได้คยองซูก็ใช้เสียงดังเข้าข่ม และแบคฮยอนก็ยอมแต่โดยดี เพราะเขาเองก็ไม่อยากเสื้อผ้ายับไม่มากกว่านี้แล้วเหมือนกัน
ระหว่างทางเดินสองคนไม่ได้ปริปากสนทนากันเสียงดังเหมือนวันก่อนๆ คยองซูแค่เดินอยู่ข้างๆแบคฮยอนอย่างเงียบๆ เพื่อนของเขาเอาแต่ก้มหน้าก้มตาสไลด์ไอโฟนในมือแล้วก็หัวเราะคิกคัก เมินกูเลยนะ สาธุกูขอให้มึงเดินตกท่อ
กว่าจะมาถึงมหาลัยก็เล่นเอาขาแทบหลุดกันไปข้าง คยองซูมองหาม้าหินอ่อนที่อยู่ใกล้กับตัวเขามากที่สุด ในเมื่อแบคฮยอนยังไม่เลิกเล่นมือถือแบบนี้คยองซูก็เลยไม่สนใจอีกฝ่าย เขาเดินนำหน้าแบคฮยอนมาก่อนแล้วก็ค่อยๆหย่อนก้นลงบนม้าหินอ่อน จู่ๆก็เจ็บขึ้นมาจนต้องสะดุ้งโหยง คยองซูกัดฟันแน่นแล้วมองหาตัวการที่เป็นผู้สร้างความเจ็บในครั้งนี้ แบคฮยอนยัดมือถือลงกระเป๋าแล้วรีบเดินตามมานั่งลงข้างๆอีกคนซึ่งนั่งหน้าบูดอยู่
“มึงอารมณ์เสียอีกแล้วหรอวะ”
“.......”
“เห้ยทำไมไม่ตอบ มึงมีปัญหาอะไรอีกรึเปล่าวะ”
“กูหิวน้ำ”
“น้ำ? น้ำกูหรือน้ำอะไร” พอคยองซูทำสีหน้าไม่ตลกด้วยแบคฮยอนเลยเลิกแกล้ง เขาบอกให้ คยองซูรออยู่ตรงนี้แล้วเดี๋ยวจะเดินไปซื้อน้ำมาให้ แบคฮยอนเบื่อจริงๆนะเวลาที่พูดด้วยแล้วอีกคนไม่ตอบแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกไปเพราะไม่อยากจะกวนอารมณ์คยองซูไปมากกว่านี้ สักพักแบคฮยอนก็เดินถือขวดน้ำปรี่มา เขามองเห็นว่าตรงม้านั่งที่เคยมีคยองซูนั่งอยู่แค่คนเดียวในตอนนี้มันกลับถูกรุมล้อมไปด้วยผู้ชาย เชี่ย ฟีโรโมนมึงแพร่กระจายรึไง.. แบคฮยอนเดินดุ่มๆเข้าไปแทรกกลางวงทันที
“คยองซูมึงมัวนั่งทำอะไรเนี่ย”
“รอมึงไง”
“แล้วคนรุมตอมขนาดนี้มึงทำไมไม่ลุกไปหาที่อื่นนั่ง”
“ลุกทำไมสุดท้ายเขาก็ตามกูมาอยู่ดี” คยองซูหันไปส่งยิ้มให้กับทุกคนที่ยืนรายล้อมอยู่ แบคฮยอนเลยกระแทกขวดน้ำลงบนโต๊ะจากนั้นก็ฉุดให้คยองซูลุกออกมาจากวง ไม่ต้องดงไม่ต้องแดกละน้ำอะ
“มึงไม่เขินรึไงถึงได้ปล่อยให้คนยืนล้อมมึงขนาดนี้อะ”
“รู้สึกดีจะตาย กูป๊อป”
“มึงนี่มัน...”
“อะไร กูทำไม แล้วไหนละน้ำ”
“กูวางไว้บนโต๊ะ”
“ดีสิ กูจะได้เดินกลับไปเอา มึงรอ..”
“ไม่ต้องแดกขวดนั้นแล้ว เดี๋ยวกูพามึงไปหาน้ำกินข้างหน้าเอาก็ได้” แบคฮยอนลากแขนคยองซูให้เดินตามมาโดยที่คยองซูก็ดื้อรั้นไม่ยอมตามมา เกิดคึกอยากหว่านเสน่ห์อะไรขึ้นมาอีกละ แม่งน่าฟาดจริงๆ
“ช้าๆดิ กูเจ็บนะ”
“หรือจะให้กูอุ้ม” สองคนฉุดกระชากกันมาตามทางเดินบนฟุตบาทในมหาลัย ไอ้คนที่เดินสวนไปสวนมานี่ก็มองจัง ไม่เคยเห็นคนรึไง ไอ้หมีแคระข้างหลังนี่ก็ขยันยิ้มเหลือเกิน วันนี้มันวันอะไรวะพอแบคฮยอนอารมณ์ดีคยองซูก็หงุดหงิด พอเขาหงุดหงิดคยองซูก็อารมณ์ดีแจกยิ้มให้คนอื่นไปทั่ว
“มึงเลิกยิ้มสักทีจะได้ไหมคยองซู”
“ทำไม กูจะอารมณ์ดีแบบคนอื่นเค้าบ้างไม่ได้รึไง”
“อ๋อนี่มึงย้อนกูหรอ” แบคฮยอนตีแขนคยองซูจนเกิดเสียงเพี๊ยะ คนถูกตียู่หน้าน้อยๆ ถ้ามันยู่หน้าอ้อนก็น่ารักดีอยู่หรอกแต่นี่มันยู่หน้ากวนตีนชัดๆ
“ถ้ากูไม่ทำแบบนี้มึงจะสนใจกูไหม เอาแต่กดโทรศัพท์อยู่ได้ โทรศัพท์มึงกดแล้วมันจะครางได้แบบกูรึไงสัด”
“ โหย สัด ”
“บางอย่างกูไม่ต้องพูดมึงก็น่าจะเดาออกนะว่ากูรู้สึกยังไง”
“ไม่ กูไม่รู้อะไรทั้งนั้นแหละ” ในที่สุดก็เลิกทะเลาะกันได้ แต่แบคฮยอนก็ยังไม่ยอมปลอยมืออกจากแขนของคยองซูอยู่ดี เขาจัดการลากเพื่อนตัวเล็กให้เดินเข้าไปหาลู่หานกับคริสซึ่งนั่งฝอยกันอยู่ก่อนหน้าแล้ว
“พกเมียมาด้วยหรอ พกเมียมาด้วยหรอเนี่ย แหมมาแค่นี้ต้องพกเมียมาด้วย” คริสกับลู่หานเอ่ยแซว
“มาเป็นทำนองเลยนะพวกมึง”
“ก็มันจริงนี่หว่า แล้วคยองซูเพื่อนรักของมึงเนี่ยแต่งตัวไม่ดูสภาพอากาศเลยนะ” คยองซูยิ้มเก้อแล้วกระชับผ้าพันคอไหมพรมให้รู้สึกปลอดภัยยิ่งขึ้น แบคฮยอนหย่อนก้นลงนั่งแล้วแต่คยองซูก็ไม่ยอมนั่งสักทีแบคฮยอนเลยหันไปเอ็ด อีกคนเลยยอมนั่งลง ลู่หานยอดนักสืบแอบสังเกตท่าทีของคยองซูที่แปลกๆ ตั้งแต่ท่าเดินยันท่านั่ง กระมิดกระเมี้ยนยังกับเพิ่งขี้เสร็จแล้วแสบตูด นี่ถ้าสนิทกันกว่านี้สักหน่อยนะเขาจะถามคยองซูไปตรงๆเลยว่าแดกยาถ่ายเกินขนาดหรือเพิ่งจะไปโดนใครเอา...
“คยองซูคนน่ารักครับ ทำไมแต่งตัวแบบนี้”
“เอ่อ...”
“มันไม่สบายอะ เลยหนาว ใช่ไหมคยองซู” แบคฮยอนหันไปพยักเพยิดให้คยองซูพยักหน้ารับ เนียนๆหน่อยสิวะคยองซู เดี๋ยวแม่งไอ้ขี้เสือกสองตัวนี้ก็รู้กันพอดี
“อ อือ ฉันแค่ไม่สบาย หนาวมากๆด้วย” ลู่หานไม่อยากจะเชื่อ ตัวเขานี่แทบจะจมเหงื่อตายในขณะที่คยองซูบอกว่าป่วยแถมหนาวปานอาศัยอยู่ขั้วโลกใต้
“อา แล้วคยองซูคนน่ารักกินยาหรือยัง เป็นห่วงนะเนี่ย” ชายหน้าหวานยังไม่เลิกพฤติกรรมหยอดน้ำตาลผ่านคำพูด พยายามแทะโลมไปเรื่อยเผื่อเหยื่อจะติดเบ็ด ลู่หานเลิกสนใจว่าคยองซูจะป่วยจริงหรือว่าแกล้ง เพราะมันก็ไม่ใช่เรื่องที่เขาควรจะไปเสือกด้วยสักเท่าไร
“ยัง นายมียาแก้ไข้ให้ฉันกินไหมละลู่หาน” เป็นคยองซูเองที่คราวนี้เป็นฝ่ายนั่งจ้องลูหานตาปริบๆ ดวงตากลมโตแอบฉายแววประกายๆออกมาจนลู่หานสัมผัสได้
“มี แต่ว่าถ้าอยากได้นายต้องไปเอากับฉันที่คอนโดนะคยองซู”
“เห้ย เอาอะไรของมึงวะ” แบคฮยอนหูผึ่งขึ้นมาเสียดื้อๆ อะไรใครจะไปเอากับใคร
“เอายาแก้ไข้ไง มึงจะให้กูเอาอะไร”
“มึงก็พูดให้มันเสื่อมน้อยกว่านี้ไม่ได้หรือไงวะ แค่พูดว่าไปเอายาแก้ไขที่คอนโดก็จบ ทำไมต้องพูดให้แบคฮยอนมันหึงด้วย เดี๋ยวก็ได้แตกหักหรอกไอสัด” คริสดุลู่หานที่พูดอะไรไม่เข้าท่า
“ใครจะไปรู้ว่ามันจะหึงวะ ก็เห็นบอกเป็นเพื่อนกัน เพื่อนที่ไหนเขาจะหึง” คนถูกกล่าวถึงสะอึกไปเล็กน้อยกับสิ่งที่ลู่หานพูด ก็จริงเป็นเพื่อนกันจะหึงกันทำไม
“ไม่ได้หึงเว่ย กูแค่..”
“อะไร มึงจะตอแหลอะไรก็ว่ามา” ลู่หานท้าวแขนลงกับโต๊ะเพื่อรอฟังสิ่งที่แบคฮยอนจะพูด แต่อีกคนก็ไม่ยอมพูดเสียอย่างนั้น คยองซูแอบเหลือบตามองแบคฮยอนเล็กน้อยแล้วก็หันกลับมาตามเดิม สายตาผู้ชนะที่คยองซูมองแบคฮยอนเมื่อกี้นี้แน่นอนว่าคริสต้องเห็นเพราะเขานั่งจ้องคยองซูอยู่ เอิ่ม...
“พูดบ้าอะไรของพวกนาย ฉันกับแบคฮยอนเป็นเพื่อนกัน เลอะเทอะจริงๆเลยนะ”
“อะๆ เชื่อก็ได้วะ เพื่อนก็เพื่อน” ในเมื่อแกนนำอย่างลู่หานยอมเป็นฝ่ายยกธงขาวคริสเองก็ต้องล้มเลิกความคิดที่จะเข้าไปเสือกเกี่ยวกับเรื่องของแบคฮยอนกับคยองซูด้วย เดี๋ยวก็รู้เองแหละว่าตอนจบมันจะเป็นยังไง เขากับลู่หานจะรอดูไปเรื่อยๆว่าสองคนตรงหน้านี้จะเรียกกันว่าเพื่อนได้อีกนานแค่ไหน ในเมื่อคยองซูก็ดูจะมีใจให้เพื่อนเตี้ยๆแบบแบคฮยอนซะเหลือเกิน ส่วนแบคฮยอนไอ้หมาแคระนี่ก็ทำท่าเหมือนจะชอบแต่มันก็ยังเทียวไปจีบพี่ดาร่าอยู่ทุกวี่ทุกวัน เป็นซะแบบนี้ก็คงต้องมารอดูกันสิว่าสุดท้ายแล้วแบคฮยอนมันจะเทใจไปให้ใครกันแน่
ขอบคุณทุกคนที่ติดตามนะคะ
ไม่อยากปล่อยให้รอนานเลย ถ้างั้นจะลงให้ทุกวัน 555 #ล้อเล่น
ขอให้แม่ยกแบคโด้ได้ยิ้มออกกันทุกคนเลยนะ
สำหรับใครที่อยากร่วมสมาคมแม่ยกแบคโด้ ก็มาเจอกันได้ที่หน้าทล.นะคะ 55555
@dadadam_
" ช่วงเวลาแห่งความสุข มักจะผ่านไปเร็วเสมอ "
:) Shalunla
ความคิดเห็น