คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : ทางกลับบ้าน
“ ทำไมวันนี้เจ้าดูอารมณ์ดีจังนะ “
“ ข้าแค่รู้สึกมีความสุข “ มินซอกโดดขึ้นไปนั่งปลายเตียงแล้วแกว่งขาไปมา ใบหน้าขาวเนียนแต้มไปด้วยรอยยิ้ม
“ อยากออกไปข้างนอกไหมมินซอก ?“
“ เจ้าจะพาข้าออกไปหรอ “
“ ไม่ “ ตัวเล็กลุกขึ้นจากเตียงแล้วตรงมาหาลู่หานที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ไม้ที่มีเบาะรองนุ่ม มินซอกคุกเข่าลงกับพื้น สองมือเล็กเกาะเข่าลู่หานด้วยท่าทีเหมือนจะขอร้อง
“ ลู่หานเจ้าพาข้าออกไปเที่ยวเล่นข้างนอกบ้างไม่ได้หรอ ? “
“ ถ้าเจ้ายอมเรียกข้าว่าพี่ ข้าอาจจะลองคิดดูอีกที “ มินซอกลุกขึ้นยืน เขาไม่มีทางเรียกลู่หานว่าพี่หรอก ร่างเล็กเดินกลับไปนั่งที่เตียงตามเดิมถึงจะรู้ว่าการเดินของตัวเองนั้นยากลำบากแค่ไหนแต่มินซอกก็ยังเดินไปเดินมาจนรู้สึกเหนื่อยแทน
“ เจ้ามันใจร้าย “ ลู่หานไม่ได้โกรธที่มินซอกว่าเขาแต่ลู่หานกลับนั่งไขว้ขาเข้าหากันแล้วเอนตัวพิงกับพนักพิง มินซอกที่นั่งหน้าบึ้งอยู่ร้องตกใจขึ้นมาเมื่อโซ่ที่ข้อขาหลุดออกจากกัน โซ่หลุดแบบนี้มันไม่ใช่สัญญาณที่ดีสำหรับเขาสักเท่าไร
“ ใช่มินซอก ข้ามันใจร้าย “
“ ลู่หาน ข้าไม่ไหวที่จะร่วมหลับนอนกับเจ้าอีกหรอกนะ “
“ เดินมาหาข้าสิมินซอก “
“ ไม่เอานะลู่หาน “ หัวเล็กส่ายไปมาเป็นเชิงปฏิเสธ
“ มาเดี๋ยวนี้.. “ ลู่หานยื่นคำขาด มินซอกที่กำลังรู้สึกมีความสุขหัวใจก็หดหู่ขึ้นมา ร่างกายเขาไม่ไหวที่จะรับมือกับลู่หานแล้ว หากลู่หานเว้นระยะห่างบ้างก็ยังทำให้มินซอกพอรู้สึกเหมือนว่าตัวเองมีชีวิตมีหัวใจที่ลู่หานจะเป็นห่วงหรือใส่ใจเขาบาง แต่ลู่หานเล่นบังคับขู่เข็ญเขาทุกวันแบบนี้ ลู่หานทำเหมือนกับเขาไม่มีหัวใจไร้ซึ่งความรู้สึก
“ ลู่หานข้า..”
“ เจ้าอยากออกไปข้างนอกรึเปล่า ?” มินซอกที่พอเดินมาถึงก็ถูกรวบตัวไปนั่งบนหน้าตักของลู่หาน
“ เจ้าจะยอมให้ข้าออกไปหรอ ? “
“ ทำตามที่ข้าบอกสิ แล้วข้าจะยอม “
“ ลู่หาน เจ้าจะข้าเรียกคนวัยเดียวกันว่าพี่หรือไง “
“ ข้าอายุมากกว่าเจ้าเป็นร้อยปีนะ “ ชั่งใจอยู่นานก็ยอมพยักหน้ารับ เพราะใจนั้นอยากจะออกไปเที่ยวเล่นมากกว่าที่จะมาสนใจว่าจะต้องเรียกลู่หานว่าอย่างไร มินซอกพยักหน้า
“ พี่ลู่หาน “
“ ..... “
“ พาข้าไปสิ ข้าพูดตามที่เจ้าต้องการแล้วนะ “
“ จะออดอ้อนขออะไร ก็ช่วยพูดจาให้หวานหูกว่านี้ไม่ได้หรอ “
“ พี่ลู่หาน ข้าอยากออกไปข้างนอก พาข้าไปได้ไหม “ ลู่หานเอียงแก้มข้างหนึ่งให้มินซอก
“ ขออีกครั้งแล้วจะยอม “ มินซอกฝังจมูกตัวเองลงบนแก้มขาวซีดของลู่หาน ก่อนจะเอ่ยขอร้องอีกครั้ง
“ พี่ลู่หาน ข้าอยาก.. “ ชายผิวซีดดึงหน้ามินซอกให้หันมารับจูบของเขา ยิ่งมองใกล้ๆมินซอกก็ยิ่งน่าจับต้อง ปากและจมูกที่ดูน่ารักน่าหยิก การกระทำเล็กๆน้อยๆของมินซอกปลุกให้หัวใจของเขาที่เหมือนหยุดเต้นไปนานกลับมาเต้นอีกครั้ง
“ พี่จะพาเจ้าไป “ ลู่หานผละริมฝีปากออกพยายามห้ามใจตัวเองไม่ให้ทำมากไปกว่าการจูบเบาๆที่ริมฝีปาก เพราะเขาไม่อยากผิดคำพูดที่ให้ไว้กับมินซอก ไหนๆเจ้าตัวเล็กก็ยอมเรียกเขาว่าพี่แล้วเขาก็คงต้องยอมทำตามที่อีกคนขอ การจะปล่อยให้มินซอกไปกับคนงานคนอื่นเขาก็กลัวว่าคนงานพวกนั้นจะตามไม่ทันเล่ห์เหลี่ยมของมินซอก เพราะถ้าหากพลาดท่านกน้อยตัวนี้ก็จะบินหนีเขากลับไปที่รังของมัน..
“ แล้วแสงแดดละ มันจะทำให้เจ้า เอ่อ.. พี่เป็นอันตรายรึเปล่า “
“ ไม่ระคายผิวหรอก “ ลู่หานจูบแก้มมินซอกแล้วดันตัวอีกคนให้ลุกขึ้นยืน
“ ไปเที่ยวเล่นบนเตียงนอนของเจ้าก่อนดีไหมมินซอก “
“ ไม่เอานะ “
“ พี่ก็พูดไปอย่างนั้นแหละ “ ปากซีดคลี่ยิ้มออกมาเบาๆ
“ ข้าอยากไปในป่าจัง “
“ คิดถึงบ้านหรอมินซอก “
“ ใช่ “
“ พี่ไม่ปล่อยให้เจ้าไปจากพี่ง่ายๆหรอก “ บทสนทนาของทั้งคู่มักจะเกี่ยวพันกับเรื่องบ้านของมินซอก ในเมื่อรู้ดีแก่ใจว่ายังไงซะเขาก็ไม่ยอมปล่อยให้มินซอกกลับบ้านไปง่ายๆ แต่แล้วทำไมเจ้าตัวถึงยังเอ่ยขออยู่ได้ทุกวัน บางทีมันก็ทำให้ลู่หานรู้สึกหงุดหงิด..
“ ลู่หาน ทำไมเจ้าถึงคิดที่จะกักขังข้าเอาไว้ “
“ เพราะเจ้าเป็นของข้า เหตุผลแค่นี้พอรึเปล่า “ ลู่หานบอกว่าจะรออยู่ข้างล่างแล้วก็เดินหายออกไปจากห้องทันที มินซอกนั่งลงกับปลายเตียงแล้วนั่งคิดว่าเมื่อไรเขาจะได้กลับบ้านของเขาสักที ถึงเขาจะอยู่ที่นี่มานานแต่เขาก็ยังจำเส้นทางกลับบ้านของเขาได้เป็นอย่างดี
บางทีเราก็ไม่เข้าใจจิตใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมถึงไม่ทำตามที่สมองสั่ง ความคิดในหัวสมองทำไมถึงไม่สอดคล้องกับหัวใจ..
“ คืนนี้พระจันทร์เต็มดวงนะแบคฮยอน “ คยองซูชะโงกหน้ามองหน้าต่างที่พระจันทร์ขึ้นแล้วแต่แสงของดวงอาทิตย์ยังคงสาดส่อง
“ ใช่ ฉะนั้นคืนนี้ห้ามออกไปไหนเด็ดขาด “
“ ทำไมคุณต้องคอยห้ามผมในทุกครั้งที่มีคืนพระจันทร์เต็มดวงละครับ? “
“ เพราะมีสัตว์ดุร้ายออกหากิน และมันทรงพลังมากกว่าวันธรรมดาทั่วไป “
“ หมาป่ามีจริงรึเปล่าแบคฮยอน “
“ มันน่าเกลียดน่ากลัวนะ เจ้าจะอยากรู้ไปทำไม “
“ คุณรู้ว่ามันน่ากลัว แสดงว่าคุณต้องเคยเห็น “
“ ข้าก็พูดตามคนอื่นเขานั่นแหละ “ คยองซูทำหน้าตาอยากรู้จนแบคฮยอนต้องตอบปัดไป ถ้าพูดอะไรออกไปอีกคยองซูคงจะถามเขายาวเป็นหางว่าวแน่ๆ
“ คุณพูดให้ผมกลัวนะรู้ไหม “
“ กลัวหมาป่าหรอหนูน้อย “
“ แม่บอกว่าพวกหมาป่าตอนกลางวันจะเป็นคน แต่พอวันพระจันทร์เต็มดวงมันก็กลายร่าง “
“ เจ้าคงกลัวสินะ “ สู้ยอมให้คยองซูกลัวดีกว่าต้องให้คยองซูเกลียด แต่ก็ไม่แน่เหมือนกันว่าอีกไม่นานคยองซูอาจจะทั้งเกลียดทั้งกลัวเขาก็ได้
“ ถ้าเป็นหมาป่านิสัยดีแบบคุณก็คงดี “
“ เจ้าหมายความว่ายังไง “
“ ผมหมายถึงถ้าพวกมันนิสัยดีแบบคุณก็คงดี “ ตอนแรกแบคฮยอนตกใจนึกว่าคยองซูจะแอบไปรู้เข้าว่าเขาเป็นตัวอะไร จริงๆแล้วเขาก็เป็นพวกอมนุษย์พวกนั้นแหละ ต่างกันตรงที่เขาไม่ได้อยู่ร่วมฝูงแบบตัวอื่น เพราะเรื่องวันนั้นมันทำให้เขากับพี่ต้องหนีหัวซุกหัวซุน และในวันเดียวกันเขาก็ต้องเสียพี่ไป เขาปกป้องมินซอกไว้ไม่ได้
“ ช่างมันเถอะ ยังไงวันนี้ก็อย่าลืมที่ข้าบอก อย่าออกไปข้างนอกเด็ดขาด “
“ แล้วนี่คุณจะไปไหนละ “
“ รีบออกไปหาของกินให้เจ้าก่อนที่มันจะค่ำไง “
“ อย่าไปนานนะแบคฮยอน “
“ เจ้าก็อย่าออกไปไหนละ “
“ ผมจะรอคุณครับ “ แบคฮยอนรู้สึกผิดขึ้นมาเมื่อสบเข้ากับสายตาของคยองซู ถ้าเขาก้าวขาออกไปจากบ้านหลังนี้ยังไงซะคยองซูก็จะได้เห็นหน้าเขาอีกทีก็ตอนเช้า เพราะเขาจะไม่กลับเข้ามาที่นี่ในคืนนี้
มินซอกแหงนหน้ามองท้องฟ้าที่ดวงอาทิตย์เริ่มลาลับขอบฟ้าไปแล้ว ตอนนี้เขากำลังนั่งอยู่บนรถม้าของลู่หาน โดยที่เจ้าตัวยังคงนั่งนิ่งอยู่ข้างกายเขา มินซอกเกาะขอบหน้าต่างมองผืนป่าภายนอกด้วยสายตาโหยหา ลู่หานไม่ยอมให้เขาได้ลงไปสัมผัสกับพื้นดินชุ่มชื้นนั่นเลยแม้แต่น้อย ถ้ารู้ว่าออกมาข้างนอกแล้วไม่มีสิทธิ์ได้ลงไปพบเจอแบบเต็มตามินซอกสู้มองผืนป่าจากหน้าต่างของห้องเหมือนเดิมจะดีกว่า
รถม้าที่กำลังวิ่งอยู่จู่ๆก็หยุดจนลู่หานต้องถามว่าเกิดอะไรขึ้น ชายแก่ที่ขับรถให้หันมาตอบด้วยใบหน้าไม่สู้ดี
“ ผมขอจอดทำธุระหนักของผมสักครู่ได้ไหมครับ “ มินซอกพยักหน้าแทนลู่หาน เพราะอีกคนดูจะหงุดหงิดที่ยิ่งใกล้ค่ำแล้วแต่ก็ยังกลับไม่ถึงบ้านสักทีแถมคนขับรถม้ายังมาปวดหนักกะทันหันแบบนี้
“ ลู่หานให้เขาไปเถอะ รอหน่อยคงไม่เสียเวลาเท่าไร “
“ ทำเป็นพูดดีนะมินซอก “
“ ลู่หานข้า..”
“ ข้าเห็นนะว่าเจ้าส่งอะไรให้มันกิน คิดจะถ่วงเวลาหรอ “
“ ก็ข้าอยากอยู่ที่นี่นานๆ “
“ คิดว่าข้าพาเจ้ากลับไม่ได้หรอ “
“ ลู่หานอยู่ต่ออีกสักนิดเถอะนะข้าขอร้อง “
“ ไม่ได้ “ ลู่หานขึ้นเสียง “ ข้าโง่เองที่ยอมพาเจ้าเข้ามาถึงในป่าทั้งที่รู้ว่าวันนี้เป็นคืนเดือนเต็ม “
อ๊ากกกกกกกกกกกก..!!!!!
ลู่หานหันไปตามเสียงร้องทรมานที่ดังขึ้น เขามองหน้ามินซอกเหมือนจะกินเลือดกินเนื้อแล้วรีบวิ่งลงไปดูเหตุการณ์ภายนอก เพียงไม่นานร่างของคนขับรถก็ถูกโยนลงมาตกต่อหน้าลู่หาน บางทีนี่อาจจะไม่ทันการณ์เสียแล้ว
" มินซอกเจ้า!!!! "
TBC.
.................................
อ่านกันแบบค้างคาใจไปเรื่อยๆ
พอใกล้จะจบแล้วความจริงจะเปิดเผยนะ ถ่อออ..
เรื่องดำเนินมาถึงกลางเรื่องแล้วนะคะ
อดใจรอกันต่อไปละกัน :D ขอบคุณทุกคน
ความคิดเห็น