คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : CHAPTER :: XXXXXXXXXXXXXXXX
เมียที่ดีที่สุด คำนี้สะท้อนดังภายในหัวของแบคฮยอน จนกลับมาถึงห้องพักแล้วคำนี้ก็ยังลอยอยู่รอบๆตัว เขาช็อค... ช็อคกับสถานะที่เปลี่ยนไป ใช่ เขารู้ว่ามันเปลี่ยนไปตั้งนานแล้ว เปลี่ยนไปตั้งแต่วันที่คยองซูวิ่งสะบักสะบอมกลับมาหาเขา กลับมาให้ช่วย.. มันเปลี่ยนไปตั้งแต่วันนั้น
แบคฮยอนถอนหายใจ ร่างที่อ่อนล้าตัดสินใจล้มตัวลงนอนที่เตียง เขาหยิบมือถือในกระเป๋ากางเกงออกมากดสไลด์ดูโปรแกรมสีเขียวที่มักจะเข้าเป็นประจำ ดวงตาเรียวเอ่อคลอน้ำตาเมื่อเลื่อนไปเจอรูปของผู้หญิงคนหนึ่ง สเตตัสไลน์ที่ขึ้นเด่นชัดเป็นรูปหัวใจ อิโมติคอนที่ดูมีความสุข ทำไมคนที่ซานดารารักถึงไม่ใช่เขา
ก่อนหน้าที่จะเข้าไปดูหนังด้วยกันกับคยองซู เขาก็ไม่ได้พิศวาสอยากจะดูหนังรักหรอก แต่ว่าสเตตัสของใครบางคนขึ้นไว้ว่าอยากดูหนังเรื่องนี้ แบคฮยอนเลยไม่ลังเลที่จะไล่ให้คยองซูไปซื้อตั๋ว เพราะอย่างน้อยเขาก็จะได้ดูหนังเรื่องเดียวกันกับที่พี่ดาร่าของเขาอยากจะดู
“มองอะไร จะอาบน้ำก็ไปอาบดิ” คยองซูยืนกอดเสื้อผ้าของตัวเองอยู่ ตากลมโตมองมาที่เขาด้วยความสงสัย ก็จะไม่ให้สงสัยได้อย่างไร แบคฮยอนมองแล้วก็ทำหน้าเหมือนจะร้องไห้
“มองมึงนั่นแหละ นี่มึงส่องเฟซใครอยู่หรอ”
“เปล่า กูไม่ได้เปิดเฟซ”
“เล่นไลน์อีกแล้วอะดิ” คนที่ยืดกอดเสื้อผ้าอยู่ถอนหายใจแล้วเดินเข้าไปอาบน้ำ อะไรกัน เมื่อกี้เพิ่งจะมีความสุขอยู่แท้ๆ แล้วทำไมตอนนี้ถึงได้กลับตาลปัตร
สายน้ำที่ไหลผ่านร่างกายยังไม่ช่วยเรียกให้สติของคยองซูกลับคืนมา ถึงมือจะล้างทำความสะอาดตัวเองอยู่ แต่สมองก็คิดไปร้อยแปดพันเก้า คิดไปต่างๆนาๆว่าแบคฮยอนกำลังเล่นไลน์กับใคร แล้วใครคนนั้นมีอิทธิพลมากพอที่จะทำให้แบคฮยอนตาแดงได้เชียวหรือ แต่คำตอบนั้นมันก็อยู่ในใจของคยองซูอยู่แล้ว เพียงแต่ว่าเขาใจไม่แข็งพอที่จะได้ยินคำตอบ คำตอบที่รู้อยู่ดีแก่ใจ
“แบคฮยอน ไปอาบน้ำ” ถึงจะออกคำสั่งยังไงแบคฮยอนก็ไม่ยอมลุกจากที่นอน นั่นประไร พอได้นอนแล้วก็ไม่อยากลุก คยองซูคว้าตุ๊กตาหมีนเตียงขว้างใส่แบคฮยอนแรงๆจนอีกคนสะดุ้งตัวขึ้นนั่ง
“เรียกกูดีๆก็ได้มั้ง ไม่เห็นต้องรุนแรงเลย”
“ไม่ทำแบบนี้แล้วมึงจะลุกไหม ไปเลยนะลุกไปอาบน้ำ กูไม่อยากใช้เตียงร่วมกันกับคนตัวเหม็น”
“ขนาดกูตัวเหม็นมึงยังกอดกูตั้งนานสองนาน ถ้ากูตัวหอมมึงคงไม่ปล่อยเลยใช่ปะ”
“บ้า ใครเขาจะอยากกอดมึงในสภาพเน่าๆแบบนี้วะ ลุกเลยนะ เร็วๆ”
“พูดยังกับว่าตัวเองไม่เคยไม่อาบน้ำอย่างนั้นแหละ อย่าให้กูรู้นะว่าวันไหนมึงไม่อาบน้ำนอนอะ กูจะเล่นคืนให้สาสมเลยสัด” กับเรื่องเล็กๆน้อยๆก็ยังเป็นปัญหาให้คยองซูกับแบคฮยอนถกเถียงกันได้
“ไม่มีวันนั้นหรอก กูรักสะอาดจะตายไป”
“ครับ คุณคยองซูคนสะอาด ผมจะไปอาบน้ำเดี๋ยวนี้แหละ” แล้วก็ลุกไปพร้อมกับทำหน้าเป็นลิงเป็นค่างใส่คยองซู หน้าก็เหมือนลิงพอตัวแล้วยังจะทำหน้าลิงอีก จะเอาให้แยกไม่ออกเลยใช่ไหมว่าตัวไหนแบคฮยอน ตัวไหนลิง คยองซูมองตามหลังไปจนแบคฮยอนเดินหายเข้าไปในห้องน้ำ
คนตัวเล็กกระตุกยิ้ม เขาพุ่งขึ้นไปนอนเล่นที่เตียงแล้วหยิบมือถือของแบคฮยอนขึ้นมากดเล่น กะว่ายังไงก็ต้องรื้อมือถือแบคฮยอนให้หมดทุกซอกทุกมุม แต่ปัญหาระดับชาติที่คยองซูกำลังเผชิญหน้าอยู่ก็คงไม่พ้นเรื่องของรหัสผ่าน ตัวเลขสี่หลักมหาประลัย
“ล็อคทำเหี้ยอะไรวะ” ทดลองจิ้มไปจิ้มมาจนขึ้นแถบสีแดงแจ้งเตือนข้างบนก็ยังไม่สำเร็จสักที คยองซูเองชักจะถอดใจ แต่ในหัวก็ยังไม่หยุดคิด ไม่ว่าจะเป็นวันเดือนปีเกิดหรือปีค.ศเกิดของเจ้าของเครื่อง มันก็ยังปลดล็อคไม่ได้ ในที่สุดเมื่อเดินมาถึงทางตัน สมองน้อยๆก็ฉุกคิดได้ถึงปีค.ศ.เกิดของปาร์คซานดารา แล้วก็คอมพลีส นิ้วมือไล่จิ้มไปเรื่อยๆทั้งอัลบั้มรูป ไลน์ เฟซบุ๊ค ทำตัวคล้ายๆกับจับผิดสามีแอบซุกกิ๊ก
เรื่องบางอย่างที่คยองซูไม่เคยรู้ไหลโชว์หราออกมาผ่านทางหน้าจอแก้วราคาแพง และเมื่อได้รู้ ... สู้ไม่รู้จะยังดีกว่า คยองซูเม้มปากแน่น พยายามบังคับตัวเองไม่ให้สั่นไปมากกว่านี้ แต่ไม่ไหว.. ร่างเล็กวางมือถือลงแล้ววิ่งออกจากห้องไปโดยไม่บอกกล่าวคนที่อาบน้ำอยู่...
“ว่าไงคยองซู วันนี้ทำไมถึงลงมาดึกๆดื่นๆ”
“แหม พี่จุนมยอนครับ มามินิมาร์ทก็ต้องมาซื้อของกินของใช้สิครับ จะให้ผมมาซื้อข้าวโพดอบเนยหรือไงครับ”
“เอ๊ะ พี่มีขายนะ” คยองซูหลุดยิ้มออกมากับพี่เจ้าของหอที่ยังอุตส่าห์มีแก่ใจรับมุกของเขา พี่ชายตัวขาวเปิดร้านขายของเล็กๆไว้ที่ชั้นหนึ่งของหอพัก แต่เขากับแบคฮยอนมักจะชอบเดินออกไปซื้อที่หน้าปากซอยมากกว่า
“เอ่อ.. พี่จุนมยอนครับผมขอซื้อของหน่อย”
“จะเอาอะไรละ”
“บุหรี่ครับ”
ควันเหม็นสีเทา กลิ่นฉุนชวดให้ปวดหัวแต่เวลาที่ได้อัดมันเข้าไปในปอด หัวสมองที่มึนตึงกลับผ่อนคลายลงอย่างไม่น่าเชื่อ คยองซูรู้ว่ามันไม่ดี แต่เขาไม่อยากตกอยู่ในสภาพที่หัวสมองเต็มไปด้วยความรู้สึกมากมายที่ท่วมทะลัก ก้อนเนื้อข้างซ้ายเต้นรัวและเจ็บปวดราวกับว่ามีมือที่มองไม่เห็นกำลังควักหัวใจของเขาออกมาขยำย่ำยี โดคยองซูไม่อยากตกอยู่ในสภาพนั้นอีกแล้ว
แต่ก็ยังทนอยู่...
สถานที่ปลดปล่อยความรู้สึกนี้ไม่ใช้บริเวณที่ไกลจากตัวตึกมากนัก คยองซูนั่งกอดเข่าอยู่บนโต๊ะม้าหินอ่อนข้างหอพัก ในมือคีบบุหรี่เอาไว้หลวมๆ เขาเคยได้ยินเพื่อนพูดกันว่าสูบแล้วผ่อนคลาย แล้วมันก็เป็นอย่างที่เพื่อนพวกนั้นได้พูดเอาไว้ ตอนนี้โล่งมาก โล่งจนเหมือนตัวเองกำลังจะลอยขึ้นสู่อากาศ แต่เขารู้ว่ามันจะรู้สึกดีเพียงแค่ชั่วคร่าว แต่ก็ยังดีกว่าไม่รู้สึกเลยไม่ใช่หรอ
การจับมือกับแบคฮยอนยังคงสร้างความเจ็บปวดให้กับคยองซูอยู่ตลอดเวลา แต่ก็ไม่กล้าที่จะปล่อยมือ ยังอยากมีความสุขกับแบคฮยอน แต่คยองซูไมได้ต้องการความสุขเพียงชั่วคราว ภายในวันเดียวสภาพอารมณ์ของเขาถูกปรับเปลี่ยนไปมาจนคยองซูเองก็ตั้งรับแทบไม่ทัน
ริมฝีปากนิ่มพ่นควันจากปอดเฮือกสุดท้ายออกมาก่อนจะทิ้งก้นบุหรี่ให้ดิ่งลงกับพื้นแล้วใช้เท้าขยี้เหยียบ มือทั้งสองแกะเปลือกลูกอมแล้วโยนเม็ดอมกลิ่นหอมเข้าไปดับความเหม็นขมภายในช่องปากตามที่พี่จุนมยอนแนะนำ
“คยองซูมึงไปไหนมา” พอเปิดประตูเข้ามาก็โดนยิงคำถามใส่จนเจ้าตัวสะดุ้ง เขาก็นึกว่าแบคฮยอนจะหลับไปแล้วเสียอีก คยองซูยักไหล่แล้วบอกว่าลงไปเล่นกับพี่จุนมยอน ไม่อยากโกหกหรอกแต่ว่าถ้าจะให้เขาพูดไปตรงๆว่าลงไปสูบบุหรี่มาแบคฮยอนคงจะไม่ยอมจบเรื่องนี้ง่ายๆแน่
“แบคฮยอนมึงนอนเหอะ นี่ก็ดึกแล้ว”
“คยองซูพรุ่งนี้วันเสาร์”
“เอ่อวะ กูลืมไปเลยแหะ” แบคฮยอนขยับตัวกลิ้งมานอนที่ฝั่งของตัวเองหลังจากไปนอนกินพื้นที่ของคยองซูอยู่นานสองนาน
“ยืนทำเหี้ยอะไร มานอนสิครับ หรือว่าต้องให้กูลุกไปอุ้มมานอน”
“ไม่ต้องเลย กูมีขา กูเดินเองได้เว่ย” พื้นที่เตียงขนาดพื้นที่ใหญ่พอที่คนสองคนจะนอนได้ยวบลงมาตามแรงกด พอเอนตัวลงนอนคยองซูก็หันตะแคงข้าง ยังไม่อยากเจอหน้าแบคฮยอนที่ตอนนี้กำลังบ้าคลั่งกับการพิมพ์ พิมพ์ พิมพ์ แล้วก็พิมพ์
“งอนอะไรกูอีกละ”
“แค่กูนอนหันหลังให้จำเป็นต้องหมายความว่ากูงอนเสมอไปหรอวะ”
“ก็....” แล้วทั้งห้องก็ตกอยู่ในความเงียบ... แบคฮยอนยอมวางมือถือลงข้างหมอนแล้วไหลตัวเองลงนอนกับพื้นเตียงนุ่ม แอบถือวิสาสะกอดคยองซูจากข้างหลัง แต่อีกฝ่ายก็ไร้ซึ่งปฏิกิริยาตอบสนอง เมินกูอีกละ....
“หันมาให้หอมแก้มก่อนนอนสักข้างไม่ได้หรอ”
“ไม่”
“มึงไปทำอะไรมา ทำไมเสื้อมึงมีกลิ่นบุหรี่” แค่มวนเดียวทำไมกลิ่นมันถึงได้ติดมาตามตัวขนาดนี้ ถือเป็นข้อผิดพลาดที่คยองซูลืมนึกถึง
“กูอยู่ในดงควันบุหรี่ เสื้อกูต้องมีกลิ่นบุหรี่เป็นธรรมดา”
“ไหนบอกไปเล่นกับพี่จุนมยอน แล้วที่อยู่ในดงควันบุหรี่นี่หมายความว่ายังไง มึงไปนั่งก๊งเหล้ากับพวกรุ่นน้องมาหรอ”
“เลิกถามสักทีเหอะ มึงปล่อยกูได้แล้ว กลับไปนอนเล่นมือถือของมึงเหอะ”
“ที่แท้ก็เป็นแบบนี้นี่เอง หันกลับมาคุยกันหน่อยสิ” พยายามพลิกตัวคยองซูให้หันกลับมาแต่อีกคนก็ดื้อดึงไม่ยอมทำตามแรงฉุด แบคฮยอนตัดสินใจคร่อมซะเลย
“ตอบมาว่างอนกูเรื่องอะไร”
“ไม่ได้งอน เลิกเล่นสักทีเหอะกูง่วงจะตายอยู่แล้วนะ” แบคฮยอนหรี่ตามองอย่างจับผิด ไม่ได้งอน ไม่ได้งอน พูดแบบนี้ทีไรก็งอนทุกที
“ถ้ามึงไม่ตอบ มึงจะไม่ได้นอน” คยองซูจิ๊ปากด้วยความไม่พอใจ
“ทำไมชอบบังคับ กูจะงอนเรื่องอะไรมันก็เรื่องของกูดิ”
“ไหนบอกรักกูไง แล้วทำไมทำกับกูแบบนี้ละ”
“กูรักมึงได้ กูก็เลิกรักมึงได้เหมือนกัน” สิ้นคำพูดของคยองซู แบคฮยอนก็ยอมกลับไปนอนตามเดิม เขาจะไม่คาดคั้นเอาอะไรจากคยองซูอีก แล้วพอแบคฮยอนเงียบไปคยองซูก็เป็นฝ่ายสำลักคำพูดของตัวเองแทน แต่ครันจะให้เขาหันไปขอโทษก็ใช่เรื่องซะเมื่อไร คนผิดคือแบคฮยอน เขาไม่จำเป็นต้องขอโทษมันเลยสักนิด ฉะนั้นปล่อยไว้แบบนี้แหละดีแล้ว
ตอนเช้าตื่นมาก็หาตัวคยองซูไม่พบซะแล้ว แบคฮยอนยีหัวตัวเองแรงๆ บางทีคนที่เขาควรจะทะนุถนอมไว้ให้ดีที่สุดก็ควรจะเป็นคยองซูไม่ใช่หรอ แต่แล้วทำไมเขาถึงได้ชอบทำร้ายน้ำใจอีกคนนักหนา แล้วจะทำยังไงดีในเมื่อคยองซูลั่นวาจาไว้เสียหนักแน่นว่ารักได้ก็เลิกรักได้ ถ้าคยองซูทิ้งเขาไปจริงๆเขาจะทำยังไง คิดได้แบบนั้นก็ต่อสายไปหาเพื่อนทันที แต่ทว่าเสียงมือถือกลับดังอยู่ที่บนหัวเตียง คยองซูไม่ได้พกโทรศัพท์ไปด้วย ใจหาย... ถ้าคยองซูหายไปจริงๆจะทำยังไง แต่ว่าเสื้อผ้าข้าวของก็ยังอยู่ครบ จะมีก็แค่เสื้อผ้าบางส่วนที่หายไป
และทันทีที่มีเสียงประตูห้องเปิดออกแบคฮยอนก็แทบจะถลาตัวเข้าไปหา คยองซูในมือมีตระกร้าผ้าถืออยู่ ดวงตากลมโตฉายแววของความเมินเฉยออกมา
“คยองมึงซูไปไหนมาวะ”
“ไปซักผ้า” คยองซูเลิกสนทนากับอีกคนแล้วหอบหิ้วเสื้อผ้าของตัวเองออกไปตากที่ระเบียงห้อง ค่อยยังชั่วหน่อย นึกว่าคยองซูจะหายไปไหนแล้วเสียอีก พอสบายใจแบคฮยอนก็ลุกไปอาบน้ำ
แบคฮยอนร้องเพลงสบายใจในขณะชำระล้างร่างกายตัวเอง ไม่รู้เอาเสียเลยว่าคนที่กำลังตากผ้าอยู่นั้นใบหน้ายับยู่ยี่ขนาดไหน แล้วขณะที่กำลังจะแปรงฟันเขาก็เห็นว่าแปรงสีฟันของเขามียาสีฟันถูกบีบไว้ให้อยู่แล้ว นั่นทำให้แบคฮยอนนึกถึงคำพูดของคยองซูเมื่อวาน กูคือเมียที่ดีที่สุดของมึง บางทีการบีบยาสีฟันไว้ให้อาจจะเป็นหนึ่งในหน้าที่ของเมียที่ดีก็เป็นได้
แบคฮยอนหลุดยิ้มออกมา จู่ๆก็ใจเต้นแรง ใจเต้นกับแค่การที่คยองซูบีบยาสีฟันไว้ให้ ทั้งๆที่เมื่อก่อน ต่อให้คยองซูทำมากกว่านี้เขาก็ไม่รู้สึกอะไร
หรือว่าความรักกำลังเริ่มจะก่อตัว...
แต่ว่าบางทีมันอาจจะจบตั้งแต่ยังไม่ทันได้เริ่มด้วยซ้ำไป...
TBC
ต่อไปนี้ไม่มีสกินแล้วนะคะ มาถนอมสายตากันช่วงโค้งสุดท้าย ฮา..
อ่านมาจนถึงตอนนี้แล้ว คนอ่านรู้สึกยังไงกันบ้างคะ ?
ไรเตอร์... สับสนมากๆ
ยังไงก็ฝาก #ฟิคเพื่อนพี่แบค ด้วยละกัน จุ้บๆ <3
ความคิดเห็น