ยัยนักข่าวตัวแสบกะมาเฟียร์เจ้าอารมณ์

ลำดับตอนที่ #8 : ++++++@คำขู่เข็ญกับงานใหม่(ที่ไม่อยากทำ)@++++++

    



                ผ่านไป 45 นาที



   ชายหนุ่มสัญญากับตัวเองแล้วว่าถ้าอีก 5 นาทียังไม่มีวี่แววใครซักคนหนึ่งเดินออกมาจากประตูห้องน้ำผมจะพังประตูเข้าไปทันทีเพราะตั้งนานแล้วยังไม่ออกมาอีก ไม่รู้เป็นลมอยู่ในนั้นหรือเปล่า เฮ้อ กลุ้มจายยยยยยยยยยยยยยย



    ภานในห้องน้ำ  หญิงสาวค่อยๆขัด ค่อยๆถู ผ่านลำตัวนุ่มนิ่มสีน้ำนมของเธออย่างเชื่องช้าและสบายอารมย์ ดูซิผู้ชายบ้าอะไรรู้แม้กระทั่งไซร์ชุดชั้นใน นลินคิด



                 3 นาทีผ่านไป ประตูห้องน้ำก็เปิดออก ชายหนุ่มมองเธอแล้วคิ้วที่ผูกโบว์ก็คลายออก แต่เขามองเธอนานเกินไป ทำให้หญิงสาวเลิกคิ้วก่อนถามขึ้นว่า



"มองอะไร"



"เปล่า ผมคิดว่าคุณเป็นลมในห้องน้ำซะแล้ว" เขาตอบด้วยน้ำเสียงที่เป็นห่วง แต่ก็ยังไม่เลิกยั่วโมโหหญิงสาว



"อืม" ขี้เกียจตอบอย่างอื่นที่มากกว่านี้ เพราะเธอก็ไม่ใช่คนเจ้าอารมณ์ซักเท่าไหร่จึงไม่เอ่ยปากหาเรื่องเขา



"เมื่อคืนคุณออกไปข้างนอกทำไม"เขาถามด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย แต่แววตาโมโหคุกรุ่น และพร้อมที่จะระเบิดทุกเวลา



"กลับบ้าน" เธอตอบเหมือนจะกระซิบ



"แล้วคุณรู้มั๊ยว่าถ้าคนของผมไปช่วยคุณไว้ไม่ทัน......มันจะเป็นยังไง"



นั่นซินะถ้านายลิงกอลิล่ายักษ์ไปช่วยไว้ไม่ทัน...........เธอคงจะตายทั้งเป็นแน่เลย  แต่ยังไงก็ต้องโทษตานี่ซิ ใครใช้ให้มาสร้างบ้านในที่แบบนี้หล่ะ แต่ปากก็เร็วเท่าความคิด



"แล้วใครใช้ให้คุณสร้างบ้านไว้ที่ลึกลับแบบนี้หล่ะ บ้านก็ออกจะใหญ่โตแต่มาสร้างไว้ในป่า แล้วซอยทางเข้า-ออก ก็มืด จะเอาไว้ล่าสัตว์รึไง แล้วก็ใครใช้ให้คุณพาชั้นมาที่นี่ แล้วในเมื่อคุณจับฉันมาฉันก็ต้องหนีซิเรื่องอะไรที่ฉันจะต้องทำตาม.....ตามที่คุณบอก" น้ำเสียงที่แปร๋นๆเมื่อกี้ทำเอาน้ำเสียงท่อนสุดท้ายที่เธอให้พรเขาเมื่อกี้ตะกุกตะกักเพราะชายหนุ่มมองหน้าเธออย่างคนเป็นมาเฟียมองเหยื่อทำเอาคนเป็นเหยื่อร้อนๆหนาวๆชอบกล



ชายหนุ่มแสยะยิ้มนิดหน่อยก่อนพูดขึ้นว่า



"หนีแล้วถูกจับได้อีกจะทำยังไงดีหล่ะ" ชายหนุ่มถามพร้อมจับต้นแขนทั้ง2ข้างของหญิงสาวไว้แล้วจูบเธออย่างเร่าร้อนแม้นลินจะไม่ยอมให้ชายหนุ่มดูดซับความหอมหวานจากเธอก็ตาม  ส่วนหญิงสาวดิ้นอึกอักและพยามขืนตัวแต่ก็รู้สึกแปลกๆกับตัวเอง และเสียววาบบริเวณช่องท้อง เมื่อชายหนุ่มใช้ลิ้นชอนไชซุกไซ้รบริเวณซอกคอ และหน้าอกของเธอ ทำให้ตัวเธอถึงกับออ่นปวกเปียกหมดเรี่ยวแรงชายหนุ่มจึงแกล้งขบเม้มบริเวณเนินอกขาวผ่องของเธอทำเอาร่างกายของเธอสั่นสะท้านด้วยความกลัว ชายหนุ่มใช้มือสะกิดตะขอชุดชั้นในของเธอซึ่งมันก็หลุดโดยง่ายดาย ทำเอาหญิงสาวสะดุ้ง ชายหนุ่มใช้มือหยาบกร้านนวดคลึงเต้านมของเธออย่างช้าๆและแผ่วเบา ทำเอาหญิงสาวเคลิบเคล้มไปกับเขา แล้วอยู่ๆเขาก็ถอนริมฝีปากออก ทำเอาหญิงสาวเซไปชนผนังห้อง แล้วเธอก็ใช้มือปิดหน้าอกและมองหน้าเขาอย่างเคียดแค้น และระวังตัวและเธอก็กำลังคิดหาทางหนี



"จะรีบไปไหน ผมไปส่งมั๊ย"เขากระซิบข้างหูเธอ



"ไม่ต้อง" เธอใช้มือเรียวของเธอผลักหน้าเขาออก แล้วรีบเดินไปให้ถึงประตูเร็วที่สุด แต่ก็ช้ากว่าเขาเมื่อเธอเดินไปเขาก็ดึงแขนเธอจนเซไปชนหน้าอกแข็งแกร่งของเขา แล้วเธอก็ตกอยู่ในออ้มแขนของเขา



"ถ้าคิดจะหนีผม ก็ออกจากห้องนี้ให้ได้ก่อนซิคนสวย" คำท้าทายของชายหนุ่มที่กระซิบข้างหูเธอนั้น ทำให้เธอหน้าร้อนผ่าวด้วยความโกรธเธอขืนตัว ดิ้นขัดขืน ยันตัวออกห่างแต่ก็ไม่ต่างอะไรกับการผลักแท่นอิฐดีๆนี่เองหญิงสาวเรื่มเหนื่อย แต่ชายหนุ่มไม่ได้เหนื่อยกับเธอเลย เขามัวแต่ยืนอมยิ้มเพราะความดื้อด้านของเธอนั้นทำให้เขารู้ว่าผู้หญิงคนนี้ไม่เคยยอมใครจริงๆ แต่เขาคนนี้แหละที่เธอต้องยอม



"ปล่อย" หญิงสาวแค้นเสียงแข็ง



"ไม่"ชายหนุ่มพูดออกมาเสียงแข็งพอกัน



"ในเมื่อคุณออกจากห้องนี้ไม่ได้ งั้น...ก็เริ่มงานพรุ่งนี้เลยละกัน ผมให้คนเตรียมเสื้อผ้าให้แล้วนะ แล้วก็ของใช้ส่วนตัวของคุณจะมีคนเอามาให้ตอนสายนะ ผมไปทำงานแล้ว" เขาพูด(สั่ง:นลิน)จบเขาก็ผละออกไป



"อ้อ! แล้วถ้าคุณคิดจะหนีละก็อย่าหวัง เพราะถ้าผมกลับมาแล้วคนของผมบอกว่าคุณคิดหนี คุณจะโดนทำโทษนะคนสวย"เขาพูดแต่ประโยคสุดท้ายทำเอาหญิงสาวหน้าร้อนผ่าวเพราะความโกรธ ก่อนสิ่งของในห้องจะอัพเกรดต้วเองติดปีกบิน(ขว้างสิ่งของต่างใส่เขา)คืออะไรที่อยู่ไกล้มือเธอสามารถใช้เป็นอาวุธได้หมด



           เขาออกไปทำงานข้างนอกกว่าจะกลับคงจะเย็นซินะ หรือไม่ก็อาจจะไม่กลับมาเลยก็ได้ ดังนั้นเราต้องหาทางออกซิจะอยู่ให้เค้าข่มเหงอย่างนี้เหรอ เร็วเท่าความคิดเธอจัดการใส่เสื้อผ้าเรียบร้อยแล้วจึงใช้ผ้าห่มและผ้าปูที่นอนมัดเข้าด้วยกันใช้แทนเชือกหย่อนลงไปที่หน้าต่างแล้วค่อยๆหย่อนตัวเธอตามลงมา  แต่หน้าต่างอยู่สูงเกินไปทำให้ผ้าห่มและผ้าปูที่นอนของเธอสั้นเกินไปเธอจึงตัดสินใจปล่อยเชือกแล้วกระโดดลงมาที่สนามหญ้าทำให้ข้อเท้าเคล็ด แต่อย่าคิดว่านางเอกของเราจะยอมให้พระเอกมารออุ้มนะค่ะหญิงสาวเดินกะเผลกไปหลบอยู่หลังพุ่มไม้เตรียมปีนรั้วออกไปข้างนอก เธอนั่งนวดข้อเท้าไปเรื่อยๆ เพราะเธอมั่นใจว่าหลบพ้น แล้วเธอก็มั่นใจว่า คนอย่างฤทธิไกรคงไม่คิดว่าเธอจะอยู่ในบริเวณบ้านเธอจึงรอให้เขากลับมา แล้วเขาก็ต้องสั่งให้พวกลิงกอลิล่ายักษ์ไปตามเธอมา แล้วก็จะไม่มีใครเฝ้าประตู ทำให้ออกไปอย่างง่ายดาย เมื่อคิดได้ดังนั้นเธอก็นั่งนวดข้อเท้าไปเรื่อยๆ



       ขณะที่แม่บ้านนำเอาอาหารเช้าเข้ามาให้



"คุณนลินค่ะ คุณนลิน คุณ....." แม่บ้านหยุดเมื่อเห็นผ้าห่มที่พาดอยู่บริเวณระเบียงห้องแล้วเปลี่ยนเป็นตะโกนบอกบอดี้การ์ดแทน



"คุณนลินหนีไปแล้ว รีบหาเร็ว เดี๋ยวฉันโทรบอกนายเอง"แม่บ้านตะโกนก่อนที่จะวิ่งไปโทรศัพท์



"ฮัลโหล"ฤทธิไกรรับโทรศัพท์ อย่างรีบร้อน



"นายค่ะ....นาย...คือ....คือคุณนลินหนีไปแล้วค่ะคนของเราตามอยู่ค่ะ"แม่บ้านรีบรายงานผู้เป็นนายอย่างหอบเหนื่อย



"อืม!!ตามให้เจอ เดี๋ยวชั้นจะรีบกลับ" เขาพูดอย่างฉุนเฉียว







******************************************************************************************











      ชายหนุ่มจะทำอย่างไรต่อไป จะรีบมาอัพให้อีกนะค่ะ อีกอย่างคอมฯมันบ้าๆบ๊องๆอยู่ด้วย





      ขอบคุณสำหรับคำติชม และกำลังใจและคำขู่ทั้งหลายของเพื่อนๆทำให้ข้าพเจ้ารีบมาอัพจนตัวสั่นเพราะกลัวไม่มีคนอ่านเรื่องของข้าพเจ้า ขอบคุณสำหรับทุกๆโพส และขอบคุณสำหรับทุกๆคะแนนนะค่ะ