คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : โอเซฮุน
“ หนีไปซะเถอะถ้าเจ้าไม่อยากจะอยู่ “ มินซอกก้มหน้าลง ในขณะที่เขาอ้อนวอนขอที่จะกลับแทบเป็นแทบตายลู่หานกลับไม่ยอม แต่พอตอนที่เขารู้สึกอยากจะอยู่ดูแลลู่หานคนตรงหน้านี้กลับไล่ให้เขาไป..
“ แต่เจ้ายังเจ็บอยู่นะลู่หาน “
“ ก็รีบหนีไปซิ รีบหนีไปซะก่อนที่ข้าจะกลับมาแข็งแรงเหมือนเดิม “
“ ให้ข้าได้ดูแลเจ้าบ้างได้ไหม “ ตัวเล็กขยับตัวมานั่งข้างลู่หาน มินซอกกอดลู่หานจากด้านข้างแล้วแก้มนิ่มก็ซบลงกับไหล่ของลู่หานเหมือนจะอ้อนวอน ลู่หานไม่พูดอะไรนอกจากนั่งนิ่ง
มินซอกเคลื่อนหน้าเข้าไปจูบแก้มลู่หานแผ่วเบา มือเล็กประคองหน้าอีกคนให้หันกลับมาก่อนจะแนบปากของตัวเองลงไปที่ริมฝีปากของลู่หาน ปลายลิ้นเล็กแทรกผ่านริมฝีปากของลู่หานเข้าไปมินซอกเอียงหน้าแล้วแนบจูบลึกลงไปอีก ลู่หานไม่ตอบสนองสิ่งใดนอกจากนั่งนิ่งจนมินซอกนึกกลัว ที่หางตาของมินซอกเริ่มมีหยดน้ำไหลออกมาอีกครั้ง
เขาข่มใจไม่ถอนริมฝีปากออกแต่กลับทำแบบที่ลู่หานเคยทำกับเขาคือใช้ลิ้นกวาดไปทั่วโพรงปากร้อน ลิ้นเล็กกวาดสะเปะสะปะไปทั่ว มือทั้งสองข้างลูบคลึงแก้มซีดเบาๆ ลู่หานยังคงนิ่งจนมินซอกไม่กล้าที่จะทำแบบนี้ต่อไป ยิ่งลู่หานเมินเฉยใส่เขาเขาก็ยิ่งรู้สึกผิด อย่างที่ลู่หานบอกคือมินซอกไม่สนใจคนข้างกายกลับโหยหาแต่สิ่งที่อยู่แสนไกล แต่ลู่หานก็ไม่ได้เป็นญาติฝ่ายไหนของเขาเสียหน่อยทำไมเขาจะต้องเป็นห่วงเป็นใยด้วย ลู่หานเป็นคนที่จับตัวเขามา เป็นคนพรากเขาให้ห่างไกลจากบ้านและน้อง
“ อือ..” เมื่อมินซอกจะถอนริมฝีปากออกลู่หานก็คว้าคออีกคนเอาไว้แล้วกดไม่ให้ถอยออกไปไหน ลู่หานใช้มืออีกข้างกอดเอวคนตัวเล็กเอาไว้ ก่อนจะเป็นฝ่ายโต้กลับซะเอง ลู่หานเคยบอกว่าเขาทนไม่ได้กับมินซอก และเขาก็ทนไม่ได้จริงๆที่จะนั่งนิ่งเฉยปล่อยให้มินซอกมีน้ำตาหลั่งออกมา
ร่างเล็กยอมเปิดปากให้ลู่หานดวงตากลมหลับลงคอยรับสัมผัสร้อนจากปลายลิ้น มินซอกเลื่อนมือไปคล้องคอลู่หาน ลู่หานดึงตัวเล็กให้ขึ้นมาคร่อมหน้าตักเขาเอาไว้ครั้งนี้มินซอกไม่ได้ดื้อรั้นแต่กลับยอมให้อีกคนทำตามใจ เขาลืมไปเสียเลยว่าลู่หานกำลังบาดเจ็บอยู่..
“ เจ้าเป็นของข้านะมินซอก “
*****************
แบคฮยอนนั่งหน้ามุ่ย เขาอยากรู้ว่าตอนนี้มินซอกกำลังทำอะไรอยู่ทำไมหัวใจเขาถึงได้เต้นแรงไม่หยุดขนาดนี้ ทั้งที่นั่งอยู่เฉยๆแต่กลับเหนื่อยหอบจนหมดแรงล้มตัวลงนอนกับเบาะนิ่มอีกรอบ จงอินที่เดินมาเห็นก็ได้แค่หัวเราะกับท่าทีของแบคฮยอน แบคฮยอนบอกว่าเขานั้นแข็งแรงดีแล้วจะขอตัวกลับบ้านก่อนแต่ไหนกลายเป็นว่ามานอนหมดสภาพอยู่ที่เดิม
“ นายยังไม่กลับบ้านหรอ “
“ ข้าเหนื่อย ขอพักอีกเดี๋ยวเดียวก็จะไป “
“ ที่บ้านนายนี่คงมีแม่บ้านคนสวยรออยู่แน่ๆถึงได้รีบอยากจะกลับนัก “
“ ก็ไม่สวยหรอก แต่ข้าว่าก็น่ารักดี “
“ ไม่เบาเลยนะเนี่ย “ แบคฮยอนหลุดยิ้มออกมาเมื่อนึกถึงหน้าของคยองซู จงอินพยายามนึกหน้าแม่บ้านคนสวยของแบคฮยอนให้ออก อยากจะรู้จริงๆเลยว่าคนที่รอแบคฮยอนอยู่ที่บ้านนั่นจะหน้าตาสวยงามขนาดไหน
“ จงอิน ข้าต้องกลับแล้วละ “
“ เดินทางปลอดภัยนะ แล้วอย่าเที่ยวไปกัดกับใครเขาอีกละ “
“ ข้าไม่ได้อยากจะกัดกับมันสักหน่อย “
*****************
แบคฮยอนลาจงอินเสร็จเขาก็จัดการเดินทางกลับมาที่บ้านของตัวเองอย่างรีบเร่ง แบคฮยอนยิ้มร่าเมื่อมองเห็นบ้านของเขาตั้งตะหง่านอยู่ตรงหน้า เขารีบเดินเร็วๆเพื่อที่จะเข้าไปหาคยองซู
“ คยองซูเจ้าอยู่ไหนนะ ข้ากลับมาแล้วนะ “ เขาเตรียมใจไว้แล้วละว่าสักพักคยองซูจะต้องโวยวายใส่เขาเรื่องที่เขาไม่ยอมกลับมาตามที่สัญญากันไว้ แต่ก็ผิดคาด นอกจากความเงียบแล้วแบคฮยอนก็ไม่พบเจอกับอะไรอีกเลย ร้อนใจจนต้องเดินวนหาทั่วบ้านเผื่อว่าบางทีคยองซูอาจจะนอนหลับอยู่
“ คยองซู !! “ รอยกรงเล็บที่ลากยาวตรงเสาไม้ของบ้านทำให้เขารู้สึกไม่ดีกับภาพที่เห็นตรงหน้านี้เลย คยองซูหายตัวไปแถมยังมีร่องรอยของการต่อสู้ แบคฮยอนกำมือเข้าหากันแน่น ที่ปลายหางตาเริ่มมีหยาดน้ำใสไหลหยดลงมา เขาผิดเองที่เสี่ยงตายเข้าไปช่วยมินซอกทั้งๆที่รู้ดีว่าไม่มีทางสู้ลู่หานได้ แล้วในที่สุดเขาก็ต้องเสียคยองซูไปให้ลู่หานอีกครั้ง เขาไม่มีทางยอมให้คนที่เขารักถูกลู่หานแช่งชิงไปถึงสองคนด้วยกันหรอก
แบคฮยอนข่มความเจ็บกายเอาไว้ด้วยความเจ็บใจ เขาจำเป็นต้องออกเดินทางอีกครั้ง จุดหมายปลายทางก็คือในเมือง
*****************
วันนี้ในบ้านหลังใหญ่มีแขกคนพิเศษของบ้านที่คุณหนูคนรองออกปากบอกกับคนใช้ทุกคนว่าต้องดูแลให้ดีที่สุด จงอินนั่งคุยอยู่กับเซฮุนถึงเรื่องที่เกิดขึ้นด้วยใบหน้าไม่สู้ดี เซฮุนเลื่อนมือไปกุมหลังมือของจงอินเอาไว้เพื่อแสดงความห่วงใย แต่ภายใต้ความห่วงใยใบหน้าของเซฮุนก็แอบซ่อนความกังวลเอาไว้ด้วย ถ้าหากจงอินรู้ว่าเขามีส่วนที่ทำให้แม่ของจงอินต้องตายจงอินจะยังรักเขาอยู่รึเปล่า
ตั้งแต่ยังเยาว์วัยเซฮุนถูกปลูกฝังให้เกลียดชังพวกหมาป่าและแม่มดทรยศ ลู่หานสั่งให้เขาตามหาตัวแม่มดตนหนึ่งที่พยายามเก็บซ่อนพี่ชายคนกลางของเขาเอาไว้โดยใช้เวทมนต์ที่ร่ายใส่ลงไปในผ้าคลุมสีแดง
ในตอนแรกเซฮุนไม่ได้รู้สึกมีใจให้จงอินเลยแม้แต่น้อย เขากลับรู้สึกรำคาญเสียมากกว่าที่ถูกจงอินคอยตามหยอดคำหวานให้ฟัง จนวันหนึ่งที่หมู่บ้านมีงานเลี้ยงครั้งใหญ่จงอินก็มาหาเขาอีกครั้งโดยที่ครั้งนี้คุยโวให้เขาฟังว่าพาพี่ชายของตนมาด้วย
เซฮุนแอบเห็นว่าพี่ชายของจงอินสวมชุดคลุมสีแดงและชุดคลุมนั่นก็ทำให้เขานึกถึงสิ่งที่ลู่หานเคยบอกเกี่ยวกับผ้าคลุมมนต์ ในตอนแรกจงอินทำท่าเหมือนจะกลับบ้านแต่บังเอิญว่าเซฮุนเห็นลู่หานเดินเข้าไปหาพี่ชายของจงอินเข้าพอดี เซฮุนเลยจัดการรั้งจงอินไว้จนเกือบรุ่งสางเพื่อให้ลู่หานได้พูดคุยกับพี่ชายของจงอินที่ชื่อคยองซู
หลังจากนั้นเขาก็แอบตามไปที่บ้านของจงอินจนไปเจอเข้ากับคยองซูซึ่งเดินถือตะกร้าหายเข้าไปในป่า เซฮุนแอบจับตาดูคนในบ้านนั้นอย่างเงียบๆ และเขาก็ทำแบบนั้นมาโดยตลอด เพราะเซฮุนสงสัยว่าผู้หญิงที่จงอินเรียกว่าแม่คือคนคนเดียวกันกับแม่มดที่แอบขโมยพี่คนกลางของเขาไป แล้วมันก็เป็นอย่างที่คิด...
พอลู่หานรู้ว่าแม่ของจงอินคือแม่มดร้ายกาจตัวนั้นลู่หานก็จัดการฆ่าแม่ของจงอินอย่างเลือดเย็น แล้วถ้าหากจงอินรู้ว่าเซฮุนใช้ความไว้ใจที่จงอินมีต่อเขาเพื่อที่จะได้เข้าไปฆ่าแม่ของจงอิน จงอินจะยังหลงเหลือความรู้สึกดีๆให้เขาอยู่อีกหรือเปล่า ?
“ จงอินฉันเสียใจเรื่องแม่ของนายด้วยนะ “
“ ถ้าฉันรู้ว่าใครเป็นคนฆ่าแม่ของฉัน ฉันจะข้ามัน “
“ จะ..จงอิน “
“ มีอะไรหรอเซฮุน “
“ ฉันรักนายมากนะจงอิน “ ขอบตาของเซฮุนร้อนผ่าวขึ้นมาจนมีหน่วยน้ำตาคลออยู่ที่ดวงตาคู่สวย จงอินไม่รู้ว่าเซฮุนเป็นอะไร
“ เซฮุนนายเป็นอะไร “ เลื่อนมือไปเช็ดน้ำตาให้เซฮุนเบาๆด้วยความเป็นห่วง
“ นายรักฉันรึเปล่าจงอิน “
“ รักสิ ฉันรักนายมากนะเซฮุน “
“ ถ้าฉันเป็นคนทำลายหัวใจของนาย นายจะยังรักฉันอยู่รึเปล่า “
“ ทำไมพูดแบบนั้นละเซฮุน นี่นายเป็นอะไร “
“ เอ่อ.. ปะ เปล่าหรอก นั่งรอไปก่อนนะเดี๋ยวฉันมา “ แล้วเซฮุนก็ลุกพรวดเดินหายเข้าไปในหลังบานประตูขนาดใหญ่
เซฮุนปาดน้ำตาของตัวเองออกจนใบหน้าสะอาดตามเดิม เขาเห็นว่าลู่หานชะโงกหัวออกมามองดูเขากับจงอินแล้วก็พยักหน้าเรียกให้เขาเข้ามาหาที่ในห้องนอน เซฮุนกำมือเข้าหากันแน่น เขารู้สึกผิดอย่างบอกไม่ถูกที่เป็นคนพาลู่หานเข้าไปฆ่าแม่ของจงอินถึงในบ้าน
“ เซฮุน เจ้ามีใจรักในตัวของลูกนางสารเลวนั่นหรอ “
“ พี่ลู่หาน ข้า..”
“ เจ้ารู้สึกผิดรึไง “ เซฮุนเม้มปากเข้ากัน เขารู้สึกอึดอัดกับคำถามของลู่หาน จะให้เขาตอบไปว่าอย่างไร ในเมื่อคนที่เขารักจนหมดหัวใจก็คือคนที่เป็นลูกชายของคนที่ลู่หานแสนจะเกลียดแค้นอาฆาต
“ พี่ลู่หาน “
“ เอาเถอะเซฮุน ถ้าเจ้าอยากจะรักกับเด็กนั่นก็ไม่เป็นไร “
“ ............ “
“ ถือซะว่าเป็นรางวัลที่เจ้าอุตส่าห์ทำเพื่อข้าทุกอย่าง “
“ ............. “
“ ขอบใจเจ้ามากที่เป็นคนตามหานางแม่มดร้ายให้ข้ามาโดยตลอดหลายปี “ ลู่หานยื่นมือขึ้นไปตบที่ไหล่เซฮุนเบาๆแล้วยกยิ้ม
“ ............. “
“ แล้วก็ขอบใจเจ้ามากที่พาตัวคยองซูมาให้ข้า “
TBC
..............................................
ขอโทษที่มาต่อช้าไปนิดนะคะ
ใกล้จะจบแล้วนะเนี่ย เอ้อ หืดขึ้นคอตอนนั่งเคาะบรรทัด
ตอนนี้ถ้าใครอ่านแล้วไม่เข้าใจแนะนำให้อ่านใหม่
เพราะมันเป็นตอนที่เราจัดว่าสำคัญอยู่สมควรเลยนะ
ขอบคุณมากนะที่ติดตาม #กราบงามๆ
ตามชื่อตอนเลยคะ ปมขนาดย่อมของฟิคนี้ถูกคลายออกโดย โอเซฮุน
ความคิดเห็น