ย้อนอดีตเวลารัก

ลำดับตอนที่ #1 : ตำนานมรดกเลือกทายาท

ความจำเป็นและหน้าที่อะไรหลายๆอย่างอาจนำพาให้ใครหลายๆคนต้องกลับมาในที่เดิมๆในที่ที่ไม่อยากมาและไม่คิดว่าจะได้กลับมาอีกแล้ว
ฉันชื่อ ขวัญวลา ค่ะ ฉันเป็นส่วนหนึ่งในใครหลายคนที่ต้องกลับมาในที่ที่ตนเกลียดชังและไม่คิดว่าจะกลับมาอีกแล้ว แต่แล้วก็มีเหตุจำเป็นที่จะต้องทำให้ฉันต้องกลับมาที่เมืองไทยต้องกลับมายัง คฤหาสน์ นรินทร์ธร คฤหาสน์ที่เต็มไปด้วยกลิ่นอายของความเกลียดชังที่เจ้าของบ้านมีต่อผู้อยู่อาศัยทุกคน นับตั่งแต่วันที่พ่อของฉันพาแม่และฉันมาอยู่กับคุณย่าทวดฉันก็รู้สึกได้จากการกระทำและสายตาของคุณย่าทวดที่บ่งบอกว่าเกลียดฉันกับแม่มากและคอยหาเรื่องไล่ฉันกับแม่ตลอดเวลาและในที่สุดวันที่คุณย่าทวดรอคอยก็มาถึงวันที่ฉันต้องสูญเสียพ่อไปคุณย่าทวดได้โอกาสไล่ฉันกับแม่ออกจากบ้านฉันจากที่นั้นไปด้วยความเกลียดชังที่อยู่ในหัวใจอย่างเต็มเปี่ยม แต่แล้วก็มีโทรศัพท์ด่วนโทรหาฉันเพื่อตามให้ฉันกลับมาเมืองไทยเพื่อมารับมรดกของตระกูลนรินทร์ธร แม้ฉันจะไม่เต็มใจมาแต่ก็ต้องกลับมาเพราะเป็นหลานสาวคนเดียวของตระกูล
ขวัญ ขวัญ!!!!!!!!
ห่ะ ห่ะ อะไรหรอนิด!!!
ป่าวหรอกฉันแค่เป็นห่วงแกเฉย เฉยหน่ะเห็นแกเหม่อๆมาตั้งแต่สนามบินแกลำบากใจรึเปล่าขวัญที่ต้องกลับไปที่นั่นอีกถ้าแกลำบากใจแกไม่ต้องไปก็ได้นะ!!!!!
ไม่หรอกและที่ฉันกลับมาก็เพราะเห็นแก่คุณลุงไพสาร พ่อของแก ฉันไม่อยากให้คุณลุงไพสารต้องเดือดร้อนเพราะฉัน!!!!
แล้วแกจะรับสมบัติที่คุณย่าทวดของแกให้หรอ!!!
ไม่หรอกฉันไม่มีวันรับสมบัตินั่นเด็ดขาดฉันแค่กลับมาเพื่อให้พ่อของเธอได้ทำหน้าที่ให้สิ้นสุดต่างหากล่ะ!!!
ฉันคุยกับนิดลดาเพื่อนรักของฉันพร้อมๆกลับมองทอดสายตาไปเบื่องหน้าที่เริ่มเห็นตัว คฤหาสน์ นรินทร์ธรที่อยู่ไม่ไกลเท่าไรแล้วและแล้วฉันก็มาถึงที่นี่ยังเหมือนเดิมเป็น คฤหาสน์ ที่สวยและงดงามมากๆแต่แปลกที่ที่นี่กับไม่มีกลิ่นอายของความเกลียดชังเหลืออยู่เลยแต่ความรู้สึกที่ฉันสัมผัสได้ในเวลานี้ก็เห็นจะมีแต่การรอคอยฉันรู้สึกว่ามีอะไรบางอย่างรอคอยการกลับมาของฉัน                                                                                          คุณขวัญอ่อนดีใจจังเลยค่ะที่คุณขวัญมา!!!!!!!
เสียงของแม่อ่อนหญิงสาวชราวัย70ปีคนสนิทของคุณย่าทวดเดินเข้ามาสวมกอดฉันอย่างดีใจที่ได้เห็นหน้าของฉัน                                                                                                                                                                      
ขวัญแค่กลับมาฟังเฉยๆหน่ะอ่อนขวัญไม่ได้จะกลับมาอยู่ที่นี่หรอกนะถ้างานศพคุณย่าทวดเสร็จและเปิดพินัยกรรมเสร็จเมื่อไร ขวัญก็จะกลับอเมริกาแล้วล่ะค่ะ !!!!!!!!                                                                                      
โถ่!!คุณขวัญไม่กลับไม่ได้หรือค่ะ          
ไม่ได้!!หรอกอ่อนขวัญต้องกลับไปอยู่กับแม่!!
ไม่เอาล่ะค่ะอ่อนไม่อยากฟังเอาเป็นว่าอ่อนอยากให้คุณขวัญอยู่ที่สัก3เดือนรอจนทำบุญครบ100วันของคุณหญิงก่อนรับปากอ่อนได้รึเปล่าค่ะ!!!
ก็ได้!!ขวัญจะอยู่ที่นี่ก่อนตามที่อ่อนขอล่ะกันค่ะ
หลังจากจบคำสนทนาของฉันแม่บ้านวัย70ก็มองหน้าของฉันด้วยความดีใจ
อ่อนดีใจจังเลยค่ะที่คุณขวัญจะอยู่ที่นี่!!!!เอาอย่างนี้ดีกว่าค่ะคุณขวัญเดินทางมาเหนื่อยๆไปผักผ่อนก่อนดีกว่าค่ะเดี๋ยวอ่อนพาไป!!!!!
ฉันเดินตามแม่บ้านชราเพื่อขึ้นไปบนตึกเพื่อที่จะผักผ่อนฉันมองทอดสายตามองไปรอบตัวบ้านที่นี่เหมือนเดิมเป็นบ้านหลังใหญ่มีห้องหลายห้องเหมือนอยู่กันหลายคนแต่ที่นี่กลับมีคนอยู่เพียง5คนเท่านั้น มีคุณทวด
แม่อ่อน       พี่ ธนพ เด็กที่คุณย่าทวด รับมาอุปการะ      และคนใช้อีก2คนเท่านั้นเพราะเหตุนี้เองจึงทำให้ที่นี่เงียบเหงาและวังเวง
ถึงแล้วค่ะคุณขวัญ!!เดี๋ยวคุณขวัญพักผ่อนก่อนนะค่ะเดี๋ยวอ่อนลงไปทำอาหารเตรียมตั้งโต๊ะแล้วอ่อนจะมาปลุกนะค่ะ                                     
ฉันยิ้มให้กับแม่บ้านชราแทนคำพูดแม่บ้านชราออกไปแล้วฉั้นทิ้งตัวลงนอนบนเตียงนอนแล้วหลับในทันที

แม่อ่อนคับแม่อ่อน!!!
ค่ะคุณนพมีอะไรป่าวค่ะแม่แกหลับไปแล้วล่ะค่ะ!!!
ป่าวหรอกฉันแค่อยากจะถามว่าคุณขวัญกลับมารึยัง!!!
อ๋อคุณขวัญกลับมาแล้วล่ะค่ะนี่เอียดก็กำลังจะไปปลุกเธอลงมาทานข้าวนี่ล่ะค่ะ!!!
หรอ!!งั้นก็ไม่ต้องหรอกเด๋วฉันไปปลุกเองเธอรีบไปตั้งโต๊ะเถอะ!!!
ก๊อกๆก๊อกๆ
อ่อนหรอเดี๋ยวรอแป๊ปนึงนะ!!
แอ๊ด!!
อ้าว!พี่นพเองหรอค่ะ!!
พี่รบกวนคุณขวัญรึเปล่าคับ!!
ป่าวหรอกค่ะขวัญตื่นพอดีหน่ะค่ะ
คือพี่มีอะไรจะพูดกับคุณขวัญหน่อยหน่ะคับ
ค่ะมีอะไรรึเปล่าค่ะ
คือคุณย่าฝากของไว้ให้คุณขวัญหน่ะคับ
ธนพพูดพร้อมกับล้วงมือลงไปในกระเป๋าเพื่อหาบางสิ่งบางอย่างที่คุณย่าทวดฝากเอาไว้
อยู่นี่ไงเจอแล้ว
ธนพพูดพร้อมกับหยิบกล่องสีดำกำมะหยี่เล็กๆที่คุณย่าทวดฝากไว้ก่อนจะตายขึ้นมาพร้อมกับยื่นมันมาให้ขวัญวลาผู้เป็นเจ้าของ
ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่ามันคืออะไรแต่คุณย่ากำชับไว้ก่อนท่านเสียว่าให้ผมเอานี่มาให้คุณขวัญคับ!!
ขวัญวลามองกล่องสีดำกำมะหยี่ในมือด้วยความพิศวง
คุณย่าทวดหน่ะหรอค่ะฝากนี่ไว้ให้ขวัญ!!
ใช่คับคุณขวัญเปิดดูสิคับว่ามันคืออะไร!!
ขวัญวลาเพ่งพินิจกล่องสีดำกำมะหยี่นั้นอยู่พักใหญ่ก่อนจะเปิดดู
แหวนของคุณย่านี่คับ!!
แหวนของคุณย่าทวดหรอค่ะ!!
คับแหวนของคุณย่าเป็นแหวนมรดกตกทอดประจำตระกูลหน่ะคับว่ากันว่าต้องเลือกลูกหลานที่ให้ด้วยนะคับเพราะในแหวนมีคำสัญญาระหว่างบรรพบุรุษของตระกูลอยู่หน่ะคับคืองี้นะคับคุณขวัญว่ากันตระกูล
นรินทร์ธร เนี่ยสมัยก่อนมีบรรพบุรุษของตระกูลเราคนหนึ่ง ชื่อว่าคุณชมจันทร์ คุณชมจันทร์เธอเป็นคนสวยมากมีหนุ่มๆหลายคนมารุมรักและชอบพอเธอแต่คุณชมจันทร์เธอไม่ชอบใครจนวันหนึ่งเธอได้มาพบกับหลวงวราเทพ หลวงวราเทพเป็นชายหนุ่มที่มีรูปงามมาก เป็นที่ต้องตาของหญิงสาวหลายคนในพระนครแต่หลวงวราเทพกลับไม่ชอบใครเลย จนกระทั่งวันหนึ่งที่หลวงวราเทพและคุณชมจันทร์ได้พบกันทั้งสองได้ชอบพอกันความรักของคนทั้งคู่เป็นที่อิจฉาของคนทั่วพระนครจนวันหนึ่งที่เรื่องนี้รู้ถึงหู
ท่านเจ้าคุณธนากร พ่อของคุณชมจันทร์ ซึ่งท่านเจ้าคุณเทพบดินพ่อของหลวงวราเทพนั้นเป็นศัตรูกับพ่อของคุณชมจันทร์ พอเรื่องนี้รู้ถึงหูของผู้ใหญ่ทั้งสอง ท่านเจ้าคุณทั้งสองจึงบังคับให้ลูกของตนแต่งงานกับคนที่ตนหาไว้ให้ หนุ่มสาวทั้งคู่จึงได้วางแผนที่จะหนีตามกันไปแต่ก่อนหนีตามกันไปหนุ่มสาวทั้งคู่ได้ให้คำสัญญาซึ่งกันและกันว่าไม่ว่ากี่ภพกี่ชาติก็จะขอกลับมาแก้ใขอดีตชาติให้ดีไม่ต้องมาเจ็บปวดอย่างนี้ แล้วจากนั้นเป็นต้นมาตระกูลของเราก็ต้องทำอย่างนี้ทุกรุ่นส่งต่อมอบแหวนให้แต่ลูกหลานที่เราคิดว่าเหมาะสมหรือที่เราคิดว่าเป็นคุณชมจันทร์กลับชาติมาเกิดเท่านั้นหน่ะคับ