คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : กาลครั้งหนึ่งที่ต้องหลบซ่อน
คยองซูลืมตาตื่นขึ้นมาท่ามกลางความมืด เขารู้สึกผวากับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อสักครู่ คยองซูตกเป็นของของใครก็ไม่รู้ที่เขาเพิ่งจะเคยได้รู้จัก ตัวเล็กก้าวลงจากเตียงถึงแม้จะเจ็บปวดตามเนื้อตัวเป็นอย่างมาก พอมือเล็กคลำหาชุดที่ตกอยู่ข้างเตียงได้ก็รีบหยิบขึ้นมาใส่ คยองซูคว้าผ้าคลุมสีแดงของตัวเองขึ้นมาสวมแล้วค่อยๆก้าวถอยหลังออกไปจากห้องนี้ น่าแปลกที่อีกคนที่นอนนิ่งอยู่บนเตียงไม่ตื่นขึ้นมา แววตากระหายอยากตอนที่กระชากชุดคลุมของคยองซูออกนั้นยังเป็นภาพติดตาที่เขาจำได้ดี..
เมื่อออกมาจากตัวบ้านได้คยองซูก็ตัดสินใจหนีไปตายเอาดาบหน้า เส้นทางข้างหน้านี้มืดจนมองไม่เห็นสิ่งใด เสียงนกกลางคืนก็ร้องแข่งกันชวนให้ขนลุก คยองซูอับจนหนทางที่จะเดินต่อ และเมื่อคิดว่าไกลจากบ้านอันตรายหลังนั้นแล้วเขาก็ทรุดตัวนั่งลงพิงกับต้นไม้
แล้วความหวาดกลัวก็พุ่งเข้าใส่เมื่อมีเสียงฝีเท้าวนไปมาอยู่รอบตัวของเขา กิ่งไม้ดังเปาะแปะจากรอบทิศทาง คยองซูกลัวจนตัวสั่นเทา ถ้าหากนี่เป็นเสียงของสัตว์กลางคืนที่ออกล่าเหยื่อเป็นฝูง คยองซูก็คงไม่รอดพ้นจากความตายเป็นแน่ เมื่อคิดถึงตอนที่เขาจะได้รับความเจ็บปวดจากคมเขี้ยวของฝูงหมาป่าหัวใจดวงน้อยก็เต้นรัวเหมือนจะหลุดออกจากอก
“ อยู่นี่ นี่เอง “ ข้อมือเล็กถูกคว้าเอาไว้ คยองซูเห็นร่างของคนเป็นเงาดำยืนค้ำหัวเขาอยู่ก็ตกใจ คยองซูคิดจะวิ่งหนีแต่ลำตัวของเขาก็ลอยหวือขึ้นกลางอากาศแล้วแก้มใสก็สัมผัสกับผิวเนื้อร้อนที่ช่วงอกของผู้กระทำ
“ เจ้ายังมีแรงเหลืออยู่อีกหรอ ? “
“ ปล่อยผมเถอะนะ “
“ ออกมาวิ่งเล่นคนเดียวตอนกลางคืนแบบนี้ไม่ดีเลยนะ “
“ ปล่อยผมไปเถอะ ผมจะกลับบ้านของผม “
“ บ้านของเจ้าหรอ หึ.. ไปอยู่บ้านของเราดีกว่า “
“ แบคอยอน ได้โปรด.. ” เจ้าของชื่อหัวเราะในลำคอ เขาไม่สนว่าอีกคนจะร้องขออะไร สองขายังคงก้าวเดินผ่าความมืดไปอย่างชำนาญเส้นทาง ตาของแบคฮยอนจะมองเห็นรอบด้านที่มืดสนิทได้ชัดเจนไม่ต่างจากตอนกลางวัน เขาเลยรู้ว่าเด็กน้อยของเขามาแอบหลบอยู่หลังต้นไม้
คยองซูถูกวางลงกับเตียงอีกครั้งอย่างเบามือ แบคฮยอนกำลังค่อยๆแก้เชือกของเสื้อคลุมให้หลุดออกจากกัน แต่ก็ทำไม่สำเร็จสักที
“ ถอดเสื้อคลุมสีแดงตัวนี้ออกซะ “
“ ไม่ ผมไม่ถอด “
“ ชอบให้ใช้ความรุนแรงหรือไง ? “ คยองซูไม่ไว้ใจแบคฮยอนก็เลยไม่ยอมทำตามที่บอกจนถูกแบคฮยอนบีบบังคับให้จนมุมด้วยการโน้มหน้าลงมาใกล้คยองซูถึงได้ยอมถอดเสื้อคลุมยาวสีแดงบนร่างออก
“ หืม.. เจ้าใส่เสื้อของข้านี่ “ แบคฮยอนร้องทักเมื่อเห็นว่าคยองซูสวมเสื้อที่เขาถอดโยนลงมาเตียง คนตัวเล็กใบหน้าร้อนผ่าวเมื่อนึกขึ้นได้ว่าตัวเองมัวแต่รีบร้อนที่จะหนีเลยหยิบเสื้อของแบคฮยอนขึ้นมาใส่ เจ้าของบ้านเดินไปก้มลงหยิบเสื้อของคยองซูที่ตกอยู่อีกฟากของเตียงแล้วโดดขึ้นเตียงมาหาคยองซู
“ เปลี่ยนเสื้อสิ “ คยองซูปฏิเสธที่จะเปลี่ยน เขาไม่อยากถอดเสื้อต่อหน้าแบคฮยอนอีก
“ ไม่ดีกว่า ผมใส่เสื้อของคุณก็ได้ ”
“ เลือกเอาระหว่างจะถอดเองหรือจะให้ข้าถอดให้ ? “ ไม่เลือกได้ไหม คยองซูกัดริมฝีปากแน่น คนตรงหน้านี่มีสิทธิ์อะไรมาสั่งเขานักหนา เมื่อคยองซูไม่ตอบแบคฮยอนก็ตัดสินใจที่จะเลือกคำตอบแทนคนตัวเล็ก แน่นอนว่าแบคฮยอนย่อมเลือกอย่างหลังอยู่แล้ว คยองซูเมื่อเห็นท่าไม่ดีก็เลยยกมือขึ้นมากำเสื้อไว้แน่น
“ เดี๋ยว ผมถอดเองก็ได้ คุณออกไปก่อนสิ “
“ ไม่ ข้าอยากเห็น “ คยองซูมองแบคฮยอนที่ตอนนี้ล้มตัวลงมานอนเท้าคางรอดูเขาเปลี่ยนเสื้อด้วยใบหน้าจดจ่อ คยองซูยอมถอดเสื้อออกแต่แล้วก็ฉุกคิดขึ้นมาได้ว่าแบคฮยอนยังไม่ได้ให้เสื้อตัวนั้นกับเขาเลย จังหวะนั้นเองแบคฮยอนก็ดึงเสื้อในมือของคยองซูโยนลงไปที่พื้น
“ เจ้าจะเดินไปเอาเสื้อของข้ามาใส่หรือจะเอาเสื้อของเจ้าที่อยู่ในมือของข้าละ ? “
แบคฮยอนพูดเสียงเจ้าเล่ห์แบบประหลาด คยองซูก็เลยนึกกลัวว่าอีกคนจะทำแบบนั้นกับเขาอีก
“ ส่งเสื้อของผมมา “
“ แต่จะว่าไปนอนแก้ผ้าก็ดีเหมือนกันนะเจ้าว่าไหมเด็กน้อย “ แบคฮยอนพุ่งตัวมากอดคยองซูเอาไว้จากทางด้านหลังจนคยองซูตกใจร้องเสียงหลง แบคฮยอนจับคยองซูให้นอนลงกับเตียงแล้วล้มตัวลงนอนกอดร่างคยองซูเอาไว้
“ ข้าก็ถอด เจ้าก็ถอด ไม่เห็นจะมีใครเสียเปรียบเลย “ คยองซูดิ้นพล่านแต่ก็ถูกรวบกอดเอาไว้แน่น แบคฮยอนหัวเราะชอบใจที่ได้มีของเล่นสนุกๆให้เขาเล่นแก้เบื่อ
“ คุณมันบ้า ปล่อยผมนะ !” แบคฮยอนไม่ได้โกรธที่ถูกว่าแบบนั้น ก็การกระทำเขามันส่อไปทางนั้นจริงๆ แต่ก็อย่างที่เคยบอก เขาไม่ได้จับต้องกายใครมานานมากแล้ว และบังเอิญว่าคยองซูก็เป็นคนที่ถูกใจเขามากๆซะด้วยสิ
“ นอนได้แล้วเด็กน้อย “ บางทีคำพูดของแบคฮยอนอาจจะร่ายมนต์สะกดเอาไว้ ทุกครั้งที่น้ำเสียงนุ่มนวลถูกเปล่งออกมาคยองซูก็ควบคุมตัวเองไม่อยู่ ยอมทำตามที่เสียงนั้นร้องขอ แก้มนุ่มของคยองซูถูกจมูกโด่งฝังลงไปจนหน้าหงาย ตัวเล็กนอนนิ่งๆให้อีกร่างกอดก่ายเอาไว้โดยไม่รู้สาเหตุเหมือนกันว่าทำไมตัวเขาเองถึงไม่ดิ้นรนปฏิเสธ
***************
มินซอกนอนคดตัวอยู่บนเตียงขนาดใหญ่ ตัวเล็กลืมตาขึ้นมาแล้วแต่ก็ไม่ยอมขยับตัวไปไหน เมื่อคืนที่ผ่านมาลู่หานรุนแรงกับเขามากเกินไป มินซอกปล่อยน้ำตาให้ไหลจากดวงตา ปากเล็กเม้มเข้าหากันแน่น ลู่หานซึ่งนอนหันหลังให้ก็ขยับพลิกตัวเข้ามากอดร่างขาวนี้ไว้
“ เจ้าเจ็บมากรึเปล่า “ ลู่หานกระซิบถามพร้อมกับจูบลงบนหัวไหล่ขาวเนียน
“ ปล่อยข้าไปจะได้ไหม ? “ ครั้งแล้วครั้งเล่าที่มินซอกเอ่ยปากขอร้องแต่ก็ไม่เคยได้รับความเห็นใจเลยสักครั้ง แต่เขาก็ไม่ย่อท้อที่จะทำต่อไป เพราะคิดว่าสักวันหนึ่งลู่หานคงยอมใจอ่อนบ้าง
“ ไม่มีทาง “ คำตอบหนักแน่นของลู่หานทำให้มินซอกรู้แล้วว่าการขอครั้งนี้ไม่ประสบผลสำเร็จ
“ ถ้าอย่างนั้นก็อย่าแตะต้องตัวของข้าอีกจะได้ไหม “ ลู่หานฉุนขึ้นมาทันที เขายันตัวขึ้นแล้วใช้แรงพลิกมินซอกให้หันตัวกลับมา ซึ่งการเคลื่อนไหวกายทำให้มินซอกปวดร้าวไปทั้งตัว
“ อยู่กับข้ามาก็นาน ยังไม่เลิกคิดถึงมันอีกหรอ “ ใช้มือขาวซีดบีบปากมินซอกไว้ด้วยอารมณ์ที่หงุดหงิด อยากจะฆ่าคนตรงหน้านี้ให้ตายไปซะแต่ก็ทำไมลง
“ ข้าไม่มีวันเลิกคิดถึงบ้านของข้า พี่น้องของข้า คนรักของข้า “ มินซอกตอบด้วยแววตาที่ไม่ฉายแววของความเกรงกลัว ลู่หานขบกรามแน่นเมื่อได้ฟังที่อีกคนพูด
“ จำไว้ว่าที่นี่คือบ้านของเจ้า !”
“ ไม่ลู่หาน ที่นี่ไม่ใช่บ้านของข้า “
“ มินซอก ทำไมถึงได้ดื้อรั้นอย่างนี้หะ !“
“ โกรธข้าใช่ไหม เจ้าไม่อยากเห็นหน้าฆ่าอีกแล้วใช่ไหม ”
“..... “
“ ถ้างั้นก็ฆ่าข้าซะสิ “ มินซอกน้ำตาร่วงเผาะลงที่ปลายหางตา ดวงตาแดงก่ำไม่ขยับเคลื่อนไหวใดๆ มินซอกเอาแต่จ้องหน้าลู่หานนิ่ง
“ ลงไปข้างล่างกับข้า “ ลู่หานไม่ได้แยกเขี้ยวออกมาเพื่อฝังลงที่คอของมินซอกอย่างที่คนตัวเล็กคาดเอาไว้ มินซอกพยายามจะยั่วโมโหอีกคนให้โกรธแล้วทำร้ายเขาให้ตายๆไปซะ เพราะจะหนีจากทีนี่ก็คงหนีไปได้แค่วิญญาณเท่านั้น
TBC
มาสั้นๆ แล้วก็จากไปอย่างเงียบๆ ;__; ขอให้อ่านอย่างสนุก(?)นะคะ
ความคิดเห็น