คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : CHAPTER :: XXXXXXXXXXXXXXXXX
แบคฮยอนนุ่งผ้าขนหนูออกมาผืนเดียว กะว่าจะเดินโถงๆออกไปแบบนี้ให้คยองซูด่าเล่นสักหน่อย พอเปิดประตูห้องน้ำออกมาก็เดินย่องเข้าไปแอบดูคนที่กำลังก้มๆเงยๆหยิบผ้ามาใส่ไม้แขวน คยองซูวันนี้ดูจะเฉื่อยชาเป็นพิเศษ แต่ก็ไม่น่าแปลกหรอกเพราะโดคยองซูเคยบอกกับเขาเองว่ามันเป็นคนขี้เกียจ แล้วการที่ตากผ้าด้วยสภาพเฉื่อยแบบนี้คงไม่พ้นว่ามันคงจะขี้เกียจตากผ้าแน่นอน แบคฮยอนคอนเฟิร์ม
“คยองซูจ๋า ทำอะไรงะ”
“กูล้างจานอยู่มึงไม่เห็นหรอ”
“เอ้าหรอ แล้วก็ไม่บอกกูก็หลงคิดว่ามึงตากผ้าอยู่ตั้งนาน มามะเดี๋ยวกูช่วยเอาจานไปแขวนตากให้”
“มึงจะตลกอีกนานไหม”
“แล้วทำไมต้องทำหน้าเครียดด้วยละ กูอุตส่าห์อยากช่วย” แบคฮยอนลอยหน้าลอยตาเข้ามาหยิบเสื้อผ้าที่ปั่นจนเกือบจะแห้งแล้วมาสะบัดแล้วใส่ไม้แขวนเพื่อหวังจะช่วยเบาแรงอีกคน ถือซะว่าทำงานไถ่โทษเรื่องเมื่อคืนก็แล้วกัน แต่จะว่าไปเขาเองยังไม่รู้เลยว่าคยองซูโกรธเขาเรื่องอะไร แต่หรือว่ามันจะไม่ได้โกรธวะ...
“ไปใส่เสื้อผ้าดีๆเหอะ”
“พุงกูไปกระแทกหน้ามึงรึไง กูไม่ใส่เว่ย”
“ถ้างั้นบอกไว้ก่อนนะว่าต่อให้ผ้าขนหนูมึงหลุดจนมึงตัวล่อนจ้อนกูก็ไม่รู้สึกอะไร”
“กูก็ไม่ได้หวังว่ามึงจะรู้สึกอะไรนี่หว่า แต่ก็นะ มึงเคยเห็นมาหมดแล้วนี่ คงจะไม่มีอะไรน่าตื่นเต้น”
“ไอ้เชี่ยแบค” คนถูกกวนประสาทกระแทกไม้แขวนในมือลงกับขอบตะกร้า ดวงตาของคยองซูจ้องมองแบคฮยอนเหมือนไม่พอใจในสิ่งที่อีกคนพูด
“คยองซูอา ทำไมต้องโกรธขนาดนั้นด้วยเล่า” ใบหน้าแป้นแล้นยิ้มกว้างจนตาหยี ร่างเพรียวขยับตัวเข้าไปใกล้คยองซูแล้วกอดหมับ ถือเป็นเรื่องน่ายินดีที่คยองซูไม่ขัดขืนหรือต่อต้าน โล่งใจไปหนึ่งเปราะอย่างน้อยคยองซูก็ไม่ได้ทำตัวแปลกไปจากเดิมสักเท่าไร
“หุบปากของมึงไปเลยนะ แล้วก็กรุณาปล่อยด้วย”
“ขอหอมหนึ่งทีแล้วจะปล่อย” คยองซูแกะมือเหนียวหนึบของอีกคนให้พ้นจากบั้นเอว
“กูขอเป็นฝ่ายหอมมึงเองดีกว่า แบคฮยอนมึงเอียงแก้มมาดิ” พวงแก้มนิ่มถูกยื่นเข้ามาใกล้กับริมฝีปากของคยองซูอย่างว่าง่าย แล้วจากนั้นแบคฮยอนก็ต้องดิ้นพล่านเมื่อจู่ๆความเจ็บปวดก็แล่นริ้วขึ้นไปถึงขั้วสมอง เขาโดนคยองซูกัดเข้าที่แก้มอย่างแรง คนถูกกัดดีดตัวออกห่างแล้วลูบแก้มตัวเองปอยๆ
“ไอ้เหี้ย น้ำลายติดเต็มแก้มกูเลยสัด”
“ทำไม รังเกียจน้ำลายกูหรอ” คยองซูถามพร้อมกับวางไม้แขวนเสื้อในมือลงแล้วเปลี่ยนมายืนกอดอก สีหน้าท่าทางของคยองซูในตอนนี้ก็ดูจะเอาเรื่องไม่เบาเลยแหะ ทำไมวันนี้ดุจัง
“เดือนนี้มึงแดกยาสตรีรึยัง เหมือนประจำเดือนมึงจะมาไม่ปกตินะ ดุเหี้ยๆ”
“แดกตีนกูเถอะ!!” โดคยองซูตวาดลั่นแล้วกระชับไม้แขวนเสื้อในมือไว้จนแน่น คนตัวผอมไล่ตีแบคฮยอนจนต้องวิ่งหลบกันพลวัน เลี้ยงหวดไม้แขวนดังหวืดๆในอากาศไม่ต้องต้องบอกก็รู้ว่าจงใจจะตีแบคฮยอนแรงสักแค่ไหน อาจจะแรงถึงขั้นเลือดตกยางออกเลยก็ว่าได้
“คยองซูครับ ยอมแล้วนะ ยอมแล้วยอมแล้ว” ตามต้นแขนของแบคฮยอนมีรอยสีแดงจัดพาดอยู่สองสามที่ ช่วงแผ่นหลังก็มีรอยแดงเป็นแนวยาวประทับอยู่เต็มๆ แบคฮยอนผิดอะไร... คยองซูไม่สนใจว่าอีกคนจะเจ็บแค่ไหน เขาหายใจฟึดฟัดแล้วเดินกระแทกส้นหายกลับไปที่ระเบียงตามเดิม เจ็บซะบ้างก็ดี แค่นี้มันยังน้อยไปด้วยซ้ำ
แบคฮยอนเลิกกวนอารมณ์อีกคนเพราะเห็นว่าคงไม่เวิร์คแน่ที่จะทำแบบนั้น มันเสี่ยงต่อการโดนตีนกระแทกเบ้าหน้าจริงๆนะ และการที่คยองซูลงไม้ลงมือกับแบคฮยอนแบบเมื่อสักครู่นี้มันทำให้แบคฮยอนไม่กล้าที่จะปริปากคุยกับอีกคนที่พอตากผ้าเสร็จเรียบร้อยแล้วก็มานั่งเปิดโน้ตบุ๊คฟังเพลงสบายใจเฉิบ มันอารมณ์ดีรึยังวะตอนนี้
“คยองซู”
“อะไร” ถือเป็นการตอบรับที่ดี อย่างน้อยพูดสักนิดก็ยังดีกว่าเงียบกริบไม่ตอบอะไรเลย แบคฮยอนชั่งใจสักพักแล้วเปลี่ยนตำแหน่งตัวเองจากที่ปลายเตียงเลื่อนมากระแซะใกล้ๆกับโต๊ะทำงานที่มีคยองซูนั่งฟังเพลงอยู่ เขากวาดสายตามองดูรอบๆโต๊ะ เผื่อว่ามันอาจจะมีอะไรบางอย่างที่จะสามารถทำร้ายร่างกายเขาได้
“เจ็บอะ ทายาให้หน่อยดิ”
“สมน้ำหน้า อยากทาก็ไลน์ไปบอกคนอื่นดิ มายุ่งไรกับกู”
“แต่มึงเป็นคนทำนะ มึงก็ต้องรับผิดชอบดิ”
“กูทำแล้วยังไงไม่ทราบ ถ้ากูไม่รับผิดชอบมึงจะมีปัญหาอะไรไหม” ตีหน้ายักษ์ใส่แบบนี้พยอนแบคฮยอนไม่กล้าที่จะไปมีปัญหาด้วยหรอกครับ ไม่ใช่ว่ากลัว แต่ไม่อยากทำให้เรื่องราวการทะเลาะเล็กๆน้อยๆบานปลายไปเป็นเรื่องใหญ่โต
“ก็...ก็ไม่มีหรอก แต่ว่าเจ็บจริงๆนะ” แบคฮยอนกระพริบตาปริบๆ เขาอุตส่าห์ใช้สายตาเว้าวอนขนาดนี้แล้วยังไงซะคยองซูก็น่าจะใจอ่อนลงบ้างแหละ และดูเหมือนว่าอีกคนจะชั่งใจไปสักพัก คยองซูถอนหายใจหนักแล้วลุกขึ้นไปหยิบยาที่ลิ้นชักบนหัวเตียง แบคฮยอนเห็นแบบนั้นก็แอบอมยิ้ม โล่งใจไปเปราะที่สองอย่างน้อยคยองซูก็ไม่ได้ทำตัวแปลกไปจากเดิมสักเท่าไร คยองซูยังคงเป็นห่วงเขาเหมือนเดิม แต่ว่า...
“เอายาไปทาเอง” หลอดยาสามัญประจำหอถูกขว้างใส่หัวแบคฮยอนจังๆ นี่มึงเห็นกูเป็นคนหรือว่าตัวอะไรวะ กูก็เจ็บเป็นเหมือนกันนะครับ! แบคฮยอนยู่หน้าพร้อมกับก้มหยิบหลอดยาแล้วเดินไปนั่งลงที่เตียงตามเดิม สงสัยคยองซูวันนี้จะอารมณ์ไม่ดี แม่งทาเองก็ได้วะ ปากบางแบะออกเหมือนจะแอบตำหนิคยองซูอยู่ไม่น้อย อีกคนช่างโหดร้ายทารุณกับแบคฮยอนเหลือเกิน
“คยองซู ทาที่หลังให้หน่อยดิ”
“ไม่”
“นะคยองซูนะ แบคเจ็บ” แบคเจ็บ ถุ้ย คยองซูตวัดตามองอีกคนเหมือนจะสื่อว่าไม่ทำ แต่ในที่สุดก็แพ้ให้กับสายตาคู่นั้นของแบคฮยอน คยองซูยอมเข้ามานั่งลงข้างๆตามคำขอ เจ้าของสายตาออดอ้อนส่งหลอดยาในมือให้คุณหมอจำเป็นแล้วก็จากนั้นก็จัดการถอดเสื้อตัวเองออกอย่างรู้งาน
คยองซูแต้มตัวยาลงบนปลายนิ้วแล้วค่อยๆไล่ทาลงตามแผลแดงที่นูนปูดอย่างเบามือ ตอนที่ตี ตีด้วยความโมโหล้วนๆ แบคฮยอนทำให้เขาโกรธแถมเครียดจนสมองแทบแตกแล้วยังมาลอยหน้าลอยตาใกล้ๆตีนอีก
“มึงเจ็บไหม”
“ให้กูตีมึงคืนไหมละ มึงจะได้รู้ว่ากูเจ็บรึเปล่า” กวนตีน... คยองซูย้ำนิ้วลงแรงๆจนคนถูกกระทำดีดตัวสะดุ้ง แสบแปล๊บไปถึงทรวงใน
“ทาเองเลยไป!!”
“เดี๋ยวดิคยองซู กูล้อเล่นนะ”
“แหกตาดูหน้ากูหน่อยก็ได้นะว่ากูพร้อมจะขำกับมึงรึเปล่า” แบคฮยอนหันหน้ากลับมามองคยองซูตามที่อีกคนบอก ใบหน้าอ่อนวัยดูไร้อารมณ์อย่างที่พูดไว้จริงๆ
“คยองซู มึงโกรธกูใช่ไหมวะ โกรธตั้งแต่เมื่อคืนแล้วใช่ไหม มึงบอกกูได้ไหมว่ากูทำอะไรให้มึงไม่พอใจ”
“ถ้ามึงจะขอโทษนะ กูบอกไว้ก่อนเลยว่าไม่จำเป็น เพราะกูเบื่อจะฟังคำขอโทษของมึงแล้ว”
“อย่างนั้นหรอวะ...”
“มึงเป็นอะไร มึงเสียใจหรอ”
“ก็ประมาณนั้นแหละ ที่มึงไม่ให้กูขอโทษมึง ก็แสดงว่ามึงจะไม่ให้อภัยกูใช่ไหม”
“โอเค กูจะหายโกรธก็ได้ถ้ามึงยอมลบไลน์ของพี่ดาร่าออก ลบทุกรูป ทุกข้อความ ทุกการสนทนา ลบทุกอย่างที่เกี่ยวข้องกับปาร์คซานดารา” แบคฮยอนอ้าปากค้าง เขาคงจะตกลงทำตามข้อเสนอของคยองซูไม่ได้ เพราะชีวิตประจำวันของเขาการได้เปิดดูรูปของพี่ดาร่าในมือถือทุกวันคือความสุข ถึงจะอยากลืมสักแค่ไหนแต่แบคฮยอนก็พอจะรู้ตัวอยู่ว่ายังไงเขาก็คงจะตัดใจได้ลำบาก
“แต่กู....”
“มึงทำไม่ได้ใช่ไหม ก็ดี ถ้างั้นเลือกมาระหว่างกูกับพี่ดาร่ามึงจะเลือกใคร ขอแค่คำตอบเดียว ถ้ามึงเลือกเขากูจะเป็นฝ่ายไปเอง” โดคยองซูยื่นคำขาด
“แต่คยองซู ไหนมึงบอกจะช่วยให้กูลืมพี่เขาไง แล้วทำไมวันนี้มึงพูดแบบนี้วะ”
“มึงไม่ผิดนะแบคฮยอน มึงไม่ผิดที่มึงจะใช้กูเป็นเครื่องมือในการลืมพี่ดาร่าของมึง แต่ดูสิ่งที่มึงทำกับกูสิ มึงก็เอาแต่พูดว่าทำไมกูทำกับมึงแบบนี้ ทำไมกูถึงพูดกับมึงแบบนี้ แล้วมึงละ ทำไมมึงทำกับกูแบบนี้ มึงก็รู้ไม่ใช่หรอว่ากูทั้งรักทั้งชอบมึง...”
“..............”
“แบคฮยอน นอกจากมึงจะไม่ลืมพี่ดาร่าแล้ว มึงยังทำให้กูต้องเจ็บ... ความสุขคือสิ่งที่กูพยายามมอบให้มึง แต่ผลตอบแทนที่มึงให้กูคืนกลับมาคือน้ำตา มึงคิดว่ากูเป็นคนดีขนาดที่จะทนได้ทุกอย่างเลยหรอวะ”
“กูไม่ใช่ความสุขสำหรับมึงแล้วหรอวะคยองซู”
“แบคฮยอน ตอบกูมา” แข็งกร้าวทั้งคำพูดคำจาและสายตาที่เอาจริง
“มึงก็รู้ว่ากูไม่มีคำตอบให้มึง” คยองซูเม้มปากแน่นแล้วสวนหมัดอัดกระแทกหน้าแบคฮยอนไปอย่างแรงจนอีกคนหน้าหัน แบคฮยอนหันกลับมามองด้วยใบหน้าอึ้ง
“ตอบมา!!”
“คยองซูกู...” เป็นอีกครั้งที่คยองซูทำร้ายแบคฮยอนด้วยหมัดของเขา แบคฮยอนยังคงไม่มีคำตอบให้ สีหน้าลำบากใจแบบนั้นทำให้คยองซูต้องประเคนหมัดไปอีกหลายหน แต่ไม่ว่าจะทำร้ายทุบตียังไงแบคฮยอนก็ยังคงนิ่ง
สุดท้ายก็กลายเป็นคยองซูเองนั่นแหละที่ต้องมานั่งตัวสั่นปล่อยน้ำตาให้ไหลออกมาแทนความอึดอัดที่มันคับอยู่ในอก ร้องฟูมฟายจนสะอึกสะอื่นแต่แบคฮยอนก็ยังคงเงียบ ห้วงเสียงร้องสะอื้นไห้ขาดหายไปเหมือนใจจะขาด เจ็บปวดจริงๆที่แบคฮยอนยังคงลังเล ทั้งๆที่บอกว่าอยากลืม แต่กลับมีของทุกอย่างที่เกี่ยวกับซานดารา ไม่ว่าจะเป็นรูปหรือข้อความจำนวนมากมายที่แบคฮยอนส่งไป ถึงแม้จะไม่เคยมีการตอบกลับจากรุ่นพี่ดาร่าเลยสักครั้งก็ตามที
ขอความในไลน์มากมายที่แบคฮยอนส่งไปแม้จะยังไม่เคยถูกเปิดอ่านเลยสักครั้งแต่แบคฮยอนก็ยังส่งข้อความแสดงความห่วงใยไปถึงผู้หญิงคนนี้อยู่ทุกวัน แม้กระทั่งไปดูหนังกับเขา แบคฮยอนก็ยังใช้เหตุผลในการเลือกหนังเพียงเพราะว่าอยากดูหนังเรื่องเดียวกันกับพี่ดาร่า แบคฮยอนใจร้าย... ทุกอย่างที่คยองซูทำให้มันแลกมาได้แค่ร่างกาย ใจของแบคฮยอนยังคงยึดติดกับคนคนนั้น นี่นะหรอคนคือที่อยากลืม...
“คยองซู กูขอโทษ” แบคฮยอนรวบตัวคยองซูมากอดเอาไว้ อีกคนดิ้นและพยายามขืนตัวออกแต่แบคฮยอนก็ยังคงรัดร่างในอ้อมกอดของเขาเอาไว้แน่น จนคยองซูค่อยๆยอมสงบลงแบคฮยอนถึงได้คลายอ้อมกอดให้หลวม
“กูเลือกมึงนะคยองซู กูเลือกมึง” คนในอ้อมกอดพร่ำขอให้แบคฮยอนยอมลบทุกอย่างในมือถืออก แบคฮยอนลูบหัวอีกคนเบาๆแล้วสัญญาว่าจะยอมลบทุกอย่างไม่ให้เหลืออะไรติดค้างแม้แต่อย่างเดียว
“แบค...”
“ถ้าคนที่กูรักเขาไม่รักกูเลยสักนิด กูจะยอมทิ้งคนที่กูรัก เพื่อคนที่รักกู” คยองซูสวมกอดแบคฮยอนเอาไว้แน่น ใบหน้าชุ่มน้ำตาซุกลงกับคอของแบคฮยอนเหมือนจะสื่อว่าเชื่อในสิ่งที่แบคฮยอนพูด
“ไม่ร้องนะคยองซู...”
“มึงไม่ได้หลอกกูใช้ไหม...”
“กูสัญญา”
ช่วงหัวค่ำตอนที่แบคฮยอนกำลังนอนหลับอยู่ คยองซูออกมาจากห้องแล้วลงมาซื้อของที่มินิมาร์ทชั้นหนึ่ง ของอะไรหรอ ก็เหมือนเดิมนั่นแหละ ร่างเล็กเดินถือมวนบุหรี่ออกมานั่งจุดสูบอยู่ที่ม้าหินอ่อนตัวเดิม หวังว่าเขาคงจะไม่ได้ติดมันหรอกนะ ก็แค่รู้สึกว่าสูบแล้วสบายใจดีก็เลยเอาอีก
ยอมรับว่าวันนี้ได้ระบายความอึดอัดในใจออกไปหลายอย่าง แต่ว่า... มันก็ยังรู้สึกอึดอัดอยู่เหมือนเดิม ความรู้สึกตอนที่ได้เห็นรอยยิ้มของแบคฮยอนมันทำให้ใจของเขาชุ่มชื้น แต่ทำไมในรอยยิ้มนั้นมันกลับแฝงไปด้วยอะไรบางอย่างที่ทำให้คยองซูรู้สึกว่าแบคฮยอนไม่เต็มใจ
ในขณะกำลังตัวเบาๆเสียงมือถือดังขึ้นทำให้คยองซูต้องละความสนใจจากของในมือ ดวงตากลมอ่านดูว่าใครกันที่โทรมาขัดจังหวะ จากนั้นก็กดรับสาย
“ว่าไงจงอิน สบายดีรึเปล่า”
“สบายดีครับ พักนี้พี่ไม่ค่อยโทรมาเล่นกับผมเลยนะ”
“คิดถึงรึไง” คยองซูถามพร้อมกับพ่นควันสีจางให้พวยพุ่งออกจากปาก
“คิดถึงมากครับ อยากไปหา”
“ไม่ต้องมาหรอก พี่ไม่ว่าง”
“อยู่กับแบค...เอ่อ พี่แบคฮยอนหรอครับ”
“ใช่ พี่อยู่กับแบคฮยอน”
“ตัวติดกันจังเลยนะครับ ผมละอยากจะจับแยกกันจริงๆ” ปลายสายพูดน้ำเสียงกระเซ้าแหย่ พอคยองซูได้ยินแบบนั้นก็หัวเราะ บ่อยครั้งที่จงอินชอบหยอกเขาด้วยคำพูดนี้ ผมละอยากจะจับแยกกันจริงๆ
“ถ้าแยกกับแบคฮยอนแล้วพี่จะไปอยู่ที่ไหนละ”
“มาอยู่กับผมไงครับ คิมจงอินยินดีรับใช้พี่เสมอนะ”
“ขอบคุณนะจงอิน นายดีกับพี่มากจริงๆ” คิมจงอินเป็นเด็กหนุ่มน่ารัก เด็กคนนี้ดีกับคยองซูมากจริงๆ เพียงเวลาไม่นานหลังจากที่จงอินเข้ามาขอโทษเขาอย่างตรงไปตรงมาคยองซูรู้สึกไว้ใจจงอินมากขึ้นและหลังจากนั้นคนทั้งสองก็ยังโทรติดต่อกันบ้าง เรื่อยมาจนถึงขั้นที่ว่าสนิทสนมกันอยู่พอสมควร
“จงอินพี่จะขึ้นห้องแล้ว ยังไงแค่นี้ก่อนนะ โอเคไหม”
“คุยต่ออีกนิดไม่ได้หรอครับ”
“แต่พี่กำลังจะขึ้นห้องแล้วนะ”
“ถ้างั้น อ่า.... โอเค แค่นี้ก็ได้” ถ้าจงอินยืนอยู่ใกล้ๆแล้วทำเสียงอ้อนแบบนี้ใส่เขานะ คยองซูคงอดไม่ได้ที่จะไม่ยีหัวเด็กรุ่นน้อง พอกดตัดสายคยองซูก็หันกลับมาสนใจกับของในมือต่อ เขาจรดมันเข้าปากแล้วดูดเอาความขมเขาไปช้าๆ ดวงตากลมโตปิดลงสนิทเพื่อดื่มด่ำกับความเบาหวิว ปากอิ่มพ่นควันออกมาเป็นครั้งสุดท้ายก่อนที่จะทิ้งบุหรี่ให้ตกลงกับพื้นแล้วใช้เท้าขยี้เหยียบจนไฟสีอ่อนดับมอดลง
พยอน แบคฮยอน
TBC.
ความรักที่หวานชื่น แต่ขื่นขม...
#ฟิคเพื่อนพี่แบค
ความคิดเห็น