ลำดับตอนที่ #5
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : +@+First Kiss+@+
ไอ้ลิงกอลิล่ายักษ์ของนายนั่นหนิซิบหายตายห่าแล้วมั๊ยหล่ะกรูฉันคิด
ฉันรวบรวมเอาสติสัมปขัญญะและสมองฉลาดๆอันน้อยนิดมั้งของฉัน ก็เอาแผ่นดิสแผ่นที่ก๊อปเสร็ขแล้วโยนไปใต้โซฟาก่อนที่บอดี้การ์ดลิงฯ
จะเห็น มันจับฉันพาดบ่าขณะที่ฉันก็ดิ้นสุดฤทธิ์พร้อมกับใช้วิชาฝ่ามืออรหันต์+ฝ่ามือยูลาย(ที่ตบทีเดียวไซอิ๋วติดอยู่ในก้อนหินไง:แม่มดขี่ไม้
กวาด)ทุบ+ขยุ้ม ตี ต่อย เตะ ทุบ ฯลฯ โอยยยยยยยสารพัด แม่ง!!!!!ทนมือทนTEENดีจริงๆเลยไอ้พวกบ้าเนี๊ยะ ดูดิไหนจะเครื่องมือทำมาหากินมันก็เอามาด้วย จะทำไงดีฟะ ระหว่างที่ฉันกำลังหาทางหนีอยู่นั้น
ตุ๊บ!!!!!!
\"โอ๊ย โยนลงมาได้เจ็บนะโว้ย\" ฉันมองมันด้วยสายตาอาฆาตแค้นอย่างเห็นได้ชัดก็ไอ้ลิงกอลิ่ยักษ์นี่อ่ะซิวางฉันลงบนโซฟาดังตุ๊บเลย
(คิดดูนะคะวางดังตุ๊บ:แม่มดขี่ไม้กวาด)
ส่งผลให้ฉันจุกค่ะ แต่ฉันก็ยังสงสัยว่าว่านายนี่รู้ได้ยังไง....หรือว่า.......เค้าแกล้งโง่เหรอเนี๊ยะ
(แม่นแล้ว:แม่มดขี่ไม้กวาด)
\"ผมเคยเตือนคุณแล้วใช่ไหม\"นายนั่นถามขึ้นทำให้ฉันสะดุ้งตื่นจากภวังค์
\"เรื่องอะไรค่ะ\"ฉันทำน้าไม่รู้ไม้ชี้ กะจะยั่วนายนั่นให้โมโหซะหน่อย
\"สงสัยคุณจะฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องนะ\"นายนั่นว่าฉันพร้อมกับก้มหน้าลงมาอีก เอาหน้าหล่อๆของนายขึ้นไปเลยนะโว้ยเสียวจะตายชัก ฉันคิดพร้อมกับหาทางหนีทีไล่ แต่ปากที่ไวตามประสานักข่าวของเธอก็ใช่จะยอม
\"ชั้นฟังรู้เรื่องแต่อยู่ที่ชั้นว่าฉันจะทำหรือเปล่า\" ฉันแหวเขากลับด้วยอารมณ์เกรี้ยวกราด
นายฤทธิไกรใช้มืออันหนาและหยาบกร้านของเขาบีบคางของนลินไว้จนรู้สึกปวดไปถึงกราม
\"ผมเตือนคุณแล้วนะคนสวย\"ชายหนุ่มพูดเค้นเสียงต่ำเพื่อยับยั้งสติอารมณ์
\"ชั้นรู้แล้วว่าชั้นสวย แล้วนาย.....ก็ปล่อยฉันด้วย เจ็บโว้ย\"ฉันตะคอกสีหน้าระเรื่อด้วยความโกรธ
ชายหนุ่มปล่อยและยืนมองหน้านลินด้วยความโมโหคุกรุ่น แล้วเขาก็...แสยะยิ้มแบบที่ใครๆเรียกว่า...ยิ้มซาตาน...เขาสามารถลั่นไก เเละล้มคู่ต่อสู้ทางธุระกิจมานักต่อนัก
สงสัยเธอคงคิดว่าผมโง่แน่เลย แต่ผมจำเธอได้ตั้งแต่เธอเดินชนผม แต่ผมก็แกล้งทำเป็นจำเธอไม่ได้เพราะผมก็อยากรู้เหมือนกัน ว่าเธอมาทำอะไรที่นี่ แต่สมองซีกซ้ายของผมประมวลผลออกมาแล้วว่าเธอคนนี้ \"อยากลองของ\" ชายหนุ่มคิด
\"ผมจะปล่อยคุณไปถ้าคุณเลิกทำข่าวเกี่ยกับผม\"ชายหนุ่มพูดขึ้นเมื่อทำท่าครุ่นคิดอยู่นาน
\"ไม่เลิก ฉันเลิกไม่ได้ เลิกฉันก็ตกงานซิย่ะ\"หญิงสาวทำหน้าและท่าทางกวนโทสะใส่เขา
(ต้องลองทำหน้าและท่าทางให้อินจะได้อารมย์มาก:แม่มดขี่ไม้กวาด)
\"ผมเตือนคุณแล้วนะ ไม่งั้นคุณคงไม่ต้องเป็นแบบนี้เหรอก\"ชายหนุ่มพูดขึ้น
ส่วนนลินแบบนี้หมายถึงแบบไหน เธอคิดแต่ก็ไม่ได้สงสัยนานเกินรอเพราะชายหนุ่มใช้มือแข็งเกร่งบีบต้นแขนทั้ง2ข้างจนเธอต้องครางิออกมาด้วยความเจ็บปวด
\"ปล่อยนะนายจะทำอะไร\"เธอถามด้วยใบหน้าซีดเซียว
เขาไม่ตอบแต่ใช้การกระทำในการตอบเธอ หลังจากนั้นชายหนุ่มจึงใช้เรียวปากของเขาจุมพิตลงบนปากของนักข่าวสาวอย่างรุนแรง แต่เสียงร้องอู้ อี้ และท่าทางขัดขืนของเธอทำให้เขากดร่างเธอให้แนบชิดกับร่างเขามากกว่าเดิม
หลังจากที่ชายหนุ่มถอนริมฝีปาก ทำให้นักข่าวสาวโกรธเลือดขึ้นหน้า
\"พ่อแม่ไม่สั่งสอนมั่งรึไง ว่าไม่ให้ทำร้ายเด็ก สตรี และคนชรา หรือว่าสอนแล้วไม่จำ เข้าหูซ้ายทะลุหูขวา ไอ้นิสัยสั่วๆชอบทำร้ายผู้หญิง มันติดมาจากกรรมพันธ์จนแก้ไขไม่ได้ หรือว่ามันเป็นสันดาร........\"เธอยังด่าเขาไม่ทันจบบทสวดก็โดนทำโทษสำหรับปากเสียๆของเธอ ด้วยการจุมพิตอย่างรุนแรงและเนิ่นนานจนเขากลัวว่าเธอจะขาดใจตาย จึงยอมถอนริมฝีปาก เธอนอนหอบอยู่บนโซฟา ชายหนุ่มยืนมองหญิงสาวแล้วแสยะยิ้ม ก่อนจะพูดขึ้นว่า
\"ผมว่าอแม่ผมสอนนะ แต่ก็ไม่ได้สอนว่าห้ามทำร้ายร่ายกายคนสอดรู้ สอดเห็น แล้วถ้าคุณยังไม่เลิกทำข่าวเกี่ยวกับผมละก็.....หึๆๆ\"
ผมพูดเสร็จ แล้วก็รีบเดินออกมา เพราะผมกลัวว่าเดี๋ยวจะห้ามใจตัวเองไม่ได้ ทั้งที่จะฆ่าเธอแต่พอเห็นใบหน้าและดวงตาสีนิลคู่นั้นทำให้ผมอยากจะทำอย่างอื่นมากกว่าฆ่าเธอทุกที
ถึงจะไม่กลัวเธอแต่ก็ต้องระวังเพราะเดี๋ยวเธอจะหาว่าดูถูกฝีมือเธอ แต่ยังไงก็เถอะแม่ตุ๊กตาบาร์บี้นั่น อยู่หน้าแกล้งจะตาย
แล้วที่จริเรื่องวันนี้ไม่ใช่สิ่งผิดกฎหมายผมมะกลัวหรอก เพราะถึงจะผิดปิ่น เลขาฯผมก็จัดการเก็บกวาด หลักฐานทุกรายละเอียดอยู่แล้ว
ขนาดตำรวจยังหาไม่เจอ ผมก็ได้เป็นแต่ผู้ต้องสงสัยทุกทีแต่หลักฐานและพยานไม่เพียงพอ
(อะไรจะปานนั้นพ่อคุณ อ้อ!!ปิ่นเธอมีชื่อจริงว่า ปิ่นฟ้า สุพรรณนิภาภรณ์ จ๊ะเป็นพี่สาวคนเดีวของป่านฟ้าเพื่อนสนิทนลิน:แม่มดขี่ไม้กวาด)
ส่วนนักข่าวสวเมื่อเสีย First Kiss ไปก็โกรธเป็นฟืนเป็นไฟไม่เป็นอันทำอะไร จนเธอต้องรวบรวมสมาธิซักพัก จึงเดินไปหยิบอุปกรณ์ทำมาหากินของเธอซักพัก
\"กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด\"ก็จะอะไรหล่ะนายนั่นเล่นปล่อยไวรัสแล้วล้างเครื่องเลยอ่ะ มันจะมากไปแล้วนะนายฤทธิ
คิดได้เท่านันก็เดินไปหยิบปผ่นดิสที่โยนไว้ใต้โซฟาอีกห้องหนึ่งพลางแสยะยิ้ม เสร็จฉันแน่นนายฤทธิไกรเอ๋ย!!!ฉันคิด
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
Thankกันหน่อย
ขอขอบคุณสำหรับทุกๆเม้นและขอบคุณสำหรับคะแนนที่เทให้อย่างล้นหลาม
ถ้าชอบยังไงก็ช่วยเม้นและเทคะแนนให้เป็นกำลังใจในการปั่นต้นฉบับตอนต่อไปด้วยนะค่ะ
ขอขอบคุณล่วงนี้และล่วงหน้าค่ะ:แม่มดขี่ไม้กวาด
ฉันรวบรวมเอาสติสัมปขัญญะและสมองฉลาดๆอันน้อยนิดมั้งของฉัน ก็เอาแผ่นดิสแผ่นที่ก๊อปเสร็ขแล้วโยนไปใต้โซฟาก่อนที่บอดี้การ์ดลิงฯ
จะเห็น มันจับฉันพาดบ่าขณะที่ฉันก็ดิ้นสุดฤทธิ์พร้อมกับใช้วิชาฝ่ามืออรหันต์+ฝ่ามือยูลาย(ที่ตบทีเดียวไซอิ๋วติดอยู่ในก้อนหินไง:แม่มดขี่ไม้
กวาด)ทุบ+ขยุ้ม ตี ต่อย เตะ ทุบ ฯลฯ โอยยยยยยยสารพัด แม่ง!!!!!ทนมือทนTEENดีจริงๆเลยไอ้พวกบ้าเนี๊ยะ ดูดิไหนจะเครื่องมือทำมาหากินมันก็เอามาด้วย จะทำไงดีฟะ ระหว่างที่ฉันกำลังหาทางหนีอยู่นั้น
ตุ๊บ!!!!!!
\"โอ๊ย โยนลงมาได้เจ็บนะโว้ย\" ฉันมองมันด้วยสายตาอาฆาตแค้นอย่างเห็นได้ชัดก็ไอ้ลิงกอลิ่ยักษ์นี่อ่ะซิวางฉันลงบนโซฟาดังตุ๊บเลย
(คิดดูนะคะวางดังตุ๊บ:แม่มดขี่ไม้กวาด)
ส่งผลให้ฉันจุกค่ะ แต่ฉันก็ยังสงสัยว่าว่านายนี่รู้ได้ยังไง....หรือว่า.......เค้าแกล้งโง่เหรอเนี๊ยะ
(แม่นแล้ว:แม่มดขี่ไม้กวาด)
\"ผมเคยเตือนคุณแล้วใช่ไหม\"นายนั่นถามขึ้นทำให้ฉันสะดุ้งตื่นจากภวังค์
\"เรื่องอะไรค่ะ\"ฉันทำน้าไม่รู้ไม้ชี้ กะจะยั่วนายนั่นให้โมโหซะหน่อย
\"สงสัยคุณจะฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องนะ\"นายนั่นว่าฉันพร้อมกับก้มหน้าลงมาอีก เอาหน้าหล่อๆของนายขึ้นไปเลยนะโว้ยเสียวจะตายชัก ฉันคิดพร้อมกับหาทางหนีทีไล่ แต่ปากที่ไวตามประสานักข่าวของเธอก็ใช่จะยอม
\"ชั้นฟังรู้เรื่องแต่อยู่ที่ชั้นว่าฉันจะทำหรือเปล่า\" ฉันแหวเขากลับด้วยอารมณ์เกรี้ยวกราด
นายฤทธิไกรใช้มืออันหนาและหยาบกร้านของเขาบีบคางของนลินไว้จนรู้สึกปวดไปถึงกราม
\"ผมเตือนคุณแล้วนะคนสวย\"ชายหนุ่มพูดเค้นเสียงต่ำเพื่อยับยั้งสติอารมณ์
\"ชั้นรู้แล้วว่าชั้นสวย แล้วนาย.....ก็ปล่อยฉันด้วย เจ็บโว้ย\"ฉันตะคอกสีหน้าระเรื่อด้วยความโกรธ
ชายหนุ่มปล่อยและยืนมองหน้านลินด้วยความโมโหคุกรุ่น แล้วเขาก็...แสยะยิ้มแบบที่ใครๆเรียกว่า...ยิ้มซาตาน...เขาสามารถลั่นไก เเละล้มคู่ต่อสู้ทางธุระกิจมานักต่อนัก
สงสัยเธอคงคิดว่าผมโง่แน่เลย แต่ผมจำเธอได้ตั้งแต่เธอเดินชนผม แต่ผมก็แกล้งทำเป็นจำเธอไม่ได้เพราะผมก็อยากรู้เหมือนกัน ว่าเธอมาทำอะไรที่นี่ แต่สมองซีกซ้ายของผมประมวลผลออกมาแล้วว่าเธอคนนี้ \"อยากลองของ\" ชายหนุ่มคิด
\"ผมจะปล่อยคุณไปถ้าคุณเลิกทำข่าวเกี่ยกับผม\"ชายหนุ่มพูดขึ้นเมื่อทำท่าครุ่นคิดอยู่นาน
\"ไม่เลิก ฉันเลิกไม่ได้ เลิกฉันก็ตกงานซิย่ะ\"หญิงสาวทำหน้าและท่าทางกวนโทสะใส่เขา
(ต้องลองทำหน้าและท่าทางให้อินจะได้อารมย์มาก:แม่มดขี่ไม้กวาด)
\"ผมเตือนคุณแล้วนะ ไม่งั้นคุณคงไม่ต้องเป็นแบบนี้เหรอก\"ชายหนุ่มพูดขึ้น
ส่วนนลินแบบนี้หมายถึงแบบไหน เธอคิดแต่ก็ไม่ได้สงสัยนานเกินรอเพราะชายหนุ่มใช้มือแข็งเกร่งบีบต้นแขนทั้ง2ข้างจนเธอต้องครางิออกมาด้วยความเจ็บปวด
\"ปล่อยนะนายจะทำอะไร\"เธอถามด้วยใบหน้าซีดเซียว
เขาไม่ตอบแต่ใช้การกระทำในการตอบเธอ หลังจากนั้นชายหนุ่มจึงใช้เรียวปากของเขาจุมพิตลงบนปากของนักข่าวสาวอย่างรุนแรง แต่เสียงร้องอู้ อี้ และท่าทางขัดขืนของเธอทำให้เขากดร่างเธอให้แนบชิดกับร่างเขามากกว่าเดิม
หลังจากที่ชายหนุ่มถอนริมฝีปาก ทำให้นักข่าวสาวโกรธเลือดขึ้นหน้า
\"พ่อแม่ไม่สั่งสอนมั่งรึไง ว่าไม่ให้ทำร้ายเด็ก สตรี และคนชรา หรือว่าสอนแล้วไม่จำ เข้าหูซ้ายทะลุหูขวา ไอ้นิสัยสั่วๆชอบทำร้ายผู้หญิง มันติดมาจากกรรมพันธ์จนแก้ไขไม่ได้ หรือว่ามันเป็นสันดาร........\"เธอยังด่าเขาไม่ทันจบบทสวดก็โดนทำโทษสำหรับปากเสียๆของเธอ ด้วยการจุมพิตอย่างรุนแรงและเนิ่นนานจนเขากลัวว่าเธอจะขาดใจตาย จึงยอมถอนริมฝีปาก เธอนอนหอบอยู่บนโซฟา ชายหนุ่มยืนมองหญิงสาวแล้วแสยะยิ้ม ก่อนจะพูดขึ้นว่า
\"ผมว่าอแม่ผมสอนนะ แต่ก็ไม่ได้สอนว่าห้ามทำร้ายร่ายกายคนสอดรู้ สอดเห็น แล้วถ้าคุณยังไม่เลิกทำข่าวเกี่ยวกับผมละก็.....หึๆๆ\"
ผมพูดเสร็จ แล้วก็รีบเดินออกมา เพราะผมกลัวว่าเดี๋ยวจะห้ามใจตัวเองไม่ได้ ทั้งที่จะฆ่าเธอแต่พอเห็นใบหน้าและดวงตาสีนิลคู่นั้นทำให้ผมอยากจะทำอย่างอื่นมากกว่าฆ่าเธอทุกที
ถึงจะไม่กลัวเธอแต่ก็ต้องระวังเพราะเดี๋ยวเธอจะหาว่าดูถูกฝีมือเธอ แต่ยังไงก็เถอะแม่ตุ๊กตาบาร์บี้นั่น อยู่หน้าแกล้งจะตาย
แล้วที่จริเรื่องวันนี้ไม่ใช่สิ่งผิดกฎหมายผมมะกลัวหรอก เพราะถึงจะผิดปิ่น เลขาฯผมก็จัดการเก็บกวาด หลักฐานทุกรายละเอียดอยู่แล้ว
ขนาดตำรวจยังหาไม่เจอ ผมก็ได้เป็นแต่ผู้ต้องสงสัยทุกทีแต่หลักฐานและพยานไม่เพียงพอ
(อะไรจะปานนั้นพ่อคุณ อ้อ!!ปิ่นเธอมีชื่อจริงว่า ปิ่นฟ้า สุพรรณนิภาภรณ์ จ๊ะเป็นพี่สาวคนเดีวของป่านฟ้าเพื่อนสนิทนลิน:แม่มดขี่ไม้กวาด)
ส่วนนักข่าวสวเมื่อเสีย First Kiss ไปก็โกรธเป็นฟืนเป็นไฟไม่เป็นอันทำอะไร จนเธอต้องรวบรวมสมาธิซักพัก จึงเดินไปหยิบอุปกรณ์ทำมาหากินของเธอซักพัก
\"กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด\"ก็จะอะไรหล่ะนายนั่นเล่นปล่อยไวรัสแล้วล้างเครื่องเลยอ่ะ มันจะมากไปแล้วนะนายฤทธิ
คิดได้เท่านันก็เดินไปหยิบปผ่นดิสที่โยนไว้ใต้โซฟาอีกห้องหนึ่งพลางแสยะยิ้ม เสร็จฉันแน่นนายฤทธิไกรเอ๋ย!!!ฉันคิด
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
Thankกันหน่อย
ขอขอบคุณสำหรับทุกๆเม้นและขอบคุณสำหรับคะแนนที่เทให้อย่างล้นหลาม
ถ้าชอบยังไงก็ช่วยเม้นและเทคะแนนให้เป็นกำลังใจในการปั่นต้นฉบับตอนต่อไปด้วยนะค่ะ
ขอขอบคุณล่วงนี้และล่วงหน้าค่ะ:แม่มดขี่ไม้กวาด
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น